All Chapters of เฟิ่งหวง [鳳凰]: Chapter 1 - Chapter 10

พยับเมฆคล้อยผ่านยามอาทิตย์อัสดง ประกายแสงอ่อนจางกระจายเหนือน่านฟ้า ครั้นกระทบละอองหิมะที่ถูกลมแรงพัดพา จึงบังเกิดภาพคล้ายเหล่าเทพเซียนบนสรวงสวรรค์กำลังโปรยบุปผชาติเพื่อแสดงความยินดีให้กับไท่จื่อพระองค์แรกแห่งอาณาจักรต้าฉินผ่านมานับสองศตวรรษ ในที่สุดต้าฉินก็เพิ่งจะมีรัชทายาทที่ถูกต้องตามกฎมณเฑียรบาล ทั้งยังไม่ใช่โอรสองค์โตอีกด้วยฉงเยว่ไท่จื่อ…จื่อเว่ยลานกว้างกลางเมืองเฟิงหยางเป็นสถานที่จัดงานเฉลิมฉลองครั้งยิ่งใหญ่ในฤดูหนาวของปีซินซื่อ[1]แท่นสี่เหลี่ยมยกสูงราวสองจั้งคือพระที่นั่งสำหรับฉินเยว่หวงตี้ซึ่งทรงฉลองพระองค์สีดำปักลวดลายมงคลทั้งสิบสอง[2]ด้วยไหมทองอันวิจิตรบรรจง ถัดจากนั้นจึงเป็นหวงโฮ่ว หวงไทโฮ่วและเหล่าฟูเหรินทั้งหลาย ที่ต่างก็แต่งกายด้วยอาภรณ์หลากสีสัน ราวกับหมู่มวลบุปผาในฤดูใบไม้ผลิบรรดาองค์ชายและองค์หญิงถูกจัดให้นั่งเบื้องล่างเพื่อให้สะดวกแก่การเคลื่อนไหว โดยที่นั่งฝั่งขวาที่ใกล้ชิดพระแท่นขององค์จักรพรรดิมากที่สุดก็คือเจ้าของงานเฉลิมฉลองในครั้งนี้ฉงเยว่ไท่จื่อ…จื่อเว่ย องค์ชายสามผู้ประสูติจากหยินซีหวงโฮ่วแม้พระเชษฐาองค์โตจะประสูติจากหวงโฮ่วเช่นกัน ทว่าตำแหน่งไท่จื่อกลั

ฝูซินข่มอาการสั่นเทาไว้จนเกร็ง สัมผัสเปียกชื้นชวนซ่านเสียวตรงติ่งหูทำให้นางย่นคอลงในทันใด หญิงสาวเม้มริมฝีปาก ยกเท้าสกัดขาของจื่อเว่ยจนเขาผลุบลงไปในน้ำที่มีเพียงครึ่งบ่อ ส่วนตัวนางตะเกียกตะกายพาตัวเองออกจากบ่อน้ำร้อนให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ทว่าการเคลื่อนไหวในน้ำช่างน่าขันนัก น้ำในบ่อสาดกระจาย นางไม่เพียงก้าวไม่ถึงขอบบ่อ ยังถูกเขากระชากจนเกาะอกขาดวิ่น ยอดอกของนางเปลือยเปล่า ได้แต่ข่มความอับอายแล้ววิ่ง…แต่วิ่งไปไม่ทันไรจื่อเว่ยก็รวบเอวนางได้ทัน ด้วยส่วนสูงที่ต่างกันเกือบฉือ[1] ตัวของนางจึงลอยหวือ แผ่นหลังเปลือยเปล่าแนบชิดอกแกร่ง เนินเนื้ออวบอิ่มถูกเขารัดแน่นจนหายใจไม่ออก ความรู้สึกที่นางมีในตอนนี้ มีแต่ต้องการเอาชีวิตรอด การแตะต้องเนื้อตัวระหว่างชายหญิงกลายเป็นเรื่องเล็กไปเสียสิ้นคนทั้งสองต่างก็หายใจหอบเหนื่อย ใช้ความเงียบเข้าสู้อย่างไม่มีใครยอมใคร นางยิ่งดิ้นเขายิ่งรัดแน่น ท้ายที่สุดฝูซินก็ต้องพ่ายแพ้ให้กับแรงของเขา ไม่อาจทนให้คนผู้นี้หยามหน้านางอีกต่อไป“ปล่อยข้า!”จื่อเว่ยไม่ตอบ เขาลากนางลงน้ำ สัมผัสที่รัดรึงผิวเนื้อจากทางด้านหลังกอปรกับความร้อนในบ่อทำให้นางตัวแดงเป็นกุ้งสุก ครั้

