All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นสาวใช้ผู้มั่งคั่งในยุค 90: Chapter 1 - Chapter 7

“เดี๋ยวผมไปดูให้เองครับ” สุรศักดิ์อาสาเพราะถ้าให้คนอื่นไปดูก็คงต้องปั่นจักรยาน สู้เขาขับรถมอเตอร์ไซด์ไปดูเองดีกว่า “เออ ๆ ศักดิ์ไปดูให้แม่ที” ว่าแล้วทุกคนก็เดินเข้าบ้าน สุรศักดิ์ขับรถออกไป รถยนต์ของผู้เป็นพ่อก็ขับสวนเข้ามาพอดี ผู้กองมาโนชเดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าแปลกใจ “เย็นแล้วศักดิ์ออกไปไหน” ท่าทางเขารีบร้อนด้วย “ไปดูนวลค่ะ ตาผามาบอกว่ามันเป็นลมอยู่ที่ฝายเก็บน้ำ” “ทำไมนวลถึงได้ไปเข็นน้ำล่ะ” ปกติหน้าที่นี้เป็นของน้ำขิงกับน้ำอ้อยไม่ใช่เหรอ “น้ำอ้อยบอกว่ามันอาสาไปเองค่ะ” มาโนชไม่ได้พูดอะไร ใบหน้ายังเคร่งขรึมตามสไตล์ของนายทหาร นั่งลงบนโซฟาหนังสีดำตัวนุ่มแล้วถอดถุงเท้าออก จะเป็นไปได้อย่างไรเนื้อนวลไม่ชอบยุ่งกับงานของคนอื่นจะอาสาไปเข็นน้ำเองทำไม ตัวก็ผอมแห้งแค่นั้น รถเข็นน้ำหนักก็หนัก มาโนชครุ่นคิดในใจ “คุณไปอาบน้ำก่อนเถอะค่ะ จะได้ลงมากินข้าว” สิ้นคำภรรยามาโนชก็เดินขึ้นห้องไป แต่ภายในใจยังไม่ปักใจเชื่อคำที่ภรรยาบอก จัดอาหารเย็นบนโต๊ะเสร็จ สองแม่ลูกก็รีบขอตัวกลับบ้านทันที เพราะไม่อย

น้ำขิงเดินช้าลงเมื่อเห็นพวงแก้วยืนรออยู่หน้าบ้าน “เป็นไง” “ไม่ยอมกินข้าวอีกแล้วค่ะคุณนาย” “อืม…ปล่อยเขาไปก่อนฉันก็จนปัญญา แกไปทำงานอย่างอื่นต่อเถอะ เอาไว้ให้นวลมันตื่นก่อนค่อยให้มันไปดูแลตาเชษฐ์เอง” พวงแก้วเองก็เหนื่อยใจกับลูกชายเช่นกัน ทำอะไรก็ไม่ถูกใจสักอย่าง คุ้มดีคุ้มร้ายสลับกันทุกวี่วัน “ค่ะ” น้ำขิงรับคำแล้วเดินไปที่สวนหลังบ้านที่มีขนาดค่อนข้างกว้าง พื้นที่ตรงนั้นพวงแก้วใช้สำหรับปลูกพืชผักและไผ่ไว้สำหรับขาย คนอย่างพวงแก้วไม่เคยปล่อยให้เวลาเสียไปโดยเปล่าประโยชน์โดยไม่ได้เงินมา ทั้งที่ตอนนี้สามีของเธอก็เป็นถึงทหารยศร้อยเอกเธอก็ยังต้องขายผักเกือบทุกวัน ดวงตากลมภายใต้ขอบตาร้อนผ่าวกลอกมองไปรอบทิศ มือเล็กยกขึ้นแตะหน้าผากตัวเอง ตอนนี้อาการป่วยของเธอดีขึ้นมากแล้วแม้จะยังรู้สึกมึนศีรษะและตัวยังรุม ๆ อยู่บ้าง ภายในห้องสีเหลืองไข่ที่ค่อนข้างแคบมากเมื่อเทียบกับห้องพักที่เธอเคยอาศัยอยู่ ผนังห้องอีกด้านมีตู้เสื้อผ้ากั้นอยู่ มองเข้าไปตรงช่องว่างที่ยังพอมีอยู่มันคงเป็นห้องเก็บของ กลิ่นเหม็นอับโชยเข้าจมูกแต่ละครั้งจนแทบจะสลบ ทั้งกลิ่นฉี่

ให้ตายเถอะ! ผู้หญิงคนนี้ช่างไร้ยางอายสิ้นดี เกิดมาเขายังไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเห็นร่างเขาตอนเปลือยเปล่าแบบนี้มาก่อน เว้นเสียแต่ภรรยาของเขาเพียงคนเดียว เธอช่างเป็นผู้หญิงที่…หน้าด้านเหลือทน มีผู้หญิงคนไหนกันที่อยู่กับชายแปลกหน้าที่นอนเปลือยกายล่อนจ้อนแบบนี้ในห้องสองต่อสองเหมือนเธอบ้าง ถ้าคนอื่นรู้เข้ามีหวังเธอไม่มีทางหาสามีได้แน่ อย่างว่าล่ะนะก็คนไม่ได้เรียนหนังสือก็คงไม่รู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร พ่อจ๋า! แม่จ๋า! ช่วยลูกด้วย ผมกำลังโดนแทะโลมทางสายตา สุรเชษฐ์พร่ำบ่นในใจเมื่อคิดว่าสาวใช้คงใช้สายตาจ้องมองเขาไปทั้งตัวมือและผ้าผืนเล็กสัมผัสกายเขาด้วยน้ำหนักที่พอดีไปทุกซอกหลืบของร่างกาย ใบหน้าของเขาเริ่มร้อนผ่าว และดูเหมือนว่ามันจะร้อนมากขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่มีที่สิ้นสุดเนื้อนวลทำเหมือนเป็นเรื่องธรรมดาสามัญเพราะเธอคุ้นเคยกับร่างกายของคนป่วยทุกเพศทุกวัยมาเท่าไรแล้ว จะให้เกิดความเขินอายอย่างนั้นหรือ…ไม่มีทาง คนตัวเล็กกว่ามองผู้ชายที่นอนหลับตาปี๋แล้วส่ายหัวไปมา อายุสามสิบสาม เมียหนึ่ง ลูกหนึ่ง แล้วยังจะอายอะไรอีก พ่อคุณเอ๊ย!สุรเซษฐ์ลืมตาขึ้นมาด้วยความเอียงอายเมื่อเนื้อนวลผละมือออกห่า