All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นสาวใช้ผู้มั่งคั่งในยุค 90: Chapter 61 - Chapter 70

เช้าวันนี้เป็นงานหมั้นระหว่างสุกัญญากับกอไผ่ มีแขกมาในงานประมาณยี่สิบกว่าคน ส่วนมากก็มีแต่พี่น้องคนสนิทเท่านั้น พวงแก้วรอให้ถึงวันแต่ง ถ้าได้ค่าสินสอดตามที่ตกลงกันไว้เธอจะจัดงานใหญ่โต คำผากับแต้มถือห่อผ้าสีแดงกำมะหยี่ห่อใหญ่วางลงบนพานสีทองตรงหน้าพ่อแม่ฝ่ายหญิง “วางมัดจำเท่าไรล่ะ” พวงแก้วถามคล้ายดูถูกคำผาเล็กน้อยแต่ไม่ได้คาดหวังกับคำตอบเท่าไรนัก “เงินสดสี่แสนกับทองหนึ่งบาทครับ” คำผากล่าวออกไปทุกคนที่นั่งอยู่ในโถงบ้านถึงกับครางฮือออกมาพร้อมกัน ทำไมครอบครัวของกอไผ่ถึงได้วางมัดจำสินสอดมากขนาดนี้ แค่ตบแต่งกันแสนเดียวก็ถือว่ารวยมากแล้วพวงแก้วรีบคลานเข่าเข้าไปใกล้พานทองแล้วคลี่ห่อเงินสดออกมานับด้วยความตื่นเต้น เธอมองครอบครัวนี้ผิดไปจริง ๆ หรือพวกเขาจะยืมคนอื่นมาก่อน แต่คงไม่มีใครอยากเป็นหนี้หรอกกระมัง ภายในใจพวงแก้วตีกันให้วุ่น นับเงินครบกอไผ่สวมแหวนให้สุกัญญา จากนั้นกอไผ่ก็ยื่นนิ้วให้เธอสวมกลับ เธอเองอยู่ในอาการประหม่าและมือสั่นเล็กน้อย ไม่นึกไม่ฝันว่าพ่อกับแม่ของกอไผ่จะมีเงินเก็บมากเพียงนี้ แต่ในใจก็เป็นห่วงเขาอยู่ดี ที่ต้องมาเจอค่าสินสอดที่

วันนี้สุรเชษฐ์จะพาลูกสาวไปเที่ยวหลังจากที่เลื่อนนัดเธอมาหลายครั้ง เขาพาวนิดาออกมาหาเนื้อนวลแต่เช้าเพราะเมื่อวานนัดกับเธอไว้แล้ว สุรเชษฐ์ขับรถเข้าไปด้านหลังของบ้าน ปู่สมดีกำลังเก็บใบหม่อนที่อยู่ข้างกำแพงไปให้ภรรยา ท่านทั้งสองต่างหาอะไรทำเพราะงานที่ร้านมานะกับเนื้อนวลทำก็เพียงพอแล้ว หลานทั้งสองอยากให้ปู่กับย่าอยู่เฉย แต่ปู่กับย่าก็ทำไม่ได้ ทั้งสองจึงเลี้ยงไหมไว้เพื่อขายเส้นใย จะได้ไม่ได้ว่างเกินไป เพราะทุกวันนี้ท่านทั้งสองก็สุขภาพดีกว่าแต่ก่อนมาก “คุณย่าทำอะไรเหรอคะ” เสียงเล็กแหลมถามย่าจันทร์ที่กำลังเอาใบหม่อนให้หนอนไหมตัวสีเขียวอมเทากิน มันงับปากรัว ๆ เหมือนกำลังแข่งกินมาราธอนจนใบหม่อนแหว่งไปในพริบตา “เอาใบหม่อนให้ตัวไหมกินจ้ะ แก้มลองดูไหม กลัวหรือเปล่าลูก” จันทร์กล่าวเสียงอ่อนโยน เธอส่ายหน้าน้อย ๆ ปอยผมไหวหน่อย ๆ “ไม่กลัวค่ะ” วนิดาหยิบใบหม่อนที่กำลังพอดีกินสำหรับตัวไหมวางลงในกระด้งให้หนอนกิน บางส่วนอยู่ในจ่อแล้วก็มี พวกนั้นไม่ต้องให้อาหารแล้ว มันกำลังชักใยหุ้มตัวเพื่อสร้างรังไหมกันอย่างขะมักเขม้น “นวลอยู่หน้าร้านหรือครับย่า”

