All Chapters of ทะลุมิติไปเป็นสาวใช้ผู้มั่งคั่งในยุค 90: Chapter 41 - Chapter 50

สุกัญญาวิ่งเข้ามาในบ้านในเวลาเกือบทุ่มครึ่ง เพราะฝนยังลงเม็ดไม่หยุด“ญา! ไปไหนมา” พวงแก้วถามเสียงขุ่นเมื่อเห็นลูกวิ่งตากฝนเข้ามาตอนมืด “ไปเดินห้างฯมาค่ะ” สุกัญญาตอบแม่เสียงอ้อมแอ้ม“ใครมาส่ง”“เอ่อ…มอเตอร์ไซด์รับจ้างค่ะ” เธอลงจากรถกอไผ่ตรงปากทางเข้าหมู่บ้าน แล้วนั่งมอเตอร์ไซด์รับจ้างเข้ามา“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ ไม่รู้จักประหยัด แล้วเอาเงินที่ไหนมาใช้จ่ายมากมายขนาดนี้” เรื่องการใช้จ่ายเป็นเรื่องใหญ่ของพวงแก้วเสมอ เห็นใครซื้อของเยอะไม่ได้ต้องบ่นไว้ก่อนเห็นมาโนชเดินออกมาสุกัญญาจึงตอบแม่ออกไป “เงินคุณพ่อค่ะ ญาขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ” สุกัญญารีบบอกเมื่อวางระเบิดไว้ให้พ่อแล้ว มาโนชเลิกคิ้วสูงทั้งที่ยังไม่รู้เรื่องให้หลังลูกสาวพวงแก้วก็เริ่มบ่น “ทำไมคุณถึงเอาเงินให้ลูกใช้เยอะขนาดนั้น ลูกโตแล้วนะให้รู้จักทำมาหากินเองบ้าง” กว่าชีวิตเธอจะมีเงินมีทองขนาดนี้ขายผักมากี่ปีแล้ว ลำบากลำบนมาตั้งแต่เด็กเหมือนกัน“ของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ลูกเรียนจบน่ะคุณ แล้วคุณไม่ให้อะไรลูกมันบ้างเหรอ” มาโนชว่าไปตามน้ำ“จะให้อะไรล่ะ ฉันปลูกผักเลี้ยงพวกมันมานี่ก็มากพอแล้ว ปวดเมื่อยไปทั้งตัวยังไม่เห็นมีใครมาสนใจ” บ่นกะปอดก

ถึงเวลารับประทานอาหารเย็น ทุกคนนั่งทานข้าวด้วยกันด้วยท่าทางกลืนไม่เข้าคายไม่ออก รู้ว่าเป็นเรื่องของสามีภรรยา จึงไม่มีใครอยากเข้าไปยุ่ง ถึงจะรู้สึกเป็นห่วงสุรเชษฐ์แต่ทุกคนก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนให้จัดการกันเอง รับประทานอาหารเสร็จรัชนีพรนั่งคุยอยู่กับพวงแก้วอย่างถูกคอ รัชนีพรคุยโอ้อวดไปว่าเธอรวยมีเงินทองอย่างนั้นอย่างนี้ ซึ่งรัชนีพรก็ใส่ทองมาจริงทั้งแหวนทั้งสร้อยข้อมือ จึงทำให้พวงแก้วอยากรู้อยากเห็นว่ารัชนีพรไปทำอะไรมาถึงรวยขนาดนี้ ทั้งที่ความจริงตอนนี้เธอแทบจะหมดตัว เหลือเพียงรถคันเดียวที่สามีสูงอายุคนนั้นซื้อให้ขับ กระเป๋าแบรนด์เนมก็เหลือเพียงไม่กี่ใบอีกไม่นานเธอก็ต้องขายหมด สุรศักดิ์เดินเข้ามาในห้องพี่ชายด้วยความรู้สึกเป็นห่วง ตอนนี้วนิดายังนั่งเล่นอยู่ห้องโถงด้านนอกกับภูริศ “จะเอายังไง” สายตาของสุรเชษฐ์เหลือบมองที่นอนของเนื้อนวลที่แต่ก่อนเคยอยู่ปลายเตียงแต่ตอนนี้ถูกย้ายมาอยู่ฝั่งขวาข้างเตียงพี่ชาย “เอายังไงคืออะไร” เขายังทำไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนไม่เข้าใจกับสิ่งที่น้องชายถาม “อย่ามาแกล้งโง่หน่อยเลยน่า พี่รู้ว่าผมหมายถึงอ

