All Chapters of ซือหยา...ย้อนเวลามาหาดวงใจทั้งสาม: Chapter 51 - Chapter 60

ภายในห้องนอนของเหรินซินยามเช้า แสงแดดยามรุ่งเพิ่งลอดผ่านช่องหน้าต่างไม้เก่า ๆ เข้ามา กลิ่นฝุ่นผสมกับกลิ่นเสื้อผ้าเก่าที่แขวนพาดอยู่ข้างฝา เสียงไก่ขันอยู่ลาง ๆ ภายนอกย้ำเตือนว่าทุกคนในเรือนต่างเริ่มต้นวันใหม่แล้วเจาตี้นั่งกอดเข่าบนเสื่อฟางเก่า ๆ ดวงตากลมโตของนางยังคงหม่นเศร้าเหมือนทุกวัน ตั้งแต่จำความได้ นางไม่เคยตื่นเช้ามาพร้อมรอยยิ้มของมารดา มีเพียงคำดุด่า แต่วันนี้กลับไม่เหมือนเดิมน้ำเสียงที่เปล่งออกมานุ่มนวลจนเด็กหญิงแทบไม่เชื่อหูตนเอง"เจาตี้ ลุกขึ้นมาเร็ว วันนี้แม่จะพาเจ้าเข้าเมืองไปซื้อของอร่อย ดีหรือไม่?"เด็กหญิงเงยหน้าขึ้น ดวงตาที่หม่นเศร้าพลันสว่างวาบขึ้นมาราวกับฟ้าหลังฝน นางไม่แน่ใจว่าตนฟังผิดไปหรือไม่ "ท่านแม่… จริงหรือเจ้าคะ?"เหรินซินยิ้มบาง รอยยิ้มที่เจาตี้แทบไม่เคยเห็นมาก่อน "จริงสิ วันนี้แม่จะพาเจ้าไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ แล้วก็ซื้อของกินอร่อย ๆ ให้เจ้าด้วย"ดวงตาที่เคยช้ำด้วยน้ำตาพลันเปล่งประกายวาววับเหมือนดวงดาว นางรีบลุกขึ้นยืน มือเล็ก ๆ จับชายเสื้อเก่า ๆ ของตนพลางพูดเสียงเบาหวิวแต่เต็มไปด้วยความดีใจ"ท่านแม่… ท่านแม่จะซื้อเสื้อผ้าให้ข้าจริง ๆ หรือเจ้าคะ?"เหรินซินพ

เหรินซินเดินนำหน้ามารดาและพี่ชายเข้ามาในถนนเส้นหลักของเมืองลั่วสุ่ย ทันใดนั้น กลิ่นหอมฉุนของเครื่องเทศและกลิ่นคาวของเนื้อสัตว์จากร้านค้าต่าง ๆ ก็โชยเข้าจมูกของนาง เสียงจอแจของผู้คนดังเซ็งแซ่ไปทั่วหัวใจของเหรินซินเต้นระรัวด้วยความหวัง นางคิดถึงเงินสองตำลึงที่จะช่วยให้นางพ้นจากความลำบาก และช่วยให้นางเชิดหน้าชูตาในเรือนสกุลเสิ่นได้อีกครั้ง "ท่านแม่ ธุระก็เสร็จแล้ว ท่านแบ่งเงินสองตำลึงมาให้ข้าเถอะเจ้าค่ะ ข้ายังต้องไปซื้อของอีก" เหรินซินกล่าวพร้อมกับยื่นมือออกไปรอรับถุงเงินจากมารดา แม่เฒ่าฉินหยุดเดิน ใบหน้าของนางเรียบเฉยจนน่ากลัว ดวงตาที่เล็กและหรี่ลงของนางจ้องมองลูกสาวราวกับนางกำลังมองคนแปลกหน้า"เงินอะไรของเจ้า?" แม่เฒ่าฉินพูดหน้าตายเหรินซินอ้าปากค้างด้วยความตกใจ "ก็เงินที่ขายเจาตี้อย่างไรล่ะเจ้าคะ! ท่านบอกว่าจะเอาสามตำลึง อีกสองตำลึงก็เป็นส่วนของข้า!"พอแม่เฒ่าฉินกับฉินเหรินห่าวได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะลั่น เสียงหัวเราะของพวกเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและชั่วร้าย"เจ้าไม่เคยเอาเงินมาฝากไว้กับข้า" แม่เฒ่าฉินกล่าวพร้อมกับสะบัดมือแล้วมองนางด้วยสีหน้ารำคาญใจ "ท่านแม่! ท่านจะทำแบบนี้กับข้

