All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 31 - Chapter 40

พอซือหยากลับมาถึงเรือนก็พบว่าน้องชายของนางกลับมาแล้ว ซือเหอกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางโถงเรือนกับซือหลิงและเด็ก ๆ ทุกคนกำลังขีดเขียนในกระดาษของตนเอง"พี่หญิงมาแล้ว ข้าเพิ่งกลับมาถึงเมื่อครู่เองขอรับ" ซือเหอพูดออกมาด้วยความดีใจซือหยายิ้มแล้วเดินเข้าไปในครัว นางนำโกยซี่หมี่ที่แบ่งเอาไว้มาให้ทุกคน แต่ละคนได้รับเส้นบะหมี่ที่คลุกเคล้ากับน้ำมันจนเงาวับและมีน้ำราดที่ข้นเหนียวอยู่ด้านบนอี้หมิงกับอันหมิงมองดูอาหารตรงหน้าแล้วน้ำลายสอ พวกเขาหยิบตะเกียบขึ้นมาแล้วเริ่มกินอย่างเอร็ดอร่อย ซือเหอกับซือหลิงมองดูอาหารตรงหน้าด้วยความประหลาดใจ พวกเขาไม่เคยเห็นอาหารที่มีลักษณะเช่นนี้มาก่อน มันคล้ายบะหมี่แต่ก็ไม่ใช่ "หอมจังเลยท่านแม่!" แล้วจึงใช้ตะเกียบคีบเส้นเข้าปากทันทีเสียง ซู้ด ดังขึ้นพร้อมกับแก้มป่องที่ขยับเคี้ยวไม่หยุด เด็กน้อยหันไปสบตาน้องชายแล้วรีบอวด "..อึก""อันหมิง เจ้ารีบกินสิ รสชาติเหมือนเส้นไหมละลายในปากเลย!"ซือเหอใช้ตะเกียบคีบเส้นบะหมี่ขึ้นมาชิม รสชาติเค็ม หวาน และกลมกล่อมของน้ำราดผสมผสานกับความนุ่มของเส้นบะหมี่ได้อย่างลงตัว เขารีบกินคำที่สองทันทีโดยไม่ลังเล"โอ้โห! อร่อยที่สุดเลยพี่หญิง

ยามโพล้เพล้ ฟ้านอกเรือนเริ่มถูกย้อมด้วยสีส้มปนแดง เงาของหม้อดินใบใหญ่บนเตาไฟส่ายไหวตามลมเปลวไฟ เสียงฟืนแตกดังเปรี๊ยะ ๆ แฝงด้วยกลิ่นหอมของน้ำแกงไก่ที่กำลังเดือดพล่านในครัว ซือหยาสวมเสื้อผ้าฝ้ายสีอ่อน สะโพกอรชรเอนไปตามแรงกวนทัพพี มือเรียวตักน้ำแกงใส่ชามดินเคลือบ กลิ่นหอมหวานมันจากไก่และสมุนไพรจีนลอยคลุ้งออกมาจนถึงลานเรือน ข้างหม้อแกงยังมีผักต้มใส่ถ้วยไม้ กลิ่นอ่อนสดชื่นแทรกเข้ามาช่วยคลายเลี่ยน"อี้หมิง อันหมิง เรียกทุกคนมากินข้าวเถอะลูก" ซือหยาวางทัพพีลง แล้วหันไปพูดกับลูกชายทั้งสองที่นั่งรออยู่ใกล้ ๆ"ขอรับท่านแม่/ขอรับ ท่านปู่ท่านย่า ท่านลุงขอรับ ท่านแม่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว"สองเด็กชายรีบวิ่งไปเรียกคนในเรือนอย่างร่าเริง เสียงเจื้อยแจ้วดังขึ้นทั่วเรือนหลังใหญ่ ไม่นานนักทุกคนในสกุลเสิ่นก็มานั่งพร้อมหน้า กลิ่นหอมจากอาหารเรียบง่ายแต่กลับทำให้ทุกคนให้น้ำลายสอ"พี่รอง ซือหยานางเตรียมเนื้อแผ่นไว้ให้พี่แล้วนะ นำติดตัวไปกินระหว่างเดินทาง จะได้ไม่ลำบาก"หยางรุ่ยหันมามองน้องชาย ดวงตาสะท้อนความซาบซึ้งปนละอายใจ "ขอบใจมากน้องเล็ก น้องสะใภ้ ลำบากพวกเจ้าจริง ๆ""ครอบครัวเดียวกัน พี่รองอย่าคิดมากเลยเ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไปช้า ๆ แต่ยาวนานราวกับเป็นเดือนตั้งแต่วันที่หยางรุ่ยออกไปทำงานคุ้มกันสินค้า ความเงียบเหงาและความเหน็ดเหนื่อยก็ปกคลุมอยู่เหนือเรือนสกุลเสิ่นตลอดมา แต่ละวันหยางเฉิงต้องออกไปวางกระชังดักปลาตั้งแต่ฟ้ายังสาง ปลาที่ได้ก็ให้ซือหยาเก็บเข้ามิติโดยไม่ให้ผู้ใดล่วงรู้ ข้าวโพดในแปลงนาถูกเก็บเกี่ยวจนหมดสิ้นแล้ว ตอนนี้จึงเป็นเพียงการขนลำเลียงเข้ามาในเรือนและแกะเมล็ดออกจากฝัก ช่วงเวลาเช่นนี้ควรจะเป็นภาพของความอบอุ่น ที่ครอบครัวใหญ่ช่วยกันทำงาน สนทนาหยอกล้ออย่างสนุกสนาน แต่ความจริงกลับตรงข้ามอย่างสิ้นเชิงภายในลานกว้างของเรือนสกุลเสิ่น แสงแดดยามสายส่องต้องกองข้าวโพดที่ถูกกองทับไว้เป็นภูเขาเล็ก ๆ ฝักสีเหลืองทองเรียงราย แต่ผู้คนในเรือนกลับมีสีหน้าซีดเซียว ร่างกายผ่ายผอม ดวงตาหม่นหมองไร้ประกาย เสียงไอและเสียงถอนหายใจดังเป็นระยะมื้ออาหารที่ควรเป็นกำลังใจให้ทุกวัน บัดนี้กลับเป็นสิ่งที่ใคร ๆ ต่างพากันหวาดหวั่น อาหารที่เหรินซินปรุงมีรสชาติฝืดเฝื่อนจนกลืนแทบไม่ลง บางครั้งข้าวก็แข็งราวกับหิน บางครั้งผักก็ขมจนคอหด ทุกผู้คนเพียงยัดใส่ปากเพื่อให้ท้องไม่ว่างเปล่าเท่านั้นเสื้อผ้าที่นางซักก็เต็ม

