Semua Bab ทะลุมิติไปเป็นสาวใช้ผู้มั่งคั่งในยุค 90: Bab 31 - Bab 40

หนึ่งชั่วโมงต่อมาหลังรับประทานอาหารเย็นเสร็จ เนื้อนวลหยิบสบู่ที่นำออกมาจากมิติตอนไปซักผ้ามาหนึ่งก้อน รอบหน้าถ้ามันโตขึ้นมันจะเป็นครีมอาบน้ำรอบนี้ใช้สบู่ไปก่อน เพราะตอนนี้เธอก็ขนของกินของใช้ออกมาจากมิติมากแล้ว นุ่งกระโจมอกอาบน้ำกลางแจ้งถูสบู่ก้อนเดียว ใช้ขุยมะพร้าวขัดผิว เป็นสิ่งที่ดลยาคุ้นเคยมาตั้งแต่เด็กอยู่แล้ว เนื้อนวลช่างมีชีวิตที่ลำบากคล้ายกับเธอเหลือเกิน บรรยากาศช่วงมืดแล้วเนื้อนวลไม่ค่อยชินนัก เหตุเพราะพื้นที่ตรงนี้เป็นป่าช้าและกระท่อมหลังนี้ก็ไม่มีไฟฟ้าใช้ มองไปทางไหนก็เห็นแต่เงาตะคุ่มของต้นไม้เต็มไปหมดบางครั้งเหมือนคนกำลังยืนแอบมองเธออยู่ก็มี ปู่กับย่าเข้านอนแต่หัววัน ท่านทั้งสองคงเหนื่อยล้าจากการทำงาน พอเข้านอนก็นอนไม่หลับ เนื้อนวลนึกขึ้นได้ว่ายังไม่คลุมผ้าใบกระสอบขวดเธอจึงลุกออกมาดู และก็เห็นว่ายังไม่ได้คลุมจริง ๆ มือเล็กดึงผ้าใบคลุมกระสอบขวดและลังกระดาษให้เรียบร้อยเพราะกลัวฝนจะตก มานะที่ตื่นมาไม่เจอพี่สาวก็เดินออกมาดู และก็มาช่วยพี่สาวดึงผ้าใบให้ตึงแล้วผูกไว้กับพุ่มไม้ข้าง ๆ แปลกใจอยู่ในทีว่าคนกลัวผีอย่างเนื้อนวลมายืนอยู่ข้างนอกคนเดียวได้อย่างไร ขนา

ถึงเวลาเข้านอนวนิดาเดินเข้ามาหาพ่อแล้วขึ้นไปนอนคู่บนเตียงเหมือนเช่นทุกครั้ง พอเนื้อนวลไม่อยู่เธอก็ขึ้นมานอนบนเตียงกว้างกับพ่อ “คุณพ่อคะ เมื่อไรพี่นวลจะกลับมาคะ” เธอกล่าววาจาออดอ้อน “วันจันทร์ตอนเช้าครับ ถามทำไมเหรอ” สุรเชษฐ์เอียงคอถามลูก มือใหญ่ลูบปอยผมลูกเล่นอย่างเบามือ “แก้มคิดถึงพี่นวลค่ะ คุณพ่อคิดถึงพี่นวลไหมคะ” มือที่ลูบผมอยู่ชะงักนิดหนึ่ง ได้ยินคำถามนี้สุรเชษฐ์ถึงกับอึ้งไปเลย ไม่คิดว่าลูกสาวจะถามคำนี้ออกมา “ไม่นะ พ่อจะไปคิดถึงพี่เขาทำไมล่ะลูก เขาก็แค่คนรับใช้ ไม่ใช่เมียพ่อสักหน่อย” “แสดงว่าคุณพ่อคิดถึงคุณแม่เหรอคะ” ได้ยินคำที่ลูกถามเขาก็เพิ่งคิดได้เหมือนกันว่าเขาคิดถึงอดีตภรรยาครั้งสุดท้ายเมื่อไร น่าจะเกือบเดือนแล้วกระมังที่เขาไม่เคยคิดถึงรัชนีพรในเชิงชู้สาวเลย ไม่ได้อยากรู้ข่าวคราวว่าเธอเป็นตายร้ายดีอย่างไรด้วยซ้ำ เขาเฝ้ารอเธอมาสองปีเต็มแอบฝันกลางวันว่าสักวันเธอจะกลับมา แต่แล้วก็ไร้วี่แวว เขาไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าลืมผู้หญิงที่เคยทำร้ายหัวใจเขาคนนั้นได้ตั้งแต่ตอนไหน รู้ตัวอีกทีหัวใจมันก็ชินชาและไร้คำว่ารั

