All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 111 - Chapter 120

ไบรอันหยิบโทรศัพท์มือถือแล้วกดโทรออกหาลูกน้องคนสนิทแล้วรีบสั่งงานในตอนที่ใบหม่อนขอปลีกตัวไปเข้าห้องน้ำ เพราะเวลามีน้อย เขาเลยต้องรีบจัดการทุกอย่างให้มันเสร็จให้เร็วที่สุด ตอนนี้เขาควรเคลียร์ทุกอย่างให้มันเรียบร้อยโดยเร็ว “ฟังให้ดีนะโอม มึงไปซื้อข้าวต้มสองถุงและยาแก้ปวดลดไข้และมารอกูที่ลานจอดรถของคนโด รอจนกว่ากูจะกลับมาเอาข้าวกับยา และสั่งให้ใครก็ได้ซื้อข้าวและยาอะไรก็ได้ที่มันทำให้หายปวดท้องไปรอกูที่คอนโดของไอริณตอนนี้เลย” (คุณหม่อนกับคุณไอริณไม่สบายเหรอครับ) “หม่อนไม่สบาย ส่วนไอริณปวดท้อง รีบจัดการอย่างที่สั่งให้เร็วที่สุด อย่าให้กูต้องรอ กูกำลังจะออกจากคอนโด” (เอ่อ..เฮียไบรท์ จะไปหาคุณไอริณเหรอครับ งั้นให้ผมเอาข้าวกับยาขึ้นไปให้คุณหม่อนเลยไหมครับ) “ไม่ต้อง แค่ทำทุกอย่างตามที่สั่งก็พอ” (ครับๆ) คนสนิทของไบรอันจำต้องตอบรับทุกอย่างตามที่ผู้เป็นนายสั่งเพราะไม่สามารถขัดอะไรได้อยู่แล้ว ในขณะที่ไบรอันสั่งงานเสร็จเป็นจังหวะที่ใบหม่อนก้าวขาออกมาจากห้องน้ำพอดี “ล้างหน้าล้างตาก่อนค่อยไปซื้อดีไหมคะ เดี๋ยวหม่อนเตรียมเสื้อผ้าไว้ให้เปลี่ยน ใส่ชุดนอนไปไม่น่าจะได้นะ” คนบอกยิ้มให้เขา

“ซวยล่ะ มันโทรหาไคเลอร์เหรอวะ!” คนลนลานมาคว้าโทรศัพท์มองรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก่อนจะตัดสายทิ้งฉิบหายของจริง เมื่อเวลาของการสนทนามันมากกว่าสิบนาทีนั่นแปลว่าไคเลอร์ได้ยินทุกอย่างหมดแล้ว ซวยแน่ ซวยของจริงหากไคเลอร์ตามมาเจอจริงๆ “เหี้ยเอ้ย! ทำบ้าอะไรวะ”“ถ้าไม่อยากเดือดร้อนรีบปล่อยฉันไปเลยดีกว่า จะบอกให้นะว่าฉันโทรออกตั้งแต่ตอนที่พวกแกลากฉันขึ้นรถแล้ว โทรศัพท์มือถือเครื่องนี้บอกพิกัดอย่างชัดเจนว่าฉันอยู่ที่ไหน เฮียเลอร์มาถล่มโกดังพวกแกแน่ถ้าแกไม่ปล่อยฉันไป”“โหยอีนี่แม่งมันวอนจริงๆ” ใบหม่อนหลับตาปี๋เมื่อหนึ่งในกลุ่มนั้นกรู่เข้ามา เงื้อมมือสูงจนรู้ชะตากรรมของตัวเองเลยว่าเธอต้องเจ็บตัวแน่ แก้มที่ไม่เคยมีใครทำให้เจ็บถูกฟาดด้วยฝ่ามือหยาบ เจ็บจนน้ำตาคลอเบ้า ไอความร้อนแผ่ซ่านบริเวณนั้นทันทีเพี๊ยะ! “ตอบแทนความปากดี” หูอื้อจนเกือบไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว ทว่ารับรู้ได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ถูกรุกล้ำจากฝ่ายตรงข้าม ทำลาย จะกำจัดไม่ให้เหลือซาก เสียงเข้าของถูกทำลายมันเหมาะสมกับคำพูดเหล่านี้จริงๆ“ไอ้เหี้ยไหนอยากแดกลูกปืนกูมึงเข้ามา!” คล้ายกับเสียงสวรรค์ที่ดังขึ้นในตอนที่คนตัวเล็กกำลังหูดับ เสีย

