Lahat ng Kabanata ng คุณสามีเป็นมาเฟีย: Kabanata 131 - Kabanata 140

“ขู่กันแบบนั้นทำให้หม่อนรู้สึกกลัวขึ้นมาเลยค่ะ”“ในเมื่อกลัวแล้วก็คงไม่กล้าทำบาปกับผัวหรอกใช่ไหม?” “ไม่กล้าค่ะ”“แบบนั้นก็คงต้องตามใจพี่ทุกอย่างแล้วไหมล่ะ พี่บาดเจ็บอยู่นะ อ้อนนิดอ้อนหน่อยลึกๆ ก็หวังแหละว่าเมียจะใส่ใจ” มุมปากของคนฟังยกยิ้มจากนั้นก็มองข้าวสลับกับหน้าหล่อๆ ไปมา“ปวดแขนไหมคะ กินข้าวเองไหวไหม หรืออยากให้หม่อนป้อน” คนกำลังอ้อนยิ้มกว้าง จากนั้นอาการสำออยก็กำเริบขึ้นมาเลย“ปวดมากเลย กินเองไม่น่าจะไหว ดีไม่ดีอาจจะไม่ไหวสักสองสามวัน ขยับแรงๆ กล้ามเนื้ออาจจะฉีกขาดขึ้นมาอีกก็ได้” ใบหม่อนพยักหน้าหงึกหงักเสมือนรับรู้ จากนั้นก็ดันตัวลุก หยิบช้อนที่วางบนถาดเหมือนเป็นการเอาใจคนเจ็บจนคนมองอยู่ยิ้มกว้างเลย“งั้นหม่อนป้อนนะคะ”“หิวมากกก~ พี่จะกินให้เกลี้ยงจานเลย”“ดีค่ะ กินข้าวเสร็จจะได้ทานยา จากนั้นก็พักผ่อนจะได้หายเร็วๆ นะคะ”“พักผ่อนอะไร เราคุยกันแล้ว” เธอจะมาเนียนทำเป็นลืมเรื่องที่เขาขอ มันไม่ได้หรือเปล่าล่ะ“ก็ต้องพักผ่อนเยอะๆ ไงคะ ร่างกายจะได้แข็งแรง เมื่อกี้พี่ไบรท์ยังพูดเลยว่าปวดตัวมาก”“มันไม่ได้มีผลต่อเรื่องนั้น พี่ป่วยอยู่นะ จะเอาใจกันแค่นั้นเองเหรอ”“ก็พักผ่อนให

@คอนโดมิเนียมของไบรอัน“…นอนห้องไหนดี” เจ้าของห้องชุดเป็นฝ่ายถามเพราะอยากให้เธอได้เป็นคนเลือกมากกว่าว่าต่อไปนี้เราจะใช้ห้องไหนเพื่อเป็นห้องนอน“ขวาห้องพี่ไบรท์ ซ้ายห้องหม่อนไง” ใบหม่อนเอ่ยพร้อมกับมองตาใส“ไม่เอา เธอก็รู้ว่าพี่หมายความว่ายังไง” ไม่พูดเปล่า ไบรอันโน้มตัวมาฝังริมฝีปากลงที่หน้าผากมนหนักๆ หนวดเคราสั้นๆ ทิ่มผิวเนื้อพาลกระตุ้นให้หัวใจสั่นรัว“นอนด้วยกัน แค่เลือกว่าอยากนอนห้องไหนดี”“ห้องพี่ได้ไหม~” คำตอบไม่ได้อยู่ที่ปาก แต่อยู่ที่การกระทำของเขาต่างหากล่ะ ไบรอันช้อนร่างบางในท่าเจ้าสาวก่อนจะตรงดิ่งไปยังห้องนอนของตัวเองห้องที่ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนก็ไม่มีโอกาสได้เข้ามาทั้งนั้น แม้แต่ไอริณที่แม้จะเคยมาที่นี่ แต่เธอก็ไม่เคยมีโอกาสได้เข้าลึกมาถึงห้องนี้เช่นกันดวงตากลมใสละจากใบหน้าคมคายเพื่อมองออกไปบริเวณรอบห้อง ห้องนี้กว้างมากกว่าห้องเธอ เตียงใหญ่กว่า ทุกอย่างดูดีมากๆ พื้นที่กว้างขวางสมกับเป็นห้องนอนของเขาจริงๆ “เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้เข้ามาห้องนี้นะ” เพียงแค่นั้นตากลมใสก็ตวัดกลับมามองที่ใบหน้าคมคาย“อะไรนะคะ”“ได้ยินไม่ผิดหรอก ไม่เคยมีใครได้เข้ามาในห้องนี้”“หม่อนเป

