Lahat ng Kabanata ng เฟิ่งหวง [鳳凰]: Kabanata 31 - Kabanata 40

“ฟูจวิน…เหตุใดท่านจึงเดินเปลือยอกไปมาในบ้านเช่นนี้” ฝูซินเอ่ยขึ้น นางยกสำรับเข้ามาในบ้าน อาหารสองสามอย่างที่นางทำส่งกลิ่นหอมกรุ่นจนตัวโง่งมในท้องของจื่อเว่ยร้องครวญครางไม่หยุด จื่อเว่ยไหวไหล่น้อยๆ คว้าเพียงเสื้อตัวนอกสวมคลุมเรือนกายอย่างลวกๆ แล้วนั่งลงรอให้นางปรนนิบัติอย่างเคยชิน ใบหน้าคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม แต่กลับกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “เผื่อว่าเจ้าจะติดใจแผงอกกำยำของข้าจนไม่อยากทำงานบ้านบ้าง”มือที่ตักข้าวของนางชะงัก ฝูซินปรายตามองเขาแวบหนึ่ง รู้สึกสะดุดใจกับรอยแผลบนผิวกายของเขาจึงอดถามไม่ได้ “ท่านเคยยกทัพจับศึกมาก่อนหรือ เหตุใดนอกจากรอยแผลจากธนูแล้วยังมีรอยแผลแปลกๆ อีกสองสามรอย”จื่อเว่ยใช้มือแหวกอกเสื้อ ชี้รอยแผลให้นางดู “สองรอยนี้หรือ”“อืม” นางพยักหน้า เก็บถาดอาหารไว้บนชั้นวางแล้วนั่งลงตรงข้ามกับเขา ท่าทางการจับตะเกียบเรียบง่ายเป็นธรรมชาติอย่างยิ่ง “เห็นทีว่ารอยแผลนี้คงสำคัญมาก เพราะที่จริงด้วยสภาพร่างกายของท่าน เพียงรักษาอย่างถูกวิธี บาดแผลก็คงจางลงไม่ต่างกับรอยธนู”จื่อเว่ยคีบเนื้อให้นาง ท่าทางยามกินอยู่ร่วมกันของทั้งสองมิได้ประดักประเดิดแต่อย่างใด ชายหนุ่มหญิงสาวผลัดกั

ปลายยามซวี[1]จื่อเว่ยสั่งให้ซีจื่อหลางหยุดขบวนรถม้าใกล้หมู่บ้านริมทะเลสาบซีเจ๋อ ขบวนรถม้าจอดเทียบหน้าโรงเตี๊ยมแห่งหนึ่งซึ่งเต็มไปด้วยผู้สัญจรมากมาย องครักษ์หนุ่มสั่งให้เสี่ยวเอ้อร์ไปตามเถ้าแก่โรงเตี๊ยมมา ครั้นเถ้าแก่โรงเตี๊ยมสบตากับซีจื่อหลางก็จดจำได้ในทันทีเถ้าแก่โรงเตี๊ยมเป็นชายวัยกลางคนรูปร่างสูงใหญ่ไม่คล้ายกับวาณิชทั่วไปนัก เขาสั่งการให้เสี่ยวเอ้อร์ไปตระเตรียมห้องพักและอาหารครั้นสั่งการเสร็จ เถ้าแก่จึงเดินเข้ามาใกล้กับประตูรถม้า พูดขึ้นว่า “นายท่าน เชิญขอรับ”“อืม…” จื่อเว่ยตอบรับคำหนึ่งแล้วกันมาพูดกับฝูซิน “ลงไปกันเถอะ”ฝูซินพยักหน้า รอให้จื่อเว่ยลงจากรถม้า จากนั้นจึงตามไปภาพที่ชายหนุ่มประคองหญิงสาวลงจากรถม้า ได้ติดตรึงตราในใจเหล่าบริวารของจื่อเว่ยนับแต่นั้นมา“พวกเขาตกใจอะไรกันหรือ” ฝูซินเห็นแต่ละคนอ้าปากค้างก็เกิดความสงสัย ทว่าเพียงพริบตาเดียวคนเหล่านั้นก็มองนกมองไม้ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแน่ล่ะ…ไท่จื่อเล่นปรายตามองขนาดนั้น ผู้ใดจะขวัญกล้าเทียมฟ้าได้เล่า“คารวะนายท่าน…”“ฟูเหริน” จื่อเว่ยบอก“คารวะฟูเหริน” ดวงตาของเถ้าแก่เป็นประกาย ก้มศีรษะประสานมือคารวะ ด้านหลังเขาคือชายฉกร