@คอนโดมิเนียมของไคเลอร์ “…นอนพักที่นี่ให้สบายใจก่อน หม่อนพักผ่อนได้ตามสบาย อยากกินอะไรที่อยู่ในตู้เย็นกินได้ทุกอย่าง อยากอาบน้ำ อยากนอนแช่ในอ่าง หรือถ้าไม่อยากอาบน้ำแล้วอยากนอนพักเลยก็ได้เหมือนกัน ตามสบายเลยนะ” ไคเลอร์ยกมือขึ้นลูบศีรษะคนตัวเล็กเบาๆ อดสงสารไม่ได้ยิ่งตอนที่เห็นรอยแดงบนใบหน้าผู้หญิงบอบบางและอ่อนโยนขนาดนี้ ไอ้สวะเหี้ยๆ ตัวนั้นมันยังกล้าทำร้ายได้ลง“ขอบคุณนะคะเฮียเลอร์ ขอบคุณเฮียที่ไปช่วยหม่อนได้ทัน” คนตัวเล็กก็รีบยกมือไหว้ เธออยากขอบคุณจริงๆ “ไม่เป็นไร แต่หม่อนเก่งมากเลยนะ ดีแล้วที่ตัดสินใจโทรหาเฮีย ดีแล้วที่บอกข้อมูลจนเฮียตามหาเธอเจอ เก่งที่สุดแล้วนะ ไม่ต้องร้อง หม่อนผ่านเรื่องแย่ๆ มาแล้ว”“ขอบคุณทุกอย่างที่ช่วยเหลือนะคะ ถ้ามีโอกาสหม่อนจะตอบแทน”“ไม่เป็นไร อย่าคิดมาก ถ้าหิวหรืออยากทานอะไรบอกเฮียได้ตลอดนะ ไม่ต้องเกรงใจ” ใบหม่อนพยักหน้ารับ ตั้งแต่วินาทีที่รู้ว่าเขาไปช่วยเธอหมดสิ้นแล้วความหวาดกลัวที่เคยมีในอดีตผู้ชายคนนี้ไม่ได้น่ากลัวหรือเลวเลวร้ายแบบที่เธอคิด ต่อให้เขาจะดูน่ากลัวในสายตาของใครต่อใคร แต่สำหรับเธอเฮียเลอร์คือผู้ใหญ่ที่ควรเคารพ เขามีเหตุผลและใจดี ทันทีที่

@วันต่อมา เสียงคุยกันมาจากห้องครัวดังเข้ามากระทบหูคนที่หลับอยู่บนโซฟากลางห้องส่งผลให้ไบรอันลืมตาตื่นพร้อมกับใช้มือขยี้ตาของตัวเองร่างสูงขยับตัวลุกก่อนจะมองหาต้นทางของเสียง แว๊บแรกเห็นใบหน้าจิ้มลิ้มมีรอยยิ้มเล็กๆ ของใบหม่อน เหมือนเธอกำลังทำอาหารอยู่ในครัวโดยมีเฮียเลอร์คอยช่วยเหลืออยู่ใกล้ๆ รู้แหละว่าหากเขาเดินเข้าไปคุยด้วยหรือเข้าไปวุ่นวายบางทีรอยยิ้มที่เห็นในตอนนี้มันอาจจะหายไปและไม่หลงเหลืออยู่แล้วก็ได้ เลยทำได้เพียงมองเธอคุยกับเฮียเลอร์ บางครั้งก็ยิ้ม บางครั้งก็หัวเราะ กล้าพูดได้เต็มปากว่าก่อนหน้านี้ตอนที่เธอและเขาอยู่ด้วยกันเธอยิ้มมากกว่านี้ด้วยซ้ำ มีความสุขมากกว่านี้หลายเท่า แต่พอนึกขึ้นได้ว่าก็เขาอีกนั่นแหละที่เป็นสาเหตุที่ทำให้รอยยิ้มของเธอหายไป พลันตัวเขาก็หงอยไปทันทีเช่นกัน ได้นั่งมองอยู่ไม่นานเจ้าของร่างบางก็ขยับตัวจากจุดที่ยืน พอจังหวะที่ร่างเล็กไม่ได้ถูกเคาน์เตอร์บาร์บดบังเอาไว้ถึงได้เห็นว่าเช้านี้ใบหม่อนสวมเพียงเสื้อยืดสีดำตัวใหญ่โคล่ง มันยาวลงมาจนถึงต้นขาขาว ไม่ใส่กางเกง อารมณ์เหมือนใส่เสื้อแทนเดรสในขณะที่ผมยาวสลวยสีน้ำตาลอ่อน ถูกมัดรวบไว้ที่ด้านหลัง อวดลำคอระหงรับกับ

@คอนโดมิเนียมของไคเลอร์ “..เห้อ~” ใบหม่อนนอนพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วสวยได้รูปแทบจะขมวดเข้าหากันอยู่ตลอดเวลา ไม่ปฏิเสธเลยว่าเรื่องของใครบางคนยังคงรบกวนเธออยู่แทบตลอดเวลาเช่นกัน ที่เขาบอกว่าจะเคลียร์ทุกอย่างให้ คำว่าเคลียร์ของเขามันหมายความว่าอะไร เขาจะไปเคลียร์กับผู้หญิงคนนั้น บอกเลิกผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็มาเลือกเธอ แบบนั้นมันเป็นไปได้ด้วยเหรอทำไมเธอมองไม่เห็นความเป็นไปได้เลยสักนิดมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่ๆ ที่เขาจะทิ้งผู้หญิงคนนั้นที่เขารักมากแล้วมาเลือกเธอคิดจนปวดหัวก็ทำได้เพียงนอนพลิกตัวกลับไปกลับมาอยู่แบบนั้น ก่อนจะตัดสินใจหยัดตัวลุกขึ้นนั่ง สองมือยกขึ้นนวดขมับของตัวเอง คิดบางอย่างอยู่ในหัวก่อนจะตัดสินใจก้าวขาลงจากเตียงแล้วเดินออกจากห้อง เป้าหมายคือไคเลอร์ที่เธอตั้งใจจะเข้าไปขอความช่วยเหลือแกร๊ก~ ทันทีที่เปิดประตูห้องออกไปก็พบเจอคนที่เธออยากเจอนั่งไขว้ห้างอยู่ที่โซฟากลางห้อง โดยมีหน้าจอไอแพดวางอยู่บนต้นขาแกร่ง“ไปไหน หิวเหรอ” ใบหม่อนส่ายหน้าไปมาเบาๆ จากนั้นก็ค่อยๆ เดินไปหาคนตัวโตที่กำลังมองมาทางเธอ “หม่อนอยากขอความช่วยเหลือจากเฮียเลอร์ค่ะ”“อยากให้เฮียช่วยอะไร” น้ำเสี