น้ำอ้อยกับน้ำขิงได้ยินคนในหมู่บ้านเล่าว่าเนื้อนวลเปิดร้ายขายของมานานแล้ว สองแม่ลูกจึงอยากมาดูให้เห็นกับตา อีกอย่างเป็นเพราะคุณนายพวงแก้วให้มาสืบด้วยว่าสิ่งที่สุรเชษฐ์พูดไว้มันจริงหรือไม่ ทั้งสองแอบดูอยู่ฝั่งตรงข้าม คนเข้าออกร้านค้าไม่ขาด ทั้งนักเรียนและผู้ใหญ่ “แม่! นังนวลมันทำได้ยังไง” น้ำขิงรู้สึกอิจฉาเนื้อนวลขึ้นมานิด ๆ เมื่อเห็นเนื้อนวลมีร้านค้าเป็นของตัวเอง ทั้งที่โดนพวงแก้วไล่ออกจากบ้าน “มันวาสนาดีจริง ๆ” “แล้วนั่นใช่บ้านมันไหมคะแม่ สวยจัง” น้ำขิงมองเลยไปที่พื้นที่ด้านหลัง บ้านไม่ใหญ่มาก แต่ว่าดูพอดีและน่าอยู่ ด้านข้างมีดอกไม้ปลูกไว้ ที่สำคัญมันสวยกว่าบ้านของเธอ “อือ น่าจะใช่ ก็บ้านที่คุณเชษฐ์ไปสร้างให้มันไง เขาย้ายมาไว้ที่นี่” แม่ของเธออธิบาย “แม่! มันจะได้เป็นคุณนายจริง ๆ เหรอ” ถึงสุรเชษฐ์จะไม่ได้รับราชการทหารแล้วแต่คนทั่วไปก็ยังเรียกจ่าอยู่ดี และคนในชนบทจะต้องเรียกภรรยาของเขาว่าคุณนาย “คงงั้นแหละลูก ดูสิมันขายของดีมากเลย คุณเชษฐ์ก็มาเฝ้าเช้าเฝ้าเย็น” ต่อไปเนื้อนวลคงไม่ง้ออาชีพเก็บขยะและคนใช้อีกแล้ว

สุรเชษฐ์มาถึงร้านของเนื้อนวลเธอกำลังรดน้ำต้นหม่อนให้ปู่อยู่หลังบ้าน ส่วนคนอื่นอยู่หน้าร้านกันหมด สีหน้าเขาดูเคร่งเครียด มาถึงก็พูดขึ้นทันที “ฉันมีเรื่องอยากให้นวลช่วย” ถ้าเธอไม่ช่วยเขาก็คงว่าอะไรไม่ได้ เพราะวันนั้นพวงแก้วใช้คำพูดแรงกับเนื้อนวลเกินไป “คุณเชษฐ์มีอะไรหรือคะ” ดูจากสีหน้าเขาแล้วเนื้อนวลคิดว่ามันคงเป็นเรื่องใหญ่ “คุณแม่อยากให้เธอไปนวดให้” เขามองคนตัวเล็กอย่างชั่งใจ “…คุณนายเป็นอะไรคะ” “ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ดี ๆ คุณแม่ก็ปวดตามร่างกายและหาสาเหตุไม่ได้ ตอนนี้ทำงานไม่ได้เลย นั่งก็ลำบาก นอนก็ลำบาก” วันหนึ่ง ๆ พวงแก้วได้นอนถึงสามชั่วโมงหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะสุรเชษฐ์รู้ซึ้งถึงคำว่าปวดดีว่ามันเป็นอย่างไรบ้าง ปวดมากจนนอนไม่หลับ ปวดเหมือนกระดูกโดนทุบให้ละเอียด “พรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปค่ะ” เนื้อนวลตอบแบบไม่ต้องคิดมาก “ขอบใจมากนะนวล” “ไม่เป็นไรค่ะ อย่างไรคุณนายก็มีพระคุณที่รับฉันไปเป็นคนใช้ และทำให้ฉันได้เจอกับคุณ อีกอย่างคุณเชษฐ์ก็คอยช่วยเหลือฉันทุกอย่าง ตอบแทนคุณเชษฐ์แค่นี้ยังน้อยไปค่ะ”

รถกระบะสี่ประตูสีขาวเลี้ยวเข้ามาจอดในช่วงบ่าย เนื้อนวลเปิดประตูและก้าวขาลงจากรถแล้วเดินตามหลังสุรเชษฐ์เข้ามา เธอรู้สึกเกร็งเล็กน้อยที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง น้ำขิงกับน้ำอ้อยที่นั่งรับใช้พวงแก้วอยู่ถึงกับสะดุ้ง ต่างหลบสายตามองต่ำทันทีเมื่อเนื้อนวลมองมา เนื้อนวลทำเพียงยิ้มขันที่สองแม่ลูกทำเหมือนกลัวเธอ แต่เธอไม่เคยถือสาสองแม่ลูกนี้เลยสักครั้ง มีบ้างบางครั้งที่รู้สึกโกรธแต่เธอก็จะปัดความคิดเหล่านั้นออกไปจากใจให้เร็วที่สุด “นวลมาแล้วครับแม่” ในมือเขาถือแกลลอนใส่น้ำดื่มมาด้วย “นั่งลงก่อนสิ” เนื้อนวลหย่อนกายลงนั่งพับเพียบไม่ไกลมากนัก “คุณนายอาการดีขึ้นบ้างไหมคะ” “อือ ดีขึ้นมาก ขอบใจนะที่เอาน้ำดื่มมาฝาก” มันรสชาติดีสมคำที่สุรเชษฐ์ว่าจริง ๆ และยังทำให้เธออาการดีขึ้นได้อย่างน่าประหลาดใจ ราวกับเป็นน้ำมนต์ที่ถูกปลุกเสกจากพระอาจารย์ชื่อดังอย่างไรอย่างนั้น “ค่ะ” “น้ำยี่ห้อนี้ดีนะ มันชื่อยี่ห้ออะไรล่ะ ฉันจะช่วยอุดหนุน” เป็นครั้งแรกเหมือนกันที่พวงแก้วคิดอยากจะซื้อน้ำดื่ม “เอ่อ…” เธอไม่ได้คิดชื่อมาด้วยสิ