جميع فصول : الفصل -الفصل 80

ยามอู่ (11.00-13.00 น.)แสงอาทิตย์ตรงศีรษะเทลงมา ความร้อนแผ่กระจายไปทั่วลานโล่งนอกเมืองซิงหลิน ขบวนผู้อพยพจำนวนมากตั้งที่พักชั่วคราวใต้ร่มไม้ใหญ่และพื้นที่โล่งที่พอจะบังแดดได้ บ้างก่อไฟต้มข้าวต้มน้ำ บ้างซ่อมแซมเกวียนและผูกเชือกตรวจวัวม้า บรรยากาศเต็มไปด้วยความเร่งรีบแต่แฝงความอบอุ่นแบบครอบครัวใหญ่เกวียนของหยางเฉิงที่บรรทุกเสบียงเต็มคันค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามายังลานที่พัก เสียงล้อไม้บดกับพื้นดินดัง แกรก แกรก เป็นจังหวะ เมื่อเข้าใกล้ต้นไม้ใหญ่ กลุ่มชายเฒ่าที่นั่งพักอยู่ใต้ร่มไม้ก็พากันลุกขึ้น พ่อเฒ่าเสิ่นยกมือป้องแดดเพ่งมอง พ่อเฒ่าหานกับจางวั่งซูที่นั่งอยู่ไม่ห่างกันก็หันไปมองตามทันทีที่เห็นกองเสบียงบนเกวียนที่คลุมผ้าไว้เป็นระเบียบ ดวงตาของทุกคนก็เบิกกว้างแทบพร้อมกัน"กลับมาแล้วเจ้าค่ะ พี่สะใภ้ต้มน้ำไว้รอแล้วใช่ไหมเจ้าคะ?" ซือหยารีบกระโดดลงจากเกวียนอย่างคล่องแคล่ว นางยกชายกระโปรงขึ้นเล็กน้อยเพื่อไม่ให้เปื้อนดิน "เรียบร้อยแล้ว น้ำกำลังเดือดได้ที่เลย"หยวนอีซึ่งกำลังยืนอยู่ข้างเตาหันมาทางซือหยาแล้วรีบตอบกลับ ควันสีขาวลอยพวยพุ่งจากปากหม้อ ใต้หม้อมีกองฟืนที่กำลังลุกโชนเปลวสีส้มอมเหลือง เสีย

กลางยามเซิน (ยามเซิน 15.000-17.00 น.) ดวงอาทิตย์กำลังลับเหลี่ยมเขา แสงทอดลงบนผืนน้ำของบึงบัวที่กว้างขวางราวกระจกบานใหญ่ บัวหลวงและบัวสายขึ้นแน่นเต็มบึง ดอกบัวบางดอกยังคงบานรับแสงสุดท้าย กลีบสีชมพูอ่อนสะท้อนแสงเย็นระยิบระยับงดงาม ด้านรอบบึงเป็นลานดินกว้าง มีทั้งหญ้าระบัดและดินแข็ง เหมาะแก่การตั้งค่ายพักแรมที่สุดไม่ได้มีเพียงขบวนของครอบครัวเสิ่นเท่านั้นที่เลือกพัก บึงแห่งนี้ยังมีขบวนอื่น ๆ ทั้งของชาวบ้านและขบวนของตระกูลใหญ่ต่างก็ทยอยตั้งกระโจม ก่อกองไฟหุงหาอาหาร เสียงผู้คนพูดคุย เสียงเด็กหัวเราะ เสียงฟืนแตกดังเป๊าะแป๊ะปนกันไปทั่วลาน บรรยากาศแม้จะเป็นการเดินทางหนีภัย แต่กลับอบอวลด้วยความอบอุ่นแบบแปลกประหลาด คล้ายกับทุกคนรู้ดีว่าคืนนี้เป็นคืนหนึ่งที่ยังพอจะได้หายใจโล่ง ๆ ก่อนที่ภัยพิบัติจะมาถึงในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าด้านครอบครัวเสิ่น หลังจากหาที่ตั้งเหมาะได้แล้ว พวกเขาก็ช่วยกันกางกระโจมผ้า วางเรียงเป็นวงล้อมกองไฟกลางลาน พ่อเฒ่าเสิ่นและพ่อเฒ่าหานช่วยกันปักเสาเชือกแน่นหนา ส่วนพวกหญิงสาวก็ช่วยกันขนของกินที่ต้องใช้ลงจากเกวียน วางเป็นระเบียบไม่ให้เกะกะเส้นทาง เมื่อเตรียมที่พักเสร็จ หยาง