หากเปรียบสายตาขององค์หญิงแปดผู้ไม่สมประกอบแห่งต้าฉินเป็นกระบี่อันแหลมคม ฝูซินมั่นใจว่านางอาจสิ้นใจตายได้ในทันที องค์หญิงแห่งต้าฉินผู้นี้ แม้จะมีใบหน้าหวานซึ้ง ทว่าเพลิงริษยากลับรุนแรงยิ่งกว่าเปลวเพลิงจากโลกันตร์เสียอีกกระมัง นางทั้งเอาแต่ใจอย่างร้ายกาจ ไร้ความยับยั้งชั่งใจ ทั้งไม่เคยเกรงกลัวต่ออำนาจใด ราวกับว่าจิตใจพิกลพิการมาตั้งแต่ต้น สายตาขององค์หญิงปาเซียนที่มีต่อจื่อเว่ยเต็มไปด้วยความหลงใหลไม่มีที่สิ้นสุด หลงใหลจนฝูซินขนลุกเยือกนับครั้งไม่ถ้วนองครักษ์ที่เหลือกรูเข้ามาจับแขนขาฝูซินไว้แน่น ก่อนจะลากนางแล้วดันให้นางคุกเข่าลงต่อหน้าจื่อเว่ยซึ่งเสแสร้งทำเป็นปัดฝุ่นผงบนอาภรณ์อย่างเชื่องช้าเกศาดำขลับแผ่สยายปิดบังใบหน้าของไท่จื่อแห่งต้าฉินเล็กน้อย ดวงตาเรียวเปี่ยมเสน่ห์เย้ายวนของบุรุษเพศเจือรอยยิ้มขบขัน ด้วยใบหน้าที่งามเกินชายของเขา หากไม่มองรูปร่างที่สูงโปร่งและโดดเด่นกว่าบุรุษทั่วไป เกรงว่าผู้คนอาจพานเข้าใจผิดว่าคนผู้นี้เป็นอิสตรีปลอมตัวมาเสียแล้วจื่อเว่ยถอนหายใจราวกับเหนื่อยล้าเต็มทน เขาโบกมือไล่องครักษ์ให้ถอยห่างจากฝูซิน ตัวเขามิได้สนใจองค์หญิงปาเซียนที่ร่ำไห้อย่างน่ารำคาญใกล้ๆ ปล

