All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 151 - Chapter 160

ไคเลอร์หยัดตัวขึ้นเพื่อปลดเข็มขัดหนังราคาแพงตามด้วยกระดุมกางเกงยีนส์ จังหวะที่นิ้วยาวเหยียดทำการถอดทุกอย่างพานกระตุ้นให้หัวใจดวงน้อยเต้นรัวขึ้นมาอย่างบ้าคลั่งรู้ว่าการทำแบบนี้มันไม่ต่างจากการที่เธอก้าวขาลงไปในนรก ถึงเขาจะเคยเป็นผู้ชายคนแรก เป็นรักครั้งแรก แต่รู้อยู่เต็มอกว่าตอนนี้ทุกอย่างมันได้เปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วจริงๆพอปราการทุกชิ้นบนตัวเขาถูกถอด กายหนาก็ขยับเข้ามาแนบชิดตัวเธออีกครั้ง ไคเลอร์สอดฝ่ามือเข้าไปบีบเคล้นก้นนิ่มหนักๆ นิ้วยาวเหยียดเกี่ยวกางเกงชั้นในตัวจิ๋วผ่านเรียวขาขาวก่อนจะขยับแขนเอี้ยวหน้าไปมองสิ่งที่เกี่ยวพันอยู่กับปลายนิ้วมือมุมปากยกยิ้มอย่างเย้ยหยัน ดวงตาคมกริบมองกางเกงตัวจิ๋วในมือด้วยสายตามีเลศนัย“เพราะรู้ว่าจะมาเอากับผัวเก่าเหรอถึงได้เลือกใส่ในสิ่งที่ฉันชอบ”“พลอยไม่ได้ทำแบบนั้น”“อ้อ… ลืมไป นี่มันรสนิยมของเธอ สงสัยห่างกันนานจนจำอะไรเกี่ยวกับเธอไม่ได้เลย” มุมปากของคนบอกยกยิ้มหยันอย่างพอใจ ไคเลอร์ดันขาขาวให้แยกออกจากกันก่อนจะแทรกเข้าไปกลางหว่างขา คร่อมทับลงมาจนลมหายใจอุ่นๆ เป่ารดกันและกันอีกครั้ง“จำไว้นะว่าที่วันนี้เรานอนด้วยกันฉันไม่ไ

@วันต่อมา“…วิน ตื่นแล้วเหรอลูก” คุณคริสทักทายบุตรชายคนเล็กด้วยรอยยิ้มอบอุ่นทันทีที่คาลวินลงจากชั้นสองแล้วตรงมายังโต๊ะอาหาร“ขอโทษที่ลงมาช้านะครับ”“ไม่เป็นไรเลยลูก แล้วน้องพลอยล่ะทำไมไม่ลงมาพร้อมกัน” “พลอยไม่ค่อยสบายครับแม่ เมื่อคืนตากฝนเข้าบ้าน วินเลยจะมาบอกให้แม่บ้านเตรียมข้าวต้มให้เดี๋ยววินเอาขึ้นไปให้พลอยด้านบน”“แล้วไปยังไงมายังไงถึงได้ตากฝน วินพาน้องพลอยไปหาหมอดีไหมลูก เป็นอะไรมากหรือเปล่า” แว๊บหนึ่งที่คาลวินหันมองพี่ชายตัวเองที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร เอาจริงๆ ไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านั้นกลัวเฮียจะหาเรื่องขึ้นมาอีก“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวให้ทานข้าวทานยาแล้วพักผ่อน”“เอางั้นเหรอลูก แล้ววินแต่งตัวแบบนี้แปลว่าวันนี้ต้องไปเรียนเหรอ”“ครับ พอดีว่ามีเรียนเช้า บ่ายๆ จะรีบกลับมา”“แม่มีธุระข้างนอกไม่เกินสองชั่วโมง ไว้เรียบร้อยแม่ขึ้นไปดูแลให้นะลูก เดี๋ยวให้แม่บ้านยกข้าวต้มขึ้นไปด้านบนให้”“ขอบคุณครับคุณแม่” คาลวินยกมือไหว้คุณแม่ที่เข้าใจและช่วยเหลือทุกอย่าง จากนั้นก็เลือกที่จะก้มหน้าแล้วเดินผ่านเฮียเลอร์กลับขึ้นไปบนชั้นสองเหมือนเดิม“วันนี้เลอร์ต้องออกไปไหนหรือเปล่าลูก” หันไปส่งแม่บ้

