All Chapters of เฟิ่งหวง [鳳凰]: Chapter 41 - Chapter 46

สิ่งที่ฝูเจี้ยนกล่าวออกมา สีหน้าของเขาสงบราบเรียบ ดวงตาคมกริบมิได้ฉายแววเจ้าเล่ห์กลิ้งกลอก เฝ้ามองปฏิกิริยาของฝูซินอย่างใจจดใจจ่อฝูซินหลุบตาลงต่ำ มือทั้งสองข้างประสานกันวางบนตัก ร้อยพันเหตุผลที่นางพยายามคิดหาความเป็นไปได้ในใจกลับฟุ้งกระจายเลือนหาย เหลือเพียงสิ่งเดียวที่ทิ่มแทงใจนางมาโดยตลอด“เป็นไปไม่ได้” สุ้มเสียงเบาหวิวเล็ดลอดออกจากปากนาง“เป็นไปไม่ได้รึ…ก็เป็นไปแล้วอย่างไรเล่า คนที่มีอุดมการณ์เฉกเช่นเสด็จพ่อ มีเหตุผลอะไรถึงต้องการทำเช่นนั้นเจ้ายังไม่เข้าใจอีก”ฝูซินเลื่อนสายตามองฝูเจี้ยน ในใจสงบเยือกเย็นอย่างยิ่ง “ที่บอกว่าไม่ได้ คือไม่มีทางรวมแผ่นดินได้ในตอนนี้”ฝูเจี้ยนชะงัก เขาเสมองไปทางอื่นเพื่อหลบสายตาคาดคั้นของนาง “ไม่ว่าอย่างไรสงครามก็กำลังจะเกิดแล้ว ละครฉากใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้า”“ท่านและจื่อเว่ยจะเป็นตัวเอกในละครที่ว่าอย่างนั้นล่ะสิ”ฝูเจี้ยนนิ่งเงียบ ฝูซินจึงกล่าวต่อไปตามใจนึก “แคว้นเว่ยไม่สมควรรับหน้าที่เป็นผู้เสียสละ ท่านทราบดี และอย่าหวังว่าข้าจะให้กองทัพที่อยู่ในมือออกไปวาดลวดลายอย่างไรเหตุผลเป็นอันขาด”“หึ…เรื่องราวนอกเหนืออำนาจการรับรู้ของมนุษย์ล้วนสามารถเกิดข

เดินวนรอบสำนักคุ้มภัยจนฟ้าสาง ในที่สุดจวิ้นเหลียงก็สามารถสอบถามพ่อบ้านเฟิ่งที่เพิ่งกลับมาจากข้างนอกได้ เรือนพักของจื่อเว่ยอยู่ห่างจากเรือนรับรองของฝูเจี้ยนไม่ถึงร้อยก้าว จวิ้นเหลียงพานางเดินวนไปมาทั่วสำนักคุ้มภัยจนโทสะในอกสงบลง จนทำให้แผนการคิดบัญชีของนางนับได้ว่าผ่านการไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้วจวิ้นเหลียงลอบถอนหายใจ แท้จริงแล้วมิใช่เพราะเขาไม่ทราบว่าฉงเยว่ไท่จื่อพักอยู่ที่ใด ทว่าคนอย่างฝูซินใจร้อนเป็นทุนเดิม หากปล่อยให้นางหุนพันพลันแล่น คงไม่แคล้วเกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นอย่างแน่นอน“พ่อบ้านเฟิ่ง ไม่ทราบว่าเรือนรับรองของข้าอยู่ที่ใด” นางถามชายชราที่เดินนำไปยังที่พำนักของจื่อเว่ยชายชรารั้งฝีเท้า หันกลับมาตอบอย่างนอบน้อม “เรียนคุณหนู นายน้อยบอกว่าคุณหนูเป็นว่าที่ภรรยาเขา ควรพักอยู่ที่เดียวกันขอรับ”พ่อบ้านเฟิ่งเป็นคนเก่าคนแก่ของเฟิงเสียนจี ต่อหน้าผู้อื่นเขาจะเรียกจื่อเว่ยว่านายน้อยเสมอ ครั้นทราบว่าฝูซินมีฐานะเช่นไรในสายตาจื่อเว่ย จึงให้ความนอบน้อมต่อนางมากเป็นพิเศษจวิ้นเหลียงเกือบสำลักน้ำลาย ทว่าเพราะถูกฝูซินเพ่งเล็งจึงต้องพยายามตีสีหน้าให้เรียบนิ่ง ในใจขององครักษ์หนุ่มไพล่นึกไปถึงเว่ยหว

กลิ่นกำยานหอมที่ลอยมาปะทะนาสิกทำให้แพขนตาหนาขยับไหว เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำตาลอ่อนแสงซึ่งเจือความง่วงงุนเล็กน้อย เปลือกตาทั้งสองกะพริบไหวสองสามครา กระทั่งมองเห็นภาพทุกอย่างชัดเจนจึงจ้องมองไปด้านหน้าอย่างไร้จุดหมาย อากาศในตอนกลางวันร้อนอบอ้าวจนเรือนกายที่อยู่ภายใต้ผ้าห่มมีเหงื่อชื้น นางเอื้อมมือควานหาคนข้างตัว สัมผัสได้เพียงที่นอนเย็นเยียบเท่านั้นแม้ว่าฝูซินจะเพิ่งตื่นนอน แต่กระนั้นแล้วความคิดความอ่านก็ยังเฉียบคมอยู่บ้าง จื่อเว่ยไม่อยู่ในยามนี้ เห็นทีว่าคงร่วมปรึกษาหารือกับเสด็จพี่ของนางอยู่กระมัง เรื่องราวเกี่ยวกับกลการเมือง แต่ไหนแต่ไรมาฝูเจี้ยนก็กล่าวมาโดยตลอดว่าเป็นเรื่องของบุรุษนางอยากจะหัวร่อนัก การเมืองใดที่เกี่ยวข้องกับคนในครอบครัวมิใช่ว่าเกี่ยวข้องกับนางโดยตรงหรือกลายเป็นคนของจื่อเว่ยแล้วก็แล้วไป แต่เลือดในกายนางเล่า ต่อให้สมรสกับจื่อเว่ยจนกลายเป็นหนึ่งในสมาชิกราชวงศ์ของต้าฉิน นางก็ยังถือว่าตนเองเป็นชาวเว่ยมิเปลี่ยนแปลงบ้านเมือง ทัศนคติ ความคิด อุดมการณ์ สิ่งเหล่านี้ล้วนเปลี่ยนแปลงได้ตลอดเวลา มีเพียงเลือดเนื้อที่ไหลเวียนในกายนางเท่านั้นที่ไม่เคยเจือจางลงแม้แต่น้อย คนอย่างนางเ