جميع فصول : الفصل -الفصل 70

"ท่านพี่ พวกท่านขึ้นเกวียนเถอะเจ้าค่ะ เดี๋ยวข้าจะไปตรวจสิ่งของในเรือนอีกครั้งก่อนจะออกเดินทาง"ซือหยาหันไปสบตาสามี เพียงเท่านั้นหยางเฉิงก็รู้ว่าภรรยาของเขาเตรียมจะเข้าไปเก็บเครื่องเรือนทั้งหมดเข้ามิติ เรือนสกุลหานนางก็เก็บเข้ามิติทุกชิ้นแต่เช้ามืด"เจ้าไปเถอะ ข้าจะดูต้นทางให้เอง" หยางเฉิงลูบไหล่ภรรยาเบา ๆ ให้นางคลายความกังวลเสียงฝีเท้าของหัวหน้าหมู่บ้านก็ดังขึ้นจากด้านนอก ท่านเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเคร่งเครียดแต่แฝงด้วยความเป็นห่วง "เฒ่าเสิ่น เฒ่าหาน พวกเจ้าตัดสินใจแน่วแน่แล้วสินะ" หัวหน้าหมู่บ้านเอ่ยพลางถอนหายใจยาว พ่อเฒ่าเสิ่นก้าวออกมาเผชิญหน้าด้วยสีหน้านิ่งสงบ "ข้าตัดสินใจแล้วท่านหัวหน้า เราจะออกเดินทางทันที" หัวหน้าหมู่บ้านมองแถวเกวียนทั้งสามแล้วพยักหน้า "ขอให้พวกเจ้าเดินทางโดยปลอดภัย หากวันหนึ่งข้าและชาวบ้านต้องหนีตายตามไป ถึงเวลานั้นคงต้องรบกวนให้พวกเจ้าชี้ทางแล้ว" "ท่านหัวหน้าอย่าพูดเช่นนั้น หากถึงวันนั้นจริง ข้าย่อมยื่นมือช่วยโดยไม่ลังเล" เสียงวัวคำรามเบา ๆ ก่อนที่เกวียนเล่มแรกซึ่งหยางเฟิงเป็นคนบังคับจะเริ่มเคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ ล้อไม้บดไปตามถนนลูกรัง เสียงกรอบแกรบของหินกั

ตลอดเวลาหนึ่งเดือนที่ผ่านมานับตั้งแต่ซือหยาเปลี่ยนไป ทำให้ผู้เป็นพ่อแม่สบายใจและอุ่นใจในเวลาเดียวกัน เมื่อก่อนสองสามีภรรยายังคิดหนักว่าวันหนึ่ง หากพวกตนจากโลกนี้ไป จะเป็นไปได้ไหมที่ลูก ๆ จะรักใคร่กลมเกลียว ลูกสาวคนโตคือคนที่น่าเป็นห่วงที่สุด แล้วสุดท้ายซือหยาก็เปลี่ยนแปลงตัวเองไปในทางที่ดีขึ้นแสงแดดยามเที่ยงวันสาดกระทบพื้นดินเป็นริ้วระยับ ความร้อนอบอ้าวปะทะผิวราวกับไอร้อนจากเตาไฟ ผืนฟ้าสีครามไร้เมฆบ่งบอกว่า วันนี้จะเป็นอีกหนึ่งวันที่การเดินทางยาวนานไม่ได้ง่ายดายนัก หลังจากเดินทางมาตลอดเช้า ขบวนเกวียนทั้งสามเล่มก็ชะลอความเร็วลง ก่อนจะหยุดริมทางใกล้ลำธารสายเล็กที่ไหลมาจากแม่น้ำใหญ่ เสียงน้ำกระทบหินกรวดดัง ฉ่า…ฉ่า…"หยุดพักตรงนี้สักหน่อยเถอะ" หยางเฉิงเอ่ยขึ้นพลางใช้มือปาดเหงื่อที่ซึมออกมาตามหน้าผากซือหยาพยักหน้ารับ นางก้าวลงจากเกวียนอย่างระมัดระวัง มือหนึ่งยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยไม่ให้เปื้อนฝุ่น อีกมือหนึ่งประคองตะกร้าอาหารที่นางเตรียมมาตั้งแต่เช้ามืด วันนี้นางตื่นก่อนฟ้าสาง เพื่อหุงข้าวหม้อใหญ่และทำกับข้าวที่เด็ก ๆ ชอบอย่างพะโล้หมูสามชั้นกับไข่นกกระทาน้ำขลุกขลิก กลิ่นหอมเครื่องเทศตล

