All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 101 - Chapter 110

เสียใจก็ส่วนเสียใจ สุดท้ายก็ต้องดูแลตัวเองให้หายแล้วกลับมาทำงานเหมือนเดิมพอเริ่มคุยเรื่องงานกันจริงจัง วันนี้เข้าใจแล้วว่าไบรอันและเฮียๆ อีกสองคนทำธุรกิจร่วมกันหลายอย่าง มีทั้งธุรกิจที่ถูกกฎหมายและธุรกิจสีเทา เฮียลันทำหน้าที่ดูแลผับและกาสิโนเพราะรายนั้นค่อนข้างใจเย็น มีเหตุผล สามารถเคลียร์ทุกอย่างได้อย่างใจเย็น เหมาะที่จะดูแลงานด้านนั้นมากกว่าทุกคน ส่วนเฮียเลอร์ที่เธอกลัวดูแลในส่วนของการผลิต มีพบปะลูกค้ารายใหญ่ที่ซื้อขายกันบ้าง ส่วนไบรอันมีหน้าที่ส่งของ เขาคืออีกคนที่ต้องระวังตัวมากๆ หากโดนหักหลังและถูกปล้นในช่วงที่กำลังทำงานก็แย่เอาเรื่องอยู่เหมือนกัน“วันนี้ต้องไปเจอเฮียเลอร์นะ ถ้ายังกลัวอยู่ก็ท่องให้ขึ้นใจว่าเฮียมันไม่ได้ร้ายขนาดนั้น และอีกอย่าง เฮียไม่ยุ่งกับผู้หญิงที่ไม่เต็มใจ” เหมือนเขาจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรถึงได้อธิบายออกมาครั้งเดียวจบ ความสัมพันธุ์ระหว่างเธอและเจ้าชีวิต ไม่ได้แย่ไปมากกว่าเดิม แต่ก็ไม่ได้ดีขึ้นเช่นกัน ทุกอย่างเหมือนถูกขีดเส้นไว้แค่ในเรื่องราวของวันนั้น เขาเปลี่ยนไป ในขณะที่เธอก็ต้องเปลี่ยนตัวเอง!“ไว้หม่อนรักษาระยะห่างเอาก็ได้ค่ะ” บอกขณะที่ยังทิ้งสายตามองท้

“น่ารักแบบนี้อยากได้อะไรเป็นรางวัลดี” ไคเลอร์ยิ้มมุมปาก สบตากับคนที่มองเขาด้วยแววตาสับสน เหมือนคนที่อยากจะเชื่อว่าเขาเป็นคนดีแต่ก็ดีไม่สุด รู้ว่าเธอกำลังลังเล “ไม่อยากได้อะไรเลยค่ะ แค่ใจดีด้วยแบบนี้ก็พอ”“ชอบผู้ชายใจดีเหรอ”“คะ?”“ก็เห็นบอกว่าอยากให้ใจดีด้วย ก็แปลว่าเธอชอบผู้ชายใจดีไง”“ไม่ใช่แบบนั้น” ใบหม่อนสั่นหน้ารัวๆ พร้อมกับอมยิ้ม ทั้งที่เหมือนจะเข้าใจไปในทิศทางเดียวกัน แต่เขาก็ชอบทำให้เป๋อยู่เรื่อยเลย“เคยมีแฟนมาก่อนไหม” เป็นอีกครั้งที่คนถามสั่นใบหน้า“ไม่เคยมีใครมาจีบเลยเหรอ?”“เหมือนจะมีคนคุยค่ะ แต่ได้แค่คุยไม่ได้ไปต่อ”“แล้วทำไมถึงเลิกกัน”“แค่คุยเฉยๆ ใช้คำว่าเลิกไม่ได้หรอกค่ะ”“ก็เลิกคุยไง ทำไมถึงเลิกคุยกัน”“เขารวย หม่อนจน เราไม่เหมาะสมกัน”“แค่นั้น?”“ความเหมาะสมไม่ใช่เรื่องใหญ่เหรอคะ?”“ไม่นะ อยู่ที่ว่าจับมือกันแน่นแค่ไหนมากกว่า แต่ก็ดีแล้ว คนเก่าไป คนใหม่จะได้มา ดีกว่าจะไปดักดานกับคนที่มีความคิดแบบนั้น หาเอาใหม่ให้ได้ดีกว่ามัน” คำพูดของไคเลอร์ทำให้เธอนึกถึงคำพูดของไบรอันอีกจนได้ เขาเคยพูดแบบนี้ เคยเป็นคนที่ให้กำลังดีๆ มาโดยตลอด แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว เขาสนุกกับเธอมาพอแล้ว

