All Chapters of คุณสามีเป็นมาเฟีย: Chapter 141 - Chapter 150

“พี่มึงแม่ง เป็นอะไรมากไหมวะ” ขุนเขายกมือขึ้นยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด ถ้าเมื่อกี้ไคเลอร์ไม่ใช่พี่ชายของเพื่อน มีวางมวยกันไปแล้ว โตกว่าแล้วไงวะ อย่าได้คิดว่าคนอย่างไอ้ขุนจะกลัว“มันเกิดอะไรขึ้น บังเอิญเจอเฮียเลอร์เหรอ แล้วทำไมต้องมาคุยกันในห้องน้ำด้วย”“พูดเหมือนรู้ว่ามีโอกาสเจอเฮียเธอที่นี่เลยนะวิน” พลอยชมพูติดใจคำพูดของเพื่อน คาลวินถอนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยออกมา“ขอโทษนะที่ทำให้เดือดร้อนอีกแล้ว ไม่แน่ใจว่าผับนี้ใช่ผับที่เฮียเลอร์เป็นหุ้นส่วนหรือเปล่า เฮียมีงานหลายอย่างอ่ะพลอย”“บ้าจริง ยิ่งหนีก็ยิ่งเจอ” คนตัวเล็กบ่นอุบ มือขาวผ่องยกขึ้นลูบใบหน้าของตัวเองเบาๆ “พลอย…” ขุนเขาจ้องหน้าเพื่อนสนิท กลับกลายเป็นเธอที่ส่ายหน้าไปมาเบาๆ ไม่อยากให้ขุนเขาพูดอะไรที่ทำให้คาลวินไม่สบายใจ“ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วยวะ”“ทำอะไร” คาลวินถาม เขารู้ว่าสองคนนี้สนิทกันมาก ทุกคนไว้ใจกัน และไม่แน่ใจเลยว่าตอนนี้เพื่อนมีอะไรปิดบังเขาอยู่หรือเปล่า“ไม่มีอะไรหรอก ให้มันจบแค่นี้เถอะ เราแค่บังเอิญเจอเฮียเธออ่ะ ออกไปข้างนอกกันไหม คนอื่นมาเจอแบบนี้มันดูไม่ดี” พลอยชมพูรั้งแขนของคาลวินมาเกี่ยวเอาไว้ก่อนจะลากออกมาจ

เสียงถอนลมหายใจครั้งแล้วครั้งเล่ากระตุ้นความอยากรู้ของขุนเขาให้กลับมาทำงานอีกครั้ง ปกติเวลาที่เลิกคลาส นั่งกินของอร่อยๆ ด้วยกันแบบนี้พลอยชมพูไม่เคยมีปัญหาอะไรเลย“กระแทกลมหายใจได้สิ้นเปลืองเกินไปแล้วนะ เบียร์ร้านนี้ไม่อร่อย?” คำถามของขุนเขาส่งผลให้ทุกคนหันขวับ แน่นอนว่าเสียงพูดที่เกือบตะโกนแบบนั้น ถ้าเจ้าของร้านได้ยินเข้า งานก็จะเข้าเลยเหมือนกัน“แกจะบ้าเหรอ ไม่ใช่แบบนั้น”“แล้วกระแทกลมหายใจแบบนี้เพื่อ คิดถึงไอ้วินปะเนี่ย” พอมีใครบางคนสร้างประเด็นขึ้นมา แน่นอนว่าทุกคนหันมาสนใจทันที“อย่าบอกนะว่าพอไปอยู่บ้านหลังเดียวกันแล้วเกิดชอบกันขึ้นมาจริงๆ อ่ะ” ซีดีขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ ตบท้ายด้วยสิงโตที่เอากับเขาด้วยคน“อย่าบอกนะว่านอนห้องเดียวกันด้วยอ่ะ”“เนี่ยๆ พอเป็นแบบนั้นวันนี้เลยหึงที่มันไปกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นใช่ไหมล่ะ” “พวกแกหยุดเดาเอาเองแบบนี้เลยนะ เหนื่อยเว้ย ขี้เกียจอธิบายอ่ะ” คนที่บ่นเหนื่อยเอียงใบหน้าซบบ่าของคนที่อยู่ใกล้สุดนั่นก็คือซีดี แล้วไอ้พวกนี้มันเล่นอะไรกันก็ไม่รู้ รู้แหละว่าซีดีมันแกล้งด้วยการโน้มใบหน้ามาจ้องใกล้ๆ ขุนเขาผู้ไม่กลัวใครก็สอย กบาลจนดังเพียะเข้าให้ “ไอ