ภายในกระโจมของหยางเฉิงกับซือหยา บรรยากาศอบอุ่นแต่ก็แฝงไปด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อยจากผู้อยู่อาศัยตัวน้อย"ท่านพี่จุดยากันยุงทั่วทุกจุดแล้วใช่ไหมเจ้าคะ" ซือหยาเอ่ยถามสามีด้วยความเป็นห่วง นางนำยากันยุงแบบขดออกมาให้สามีก่อนหน้านี้ สถานที่ที่พวกเขาพักอยู่เป็นริมน้ำและมีป่ารกทึบ จึงมียุงมากเป็นพิเศษ แม้ทุกคนจะมีถุงหอมไล่ยุง แต่ก็จัดการกับยุงป่าพวกนั้นได้ไม่ดีเท่ายากันยุงจากอนาคต"เรียบร้อย เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าจุดวางไว้ตามหน้ากระโจมแต่ละหลังแล้ว พาลูกนอนเถอะ""เจ้าค่ะ"ในขณะที่ซือหยากำลังจัดที่นอนให้ลูกชายฝาแฝด เสียงของเด็กชายตัวอ้วนกลมทั้งสองคนก็ดังขึ้น"ท่านแม่ ลูกนอนไม่สบายตัวเลยขอรับ" อี้หมิงร้องขึ้นก่อน "ใช่แล้วขอรับ เราเข้าไป..." อันหมิงเสริมทันที หลัง ๆ มานี้เจ้าตัวแสบทั้งสองเริ่มติดใจที่นอนนุ่ม ๆ ที่อยู่ในมิติ ทุกคืนตอนอยู่ที่เรือนมักจะขอให้มารดาพาเข้าไปนอนในนั้นเป็นประจำ"ชู่ว์" ซือหยารีบทำเสียงเบา แล้วโน้มตัวลงไปกระซิบกับลูก ๆ "..." "...""ไม่ได้ลูกรัก อดทนหน่อยนะเด็กดี เดี๋ยวแม่จะเอาผ้าปูให้เจ้าอีกชั้นหนึ่ง จะได้นอนสบายตัวขึ้น"ซือหยาพูดจบก็หยิบผ้าห่มนุ่ม ๆ ที่ทำจากผ้าแพรท

หลายวันผ่านไป...สายลมปลายฤดูร้อนพัดเรื่อย ๆ ผ่านทุ่งหญ้าเขียวขจี ริมแม่น้ำหวงเหอที่ทอดยาวไปสุดลูกหูลูกตา น้ำในแม่น้ำไหลเอื่อยเป็นสายยาวคล้ายแพรไหมสะท้อนแดดยามสายเป็นประกายระยิบระยับ บางครั้งก็มีฝูงนกน้ำบินเฉียดผิวน้ำเป็นฝูง ส่งเสียงร้องก้องกังวานไปทั่วลุ่มน้ำขบวนเกวียนของครอบครัวซือหยายังคงเคลื่อนไปอย่างมั่นคง เส้นทางนี้ไม่เปลี่ยวร้างจนเป็นภัยนัก ทั้งสองข้างทางมีพุ่มไม้เตี้ยสลับกับทุ่งโล่ง บางช่วงก็ผ่านหมู่บ้านเล็ก ๆ ของชาวบ้านที่อาศัยอยู่ใกล้ลุ่มน้ำ ภายในขบวน บรรยากาศคึกคักและอบอุ่นยิ่งกว่าช่วงแรกของการเดินทาง ซือเหอที่กำลังอ่านทบทวนตำราเรียน เริ่มเปิดใจและใช้เวลาร่วมกับจางเหล่ยและอาเซียวบ่อยขึ้น ทั้งสามคนมักผลัดกันขึ้นลงเกวียนของกันและกัน บ้างก็ไปนั่งเกวียนท้ายแลกเปลี่ยนความรู้ เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยเรื่องหนังสือ เรื่องข้อสอบดังเป็นระยะเช้านี้จางเหล่ยกับอาเซียวนั่งอยู่ในเกวียนเดียวกับซือเหอ อาเซียวอายุน้อยที่สุดในสามคน เขาอายุเพียง 15 ปี ส่วนซือเหอกับจางเหล่ยอายุ 18 ปีเท่ากัน อาเซียวจึงต้องเรียนรู้จากพี่ชายทั้งสอง"อาเหล่ย อาเซียว วันนี้ข้าจะบอกเรื่องแก่นแท้ของสูตรคูณที่พวกเ

"เฮอะ คนที่ 6 แล้วกระมัง คราวนี้จะรอดเกิน 3 เดือนหรือเปล่านะ" ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ตอบอย่างเยาะเย้ย"ฮ่า ฮ่า ฮ่า พ่อเฒ่าฉางน่ะเหรอ มีเมียคนไหนรอดบ้าง...คนก่อน ๆ ก็ไม่เกิน 3 เดือนทั้งนั้นแหละ บางคนอยู่ไม่ถึง 1 เดือนก็เสียสติไปแล้ว" กลุ่มหญิงชราและคนหนุ่มสาวที่ยืนอยู่ข้างทางต่างพูดกันเสียงดังพอให้เหรินได้ยิน ทุกถ้อยคำเป็นเหมือนมีดบาง ๆ ที่กรีดซ้ำลงบนใจที่บอบช้ำอยู่แล้ว"ข้าได้ยินมาว่า...พ่อเฒ่าฉางเขาแต่งเมียเข้ามา ก็เพื่อสนองตัณหาให้ตัวเองกับลูกชายโง่ทั้งสอง พวกนั้นตัวใหญ่อย่างกับกระทิง ผู้หญิงคนไหนจะรับไหว"หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งยกมือป้องปากแล้วกระซิบเสียงแหลม"ใช่แล้ว แต่ละคนร่างกำยำ จะให้คนเดียวรองรับสามคนพร้อมกันได้อย่างไร...วิตถารสิ้นดี"เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังแทรกมาพร้อมเสียงฝีเท้าเด็กที่วิ่งตามหลังเกวียน เหรินซินกัดริมฝีปากแน่น น้ำตาไหลเงียบ ๆ ราวกับสายฝนโปรยจากฟากฟ้า นางรู้ดีแล้วว่าหนทางข้างหน้าไม่ต่างจากการเดินเข้าสู่นรกที่ไม่มีวันหวนกลับเกวียนหยุดลงตรงหน้าประตูไม้บานใหญ่ของเรือนสกุลฉาง ทันทีที่เดินเข้าไป กลิ่นเหม็นคาวผสมกลิ่นชื้นอับก็ลอยมาปะทะจนนางหายใจติดขัด ถึงขั้นต้องรี