Lahat ng Kabanata ng เฟิ่งหวง [鳳凰]: Kabanata 21 - Kabanata 30

เมืองเสียนหยางตั้งอยู่ทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองหลวงเฟิงหยาง ใช้เวลาเดินทางราวสองเดือนก็เดินทางมาถึงต้นน้ำที่จื่อเว่ยต้องมาตรวจงานทำฝายเขาสวมชุดลำลอง ปลอมตัวเป็นขุนนางเจียงซั่วต้าเจี้ยน[1] ประดับเหรียญตราเงินแถบฟ้า[2] ถักด้วยไหมสีฟ้า ขาว และสีแดง แอบอ้างว่ามาตรวจราชการตามรับสั่งของฉงเยว่ไท่จื่อฝูซินแม้เป็นองค์หญิง ทว่าแคว้นเว่ยไม่นิยมห้อยเพ่ยโส้วติดตัว สำหรับนางหยกประดับประจำกายมีความสำคัญอย่างยิ่ง จำต้องเก็บไว้กับคนที่นางไว้ใจ หลายวันก่อนเดินทางมานางได้มอบของสิ่งนั้นให้กับสหายรักซึ่งทำการค้าอยู่ในเมืองเฟิงหยาง ฝากฝังไว้เสียดิบดีว่าหากเกิดอะไรไม่คาดฝัน สหายผู้นั้นต้องเป็นคนมอบหยกประจำกายนางให้กับพี่ชายของนาง จื่อเว่ยให้นางสวมชุดฝึกอย่างที่เคยชิน บอกกับผู้คิดตามทั้งหลายว่า องค์หญิงฝูซินต้องการจะปลอมตัวเป็นองครักษ์ให้กับเขา และไล่องครักษ์คนสนิทของตนให้ไปควบคุมเสี่ยวหลันกับหว่านเอ๋อร์ที่ไม่ยอมแยกจากองค์หญิงของตนครั้นเดินทางไปถึงหมู่บ้านที่เป็นเขตก่อสร้าง ผู้ว่าการมณฑลออกมาต้อนรับเขาด้วยตัวเอง พร้อมทั้งพ่วงท้ายด้วยนายอำเภอและหัวหน้าหมู่บ้าน อาจเป็นเพราะได้ยินกิตติศัพท์ขององค์ไท่จื่

ฝูซินตัวแข็งทื่อ พยายามดึงมือออกแต่ไม่เป็นผล จื่อเว่ยหัวเราะในลำคอด้วยความเอ็นดู เมื่อเห็นว่านางยิ่งหลับตาแน่นและตัวสั่นราวกับลูกนกเขาเลิกกลั่นแกล้งนาง ดวงตาคมกริบอัดแน่ไปด้วยอารมณ์อันลึกซึ้ง มือสากผละจากมือเล็ก เลื่อนไปบนเรือนกายของนาง มองสำรวจด้วยความกระหยิ่มในใจ“กลัวแล้วรึ”จื่อเว่ยกระซิบ ยิ่งเห็นฝูซินพลิกกายนอนคว่ำเพื่อปกปิดสัดส่วนจากสายตาของเขา รอยยิ้มก็ยิ่งปรากฏชัดเจนขึ้น ริมฝีปากได้รูปจุมพิตแผ่นหลังนวลเนียนเบาๆ จนนางสะท้านกายเยือกด้วยความตกใจปลายจมูกโด่งซุกลงบนกลุ่มผมเปียกชื้น ทาบทับกายหนาบนแผ่นหลังบอบบาง แนบชิดสัดส่วนความเป็นชายตรงสะโพกนางอย่างย่ามใจฝูซินสะดุ้ง รับรู้ได้ถึงความอุ่นร้อนที่แนบนาบ ทว่ายิ่งถูกกดทับก็ยิ่งขยับไม่ได้ ครั้นพยายามดันมือเพื่อพลิกกาย กลับเป็นการเปิดโอกาสให้เขากอบกุมทรวงงามจากทางด้านหลัง เคล้นคลึงความอ่อนนุ่มของนางจนซ่านกระสัน ลำแขนกลมกลึงพยายามๆ กระชากมือของเขาออก ทว่ายิ่งพยศ เขาก็ยิ่งเพิ่มแรงขึ้นจนใบหน้าของนางเหยเก หลุดเสียงครางออกมาอย่างน่าละอาย“อา…ฮึก จื่อเว่ย ท่านมันชั่วช้า พะ…พอได้แล้ว”นางพยายามคิดหาทางออก ทว่าเขากลับยิ่งปั่นป่วนราวกับกลัวว่าน

กลิ่นยาต้มเข้มข้นที่ลอยวนเวียนตรงปลายจมูกทำให้ดวงตาคู่งามลืมขึ้น นางหรี่ตาลงเล็กน้อยเพราะยังไม่คุ้นชินกับแสงสว่างที่สาดเข้ามา เสียงถ่านไม้แตกปะทุในเตาถ่านดังขึ้นเป็นระยะ ครั้นหันไปมองก็ต้องเห็นเงาร่างไม่คุ้นเคยกำลังก้มๆ เงยๆ จัดการกับหม้อต้มยา“โอ๊ย…”ครั้นจะยันกายลุกขึ้น ร่างกายก็พลันร้าวระบมไปทุกส่วนจนต้องทรุดลงดังเดิม ศีรษะที่ถูกผ้าพันไว้ปวดหนึบจนต้องยกมือขึ้นกุมร่างนั้นหันมา “ตายแล้ว เจ้าอย่าเพิ่งขยับ”ร่างอวบอัดของหญิงวัยกลางคนถลันเข้ามาพยุงนางอย่างเบามือ ใบหน้าอิ่มเอิบปรากฏร่องรอยความห่วงใย หญิงสาวชะงัก มองใบหน้าแปลกตาด้วยความงุนงง สัมผัสอันอบอุ่นจากฝ่ามือที่คอยประคองทำให้นางสะดุ้งน้อยๆ“ท่านเป็นใคร ที่นี่ที่ไหน” นางเอ่ยเสียงพร่า ขยับตัวนอนอย่างว่าง่ายหญิงวัยกลางคนห่มผ้าให้นาง จากนั้นจึงกลับไปรินยาใส่ชามแล้วยกมาให้ อาภรณ์ที่สวมผสมผสานทั้งผ้าฝ้ายและขนสัตว์ ศีรษะ คอ และข้อมือมีเครื่องประดับแปลกตาใบหน้าของหญิงวัยกลางคนปรากฏรอยยิ้มอันอบอุ่นสายหนึ่ง พานให้หญิงสาวรู้สึกอุ่นวาบในใจอย่างประหลาด“ที่นี่คือหมู่บ้านของพวกเราเผ่าหมาป่าแดง เจ้ากับสามีลอยมาตามน้ำ เป็นลูกชายข้ากับสหายของเขาช