เมื่อไปถึงหน้ากระโจมใหญ่ เสียงร่ำไห้และเสียงหอบหายใจของเด็กก็ดังเล็ดลอดออกมา สาวใช้รีบแหวกม่านกระโจมแล้วรายงานเจ้านายที่อยู่ด้านใน"ฮูหยินเจ้าคะ! แม่นางท่านนี้บอกว่าสามารถช่วยคุณชายน้อยได้เจ้าค่ะ! บ่าวคิดว่าเราน่าจะลองดู กว่าหมอจะมาที่นี่คงต้องใช้เวลาอีกหลายชั่วยาม"ภายในกระโจมมีสตรีสองคนนั่งอยู่ข้างเด็กชายที่นอนตัวสั่น สตรีผู้อาวุโสคือหวังฮูหยิน ใบหน้าของนางซีดเผือด ดวงตาแดงก่ำ ด้วยความเครียดและความเป็นห่วงบุตรชาย อีกคนคือหวังซูอิง บุตรสาวคนโต ใบหน้างดงามเต็มไปด้วยความวิตกกังวลหวังฮูหยินและหวังซูอิงเมื่อได้ยินดังนั้นก็มองซือหยากับสามีอย่างพินิจ หวังฮูหยินยังมีความระแวงอยู่หลายส่วน แต่ก็อยากลองเสี่ยงเพื่อช่วยลูกชาย ส่วนหวังซูอิงมองด้วยแววตาแห่งความหวัง"ท่านแม่ ลูกว่าเราลองดูเถอะเจ้าค่ะ" หวังซูอิงหันไปหามารดาด้วยเสียงสั่นเครือ สายตาของนางยังคงจับจ้องไปที่น้องชายไม่วางตาหวังฮูหยินมองดูลูกชายที่นอนตัวสั่นเทิ้มอยู่บนเบาะนุ่ม ผิวหนังของเด็กซีดเผือดแต่กลับมีร่องรอยสีเหลืองจาง ๆ บ่งบอกถึงอาการดีซ่าน ถึงจะไม่มั่นใจถึง 5 ใน 10 ส่วน แต่นางก็ไม่อาจทนเห็นลูกทรมานได้อีกต่อไป ท่านจึงพยักหน้าอย่า

ยามอิ่นย่ำมาอย่างเงียบงัน (03.00-05.00 น.)แสงจันทร์เจือจางคล้อยลับ เสียงนกร้องยามรุ่งเริ่มดังประปรายเหนือพงไพร กลางลานที่พักขบวนเกวียน หมอกบางคลี่คลุมพื้นหญ้าสีซีด ซือหยายังไม่ตื่นเต็มตา แต่เสียงเล็กแผ่วหวานของบุตรชายคนเล็กดังแทรกเข้ามา"แจ๊บ! แจ๊บ! ท่านแม่ ลูกอยากกินโกยซี่หมี่อีกแล้วขอรับ ไม่ได้กินมานานแล้ว ท่านแม่ทำให้ลูกกินได้หรือไม่?"อันหมิงซบอกมารดา ศีรษะเล็กกลมอิงแนบอยู่บนอกซือหยาอย่างออดอ้อน ดวงตากลมใสสะท้อนแสงจันทร์ที่ยังไม่จางหาย ความไร้เดียงสาเปล่งประกายชัดเจนยิ่งนัก"ลูกก็อยากกินขอรับ" อี้หมิงเสริมเสียงใส พลางขยับตัวเข้าใกล้น้องชายซือหยาหลุดหัวเราะเบา ๆ มือบางลูบศีรษะลูกทั้งสองอย่างอ่อนโยน ทั้งที่ยังตื่นไม่เต็มตา แต่ก็ห่วงเรื่องของกินเสียได้"ได้ ๆ แม่จะไปทำให้ พวกเจ้าจะนอนต่อหรือไม่ ถ้าไม่นอนก็ออกไปล้างหน้ากับท่านพ่อ เสร็จแล้วค่อยไปรวมตัวกับพี่ ๆ นะ""ขอรับ/ขอรับ ลูกรักท่านแม่ที่สุด"สองหนุ่มน้อยพูดพร้อมกัน ก่อนจะลุกจากกระโจมวิ่งปร๋อไปยังถังน้ำด้านข้างลานอย่างร่าเริง ซือหยามองตามพลางอมยิ้ม ก่อนจะขยับตัวลุกออกจากกระโจมเช่นกันทันทีที่ก้าวออกมา กลิ่นน้ำขิงอุ่น ๆ ลอยมาตามล

หลายวันผ่านไป...ยามเฉิน (ประมาณ 7:00-9:00 น.) แสงแดดอ่อน ๆ ยามเช้าเริ่มสาดส่อง ขบวนเกวียนเคลื่อนที่ไปตามเส้นทางที่เต็มไปด้วยฝุ่นและหญ้าแห้ง เสียงล้อไม้บดกับพื้นดินดังเป็นจังหวะเชื่องช้าเกวียนของหยางเฟิงและหยวนอีเต็มไปด้วยชีวิตชีวา เพราะเป็นที่รวมตัวของเด็ก ๆ ทุกคน อี้หมิง อันหมิง เจาตี้ ซือหลิน ซือเหอ อาเซียว ชิงชิง อาเหล่ย และอาหลิน ต่างนั่งเบียดเสียดกันอยู่บนฟูกที่ปูรองไว้หนา ๆ ใบหน้าเล็กของพวกเขาสดใสเต็มไปด้วยรอยยิ้มหยวนอีคอยดูแลเด็ก ๆ อย่างใจเย็น เสียงใสของเด็ก ๆ ดังขึ้นพร้อมกันเป็นจังหวะราวกับบทเพลงที่ขับกล่อมขบวนเดินทาง"แกะหนึ่งตัวกระโดดข้ามรั้วไป แกะสองตัวหลับตาเบา ๆ แกะสามตัวเดินเรียงกันเป็นแถว แกะสี่ตัวเหมือนดาวยิ้มทอแสง แกะห้าตัวหลับแล้วในทุ่งหญ้า แกะหกตัวนอนเคียงข้างกัน แกะเจ็ดตัวหัวซบกันเบา ๆ แกะแปดตัวหลับฝันอุ่นละมุน แกะเก้าตัวฟังสายลมพลิ้วผ่าน แกะสิบตัวหลับแล้วพร้อมกับหนู ดวงจันทร์ขาวส่องแสงอ่อนละไม หนูน้อยเอ๋ย หลับฝันดีในคืนนี้เถิด..."เสียงเพลงท่อนสุดท้ายจบลงด้วยเสียงหัวเราะคิกคักของอันหมิงและซือหลินที่หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน "ต่อไป! ท่านอาจารย์ซือเหอ! วั