บทที่ 12

๑๒

ทำหน้าที่เมีย

“ลัน!” แทบอยากจะกรีดร้องออกมาจนสุดเสียงเมื่ออีกคนกอดเธอแน่นพร้อมกับใช้มือถอดเสื้อผ้าของเธอที่สวมใส่

คนบ้าอะไรจะร้ายก็ร้ายไม่สุด ทั้งที่ทำเหมือนกำลังบังคับกัน แล้วมากอดเธอไว้แบบนี้มันแปลว่าอะไร สรุปจะร้ายหรือจะอ่อนโยน เขาจะเลิกย้อนแย้งตอนกี่โมง!

“อื้อ! ไม่เอา~” พยายามจะต่อต้าน ทว่าพยายามแล้วแต่มันไม่ได้ผล คนดื้อด้านถอดเสื้อผ้าของเธอออกก่อนจะดันเธอลงบนเตียง

“อย่าทำกันแบบนี้นะ อย่าทำให้เรื่องราวมันใหญ่โต เลยเถิดไปมากกว่านี้ได้ไหม” ตะโกนถามคนที่ขยับตัวมาขึ้นคร่อม เธอผลักเขาอย่างแรง ไม่แน่ใจว่าผลักโดนตรงไหน แต่คนตัวโตหน้าเสีย แสดงความเจ็บออกมาทันที

“เป็นอะไร” ข้าวฟ่างถามออกไปทันที ดูจากสีหน้า เธอว่าเขาไม่ได้แกล้งหรอก ไม่ได้แกล้งแน่ๆ

“ลัน ฟ่างถาม”

“เจ็บ”

“ทำไมถึงเจ็บ เจ็บตรงไหน แล้วไปโดนอะไรมา” ใส่คำถามรัวๆ จนคนหน้าเสียปรายตามองบริเวณแขน ตอนนั้นถึงได้เห็นว่าท่อนแขนแกร่งมีเลือดซึมออกมา

“ละ เลือด!” ไวเท่าความคิด ข้าวฟ่างปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่คนตัวโตสวมใส่ ในวินาทีนั้นไม่ได้คิดอะไรลึกซึ้งไปมากกว่าการดูว่าทำไมถึงมีเลือด

อลันยอมขยับตัวให้ถอดเสื้ออย่างว่าง่าย สายตาของข้า