Lahat ng Kabanata ng เฟิ่งหวง [鳳凰]: Kabanata 11 - Kabanata 20

ตำหนักจื่อเยว่ ห้องบรรทมฉงเยว่ไท่จื่อ ทุกครั้งที่นางมาที่นี่ หน้าห้องจะไม่มีใครเฝ้าอยู่ เหตุเพราะเขาไม่ชอบให้ใครเข้ามาใกล้เวลาเขาอยู่ข้างในนั้น ร่างอรชรภายใต้อาภรณ์สีอ่อนขององค์หญิงผิงซวนจึงหยุดชะงักลง ดวงตาคู่งามแฝงแววประหลาดใจอยู่บ้างเมื่อเห็นว่าทางด้านหน้าของตำหนักมีขันทีและนางกำนัลจำนวนหนึ่งเฝ้าอยู่“จี๋ซาง” ดวงหน้างดงามผุดผาดซึ่งแต่งแต้มอย่างงดงามแย้มยิ้มอ่อนหวาน เรียกหัวหน้าขันทีประจำตำหนักจื่อเยว่ด้วยน้ำเสียงไม่ดังไม่ค่อยขันทีจี๋ซางเห็นองค์หญิงรองเสด็จมายังตำหนักจื่อเยว่ก็ร่ำร้องในใจว่าย่ำแย่เป็นแน่ ครั้นหันไปมองนางกำนัลและขันทีคนอื่นๆ พลันพบว่าต่างก็พากันก้มหน้าหลบตา เมื่อชั่งน้ำหนักในใจแล้ว นับว่าไท่จื่อของเขาย่อมมีความสำคัญมาเป็นอันดับหนึ่ง ร่างผอมบางของขันทีผู้ดูแลตำหนักจื่อเยว่จึงปรี่เข้าขวางทางเดินองค์หญิงผิงซวนอย่างรวดเร็ว ขณะเดียวกันนางกำนัลประจำตัวขององค์หญิงก็พุ่งเข้ามาขวางทางเขาไว้ในทันที“กงกง ท่านเป็นอะไร” นางกำนัลคนสนิทขององค์หญิงด้วยสีหน้าฉงน“ทูลองค์หญิง ไท่จื่อบรรทมอยู่ ยามนี้ไม่สะดวกต้อนรับพ่ะย่ะค่ะ”น้ำเสียงแหลมของจี๋ซางทำให้องค์หญิงผิงซวนขมวดคิ้ว“ปกติไท่จ

วันรุ่งขึ้นจื่อเว่ยพาฝูซินและเซวียนหลินไปยังจวนเซี่ยโหว ซึ่งเป็นพระญาติทางฝ่ายหยินซีหวงโฮ่ว แต่ด้วยเพราะแจ้งอย่างกะทันหัน ทางจวนเซี่ยโหวจึงมิได้เตรียมพร้อมอะไรมากนัก เซี่ยโหวซึ่งมีศักดิ์เป็นตาของจื่อเว่ยเข้าวังไปตั้งแต่เช้าตรู่ เหลือเพียงหยวนเหล่าไท่และสวีฟูเหรินซึ่งเป็นท่านยายและป้าสะใภ้ของจื่อเว่ย ครั้นทราบว่าไท่จื่อเสด็จมายังที่นี่ ทั้งสองจึงรีบออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง“ถวายพระพรฉงเยว่ไท่จื่อ”คนของจวนเซี่ยโหวทำความเคารพ จื่อเว่ยยกมือขึ้น ใบหน้าเรียบเฉย“ตามสบาย”เขาเดินไปหาหยวนเหล่าไท่ กล่าวกับนางด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย “ท่านยายสบายดีหรือไม่”ใบหน้าของหญิงชราประดับรอยยิ้มบางๆ มือเหี่ยวย่นลูบไล้มือของหลานชายด้วยแววตาเอ็นดู “หม่อมฉันสบายดีเพคะ”จื่อเว่ยสีหน้าแข็งกระด้าง แต่มิได้ดึงมือออก“ท่านยายอย่าทำตัวเหินห่างกับหลานเช่นนี้”หยวนเหล่าไท่หัวเราะเสียงเบา กล่าวด้วยน้ำเสียงตื้นตัน “หลานข้าเป็นถึงไท่จื่อ ใช้คำพูดคำจาเช่นเมื่อก่อนเกรงว่าจะไม่ดีนักกระมัง”“ท่านยายคิดมากแล้ว” เขาหันไปหาสวีฟูเหริน ทักทายตามมารยาท “ป้าสะใภ้สบายดีหรือ”“หม่อมฉันสบายดีเพคะ”กับสวีฟูเหริน จื่อเว่ยมิได้แสดงท่

