All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นสาวใช้ผู้มั่งคั่งในยุค 90: Chapter 21 - Chapter 30

ตื่นมาเกือบสี่โมงครึ่งเด็ก ๆ ก็บ่นหิวข้าว “พี่นวลแก้มอยากกินผัดวุ้นเส้นใส่ไข่ค่ะ” วนิดาบอกเนื้อนวลที่กำลังนั่งนวดขาให้พ่ออยู่ข้างเตียง “ภูก็อยากกิน” เนื้อนวลยิ้มให้และบอกเด็ก “ได้ค่ะ แต่พี่นวลขอทำธุระให้คุณพ่อเสร็จก่อนนะคะ แล้วพี่นวลจะไปทำให้” “ค่ะ/ครับ” “แก้มกับภูไปอยู่กับคุณปู่ก่อนนะคะ เสร็จแล้วเดี๋ยวพี่นวลจะพาไปอาบน้ำ” “ค่ะ/ครับ” เด็กน้อยสองคนวิ่งออกไปนอกห้องหาปู่ที่น่าจะกลับมาจากตีกอล์ฟแล้ว เนื้อนวลลุกขึ้นเดินไปเก็บที่นอนเด็กแต่สุรเชษฐ์ก็ห้ามไว้ก่อน “ไม่ต้องเก็บหรอก” “ทำไมล่ะคะ” “เดี๋ยวคืนนี้ก็ต้องนอนอีก แก้มกับภูไม่ยอมนอนกับย่าหรอก” โดนตีหนักขนาดนี้รับรองว่าวนิดากับภูริศยังไม่เลิกกลัวย่าแน่ “อ้อ แล้วใครจะดูแลเด็ก ๆ คะ” เพราะเขาคงดูแลเด็ก ๆ ไม่ได้ “ก็เธอไง” “ฮะ! คืนนี้ฉันต้องนอนในห้องนี้หรือคะ” เนื้อนวลถามเขาเสียงตื่น เธอจะนอนห้องนี้ได้อย่างไรกัน เธอนอนไม่ได้หรอก ไม่ชินเลยที่ต้องนอนร่วมห้องกับผู้ชาย ตอนกลางวันเธองีบไปแค่แป๊บเดียวเอง

ถึงเวลาเข้านอนสุรศักดิ์แปรงฟันเสร็จเดินขึ้นมาบนห้องที่อยู่ชั้นสองของบ้าน มธุรสนั่งหน้าบึ้งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งรออยู่แล้ว “เมื่อตอนเย็นพี่คุยอะไรกับนวล” “คุยอะไร” สุรศักดิ์เลิกคิ้วขึ้นสูงข้างหนึ่ง “ไม่รู้ก็เห็นคุยกันจู๋จี๋” “จะบ้า ไปเอามาจากไหน” อะไรทำให้มธุรสคิดอย่างนั้น “ก็ฉันเห็นอยู่” “พี่ก็ถามเรื่องงานทั่วไป พี่ถามนวลว่าทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้า…” “โกหก! พี่ชอบมัน” มธุรสเริ่มเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ และเดินเข้าไปเอามือทุบอกเขารัวแรง จนภูริศที่นั่งมองพ่อกับแม่อยู่บนเตียงนอนรีบเปิดประตูออกจากห้องไปเงียบ ๆ เขาไม่ชอบเวลาที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน “ไปกันใหญ่แล้วเบียร์ เบียร์ไปเอาความคิดนี้มาจากไหน” สุรศักดิ์พยายามรวบมือภรรยาไว้ “ก็สิ่งที่พี่ทำกับนวลไง” เห็นเขาพูดไปยิ้มไปกับเนื้อนวลใครจะไม่คิด “พี่ทำอะไร” ทั้งสองยังต่อปากต่อคำกันต่อจนลืมไปว่าลูกชายไม่ได้อยู่ในห้องแล้วมือเล็ก ๆ เคาะประตูหน้าห้องปู่กับย่า ตอนนี้เขาต้องการคุยกับวนิดา “ภูเป็นอะไรลูก” ม

สองเดือนให้หลังอาการของสุรเชษฐ์ดีขึ้นมากจนเขาสามารถพับแขนและงอขาได้ ยกแขนขึ้นได้บ้าง แต่ขายังยกไม่ได้ “นวล ฉันอยากลองนั่งรถเข็นดูบ้าง” สุรเชษฐ์พูดขึ้นในวันหนึ่ง “อือ นั่นสิคะ ฉันลืมไปได้อย่างไร” เนื้อนวลลืมไปจริง ๆ ว่าควรพาเขาออกไปรับแสงแดดรับลมข้างนอกบ้าง “รถเข็นอยู่ไหนคะ” “อยู่ในห้องเก็บของ ฉันคิดว่าจะไม่ได้ใช้ก็เลยเอาไปเก็บไว้ในนั้น” “อ้อ ค่ะ” “หยิบไม้เท้าสี่ขาออกมาให้ด้วยนะ” “ได้ค่ะ” เนื้อนวลเพิ่งรู้ว่าเขามีอุปกรณ์ทุกอย่างแล้วแต่ไม่คิดจะนำออกมาใช้ ตอนนี้คงถึงเวลาของมันแล้ว สุรเชษฐ์ลุกขึ้นนั่งหย่อนขาอยู่ขอบเตียงเนื้อนวลช่วยพยุงตัวเขาขึ้นนั่งบนรถเข็น แต่ตัวเขาค่อนข้างหนักและขายังทรงตัวยืนไม่ค่อยได้ เนื้อนวลจึงเซแล้วก็… “โอ๊ะ!” โครม! หมับ!ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ทั้งสองล้มพับลงไปกองกับพื้นเฉียดรถเข็นไปนิดเดียว เนื้อนวลไม่ได้เป็นอะไรมากเพราะตอนนี้ตัวเธอนอนทับอยู่บนร่างคนตัวใหญ่ ด้วยสัญชาตญาณของความปกป้องมือของเขารัดเอวเล็กไว้แน่น แล้วก็…จ้องตากันกว่านาทีทั้งส