หลายวันผ่านไปอย่างเชื่องช้า เสบียงอาหารถูกเตรียมไว้พร้อมในระดับหนึ่งตามแผนของซือหยา การขายพู่กันแบบพิเศษของซือหยาสามารถทำเงินก้อนใหญ่ได้ถึง 3,000 ตำลึง ทั้งยังได้สัญญาผูกขาดที่นางต้องส่งของเดือนละไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยด้าม เรื่องนี้ทำให้นางอุ่นใจขึ้นมาก เมื่อถึงเมืองหลวงนางก็มีเงินเพียงพอสำหรับการซื้อบ้านและทำการค้าเล็ก ๆ ได้ ส่วนเหรินซิน นางคร่ำครวญหาลูกสาวในช่วงสองวันแรกเท่านั้น พอนางเห็นว่าไม่มีใครพูดอะไร นางก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แถมยังคิดว่าช่วงนี้คนในเรือนไปช่วยงานที่เรือนสกุลหานตลอด ช่างเป็นโอกาสเหมาะเจาะที่ไม่มีใครใส่ใจเรื่องของเจาตี้เที่ยงวัน แสงแดดยามบ่ายสาดส่องลงมายังลานเรือน มีเพียงเสียงลมพัดใบไม้แห้งเท่านั้นที่ดังเป็นระยะ แม่เฒ่าเสิ่นกำลังนั่งอยู่หน้าลานเรือน ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นจากหน้าเรือน"ท่านแม่ ข้ากลับมาแล้วขอรับ!" เสียงทุ้มของหยางรุ่ยดังขึ้นจากประตูเรือนประตูไม้ถูกผลักออก เผยให้เห็นร่างสูงใหญ่ของบุรุษวัยฉกรรจ์ ผิวกายเข้มแดด ใบหน้าคมสันมีเหงื่อไหลพรากตามกรอบหน้าจากการเดินทาง เขาสะพายห่อผ้าใหญ่บนบ่า อีกมือถือของฝากเต็มไม้เต็มมือ เสียงฝีเท้าแน่นหนัก

พ่อเฒ่าเสิ่นก้าวออกมาข้างหน้าค้อมตัวคารวะหัวหน้าหมู่บ้านด้วยความเคารพ"ท่านหัวหน้าหมู่บ้าน ขอท่านได้โปรดเป็นพยานในการหย่า และการตัดขาดความสัมพันธ์ระหว่างแม่ลูกด้วยเถิดขอรับ" พ่อเฒ่าเสิ่นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเย็นชา "...""เราไม่อาจปล่อยให้คนเช่นนี้เป็นส่วนหนึ่งของสกุลเสิ่นได้อีกต่อไปแล้ว"หัวหน้าหมู่บ้านได้ยินเรื่องราวทั้งหมดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา ท่านหันมองเหรินซินด้วยความผิดหวังในพฤติกรรมของนาง"เรื่องนี้... เมื่อเป็นความประสงค์ของหยางรุ่ยกับเฒ่าเสิ่นแล้ว ข้าก็จะจัดการให้"ชายสูงวัยหยิบพู่กันกระดาษออกมาจากย่ามที่สะพายอยู่ แล้วเริ่มร่างหนังสือตัดความสัมพันธ์ ระหว่างแม่ลูกของเจาตี้กับเหรินซินช้า ๆ ถ้อยคำในหนังสือเต็มไปด้วยความเป็นจริงที่โหดร้าย แสดงถึงการไม่ยอมรับการกระทำอันโหดเหี้ยมของมารดาเมื่อเขียนหนังสือตัดความสัมพันธ์เสร็จแล้ว ท่านก็ยื่นพู่กันให้หยางรุ่ย"หยางรุ่ยหนังสือหย่าภรรยา เจ้าจะเขียนด้วยตัวเอง หรือจะให้ลุงเขียนให้""ความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยา ข้าขอเขียนเพื่อตัดขาดด้วยตัวเองขอรับท่านลุง"หยางรุ่ยรับพู่กันมา มือของเขาสั่นเล็กน้อย แต่ใบหน้าของเขาเด็ดเดี่ยวไม่มีร

ทันทีที่หัวหน้าหมู่บ้านตักกระเพาะปลาคำแรกเข้าปาก ดวงตาของชายสูงวัยก็เบิกกว้างอย่างตื่นเต้น "โอ้! รสชาตินี้…กลมกล่อมล้ำลึกยิ่งนัก น้ำแกงเข้มข้นแต่ไม่เลี่ยน กระเพาะปลานุ่มเคี้ยวง่าย ไข่นกกระทาแน่นหนึบ หน่อไม้กรุบกรอบ เห็ดหอมชูรส กลิ่นฟุ้งไปทั้งปาก ข้าอยู่มาครึ่งชีวิตเพิ่งเคยลิ้มลองอาหารเช่นนี้!""ฮ่า ฮ่า ฮ่า ข้าก็เห็นด้วย อาหารของสะใภ้สามบ้านเรานี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ" พ่อเฒ่าเสิ่นหัวเราะลั่นด้วยความพอใจ"เจ้าสาม ภรรยาเจ้าช่างมีฝีมือเหนือชั้นยิ่งนัก" หยางเฟิงยกชามซดเข้าไปคำโตแล้วพยักหน้าเห็นด้วยรัว ๆ"ข้าเดินทางกับขบวนสินค้าตลอด อาหารของแต่ละเมืองก็ได้กินมาไม่น้อย แต่อาหารของน้องสะใภ้ช่างแปลกใหม่แถมยังมีรสชาติที่ไม่เหมือนใคร หากไปถึงเมืองหลวง ถ้าเราทำขายคงกอบโกยเงินได้ไม่น้อยเลย"หยางรุ่ยที่เพิ่งกลับจากการเดินทางไกลก็กินอย่างเอร็ดอร่อย พลางเปรียบเทียบกับอาหารขึ้นชื่อตามเมืองต่าง ๆ เพียงครู่เดียวกระเพาะปลาในชามของเขาก็หมดเกลี้ยงรวดเร็ว ไม่นานทุกคนก็รีบเติมถ้วยที่สอง บรรยากาศเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและคำชม เสียงตะเกียบกระทบถ้วยดังกริ๊ก ๆ อย่างรื่นรมย์ สามารถกลบความหม่นหมองก่อนหน้าจนหมดสิ้นซ