@คลับ ไคเลอร์ก้าวขาเข้ามาในผับหรูด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ร่างสูงตรงไปยังโซนวีไอพีโดยมีลูกน้องคนสนิทตามหลังมาติดๆ สมทบกับอลันและไบรอันที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว“ทำไมหน้าเป็นแบบนี้วะเฮีย ใครทำให้เฮียเลอร์อารมณ์เสียเนี่ย”“ไม่ได้เจอกันหลายชั่วโมง ถามเยอะขึ้นนะมึงอ่ะ”“ถามเยอะตรงไหนก่อน ถามสั้นๆ ตรงประเด็นเลย” “ช่างแม่ง พวกมึงมานานแล้ว?”“ครับ มีเด็กใหม่มาสมัครงานอ่ะ รอเฮียไปเช็กของ” ในเมื่อเฮียเลอร์เป็นคนเพียงคนเดียวที่ยังไม่มีเมียเป็นตัวเป็นตนเหมือนพวกเขา สิทธิ์นั้นเลยเป็นของเฮียเลอร์คนเดียว“หุ่นดีนะเฮีย สักหน่อยไหม” ไบรอันยักคิ้วขึ้น สบตากับพี่ใหญ่ยิ้มๆ“ไม่อ่ะ กูอยากแดกเหล้ามากกว่า”“ใครทำให้เฮียเลอร์ไม่มีอารมณ์วะ ไบรท์ว่ามันชักจะยังไงๆ แล้วนะ”“ไม่ต้องมายัดเยียดให้กูเช็กของเลยนะมึงอ่ะ กลัวว่าเมียมึงจะยังมีเยื้อใยให้กูจนต้องรีบเฉดหัวกูไปไกลๆ เลยหรือไง”“เฮียเอาอะไรมาพูด หม่อนรักไบรท์คนเดียว ก่อนหน้านี้ก็แค่ปั่นหัวไบรท์เฉยๆ หรอก”“ดีนะ รู้งี๊ควรยุให้ปั่นหนักๆ”“เฮียเลอร์ไม่เคยอ่อนโยนอ่ะ” อลันที่นั่งฟังอยู่หลุดขำ ความรักกันแปลกๆ อ่ะนะ จิกกัดกันตลอด แต่รักกันห่วงกันฉิบหายเลยเหม

“มีความสุขมากงั้นเหรอคะ ยัดเยียดให้พลอยเป็นแค่ของเล่น มันทำให้พี่… มีความสุขมากเลยใช่ไหม” “เลิกพูดให้ตัวเองดูดี แล้วโยนให้คนอื่นต้องรับบทคนเลวสักทีเถอะ สำเหนียกซะบ้างว่าเคยทำอะไรกับคนอื่นเขาไว้ ต่อให้เวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนจำไว้ว่าคนอย่างฉันไม่มีวันลืม”“เรื่องของเรามันไม่เกี่ยวอะไรกับวิน”“มันเกี่ยวตั้งแต่เธอเดินกลับมาแล้วพลอย ตอนจะไปเธอไปแบบไม่มีเหตุผล ถ้าวันนี้ฉันจะเอาคืนแบบไร้เหตุผลก็จำเอาไว้ว่ามันสาสมแล้วกับสิ่งที่เธอเคยทำ แรงมาแรงกลับ ร้ายมาร้ายกลับไม่เคยโกง”“จะเอาแบบนี้จริงๆ ใช่ไหมพี่เลอร์”“ถ้าเธอกล้าเอาตัวเองมาเป็นของเล่นของฉัน ฉันจะไม่ยุ่งกับผู้ชายของเธอ มันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเธอเคยรักคนอื่นแล้วเคยคิดจะทำเพื่อคนอื่นบ้างหรือเปล่าแล้วแหละ แต่ก็นะ ฉันไม่คาดหวังกับคำตอบเท่าไหร่หรอก ผู้หญิงแบบเธอมันไม่เคยมีหัวใจ ถ้ารู้ว่าเธอจะเป็นแบบนี้ ตอนนั้นฉันคงไม่ซื่อสัตย์เหมือนหมาที่ขาดเจ้าของไม่ได้ ฟันแล้วทิ้ง… อย่าคิดว่าคนอย่างฉันจะทำไม่เป็น” คนฟังน้ำตาคลอเบ้า เธอรู้ว่าเขาเปลี่ยนไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าเขาจะเปลี่ยนไปขนาดนี้ เปลี่ยนทุกอย่าง เปลี่ยนทั้งความคิดและการกระทำ “และไม่ต้องห่วงหรอกน

พลอยชมพูหงายหน้าจอโทรศัพท์ในมือก่อนจะเหลือบตาดูเวลาที่โชว์บนหน้าจอบอกเวลาสามทุ่มครึ่งก่อนจะถอนลมหายใจออกมาหนักๆ ใบหน้าสวยหวานเงยขึ้นมองบนเล็กน้อย เธอไม่ได้อยากทำแบบนี้ ไม่อยากใช้วิธีอะไรแบบนี้เลย แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ มือเรียวยกขึ้นเคาะประตูสองสามครั้งก่อนจะขยับตัวเพื่อเว้ยระยะห่างเล็กน้อย ไม่นานคนที่อยู่ด้านในก็เปิดประตู จงใจหรือเปล่าไม่รู้ แต่สภาพที่ไคเลอร์สวมเพียงกางเกงยีนส์ตัวเดียวเพื่อรอเธอมันบ่งบอกว่าเขามุ่งกับเรื่องแบบนั้นแค่ไหนเขาทำเหมือนตั้งใจให้ค่าเธอแค่เรื่องเซ็กซ์จริงๆ “มาช้าสามสิบนาที ทดเวลาบาดเจ็บเหรอ?” มุมปากคนถามยกยิ้ม เธอเจอเขาในลุคนี้อยู่เรื่อยเลย“สุดท้ายพลอยก็มาไม่ใช่เหรอคะ” บอกออกมาพร้อมกับสบตาคนที่จ้องเธออยู่ ไคเลอร์ไหวไหล่ก่อนจะหลีกทางให้เธอเดินเข้าห้องห้องที่เธอไม่ได้มาเหยียบเลยเกือบสองปี!“จะเดินสำรวจห้องก่อนไหมว่าที่นี่มีอะไรเปลี่ยนไปบ้าง” ถึงไม่ได้อยากจะเดินตามเกมที่เขาวางเอาไว้แต่สายตาเจ้ากรรมมันก็ห้ามตัวเองไม่ไหว เผลอเหลือบมองบริเวณผนังตรงห้องนั่งเล่น ที่ตรงนั้นเคยมีรูปถ่ายของเธอและเขาทว่าตอนนี้มันว่างเปล่า ไม่หลงเหลืออะไรเลยนอกจากผนังสี