กอไผ่ขับรถออกมาได้สักพักจึงเอ่ยถามขึ้น “ดีใจไหมที่ได้กลับบ้าน” “ดีใจค่ะ” เธอรอวันนี้มานาน อยากจะเจอหน้าปู่กับย่า และน้องชายเต็มทน ไม่รู้ป่านนี้อาการป่วยของเขาจะหายดีหรือยัง ถ้าเขาหายดีก็น่าจะไปหาเธอที่บ้านเจ้านายบ้าง แต่นี่เขากลับเงียบกริบจนเธอรู้สึกใจไม่ดี หรืออาจจะยุ่งช่วยปู่กับย่าเก็บขยะทุกวัน เพราะถ้าไม่หาก็ไม่มีเงินซื้อกิน“จะกลับวันไหน ให้พี่มารับไหม” กอไผ่ถามด้วยความหวังดีจากใจจริง ยังไงเขาก็คิดว่าเนื้อนวลคือน้องสาวของเขาอีกคนหนึ่ง เพื่อนของกอหวายในหมู่บ้านนี้ก็มีเนื้อนวลเพียงคนเดียว ส่วนคนอื่นก็สอบติดมหาวิทยาลัยของรัฐกันหมด ถ้าไม่อยู่ต่างจังหวัดก็อยู่ไกลถึงกรุงเทพฯเลย พวกเขาจึงไม่ค่อยได้ติดต่อกัน“เอ่อ…นวลยังไม่มั่นใจเลยค่ะ นวลไม่รบกวนพี่ไผ่ดีกว่า” แค่มาส่งเธอก็เกรงใจมากพออยู่แล้ว ถึงจะรู้วันเวลาที่จะกลับอย่างแน่นอนแล้วแต่เธอก็ไม่ขอรบกวนเขาดีกว่า“งั้นพี่ส่งตรงนี้นะ”“ค่ะ”กอไผ่ส่งเนื้อนวลตรงทางที่สุดเขตถนนลาดยางพอดี เหตุเพราะเธอขอร้องกอไผ่จึงไม่อยากเร้าหรือ เนื้อนวลเดินเท้าไปตามทางที่เป็นดินร่วนสีดำอีกประมาณห้าร้อยเมตร ดีหน่อยที่ตอนนี้เธอสวมรองเท้าคู่ใหม่แล้ว ไม่อย่างนั้นเธอ

เนื้อนวลปรายตามองต้นสะเดาดินแก่ ๆ ที่มีดอกบานอยู่เต็มต้นในมือปู่แล้วเบือนหน้าหนีเพื่อขับไล่หยาดน้ำตาที่กำลังจะหยดลงมาจากสองหน่วยตา แล้วฝืนพูดออกไป “แต่วันนี้นวลมีข้าวมาฝากปู่กับย่าด้วยจ้ะ” เนื้อนวลแช่ข้าวไว้ตั้งแต่ตอนต้มบะหมี่ให้น้องชายแล้ว “ปู่กับย่าเข้ามาดูในนี้สิจ๊ะ นวลมีของมาฝากเยอะแยะเลย” ทั้งพูดทั้งห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล เธอแหงนหน้าขึ้นฟ้าเพื่อไล่น้ำตากลับเข้าไปตามเดิม จูงแขนปู่กับย่าเข้ามาในบ้านเพื่อดูอาหารที่เธอเอามาฝาก ปู่กับย่าเห็นแล้วก็ต้องร้องออกมา “โอ้โฮ! นวลได้มาจากไหนลูก” จันทร์ถามหลานด้วยความตกใจ ทำไมของกินมันถึงได้มากมายขนาดนี้ ผู้เป็นย่าถึงกับน้ำตาคลอเบ้า “นายให้นวลมาจ้ะย่า” เนื้อนวลยังยกความดีความชอบให้กับบ้านเจ้านายเพราะไม่อยากอธิบายยืดยาว และไม่รู้จะบอกว่าเอาของกินมาจากไหนดีถึงจะสมเหตุสมผล “ทำไมนายเขาใจดีขนาดนี้ ขอให้เขารวยยิ่ง ๆ ขึ้นไปเถอะนะ สาธุ” สมดียกมือท่วมหัวด้วยความซาบซึ้งในน้ำใจ ตั้งแต่วันที่เขาไปส่งเนื้อนวลที่บ้านขุนพิทักษ์พลไม่คิดว่าพวกเขาจะเป็นคนใจดีปานนี้ วันนั้นเห็นคุณนายพวงแก้วท่าทางเคี่ยวนักหนา กดค่าตัวเนื้อนวลถูกมาก