جميع فصول : الفصل -الفصل 100

"ดูเสื้อผ้าเสร็จค่อยหาที่เอาของออกมา แล้วค่อยจ้างเกวียนกลับหมู่บ้านก็ได้เจ้าค่ะ" ซือหยากล่าวพลางเหลียวมองซ้ายขวา"เสียดายที่เจ้าตัวแสบไม่ได้มาด้วย คงต้องหาของกินกลับไปล่อ" หยางเฉิงพูดพลางหัวเราะเบา สีหน้าเขาดูผ่อนคลายยามพูดถึงลูกชายฝาแฝด"ไว้ค่อยพาทุกคนเข้ามาเปิดหูเปิดตาอีกครั้งก็ได้เจ้าค่ะ อีกแค่เดือนเดียวก็ถึงหน้าฝนแล้ว ช่วงเวลานี้เราต้องเตรียมตัวให้ดี เวลาเอาเสบียงออกมาใช้ คนอื่นจะได้ไม่สงสัย" ซือหยาพูดเสียงเรียบ แต่ในแววตาแฝงความคิดวางแผน"เจ้าคิดจะทำอะไรบ้าง""ข้าอยากขึ้นเขาท้ายหมู่บ้านไปสำรวจดูสักหน่อยเจ้าค่ะ ถ้ามีมันสำปะหลังข้าจะเอามาทำเป็นผงแป้งเอาไว้ให้มากหน่อย ไม่แน่อนาคตอาจจะเป็นประโยชน์""ได้ ข้าจะไปกับเจ้าเอง" หยางเฉิงตอบรับทันทีด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาเต็มใจช่วยภรรยาลงมือทำอย่างไม่ลังเลทั้งคู่พูดคุยกันระหว่างเดินไปตามถนนสายหลัก สองข้างทางมีทั้งร้านขายชา ร้านยา ร้านข้าวสารอาหารแห้ง ร้านหนังสือ และแผงขายอาหารเรียงรายเป็นแถว ไม่นานก็มาถึงร้านขายผ้าที่มีชื่อเสียงขนาดใหญ่ ด้านหน้าแขวนผ้าไหมหลากสีพลิ้วไหวตามลม ราวกับกำลังอวดความงดงามให้ผู้สัญจรมองภายในร้านกว้างขวาง พื้นไม้สะ

กลิ่นฉุนของน้ำมันพืช กลิ่นคาวของเนื้อสัตว์และกลิ่นหอมของเครื่องเทศ ลอยปะปนกันอยู่ในอากาศ ซือหยากับหยางเฉิงค่อย ๆ เดินแทรกตัวเข้าไปในฝูงชน"ข้าวสารชั้นหนึ่ง 60 อีแปะต่อจิน! จะเอาหรือไม่ รีบมาเลือกเลย! อีกไม่กี่วันข้าวสารชั้นดีพวกนี้จะขึ้นราคาเป็น 100 อีแปะแล้ว" อีกเสียงแทรกขึ้น น้ำเสียงของพ่อค้าคนนี้เต็มไปด้วยความเร่งรัดเมื่อได้ยินราคาสินค้าที่พ่อค้าตะโกนออกมาดังนั้น ดวงตาของทั้งคู่ก็เบิกกว้างราวกับไข่ห่าน สีหน้าของซือหยาเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่ แววตานั้นกลับสงบนิ่งและเริ่มคำนวณสิ่งของที่นางต้องนำออกมาจากมิติในวันนี้ ส่วนหยางเฉิงใบหน้าเคร่งขรึมจนคิ้วชนกันอย่างเห็นได้ชัด"ท่านพี่ ราคาเสบียงพุ่งขึ้นสูงมาก! เกินกว่าที่ข้าคาดการณ์ไว้เสียอีก นี่มันราคาในช่วงภัยพิบัติอย่างแท้จริง" ซือหยาพึมพำเบา ๆ ข้างหูสามี "ใช่... ข้าไม่เคยเห็นข้าวสารราคาถึง 60 อีแปะ ต่อจินมาก่อน ตอนที่อยู่เมืองลั่วสุ่ยแพงสุดก็แค่ 7-8 อีแปะต่อจินเท่านั้น แต่คนก็แย่งกันซื้อเสบียงเต็มไปหมด! พวกเขาคงเชื่อคำเตือนของทางราชการแล้ว""เถ้าแก่! ทำไมราคามันขึ้นเร็วขนาดนี้เล่า เมื่อสัปดาห์ก่อนยังแค่ 20 อีแปะ เอง!" ชายวัยกลางคนที่

"..." (อันหมิง) "..." (อี้หมิง) "..." (ซือหลิง) "..." (เจาตี้)เด็ก ๆ ทั้งสี่คนน้อมตัวลงเล็กน้อย มองไปที่ซือหยาอย่างพร้อมเพรียง ใบหน้าเล็ก ๆ ของพวกเขาแสดงความสับสนเล็กน้อย ระหว่างความอยากในน้ำตาลปั้น กับการพยายามทำความเข้าใจคำสอนของซือหยา"ไม่ใช่ทุกคนจะเห็นคุณค่าในสิ่งที่เราทำ บางครั้งการทำดีของเราอาจจะไปขัดผลประโยชน์ของคนไม่ดี ตอนนั้นอาจจะมีภัยเข้ามา แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังต้องยืนหยัดทำเพื่อความถูกต้อง รู้จักแยกแยะถูกผิด จำสิ่งที่แม่สอนได้หรือไม่?""จำได้ขอรับ/ลูกก็จำได้ขอรับ/ข้าจะจำคำสอนของพี่หญิงเจ้าค่ะ/ข้าจะจำคำสอนของอาสะใภ้ให้ขึ้นใจเจ้าค่ะ"เมื่อเห็นว่าเด็ก ๆ ตั้งใจฟังจนจบ ซือหยาก็ยิ้มอย่างอ่อนโยนนางจึงส่งน้ำตาลปั้นให้ทุกคน"เอาล่ะ พอแล้ว ไปกินกันได้แล้ว มังกรตัวนี้ของอันหมิง นกตัวนี้ของอี้หมิง ปลาของอาหลิง และกระต่ายน้อยนี่ของเจาตี้"เจาตี้เป็นคนแรกที่ยื่นมือออกไปรับน้ำตาลปั้นรูปกระต่าย ดวงตากลมโตเป็นประกาย นางบรรจงรับอย่างระมัดระวัง ราวกับกลัวว่ามันจะสลายไปเสียก่อน อันหมิงและอี้หมิงไม่รอช้า รีบคว้าน้ำตาลปั้นมังกรและนกจากมือของมารดาอย่างว่องไวอันหมิงหันน้ำตาลปั้นรูปมังกรที่สวยง