ไคเลอร์เดินไปเปิดตู้เย็นก่อนจะหยิบกระป๋องแอลกอฮอล์ติดมือออกมาสองกระป๋อง เดินมาหย่อนตัวลงบนโซฟาหรูกลางห้อง ตวัดขายาววางพาดบนโต๊ะกระจกเล็กๆ ตรงหน้า สายตาจับจ้องไปที่ประตูห้องนอน งานห่าเหวที่อ้างไม่มีทั้งนั้น ที่ยอมปล่อยไปนอนเพราะเห็นว่าตัวเธอร้อน วันนี้เขาคิดว่าเธอจะไม่กล้ามาด้วยซ้ำ และถึงเธอไม่มาก็ใช่ว่าคนอย่างเขาจะกล้าเข้าไปเอาเรื่องคนที่กำลังป่วยอยู่ แต่ก็อย่างว่า เธอมันอวดดี เกือบสองปีที่เลิกกันไป ความน่ารักของเธอมันไม่มีหลงเหลืออยู่เลยไคเลอร์ถอนลมหายใจออกมาหนักๆ เปิดกระป๋องแอลกอฮอล์ในมือก่อนจะยกดื่ม นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองเงียบๆ ถามว่าเคยเครียดกับงานเท่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไหม บอกเลยว่าไม่ กี่ครั้งแล้วที่เธอเข้ามามีอิทธิพลต่อใจเขา เกลียดเธอฉิบหาย แต่ทนเห็นเธอหายออกไปจากชีวิตโดยที่เขาไม่รับรู้อะไรเกี่ยวกับเธออีกอันนี้ไม่ได้จริงๆแกร๊ก~ เสียงปลดล็อกประตูห้องนอนกระตุ้นดวงตาคมกริบให้หันกลับไปมองอัตโนมัติ ทันทีที่เห็นร่างบางค่อยๆ ขยับตัวออกมา ไคเลอร์เปล่งเสียงถามทันที“จะไปไหน”“วันนี้พลอยต้องกลับแล้วนะพี่เลอร์” พยายามใช้น้ำเสียงที่อ่อนลง หวังจะได้ความเห็นใจ คุยกันและตกลงกันดีๆ

“เปลี่ยนชุดนอนไหม”“พลอยไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยนเลยค่ะ”“เสื้อพี่ไง เสื้อยืดของพี่ที่เธอชอบใส่ ใครกันนะที่บอกว่ามันหอมมาก” ไคเลอร์ทบทวนความจำจนคนฟังเผลอยิ้มออกมา “ให้ยืมใส่เหรอคะ”“หยิบมาใส่ได้เลย อยากใส่ตัวไหนก็หยิบมา”“ไม่หวงแล้วเหรอ”“เคยหวง?”“เมื่อก่อนไม่เคยค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยแน่ใจ”“เธอก็รู้ว่าพี่เคยให้เธอได้ทุกอย่าง” ใจคนฟังอ่อนยวบ ทั้งที่พยายามแล้ว พยายามที่จะไม่ให้ตัวเองรู้สึกอะไรไปมากกว่านี้ แต่มันเกินต้านไปมากจริงๆ “พี่จะออกไปสูบบุหรี่ ถ้าจะโทรกลับไปบอกใครก่อนว่าวันนี้จะไม่กลับบ้านก็ทำได้เลยนะ แค่อย่าทำมันต่อหน้าพี่ก็พอ” พลอยชมพูเงยหน้ามองคนตัวสูงกว่าอัตโนมัติ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรไปมากกว่านี้เธอก็เข้าใจคำพูดทุกอย่างเป็นอย่างดี สุดท้ายก็ทำได้เพียงมองตามคนตัวสูงที่เดินไปหยิบบุหรี่ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงทิ้งเธอให้ยืนเคว้งอยู่ในห้องตามลำพัง มือเรียวหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าอีกครั้ง ตอนแรกตั้งใจจะส่งข้อความไปบอกคาลวินว่าเธอไม่กลับ แต่พอคิดไปคิดมาเธอกลับอยากโทรหาเพื่อนสนิทอย่างขุนเขามากกว่า เธอเชื่อว่ารายนั้นจะให้คำปรึกษาได้ดี อีกอย่างขุนเขาคือคนที่เธอคุยได้ทุกเ

@ช่วงบ่ายของวันต่อมา(ไคเลอร์ : วันนี้ออกมาเจอกันหน่อยได้ไหม สามทุ่ม คอนโดพี่) (พลอยชมพู : หายบ่อยขนาดนั้นมันจะทำให้วินสงสัยเอานะคะ) ไคเลอร์อ่านข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอก่อนจะแสยะยิ้มออกมาอย่างเย้ยหยัน ไม่นานหรอกเหยื่อก็คงติดกลับ ไอ้ที่คิดว่าคนอย่างเธอจะเล่นตัวนาน ไม่มีทางเป็นแบบนั้นแน่นอนแค่ทำดีด้วยหน่อย สุดท้ายก็คงแอบคิดว่าคนอย่างเขาจะมีใจแต่ก็นั่นแหละ ใครจะกลับไปเอาเมียเก่ากลับเข้ามามีอิทธิพลต่อใจก็ช่าง ไม่ใช่เขาแน่นอน! (ไคเลอร์ : งั้นพี่ไปหาเธอที่ห้องได้ไหม)(พลอยชมพู : พลอยว่าเราอย่าทำแบบนั้นดีกว่านะคะ)(ไคเลอร์ : ถ้ากลัวคาลวินมันเข้าห้องแล้วมาเจอ งั้นเธอก็มาหาพี่ที่ห้องแทนได้ไหม) (พลอยชมพู : เราไม่ควรเจอกันแบบนี้นะคะ โดยเฉพาะในบ้านของพี่ พลอยไม่อยากให้วินหรือใครต้องมารู้เรื่องนี้) (ไคเลอร์ : จะทิ้งพี่ไปอีกแล้วใช่ไหม…) “…การแสดงฉิบหาย พี่ชายไอ้วินควรไปเป็นดารานะกูว่า” ขุนเขาประชดประชันขณะกวาดสายตาสอดส่องข้อความที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอสมาร์ทโฟนของเพื่อน ใครจะดูไม่ออกก็ช่าง แต่ไม่ใช่ไอ้ขุนแน่นอนสภาพเหมือนพระเอกนิยาย แต่สำหรับไอ้ขุนพี่ชายคาลวินเป็นได้แค่ตัวร้ายเท่า