น้ำเสียงเกรี้ยวกราดที่ดังขึ้นจากเบื้องหลัง ฝูซินส่งสัญญาณให้นางกำนัลคนสนิทเงียบปากจากนั้นจึงลุกขึ้น หันไปก้มศีรษะขออภัยผู้มาใหม่ด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ “ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าเพิ่งเข้าวังมาได้ไม่นาน ไม่ทราบว่าโต๊ะหินนี้เป็นของท่าน”“บังอาจเสียมารยาทต่อหน้าพระพักตร์องค์หญิงจื้อหรูอย่างนั้นหรือ ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียจริง”ฝูซินเงยหน้าขึ้น ใบหน้างดงามบริสุทธิ์ปรากฏในครรลองสายตา ผู้มาเยือนช่างเป็นหญิงงามที่หาตัวจับได้ยากอีกแล้วดวงตาเรียวรีที่เฉียงขึ้นเล็กน้อยถูกตกแต่งอย่างดงาม จมูกได้รูป ริมฝีปากอิ่ม เอวเล็กคอดกิ่ว แม้จะผอมบางไปบ้างทว่ากลับงดงามเย้ายวน แววตาที่มองฝูซินมิได้เป็นมิตร แต่ก็มิได้เป็นศัตรู บริวารของนางสองคน คนหนึ่งคือคนที่ตวาดใส่ฝูซินซึ่งสวมอาภรณ์แตกต่างจากนางกำนัลทั่วไป คลับคล้ายว่าเป็นนางกำนัลตำแหน่งเจียเหรินจื่อ[1]ที่ถูกคัดเลือกเข้าวังมา อีกคนเป็นนางกำนัลระดับล่างซึ่งมิได้แสดงท่าทีอวดเบ่งอันใด ในมือถือร่มคันเล็กที่กางไว้ให้องค์หญิงของนาง ไม่ไกลนักมีขันทีและนางกำนัลอีกสามสี่คนยืนรอคำสั่งฝูซินถือว่าตนเองเป็นแขกผู้มาเยือน นางยังมิทราบว่าผู้ใดมีตำแหน่งสำคัญอย่างไรในวังหลวงต้าฉินแห

งานเลี้ยงรื่นเริง ผู้คนกลับเคร่งขรึมเครียดเกร็งใต้ท้องฟ้าโปร่งที่เต็มไปด้วยหมู่ดาวระยับ ลานกว้างในพระราชอุทยานหลวง พระแท่นสูงสุดคือที่ประทับขององค์จักรพรรดิและหวงโฮ่ว ถัดไปคือหวงไท่โฮ่วและองค์หญิงจื้อหรู รายล้อมด้วยเหล่าพระสนมต่างๆ จากนั้นจึงเป็นฉงเยว่ไท่จื่อและแขกเมืองทั้งสี่องค์ชายจากแคว้นฉู่ทั้งสองนั่งถัดจากจื่อเว่ย ฝั่งตรงข้ามคือฝูซินและ เซวียนหลิน ก่อนจะไล่ระดับเป็นบรรดาองค์หญิงองค์ชายของต้าฉิน ขุนนางผู้ใหญ่ผู้น้อยและครอบครัวแต่ละคนล้วนสวมอาภรณ์เต็มยศฝูซินในฐานะอู่กงจู่ที่มีความสำคัญในแคว้นเว่ยรองลงมาจาก เว่ยหวางฝูเจี้ยนสวมอาภรณ์สีเหลืองสด ปักด้วยไหมทองเป็นลวดลายหงส์สยายปีก ศีรษะสวมฮวากวาน[1] เพื่อแสดงลำดับยศในแคว้น แม้จะไม่เทียบเท่าหวางเฟยหรือหวงโฮ่ว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าผู้อื่นไม่มีสิทธิ์สวมใส่ เครื่องหยกและทองที่สวมเข้าชุดกันล้วนเป็นของพระราชทานจากอดีตเว่ยหวางทั้งสิ้น ยกเว้นแต่เพียงกำไลหยกซึ่งจื่อเว่ยสังเกตเห็นได้ในทันทีที่นางเดินเข้ามาดวงหน้าที่ปกติจะคล้ำเข้มกว่าผิวกายในร่มผ้าถูกตกแต่งอย่างดีด้วยฝีมือนางกำนัลทั้งสอง แม้ไม่บอบบางดังเช่นเชื้อพระวงศ์หญิง ทั้งยังแผ่กำจายอำนา

ฤดูหนาวเมื่อสามปีก่อนฝูซินย่างเข้าสิบห้าปี เป็นดรุณีหน้าดำที่ชื่นชอบการตากแดดตากลม ร่างกายสูงโปร่ง ผอมแห้งจนแยกไม่ออกว่านางคือสตรี แต่หากได้พิศมองนัยน์ตาคู่งามและรอยยิ้มเปิดเผยของนาง ชายหนุ่มมากมายกลับมิอาจละสายตาจากนางไปได้ยามนั้นจื่อเว่ยอายุสิบเจ็ดปี ด้วยเพราะสนิทสนมกับฝูเจี้ยนจึงได้รับเชิญมาร่วมเทศกาลล่าสัตว์ในฤดูหนาวด้วย วันแรกที่ได้สนทนากับฝูซินอย่างเป็นทางการก็คือวันหนึ่งหลังจากที่นางเปลี่ยนจากเด็กหญิงเป็นหญิงสาวคนหนึ่งวันนั้นด้วยความไม่คุ้นเคย จื่อเว่ยอยู่กับฝูเจี้ยน ตัวติดกันราวกับฝาแฝด ฝูซินที่ติดพี่ชายคนนี้ยิ่งกว่าใครจึงไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดฝูเจี้ยนจึงต้องทิ้งนางให้อยู่กับฉู่หนานกงแล้วตัวเองกลับไปดูแลใครอีกคน ครั้งแรกที่พบหน้า ด้วยองคาพยพทั้งห้า จื่อเว่ยในวัยสิบเจ็ดปีสูงไล่เลี่ยกับนาง ทว่าใบหน้าขาวเนียน ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดวงตาเรียวรับกับหว่างคิ้วได้รูป งดงามเย้ายวนตามแบบฉบับของสตรีต้าฉิน“เสด็จพี่ นางเป็นใคร” ฝูซินถามด้วยน้ำเสียงขุ่นข้อง สตรีหน้าขาวนางนี้บังอาจแต่งกายเป็นบุรุษ ทั้งยังจงใจเข้าใกล้ชิดพี่ชายของนาง มีหรือคนอย่างนางจะยอมง่ายๆฝูเจี้ยนขานรับด้วยความตกใจ “หื