บทที่ 44

๔๔

พึ่งตัวช่วย

“นายจะกลับแล้วเหรอครับ” ลูกน้องคนสนิทเอ่ยถามเมื่อเห็นเจ้านายเดินคอตกออกมาจากห้องของคนรัก ทั้งที่คิดว่านายของเขาเอาอยู่ อุปสรรคแค่นี้มันเล็กน้อยฉิบหาย แต่ทุกอย่างมันดันไม่เป็นแบบที่คิดเอาไว้

“มึงว่าเขาจะอยากอยู่กับกูไหมวะ” ถามออกมาพร้อมกับเชิดใบหน้าขึ้นเล็กน้อย สายตาแสดงความอาลัยอาวรณ์อยู่มากในยามที่หันมองประตูห้อง รู้อยู่เต็มอกว่านายของเขารักคนในห้องนั้นจะตาย

“ทำไมนายถามแบบนั้นล่ะครับ ใครๆ ก็รู้ว่านายได้ใจคุณฟ่างไปแล้ว และไม่มีผู้หญิงคนไหนไม่ชอบนายหรอกครับ”

“กูไม่ได้แคร์ว่าผู้หญิงคนอื่นจะคิดยังไง กูแคร์แค่ฟ่างคนเดียว”

“แล้วทำไมนายไม่อธิบายทุกอย่างออกไปล่ะครับ หรือคุณฟ่างเธอไม่เชื่อ”

“กูอธิบายตอนนี้แล้วกูจะได้ใจเขาไหม กูรู้ว่ากูบังคับเขามาตลอด เรื่องแค่นี้ฟ่างถามกูสักคำก็ได้ เขาเชื่อจริงๆ เหรอว่าคนอย่างกูจะไปเอากับคนอื่น ฟ่างไม่คิดจะถาม สุดท้ายเขาก็ตัดสินกูจากภาพที่เห็นแค่สั้นๆ ใจกูก็พังฉิบหาย แต่ทำอะไรได้บ้าง ทำเหี้ยอะไรไม่ได้เลย” อลันยกมือขึ้นสางเส้นผมที่ตกลงมาปรกหน้าผากลวกๆ ขอบตาเริ่มกลับมาแดงก่ำอีกครั้ง และไม่บ่อยเลยที่คนอย่างอลันจะเป็นแบบนี้

“อย่าว่าอย่างนั้