เหตุการณ์ลอบสังหารไท่จื่อแห่งต้าฉินย่อมไม่ใช่เรื่องเล็กน้อย ทุกตำหนักถูกคุมเข้มด้วยหน่วยองครักษ์หลวงและทหารยาม องค์จักรพรรดิเองก็ทรงคลางแคลงพระทัยในเรื่องที่เกิดขึ้นกับไท่จื่อไม่น้อย ทั้งยังสงสัยในตัวเว่ยหวางฝูเจี้ยนกว่าใคร แต่เป็นเพราะหน่วยซุ่มโจมตีที่มุ่งหมายทำร้ายจื่อเว่ยกลับใช้ศรลับที่ผลิตโดยต้าฉิน การกล่าวหาเว่ยหวางที่เคลื่อนกำลังพลจำนวนมากเข้ามาประชิดเมืองโดยอาศัยข้ออ้างว่าใช้มาเพื่อคุ้มครององค์หญิงทั้งสองจึงตกไปความมืดโรยตัวปกคลุมทั่วเขตพระราชฐานแห่งต้าฉิน ฝูเจี้ยนถูกรับรองในตำหนักถัดไปไม่ไกลจากตำหนักจื่อเยว่ของจื่อเว่ย ขณะเดียวกันนั้นองค์จักรพรรดิก็ส่งหมอหลวงมาสองคน คนหนึ่งมาดูอาการของฝูซิน อีกคนส่งไปยังท้ายตำหนักจื่อเยว่ตำหนักที่มีกฎเกณฑ์เข้มงวดที่สุดก็คือตำหนักจื่อเยว่ องค์หญิงปาเซียนกลายเป็นผู้มาเยือนที่มักถูกลงโทษอยู่เสมอ โดยปกติจะเป็นการลงโทษให้นั่งสำนึกผิดครึ่งชั่วยาม ทว่าครั้งนี้จื่อเว่ยถึงขั้นสั่งโบยตามกฎ ซึ่งก็คือโบยด้วยไม้บุผ้านวมจำนวนยี่สิบไม้ กับข้ารับใช้ถือว่าเป็นเรื่องที่ปรานีอย่างสุดซึ้ง แต่เทียบกันแล้ว ก็ไม่ต่างกับการฉีกหน้าองค์หญิงปาเซียนต่อหน้าธารกำนัลแม้แต

ช่วงเวลาที่เห็นไหล่เล็กๆ ของเซวียนหลินผู้เป็นน้องสาวสั่นไหว กอปรกับคำพูดชักจูงของจื่อเว่ย นางก็ได้แต่ครุ่นคิดในใจอยู่พักหนึ่ง“น้องสาม…เสด็จพ่อบอกว่าองค์หญิงฝูซินจะพำนักในตำหนักเจ้าหรือ”“อืม”ฝูซินเงยหน้าขึ้น ผู้มาใหม่คือองค์ชายใหญ่...ผิงอันองคาพยพทั้งห้าเด่นชัด รูปร่างสูงใหญ่กำยำ ดวงตาคมกริบทว่าแฝงแววยิ้มอ่อนโยน รอบกายแผ่กลิ่นอายอันไม่ธรรมดาออกมาความกดดันระหว่างสองพี่น้องนี้ฝูซินสัมผัสได้ ความห่างเหินระหว่างคนสองคนทำให้คนรอบข้างเบือนหน้าคล้ายกับมิได้สนใจ แต่ก็คงตั้งใจถ่างหูรอฟังอยู่แล้ว นางหยัดกายขึ้น ย่อกายอย่างอ่อนช้อย“ฝูซินคารวะองค์ชายใหญ่”ใบหน้าสุภาพของผิงอันเปลี่ยนไป เขาฉีกยิ้มกว้าง คล้ายกับมีดอกไม้เบ่งบานรอบตัว ฝูซินมองเขานิ่งงัน พลันคิดว่านิสัยขององค์ชายใหญ่ผู้นี้ช่างเปิดเผยจริงใจเสียนี่กระไร กระนั้นแล้วด้วยสถานะระหว่างทั้งสอง นางจึงมิได้แสดงอากัปกิริยาใดๆ อีก“องค์หญิงฝูซิน ดวงตาของเจ้าทำให้ข้าคิดถึงดาวจื่อเวย”รอยยิ้มของฝูซินผุดขึ้นบางๆ ก้มหน้าอย่างเขินอาย ดวงตาคู่งามหลุบมองปลายเท้า เก็บซ่อนความรู้สึกบางอย่างเอาไว้“ขอบพระทัยเพคะ”“น้องสาม องค์หญิงฝูซินเปี่ยมด้วยหลักจริ