พอลองขุดลึกลงไปก็เริ่มเห็นหัวสีขาวอมน้ำตาลซ่อนอยู่ใต้ดิน แต่ละหัวใหญ่กว่าแขนเด็ก"ต้นนี้แหละเจ้าค่ะ ทุกคนช่วยกันขุดเร็วเข้า ลำต้นของมันนำไปปลูกในแปลงนาได้ดีในช่วงหน้าร้อน แต่ไม่เหมาะกับหน้าฝน ถึงตอนนั้นข้าจะพาทุกคนปลูกเจ้าค่ะ โห้...หัวใหญ่ซะด้วย!"ซือหยายิ้มกว้างจนตาหยี มือของนางเต็มไปด้วยดินแต่แววตากลับทอประกาย"ซือหยาเจ้าถอยก่อน เดี๋ยวข้าดึงให้เอง"หยางเฉิงก้าวเข้ามา ใช้แรงแขนดึงที่โคนต้นแน่น ๆ แล้วออกแรงกระชากขึ้นเต็มแรง เสียงดินแตกดัง พรึ่บ! หัวมันสำปะหลังหลายหัวถูกดึงขึ้นมาพร้อมกันเป็นพวงใหญ่ รากยาวห้อยระโยงระยาง"อืม..." เขาพยักหน้าเบา ๆ ดวงตาเข้มมองหัวมันอย่างพอใจ ข้าง ๆ ซือหยาหัวเราะเบา ๆ อย่างตื่นเต้น"ข้าบอกแล้วใช่ไหมเจ้าคะว่าต้องมี!"หยางเฟิงกับหยางรุ่ยที่ยืนมองอยู่ด้านหลังก็เดินเข้ามาช่วย"อู้ว ดึงเจ้าต้นนี้ใช้แรงเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย" หยางเฟิงหัวเราะพลางยกแขนปาดเหงื่อ"ต้องใช้จอบแซะจากดินสักเล็กน้อยเจ้าค่ะพี่ใหญ่ แต่วันนี้เราไม่ได้เอาจอบอันใหญ่มา ก็เลยดึงยากหน่อย" ซือหยาเงยหน้าขึ้นตอบ ดินเปื้อนแก้มเล็กน้อยจนดูน่ารักน่าเอ็นดูในสายตาของสามีนาง"เช่นนั้นวันหลังข้าจะเตรี

ใช้เวลาเดินไม่นานก็มาถึงที่นาผืนใหม่ ก็พบว่า พ่อเฒ่าหาน พ่อเฒ่าเสิ่น กับอาเซียว และซือเหอกำลังช่วยกันใช้วัวไถนาอยู่ วัวตัวผู้สีน้ำตาลเข้มกำลังเดินลากไถอย่างเชื่องช้า ดินสีดำที่ถูกพลิกขึ้นมาใหม่มีกลิ่นหอมของความอุดมสมบูรณ์ ส่วนเด็ก ๆ ก็ทำแปลงผักช่วยท่านย่าท่านยายอยู่บนเดินดินข้างศาลาพัก"ท่านแม่มาแล้ว! หู้ว! นี่หรือขอรับคือหัวมันสำปะหลัง!"อันหมิงกับอี้หมิงรีบวิ่งมาหาพ่อแม่ทันทีที่เห็นว่าทุกคนเข็นรถเข็นเลี้ยวลงมาตามคันนาใหญ่ ฝุ่นดินติดเต็มเสื้อผ้าของพวกเขา แต่ใบหน้าเล็ก ๆ สองใบนั้นเต็มไปด้วยความไร้เดียงสาและความตื่นเต้น"แม่มาแล้วลูกรัก นี่คือหัวมันสำปะหลังที่ปอกเปลือกแล้ว ว่าแต่..พวกเจ้าทั้งสองเป็นเด็กดีหรือไม่"ซือหยาวางตะกร้าลงแล้วเดินเข้าไปหาลูกชายฝาแฝด นางยิ้มอย่างอ่อนโยนพลางก้มตัวลงบีบแก้มนิ่ม ๆ ของลูกชายอย่างรักใคร่"เด็กดีขอรับ! พวกเราเป็นเด็กดีที่สุดเลยท่านแม่!" อันหมิงทำตาแป๋ว รีบตอบเสียงดังฉะฉาน "เก่งมาก ไว้เย็นนี้แม่จะทำของอร่อยให้กิน อยากกินอะไรก็บอกมาได้เลย"ซือหยากล่าวอย่างใจดี"เย้ ๆ ๆ ของอร่อยมาแล้ว!"เด็กแฝดร้องขึ้นพร้อมกันอย่างดีใจระหว่างนั้นเองเสียงน้ำลำธารไหลดัง ซู