All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 21 - Chapter 30

ต้นยามซวี (19.00-21.00 น.) ความมืดเริ่มโรยตัวปกคลุมไปทั่วหมู่บ้าน แสงไฟจากเทียนไขส่องประกายริบหรี่พอให้เห็นความเคลื่อนไหวของคนในห้อง สองเด็กชายตัวน้อย อี้หมิงกับอันหมิง ต่างก็ยืนมองดูเสื้อผ้าชุดใหม่ที่วางอยู่บนเตียงด้วยแววตาที่เป็นประกายระยิบระยับ พวกเขาไม่เคยมีเสื้อผ้าใหม่มาก่อนในชีวิต ส่วนใหญ่เป็นชุดเก่าที่ตกทอดมาจากญาติพี่น้อง หรือไม่ก็เป็นชุดที่ท่านย่าของพวกเขาเย็บปะชุนให้ใช้สอยตามอัตภาพ"นี่...นี่คือชุดใหม่ของลูกกับพี่ชายจริง ๆ หรือขอรับท่านแม่" อันหมิงกล่าวพลางกอดหอมเสื้อผ้าชุดใหม่เอาไว้ ดวงตาคู่เล็ก เต็มไปด้วยความดีใจจนน้ำตาคลอเบ้า ซือหยาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สัมผัสได้ถึงอารมณ์ที่ตื้นตัน แต่มันเป็นความจริงที่น่าเจ็บปวด ร่างนี้ไม่ใส่ใจลูกกับสามีเลย นางก้มลงไปลูบหัวอันหมิงอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า..."ใช่แล้ว ยังมีชุดนอนด้วยนะ ไว้รอแม่หาเงินได้ก่อน แม่จะซื้อชุดใหม่ให้พวกเจ้าหลายตัวกว่านี้" น้ำเสียงของนางเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรัก ในเมื่อนางได้มาอยู่ที่นี่แล้ว นางจะไม่ทิ้งขว้างลูก ๆ กับสามีแน่นอน"ขอรับ/ขอบคุณท่านแม่ขอรับ" คราวนี้เป็นอี้หมิงที่กล่าวขอบคุณมารดาด้วยน้ำเสียงที่นุ

"ก่อนที่ข้าจะข้ามเวลามาที่นี่...หนึ่งเดือนเต็ม ๆ ที่ข้าฝันเห็นเรื่องราวของที่นี่...พรุ่งนี้เป็นวันที่ข้าคนเก่านัดกับมู่ไต้เตรียมจะหนีไปจากที่นี่...หลังจากที่ข้าหนีไปไม่ถึงสามเดือน ที่นี่จะเกิดน้ำท่วมครั้งใหญ่ มีผู้คนล้มตายมากมาย...ถึงท่านพี่กับลูกจะหนีได้ทัน...แต่สุดท้ายท่านก็จะจากไปเพราะโรคระบาด ส่วนลูกของเรา..."หยางเฉิงยืนตัวแข็ง ดวงตาคมเข้มจับจ้องซือหยาที่เบื้องหน้า ใบหน้าของเขาบึ้งตึงจนเส้นเลือดตรงขมับปูดนูน แววตาเต็มไปด้วยทั้งความโกรธ ความหึงหวง และความปรารถนาที่แผดเผาไม่ต่างจากไฟเผาป่า"ถ้าเจ้ากล้าหนีไป...ข้าจะฆ่าเจ้า" ริมฝีปากหยักได้รูปขบเม้มแน่น แต่เมื่อความอดกลั้นแตกกระจาย เขาก็ก้าวพรวดเข้าไปคว้าร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนทันที มือหนากดท้ายทอยของนางอย่างแรง ริมฝีปากบดขยี้ลงบนริมฝีปากแดงระเรื่อราวกับจะลงโทษซือหยาตกใจจนเบิกตากว้าง ลมหายใจถูกตัดขาด ริมฝีปากถูกกดแนบแน่นจนแทบหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดปนความร้อนแรงทำให้นางครางออกมาเบา ๆ ในลำคอ แต่เสียงนั้นกลับยิ่งกระตุ้นไฟในอกหยางเฉิงให้ลุกโชน"อื้มม..."เสียงครางนั้นดังก้องในอกของเขา หยางเฉิงยิ่งกดริมฝีปากลึกลงไป ลิ้นร้อนสอดแทรกเข้ามาก

เสียงหักฟืนเปาะแปะดังมาจากครัวทางหน้าบ้านเป็นระยะ ๆ มันเป็นเสียงที่บ่งบอกว่าคนในบ้านเริ่มตื่นนอนและเริ่มต้นวันใหม่แล้ว ซือหยารู้สึกตัวขึ้นมาในอ้อมกอดของสามี อ้อมแขนที่แข็งแกร่งของเขาโอบรัดนางเอาไว้แน่นราวกับกลัวว่านางจะหายไปอีกครั้งความรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นทำให้ซือหยาไม่อยากจะขยับตัวไปไหน แต่นางก็ต้องลุกขึ้นไปทำอาหารเช้าให้ทุกคน นางค่อย ๆ ขยับตัวอย่างแผ่วเบาเพื่อไม่ให้สามีและลูก ๆ ตื่นขึ้นมา แต่นางก็ต้องชะงักเมื่อนางหันไปทางลูก ๆ ก็พบว่าอี้หมิงกับอันหมิงนั่งจ้องนางอยู่ คิ้วของเด็ก ๆ ขมวดเป็นปมเหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เห็น สายตาของพวกเขาจ้องมองนางกับผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัยหยางเฉิงรู้สึกถึงการเคลื่อนไหวก็ตื่นขึ้นมาเช่นกัน เขาลืมตาขึ้นแล้วมองดูใบหน้าของภรรยาที่อยู่ใกล้เพียงแค่คืบ เขากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นก่อนจะก้มลงจูบหน้าผากของนางอย่างอ่อนโยน โดยไม่เห็นว่ามีลูกชายทั้งสองคนจ้องมองพวกเขาอยู่"ท่านพ่อ ท่านไม่คิดจะอธิบายกับพวกเราหน่อยหรือ เหตุใดลูกถึงไปนอนอยู่ที่ของท่านแม่ แล้วเหตุใดท่านแม่ถึงได้ไปนอนอยู่ในอ้อมกอดของท่านพ่อ" อี้หมิงถามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง ดวงตาของเด็กน้อยมองบิดาเห