"น่าทึ่ง น่าทึ่งยิ่งนัก แม่นางเสิ่น ไม่ทราบว่าท่านไปสั่งทำพู่กันเช่นนี้มาจากที่ใด หากข้าอยากได้มาขาย ท่านพอจะเป็นธุระให้ได้หรือไม่ แล้วราคาต่อหนึ่งด้ามคือเท่าไหร่ ข้าขอบังอาจถามอย่างไม่เกรงใจ ข้าคิดว่าหากพู่กันรุ่นนี้วางขายในหออักษรจันทราของเรา จะต้องขายดีมากแน่ ๆ"ซือหยาได้ยินแบบนั้นก็ใจเต้นโครมคราม นางจึงชูมือขึ้นสามนิ้ว "สาม...""30 ตำลึงอย่างนั้นหรือ เช่นนั้นแม่นางช่วยสั่งทำให้ข้าสัก 10 ด้ามก่อนได้หรือไม่ อ้อ ข้าลืมถามไปเลย เวลาที่หมึกหมด เราต้องเติมอย่างไรหรือขอรับ"ซือหยาที่กำลังอ้าปากค้างด้วยความตกใจ ตามจริงราคาที่นางเสนอก็คือ 3 ตำลึง แต่ผู้ดูแลหลี่กลับบอกว่า 30 ตำลึงแถมยังไม่บ่นว่าแพงเลยแม้แต่น้อย "เอ่อ...มีแท่งหมึกสำเร็จรูปเจ้าค่ะ ถ้าใช้หมึกหมดก็แค่เปลี่ยนแท่งใหม่เจ้าค่ะ""โอ้ว แบบนั้นดียิ่งนัก ว่าแต่ราคาแท่งหมึก แท่งละเท่าไหร่หรือขอรับ" "..."ซือหยาจึงชูมือหนึ่งนิ้ว ผู้ดูแลจึงพูดขึ้นว่า..."10 ตำลึงหรือขอรับ""ไม่ใช่เจ้าค่ะ ราคาแท่งละ 100 อีแปะเท่านั้นเจ้าค่ะ""อั๊ยหยา! ของดีราคาถูก เช่นนั้นรบกวนแม่นางเสิ่นสั่งพู่กันให้ข้า 10 ด้ามก่อน แล้วก็แท่งหมึกอีก 30 แท่ง ไม่ทราบว่าจ

ซือหยากับซือเหอจูงวัวสองตัวมาถึงหน้าเรือนสกุลเสิ่นที่อยู่หน้าหมู่บ้าน ไม่ว่าใครที่จะเข้าเมืองก็ต้องผ่านเส้นทางนี้ ทั้งสองพบว่าคนสกุลเสิ่นอยู่ที่เรือนและกำลังช่วยกันแกะข้าวโพดอย่างขยันขันแข็ง"ท่านลุง ท่านป้า นี่เป็นซาลาเปาที่ข้าเอามาฝากขอรับ" ซือเหอรีบทักทายพ่อเฒ่าเสิ่นกับแม่เฒ่าเสิ่น ใบหน้าของเขามีรอยยิ้มที่สดใส ส่วนซาลาเปานั้นซือหยานำออกมาจากมิติ แล้วให้น้องชายเป็นคนออกหน้าแทน"อ้าวซือเหอ ไม่เข้ามานั่งพักก่อนเหรอ แล้วนั่นไปซื้อวัวมารึ" แม่เฒ่าเสิ่นเอ่ยถามอย่างเป็นกันเอง ดวงตาของนางเป็นประกายเมื่อเห็นวัวตัวใหญ่ที่อยู่ข้าง ๆ "ขอรับ ท่านพ่อคิดว่าปีนี้ถึงหน้าลงทำนา จะได้ไม่ต้องไปจ้างวัวบ้านอื่น ก็เลยตัดสินใจซื้อมาขอรับ เช่นนั้นข้าขอตัวก่อนนะขอรับ""ไปเถอะ ขอบใจมากนะสำหรับซาลาเปา" พ่อเฒ่าเสิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น"ขอรับท่านลุง" พูดจบซือเหอก็จูงวัวกลับเรือนสกุลหานทันทีจากนั้นซือหยาจึงเอาซาลาเปามาแบ่งให้ทุกคนคนละหนึ่งลูก นางสังเกตเห็นว่าทุกคนดูไม่มีแรงจะทำงาน ต่อให้ขยัน แต่ถ้าพลังงานไม่เพียงพอก็ไร้ประโยชน์ พอทุกคนได้กินซาลาเปาไส้หมู สีหน้าก็ดูดีขึ้นหน่อย พ่อเฒ่าเสิ่นแม่เฒ่าเสิ่น