หูเตี๋ยหอบอาภรณ์วิ่งไปยังห้องอาบน้ำที่กั้นไว้ ร่างกายส่วนล่างที่ปวดระบมทำให้เคลื่อนไหวลำบาก ใจของนางเต้นกระหน่ำราวกลองรบ ใบหน้าและผิวกายร้อนวูบวาบ แม้ว่าชายคนนั้นจะเป็นสามีของนาง แต่ทว่ายามที่ถูกเขาจ้องมองร่างกายก็พลันรู้สึกรุ่มร้อนราวกับจะเป็นไข้เสียอย่างนั้นหูเตี๋ยตักน้ำเย็นราดตัวเพื่อเรียกสติ ตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น แต่นางกลับใจแข็งกัดฟันเพื่อข่มกลั้นความหนาวเย็นในอก ดวงตาสีน้ำตาลกวาดมองผิวกายที่เป็นรอยแดงจ้ำ ครั้นคิดถึงภาพอันรางเลือนในความทรงจำ ดวงหน้าก็พลันแดงซ่านนึกก่นด่าตัวเองในใจว่าไม่น่าดื่มจนเมามายไม่ได้สติเลยจริงๆทางด้านชายหนุ่ม ครั้นความทรงจำกลับมาก็สวมอาภรณ์ลวกๆ คราแรกคิดจะทำลายหลักฐาน ทว่าท้ายที่สุดก็ตัดผ้าปูที่นอนส่วนนั้นไว้ แล้วเอาไปล้างน้ำ คราบเลือดแดงยังหลงเหลือเป็นรอยจาง ผ้าปูที่นอนส่วนที่เหลือจึงจับไปเผาทิ้งหลักฐานชิ้นนี้เขาจำเป็นต้องเก็บไว้จนกว่านางจะจำได้ มิเช่นนั้นแล้วคนอย่างนางไม่มีวันยอมรับเป็นแน่จื่อเว่ยโยนผ้าปูที่นอนลงในกองไฟ พลันนึกด่าทอตัวเองในใจเรื่องเมื่อคืน เพราะความจำเสื่อมแค่ชั่วคราวถึงกับจุดไฟไม่เป็น หากไม่มีของที่คุ้นเคยก็กลายเป็นง่อยไปเสียแล

เผ่าหมาป่าแดงตั้งอยู่ริมแม่น้ำเสียนหยาง คนเหล่านี้พักอาศัยอยู่ไม่เป็นที่ หากมีเรื่องราวที่ส่งผลให้เสี่ยงต่อความปลอดภัยก็จะย้ายที่ทางไปเรื่อยๆ ไม่มีจบสิ้น ถึงแม้จะดำเนินชีวิต ใช้ข้าวของที่ทำจากหนังสัตว์และขนสัตว์ แต่พวกเขาก็ยังมีแนวคิดและขนบธรรมเนียมคล้ายคลึงกับคนในเมืองใหญ่อยู่มาก บ้านของหัวหน้าเผ่าอยู่ใกล้กับบ่อน้ำกลางหมู่บ้าน บริเวณนี้เป็นตลาดซื้อขายแลกเปลี่ยนข้าวของเล็กๆ น้อยๆ ที่ผู้คนหามาได้ ซึ่งเป็นจุดศูนย์รวมของคนในเผ่าทั้งหมดไปในตัวจื่อเว่ยก้าวเข้าไปในบ้านของหัวหน้าเผ่า ด้านหน้าคือร้านสมุนไพรขนาดเล็ก แต่เมื่อเข้าไปด้านหลัง เดินไปยังห้องหนึ่งซึ่งคล้ายกับห้องที่ใช้ทำพิธีกรรมบางอย่าง ข้างในคือโต๊ะตัวยาว มีคนจำนวนหนึ่งที่กำลังล้อมวงสนทนากัน“ใต้เท้า!” ผู้ที่ลุกขึ้นแล้วสาวเท้าเข้ามาหาเป็นคนแรกคือซีจื่อหลางจื่อเว่ยพยักหน้าให้ เดินไปนั่งตรงที่ว่างซึ่งเว้นไว้ หัวหน้าเผ่าจึงได้โอกาสอธิบาย“วันนี้ถูไช่เข้าไปในเมือง บังเอิญไปเห็นป้ายประกาศของหาย คล้ายกับเพ่ยโส้วที่ติดตัวท่านมา ครั้นไปติดต่อที่โรงเตี๊ยมคุณชายท่านนี้ก็ติดต่อมา”ถูไช่เป็นหนึ่งในผู้อาวุโสในเผ่า ทุกเจ็ดวันนางจะเข้าไปในเมืองกั