หลังรับประทานอาหารเสร็จ เนื้อนวลให้เขานั่งพักก่อนสักครึ่งชั่วโมง แล้วค่อยเช็ดตัวต่อ ความจริงเขาเริ่มทำเองได้คล่องแล้วแต่ไม่รู้ทำไมถึงอยากให้เธอทำให้ และเธอก็มีหน้าที่ทำตามคำสั่ง อีกทั้งตอนนี้เขาก็ไม่ค่อยหวงร่างกายกับเธอเท่าไรนัก เป็นเนื้อนวลเองที่อายที่จะมองกล้ามเนื้อบนตัวเขา เธอเดินเข้าไปเตรียมชามน้ำอุ่นมาวางไว้ใกล้ ๆ เนื้อนวลค่อย ๆ พยุงสุรเชษฐ์ลุกขึ้นจากรถเข็นไปนั่งบนเตียงนอน จากนั้นก็ช่วยเขาถอดเสื้อออก “คุณเชษฐ์เช็ดตัวเอาเองนะคะ” “ทำไม หรือเธอไม่อยากทำแล้ว” เหมือนจะน้อยใจนิด ๆ “ไม่ใช่ค่ะ เพียงแต่ฉันอยากให้คุณเชษฐ์ขยับร่างกายบ่อย ๆ ค่ะ เลือดลมจะได้ไหลเวียน ด้านหลังเดี๋ยวฉันจะเช็ดให้ค่ะ” เนื้อนวลอธิบาย เดินได้บ้างแล้วยังอยากให้เธอเช็ดให้ทั้งตัวอีก คนติดสบายก็เป็นอย่างนี้ แล้วแบบนี้จะเดินได้ปกติตอนไหน “ก็ได้” สุรเชษฐ์ตอบไม่เต็มเสียงนัก อุตส่าห์รอให้เธอกลับมาเช็ดตัวให้แต่กลับกลายเป็นว่าต้องทำเองเฉยเลย คนหล่อเซ็ง!เนื้อนวลเช็ดตัวด้านหลังให้เขา จากนั้นก็ให้เขานอนลงบนเตียง เนื้อนวลจึงเช็ดส่วนขาให้เขาเหลือไว้เพียงตรงส

คืนหนึ่งเนื้อนวลเดินเอาขยะออกมาทิ้งที่หน้าบ้าน “นวล!” เนื้อนวลหันหลังมองตามเสียงก็เห็นกอไผ่ยื่นหน้าออกมาจากข้างกำแพง “พี่ไผ่” ทิ้งขยะลงในถังแล้วเนื้อนวลจึงเดินเข้าไปใกล้ “พี่ขอคุยกับนวลแป๊บนึงได้ไหม” กอไผ่มีสีหน้าร้อนใจ “เรื่องอะไรเหรอคะ” เนื้อนวลขมวดคิ้ว เขาจะถามอะไรตอนมืดค่ำอย่างนี้ วนิดาที่นั่งอยู่ในห้องนอนของพ่อหาวหวอด ๆ “คุณพ่อคะ แก้มง่วงนอนแล้วค่ะ” “พี่นวลยังไม่กลับมาอีกเหรอ” “ยังค่ะ” “เดี๋ยวพ่อไปตามให้” สุรเชษฐ์ใช้ไม้เท้าเดินนำหน้า ถึงเขาจะเริ่มเดินได้คล่องแล้วแต่ตอนนี้ด้านนอกค่อนข้างมืดเขาจึงไม่อยากประมาท เดินออกมาเห็นเนื้อนวลยืนคุยกับกอไผ่อยู่ริมรั้วก็เกิดโทสะขึ้นมาสูงปรี๊ด เขาให้เธอเอาขยะมาทิ้ง ไม่ใช่ให้มายืนคุยกับผู้ชายนานสองนานแบบนี้ “นวล!” เนื้อนวลหันหน้ามามองเขา รู้สึกแปลกใจว่าเขาเดินออกมาทำไม และเสียงที่เอ่ยเรียกเธอก็ฟังดูไม่รื่นหูเอาเสียเลย “นวลเข้าไปข้างในก่อนนะคะ เรื่องที่พี่ไผ่ถามอีกสองสามวันนวลจะมาให้คำตอบค่ะ”

สุกัญญาเปิดประตูออกมาดูเมื่อได้ยินเสียงคนเคาะประตูห้อง“อ้าวนวล มีธุระอะไรเหรอ”“พี่ไผ่ให้เอาสิ่งนี้มาให้คุณญาค่ะ”ได้ยินชื่อกอไผ่ดวงตาคู่งามก็ทอประกายเจิดจ้าขึ้นมา “ขอบใจจ้ะ นวลก็รีบเข้านอนเถอะ” แสดงว่าเขารู้ว่าเธอกลับมาถึงบ้านแล้ว ตอนรับประทานอาหารเย็นเสร็จเธอก็สอดส่ายสายตาหาเขาแต่ก็ไม่เจอ“ค่ะ”สุกัญญาปิดประตูลงแล้วอ่านข้อความ แม้จะเป็นเพียงข้อความสั้น ๆ อ่านไปใจก็สั่นพรุ่งนี้เก้าโมงพี่จะรออยู่ที่ร้านกาแฟร้านเดิมข้างห้างสรรพสินค้านะสายนาทีละหนึ่งฟอด เพราะงั้นระวังแก้มช้ำรักที่สุดไผ่อ่านจบสุกัญญายิ้มเขินอายอย่างมีความสุข และวนอ่านซ้ำอีกเกือบร้อยรอบ หยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาประทับจูบจนรอยลิปสติกรูปปากติดอยู่ตรงกลางแผ่นกระดาษ“ญาก็รักพี่ไผ่ค่ะ”พูดจบเธอวางกระดาษแผ่นนั้นลงในกล่องรูปหัวใจแล้วปิดไว้อย่างทะนุถนอม ของทุกชิ้นที่กอไผ่มอบให้สุกัญญาจะเก็บมันไว้เป็นอย่างดีเก้าโมงตรงไม่ขาดไม่เกินสุกัญญามาถึงร้านที่กอไผ่นัดไว้พอดี เธอส่งยิ้มหวานให้จนตาหยีกอไผ่กดดูเวลาที่โทรศัพท์มือถือของตัวเองที่วางไว้ข้างตัว “นี่จะไม่ยอมสายเลยหรือไง” เขาเอ่ยเย้าแกมผิดหวังนิด ๆ “ไม่ค่ะกลัวแก้มช้ำ” สุกัญญา