@คฤหาสน์เค“ปะ..เปลี่ยนใจแล้วได้ไหม” เป็นวินาทีที่ใบหน้าสวยหวานของพลอยชมพูไม่มีรอยยิ้มให้เห็นเมื่อรถหรูเลื่อนเข้ามาจอดในคฤหาสน์ที่เธอเคยเห็นแค่ในภาพถ่าย ก่อนที่พลขับจะคะยั้นคะยอให้ลงจากรถด้วยกันตอนนั้นที่เห็นแค่ภาพถ่ายของคฤหาสน์เคว่าใจแป้ว ไม่กล้ามอง ไม่กล้าเดินต่อแล้ว มาเจอของจริงบอกเลยว่าหน้าเหลือแค่ไม่กี่นิ้วเท่านั้นยิ้มไม่ออก บอกไม่ถูก ทำได้เพียงรั้งแขนคาลวินเข้ามาเขย่าแรงๆ“วิน เราเปลี่ยนใจแล้ว เรากลับกันเถอะนะ”“พลอย เราคุยกันแล้วนะ ถ้าเธอไม่มาขอความช่วยเหลือจากพี่เรา เธอต้องเอาตัวรอดไม่ได้แน่ๆ จำไม่ได้เหรอ” คนตัวสูงพยายามปลอบ ฝ่ามือประคองใบหน้าบูดบึ้งให้หยุดนิ่ง หยุดต่อต้าน หยุดคิดที่จะเปลี่ยนใจเพราะกลัวพี่ชายของเขาสักที“เรามาถึงขั้นนี้แล้วนะ ขั้นที่จะเดินเข้าไปบอกทุกคนว่าเราเป็นแฟนกัน เธอกำลังเดือดร้อน ต้องการความช่วยเหลือเลยอยากขอให้เฮียเลอร์ช่วย”“เฮียเธอต้องไม่ช่วยแน่ๆ”“นั่นมันความคิดเธอ ไม่ใช่ความคิดและไม่ใช่คำตอบของเฮียเลอร์ ฉะนั้นเลิกดื้อ เลิกซน เลิกต่อต้าน นะครับคนเก่ง” หนุ่มหล่อเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ รู้ว่าตอนนี้ วินาทีนี้ คนที่ทำให้เพื่อนสนิทอย่างพลอยชมพูสบายใจได้

@ภายในรถของไคเลอร์“เรื่องที่เฮียเลอร์ให้สืบเราได้ข้อมูลมาแล้วนะครับ พ่อของคุณพลอยเคยคิดจะทำธุรกิจร่วมกับเพื่อนคนนึง แต่ทุกอย่างไม่ราบรื่น ขาดทุนจนต้องบาดหมางกันเอง แรกๆ นายพรรคพ่อของคุณพลอยเคยขอให้ลูกสาวไปช่วยเจรจาธุรกิจกับนักธุรกิจหลายคน น่าจะต้องการนายทุนมาช่วยซัปพอร์ต แรกๆ ก็แค่กินข้าว หลังๆ นายพรรคก็เล่นใหญ่ คิดจะใช้ลูกสาวกอบกู้ธุรกิจหลายครั้งอยู่เหมือนกัน” ธันวารายงานผู้เป็นนายตามข้อมูลที่ได้รับมาแบบม้วนเดียวจบสังเกตผู้เป็นนายเป็นระยะ แม้จะยังเห็นว่าไคเลอร์จับจ้องที่หน้าจอไอแพด แต่ธันวาเชื่อหมดหัวใจว่านายของเขาตั้งใจฟังทุกอย่างอย่างแน่นอน “แล้วใครที่กำลังตามล่าตัวพลอยชมพู”“มันมีสองกลุ่มครับ กลุ่มแรกคือฝ่ายที่นายพรรคให้ลูกสาวไปทานข้าวด้วย มีราคาที่ต้องจ่ายไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็คงจะเสียดายจนต้องคิดว่าควรได้อะไรตอบแทนบ้าง ส่วนอีกฝ่ายเป็นนายทุนที่จะช่วยพยุงธุรกิจให้ เงื่อนไขก็คงมีแต่ได้กับได้ แต่กำไรก็คงเป็นตัวคุณพลอยครับ”“เหอะ!” ไคเลอร์เค้นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะดับหน้าจอไอแพด ยกขายาวขึ้นไขว้ห้าง สายตาที่ยากเกินจะคาดเดาติดเยาะเย้ยอยู่ในที“หวังใช้ลูกสาวหาเงินว่างั้น”

@วันต่อมาเสียงคุยกันปนความรีบร้อนดังขึ้นจากสองหนุ่มสาวที่กำลังลงมาจากบันไดชั้นบนพร้อมกัน ทั้งที่มั่นใจว่ารีบมากๆ แล้ว เร่งสุดๆ แล้ว แต่สุดท้ายคนที่แทบไม่เคยอยู่ในกรอบมาก่อนก็ยังสายเหมือนเดิมตากลมใสภายใต้ขนตางอนยาวตวัดมองเสี้ยวใบหน้าคมของคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะก่อนแล้ว แว๊บหนึ่งที่เผลอสบตากันอย่างบังเอิญ สุดท้ายก็ยังคงเป็นเธอที่รีบเบือนหน้าออกไปอีกทางในเมื่อตอนนี้มันไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้ว เธอก็ไม่อยากหวั่นไหวไปกับสายตาคู่นั้นเหมือนกัน! “บ้านนี้ทานข้าวไม่เกินเจ็ดโมงครึ่ง เผื่อมึงลืม” ไคเลอร์ตวัดสายตามองน้องชายแท้ๆ ของตัวเอง ปกติก็ไม่เคยอะไร มาตอนนี้กลับรู้สึกว่าคาลวินทำอะไรขวางหูขวางตาไปหมด แม้แต่มองหน้าหล่อๆ ของมัน บางครั้งก็ยังหงุดหงิดแบบไม่มีเหตุผลเลย“โทษทีครับเฮีย วินตื่นสายอ่ะ”“ไม่เป็นไรหรอกลูก ไม่ได้รอน้องนานขนาดนั้นสักหน่อย อีกอย่างวันนี้น้องๆ ก็มีเรียนเช้า สายนิดหน่อยไม่เป็นไรเลย น้องพลอยนอนหลับฝันดีไหมลูก เตียงนุ่มนอนสบายไหม” คุณคริสถามหญิงสาวใบหน้าจิ้มลิ้มพร้อมกับยิ้มให้ “นุ่มค่ะ”“ที่นอนก็ออกจะนุ่ม แล้วทำไมพลอยบ่นว่ามานอนเอาตอนจะเช้าเพราะนอนไม่หลับล่ะ” คนตัวเล็กห