@อีกด้าน“…ไบรท์” เสียงเรียกจากคนที่อยู่ทางด้านในส่งผลให้คนที่ยืนสูบบุหรี่พร้อมกับกดโทรออกหาใครบางคนซ้ำๆ จำต้องดับหน้าจอโทรศัพท์ตามด้วยการหมุนตัวกลับไป มองเข้าไปในห้องตามเดิม“อ่า” “ยืนสูบบุหรี่นานเกินไปแล้วนะ ตรงนั้นยุงเยอะนะไบรท์”“แป๊บ หมดนี่เดี๋ยวเข้าไป” หนุ่มหล่อชูบุหรี่ในมือ ทำไอริณที่มองอยู่สังเกตเห็นความเครียดที่ผุดขึ้นผ่านหว่างคิ้วดกเข้มอย่างชัดเจนดาราสาวกอดอกมองคนตรงหน้า ไม่ยอมถอยกลับแบบที่ควรจะเป็น “เครียดเหรอ?”“เปล่า”“จำได้หรือเปล่าว่าวันนี้สูบบุหรี่ไปกี่มวนแล้ว” คนถูกถามพ่นควันขาวคลุ้งออกมาจากปาก จากที่ตั้งใจว่าจะกดเข้าไปดูข้อความที่เขาส่งไปหาใครบางคนว่าถูกเปิดอ่านหรือยังจำต้องหยุดความคิดเอาไว้เท่านั้นแล้วดับบุหรี่ในมือแทน“ปกติแหละ”“สูบแบบนี้ตลอดเลยเหรอ”“อ่า”“นี่เท่ากับว่านายไม่รักตัวเองเอาซะเลยนะ บุหรี่มันอันตรายต่อร่างกายมากนะไบรท์ ถ้าไม่รู้จักรักตัวเองแบบนี้แล้วฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่านายจะรักคนอื่นเป็น” ไบรอันสบตากับคนพูด กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ได้คำพูดประเภทนี้ ได้ยินแบบนี้ตลอดเลยได้ยินที่เธอพูดเหมือนจะไม่รัก ไม่มีวันรัก หรือความจริงแล้วมันเป็นแบบนั้นจริงๆ กัน

“ที่จริงหม่อนไม่เอาอะไรติดตัวไปก็ได้นะคะ เพราะความจริงแล้วมันไม่ใช่ของหม่อนเลยสักอย่าง” บอกแบบนั้นเพราะไม่อาจทนฟังอะไรได้อีกต่อไป“อ๋อ คงตั้งใจให้เฮียเลอร์ซื้อให้ใหม่หมดเลยใช่ไหม อย่างว่าแหละ สเปคของพี่กับเฮียมันไม่เหมือนกัน เธอก็คงอยากไปเอาใจเขาแบบนั้นใช่ไหมล่ะ” พูดจาถากถางพร้อมกับมองคนตัวเล็กที่เคลื่อนไหวตัวเองอยู่ที่พื้น ใบหม่อนกำลังเก็บเสื้อผ้า และกำลังจะไปจากที่นี่ ทั้งที่เขาเองก็กำลังจะได้คำตอบที่เขาต้องการจากผู้หญิงที่เขารอคอยมาโดยตลอด แต่ทำไมเขาถึงไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด มันไม่มีความรู้สึกนั้นเลยเหมือนกับว่าภายในใจลึกๆ เขาไม่ได้ต้องการให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ อยู่ดีๆ ก็หยุดโฟกัสอยู่ที่เธอแค่อย่างเดียว! “ไปอยู่กับเฮียก็ดูแลเขาให้ดีๆ เอาใจเขาเยอะๆ เขาจะได้เอ็นดูนานๆ”“…”“จะว่าไปแล้วก็ดีจังเลยนะ ปรับความเข้าใจกันแค่วันเดียว มีเวลาอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่ชั่วโมงความประทับใจมันกลับเยอะแยะจนโคตรน่าอิจฉา”“…”“อะไรที่พี่เคยสอนไป ก็อย่าลืมเอาไปใช้และทำให้เฮียมันประทับใจล่ะ!” ทั้งที่พูดออกไปเองแท้ๆ ทว่ากลับรู้สึกเจ็บจุกอยู่ในอกของตัวเองแม่งเอ๊ย เล่นตลกกับชีวิตกูฉิบหายเลย! สิ้นสุดประโย

ไบรอันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเคียงข้างคนที่ผล็อยหลับไปทั้งน้ำตาด้วยความรู้สึกที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ไม่ถูก ในยามที่ดวงตาคมกริบหยุดมองที่ใบหน้าจิ้มลิ้มในยามที่เธอหลับไหล เป็นจังหวะที่โทรศัพท์มือถือเครื่องหรูที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงที่สั่นสะเทือนขึ้นมา ไบรอันขยับลงจากเตียงก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูรายชื่อที่ปรากฏอยู่บนนั้น ชื่อของไอริณทำให้เขาชะงัก ประกายตาคมวูบลงเมื่อตวัดสายตาไปมองอีกคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงเขาควรจัดการยังไงกับเรื่องนี้ดีวะ จะปล่อยอีกคนไปความรู้สึกในตอนนี้เขากลับไม่ได้อยากทำแบบนั้น ยิ่งมารู้ว่าเธอไม่โอเค ยิ่งมารู้ว่าเธอรู้สึกแบบไหนกับเขา บอกเลยว่าโคตรสับสน ที่ตอนแรกตั้งใจไปถามเฮียเลอร์ว่าสนใจเลี้ยงเด็กไหมยอมรับเลยว่าตอนนั้นเขาคิดที่จะส่งเธอให้เฮียเลอร์ดูแลต่อ หลังจากที่เขาสมหวังกับไอริณ เพราะหากเขาเลือกที่จะหวังดีและเก็บเอาเธอไว้ใกล้ตัว หากไอริณรู้เรื่องนี้ทุกอย่างมันพังแน่และในเมื่อเขารอไอริณมาโดยตลอด เขาจะเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงเพื่อให้เรื่องมันแย่ไปมากกว่านี้ทำไม และเป็นเพราะลึกๆ เขาก็รู้ว่าใบหม่อนเจอกับอะไรมาเขาเลยหวังดีกับเธอ ไม่ได้อยากให้เธอกลับไปมีชีวิตที่แ