เนื้อนวลนั่งรอให้ฝนซาเกือบตีสาม เพราะนอนไปก็นอนไม่หลับ เธอแต่งกายให้มิดชิดแล้วหยิบเสื้อกันฝน ร่มคันใหญ่ และไฟฉายออกมาจากมิติ ฝนลงเม็ดปรอย ๆ แบบนี้ไปถึงบ้านคงไม่เปียกมาก ตอนนี้ไม่มีลูกเห็บแล้วมีเพียงลมที่พัดมาเป็นช่วง ๆ และฟ้ายังแลบแปลบปลาบอยู่บ้าง เธอวางกระดาษที่เขียนข้อความบางอย่างไว้บนกล่องเสื้อผ้า ซึ่งก็น่าจะมองเห็นได้ชัด เนื้อนวลตัดสินใจวิ่งฝ่าสายฝนออกมา ร่มยังกางไม่ได้เพราะลมพัดมาแต่ละทีกลัวว่าจะเหาะขึ้นฟ้า ฝนบางช่วงก็ตกหนักบางช่วงก็ตกเบาสลับกัน สองข้างทางมืดมากมีเพียงแสงจากฟ้าแลบเท่านั้นที่คอยส่องนำทางให้ ยังดีที่เธอพกไฟฉายมาด้วย บางครั้งก็ใช้มือปิดหูหลับตาเพราะกลัวฟ้าแลบฟ้าร้อง เกือบยี่สิบนาทีเธอก็มาถึงบ้าน กบเขียดอึ่งอ่างดีใจที่ได้น้ำร้องแข่งกันเสียงระงม หน้าบ้านหายไปหมด เหลือแต่เสาไม้ไผ่ หม้อนึ่งข้าวก็คว่ำหน้าติดอยู่กับพุ่มไม้อยู่ห่างออกไป ชั้นวางถ้วยชามโดนลมพัดไปทางอื่น ถ้วยชามกระจัดกระจายไปคนละที่ หลังคาที่มุงด้วยใบตาลตอนนี้เหลือเพียงสองแผ่นและดูเหมือนมันจะพรุนเพราะโดนลูกเห็บทะลุลงไป ส่วนแผ่นอื่น ๆ ไม่รู้ว่าลมพัดไปอยู่แห่งไหน เนื้อนวลมองเ

เกือบหกโมงเช้าสุรเชษฐ์เปิดประตูเข้ามาในห้อง มือปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตเม็ดแรกเตรียมจะเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โดนฝนจนชุ่มเล็กน้อย วนิดายังไม่ตื่นมีเพียงรัชนีพรที่นั่งมองเขาตาเขม็ง“ไปไหนมา” เสียงนั้นแสดงถึงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของจนสุรเชษฐ์สัมผัสได้ และรู้สึกไม่พอใจอยู่ในที“จะอยากรู้ไปทำไม” เขายังถามเสียงเรียบ อารมณ์แบบไม่อยากตอบนัก“ก็ฉันเป็นเมียพี่” รัชนีพรพูดเสียงดังขึ้น และรู้สึกไม่พอใจในคำถามและท่าทีเฉยเมยไม่สนโลกของเขา“สำนึกได้เมื่อไร ถึงได้รู้ว่าตัวเองมีผัว” สุรเชษฐ์ก็เสียงดังเช่นกัน กระดุมเสื้อปลดออกสามเม็ดจนเห็นกล้ามอกแน่นเครียดอย่างชัดเจน“ตอนนี้ฉันก็สำนึกผิดแล้วไง” รัชนีพรเดินเข้ามาโอบกอดอดีตสามีอย่างหวงแหน ตอนนี้นายพลคนนั้นไม่ได้ดูแลเธอดีเหมือนตอนคบกันใหม่ ๆ เหตุเพราะเมียหลวงจับได้ เธอจึงต้องอยู่ให้เป็นในที่ของเธอ ไปไหนมาไหนด้วยกันก็ไม่ได้เหมือนเดิม เงินทองก็ไม่ได้อู้ฟู่เช่นเคย ท่านนายพลให้เงินเธอเดือนละหนึ่งหมื่นบาท และก็แวะมาหาเธอเดือนละสามสี่ครั้งเท่านั้น ซึ่งเธอเองไม่พอใจ และตอนนี้เธอก็ตกงานด้วย ทางที่เธอจะอยู่รอดได้เธอต้องง้อสุรเชษฐ์ให้สำเร็จ แล้วเธอจะเลิกกับท่านนายพลนั่น หรืออ

ชายร่างสูงใหญ่ผิวสีเข้มเดินเข้ามาหาเนื้อนวลที่กำลังนั่งเล่นขายของอยู่กับน้องชาย “เอาเงินมา แม่เอ็งเอาเงินไปเก็บไว้ไหน” ชายคนนั้นพูดเสียงกร้าวเดินเข้ามากระชากผมเธอขึ้นแรง “โอ๊ยเจ็บ นวลไม่เห็น” หญิงสาวมีท่าทางหวาดกลัวชายตรงหน้า ตอนนี้มานะวิ่งหนีไปทางอื่นแล้ว “โกหก มึงจะบอกหรือไม่บอก” ชายคนนั้นปลดเข็มขัดออกมาเงื้อขึ้นสูง “นวลไม่เห็นจริง ๆ” เขาฟาดเข็มขัดลงหลังและก้นของเนื้อนวลสุดแรงร่างที่นอนอยู่บนที่นอนสะดุ้งเฮือกเนื้อนวลจะวิ่งหนีแต่โดนมือใหญ่ดึงไว้มั่นแล้วฟาดเข็มขัดลงหลังอีกหลายครั้ง เลือดสีแดงฉานไหลลงมาตามขาทั้งสองข้าง เธอรู้สึกเจ็บจนไปไม่เป็น “อย่าตีนวล นวลไหว้ล่ะ” เนื้อนวลละเมอออกมาเหมือนยอมจำนน น้ำตาไหลลงข้างหางตาทั้งสอง เหงื่อผุดพรายออกมาเต็มหน้า มือเกร็งจนสุรเชษฐ์ตกใจ “นวล!” เนื้อนวลยังไม่ตื่นแต่ส่งเสียงร้องไห้ออกมา “ฮือ ๆ” “นวล!” สุรเชษฐ์จับร่างเธอเขย่าจนเธอสงบลง ดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำตาลืมขึ้น แล้วกะพริบตาเร็ว ๆ เพื่อไล่หยาดน้ำตาออกจากขนตา เนื้อนวลมองหน้าเขานิ่ง