หลังจากจัดการมู่ไต้เรียบร้อยแล้ว หยางเฉิงกับพ่อเฒ่าหานและซือเหอก็ช่วยกันขนไม้ที่หยางเฉิงเคยตัด และเลื่อยเอาไว้ไปที่บ้านหาน เดิมทีไม้เหล่านี้หยางเฉิงตั้งใจจะเตรียมเอาไว้ทำห้องนอนให้ลูกชายทั้งสอง แต่สถานการณ์ตอนนี้ได้เปลี่ยนไปแล้วพ่อเฒ่าหานยกไม้ท่อนหนึ่งขึ้นพาดบ่าอย่างคล่องแคล่ว แม้จะเห็นว่าเขาอายุมากแล้วแต่ก็ยังแข็งแรงอยู่มาก ส่วนซือเหอใช้เชือกมัดไม้เป็นมัด ๆ เพื่อให้ยกง่ายขึ้น ในขณะที่หยางเฉิงแบกไม้ท่อนที่หนักที่สุดขึ้นรถเข็น เมื่อบรรทุกไม้จนเต็มรถเข็นแล้ว เขากับน้องภรรยาจึงช่วยกันเข็นรถไปที่เรือนสกุลหาน ขณะที่เดินไปได้สักพัก หยางเฉิงก็หันไปมองพ่อเฒ่าหานด้วยความเกรงใจ"จริง ๆ ท่านพ่อตาทำที่เรือนของข้านี้ก็ได้นะขอรับ" หยางเฉิงไม่อยากให้พ่อตาขนไม้ให้เหนื่อยเปล่า ๆ แต่พ่อเฒ่าหานกลับส่ายหน้าช้า ๆ มือที่จับไม้แน่นขึ้นเล็กน้อย "ไม่ได้หรอกลูกเขย พ่อไม่อยากให้มีปัญหาภายหลัง" พ่อเฒ่าพูดเสียงเรียบ แต่แววตาเต็มไปด้วยความหนักใจ หยางเฉิงพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ เขารู้ดีว่าสิ่งที่พ่อเฒ่าหานพูดหมายถึงอะไร พวกเขาทั้งคู่คงหนีไม่พ้นคำครหาที่บาดหูจากพวกปากร้ายในหมู่บ้าน หรือแม้กระทั่งบางคนในครอบครัวก

ซือหยาเดินไปหยิบตะกร้าผ้าของทุกคนมารวมกันในที่ลับตาคน จากนั้นก็นำเข้าไปในมิติแล้วจัดการล้างฝุ่นดินออก ก่อนจะนำเข้าเครื่องซักผ้า จากนั้นนางก็เอาหม้อใบใหญ่ออกมาต้มกระดูกหมูเอาไว้ และหมักเนื้อหมูที่หั่นเป็นชิ้นเอาไว้ นางออกมาจากมิติพร้อมกับเส้นหมี่สำเร็จรูป คะน้า และเห็ดหอมแห้ง นางรีบแช่เห็ดหอมแห้งเอาไว้ จากนั้นก็เดินไปตัดผักกวางตุ้งและผักกาดขาว แครอท ในแปลงมาล้างแล้วหั่นเตรียมไว้ มื้อเที่ยงนี้นางจะทำโกยซี่หมี่ให้ทุกคนกินระหว่างที่ไม่ทันมีคนสังเกต นางก็รีบเติมน้ำให้เต็มทุกโอ่ง กว่าจะจัดการกับงานเหล่านี้เสร็จก็เป็นเวลาปลายยามเฉิน (07.00-09.00 น.) นางเข้าไปในมิติอีกครั้งแล้วนึ่งซาลาเปาไส้ครีมรูปกระต่ายออกมาสิบลูก แล้วก็ชงนมกลิ่นกล้วยของชอบของลูกชายทั้งสองออกมาสี่ถ้วย เผื่อน้องชายและน้องสาวของนางด้วย เสื้อผ้าที่ซักเสร็จแล้ว ครั้งนี้นางไม่อบแห้ง แต่เอาใส่ตะกร้าออกจากมิติ เพื่อนำไปตากไว้ที่ข้างเรือน เมื่อเสร็จงานแล้วซือหยาจึงเอาซาลาเปากับนมกล้วยยกเข้าเรือนไปให้เด็ก ๆ กินภายในเรือนที่ดูอบอุ่น อี้หมิงกับอันหมิงกำลังนั่งอยู่บนพื้นไม้ที่สะอาด พวกเขากำลังเล่นตัวต่อไม้รูปสัตว์ต่าง ๆ ที่มารดาเคย