แท้จริงแล้วเถ้าแก่โรงเตี๊ยมริมทะเลสาบก็คือผู้คุมกฎของสำนักคุ้มภัยที่จื่อเว่ยเปิดไว้อย่างลับๆ เนื่องด้วยต้าฉินแม้จะสถาปนาเป็นอาณาจักรใหญ่ รวมทั้งสามารถทำให้สองแคว้นใหญ่อย่างแคว้นเว่ยและแคว้นฉู่สวามิภักดิ์ได้ แต่กระนั้นแคว้นลำดับรองลงมาทั้งหลายก็ยังมีพฤติกรรมที่น่าสงสัยอยู่ตลอดเวลา เพียงแต่จับไม่ได้ไล่ไม่ทัน ฉินเยว่หวงตี้จึงไม่สามารถบีบคั้นเพื่อสืบสาวราวเรื่องได้จื่อเว่ยอาศัยที่มีอาจารย์เป็นเพียงผู้อาวุโสที่ไม่ได้รับราชการในสำนัก มิใช่มหาราชครูดังเช่นอาจารย์ของพี่น้องคนอื่น หลังจากรับรู้เรื่องราวต่างๆ มากมายที่เกิดขึ้นภายใต้ฉากหน้าที่สงบสุขของแผ่นดิน อาจารย์ของเขาจึงเสนอให้จัดตั้งหน่วยข่าวกรองขึ้นมาเสียเอง ภายนอกผู้คนต่างก็คิดว่าสำนักคุ้มภัยเฟิงอวิ๋นคือสำนักคุ้มภัยที่เฟิงเสียนจีรับช่วงต่อมาจากบิดา แต่มีคนน้อยนักที่รู้ว่าสกุลเฟิงของเฟิงเสียนจี เป็นคนละสาขากับสกุลเฟิงของสำนักคุ้มภัยเฟิงอวิ๋น ซึ่งจื่อเว่ยใช้หยาดเหงื่อต่างน้ำ ทำงานให้กับองค์จักรพรรดิเพื่อแลกกับทองจำนวนหนึ่งมาซื้อกิจการสำนักคุ้มภัยไว้ โดยที่ได้เฉินเจิ้งหานอดีตแม่ทัพในฉินหวางพระองค์ก่อนและลูกน้องอีกจำนวนหนึ่งมาช่วยดูแลภายใน ห

ขณะเดียวกันฝูเจี้ยนก็ขึ้นปกครองแทนในทันทีมิใช่ว่าเสด็จพี่ของนาง...ย่อมไม่ใช่ ในฐานะผู้สืบทอดแคว้น ฝูเจี้ยนจะเป็นคนสุดท้ายที่คิดร้ายต่อเว่ยหวาง เขาเป็นบุตรที่ได้รับความรักความเอ็นดูที่สุด แต่ถึงกระนั้นพี่น้องคนอื่นก็ไม่มีความคิดนี้อย่างแน่นอน เว่ยหวางเลี้ยงดูบุตรธิดาอย่างยุติธรรม ให้ความรักความเอ็นดูอย่างเท่าเทียม และบรรดาพี่น้องของนางต่างก็ไร้ซึ่งความปรารถนาในอำนาจ เลือกที่จะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในยามที่บ้านเมืองปราศจากสงคราม ทั้งยังหวังว่าบ้านเมืองจะปราศจากสงครามแม้ว่าพวกเขาเหล่านั้นจะถูกฝึกมาเฉกเช่นทหารในกองทัพก็ตาม “เจ้าคือความหวังของประชาชน ต้องช่วยเหลือฝูเจี้ยนเมื่อยามที่บิดาไม่อยู่” มือของนางสั่นเทาน้อยๆ โดยที่จื่อเว่ยไม่ทันตั้งตัว น้ำตาอุ่นร้อนของนางกลับไหลรินราวกับทำนบแตก ฝูซินห่อไหล่ด้วยความเหน็บหนาวในใจที่แท้แล้ว…อดีตเว่ยหวางถึงกับ สั่งเสียล่วงหน้าเชียวหรือเพราะนางเป็นธิดาคนที่ห้า เป็นคนที่ต้องสืบทอดตราผีเสื้อของราชวงศ์ ความรับผิดชอบบนบ่านางจึงหนักหนากว่าพี่น้องคนอื่นมากนัก ขณะเดียวกันก็ต้องเตรียมพร้อมกับอันตรายที่อาจเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อฝูซินพยายามฝืนยิ้มแห้งแล้งกับตัวเอ

ยามเหม่า[1]แต่เดิมเว่ยหวางฝูเจี้ยนควรจะบรรทมอยู่ในเรือนรับรองที่ทางสำนักคุ้มภัยเฟิงอวิ๋นจัดไว้ให้ ทว่าบัดนี้กลับสวมอาภรณ์เต็มยศยืนรอใครบางคนอยู่ตรงห้องโถงรับรองด้วยสีหน้ากระวนกระวายและเฝ้ารอคอยอย่างที่พบเห็นได้น้อยนัก ครั้นประตูสำนักคุ้มภัยเปิดออก หากไม่เกรงว่าจะเป็นที่หัวร่อแก่คนที่พบเห็น เขาก็คงจะรีบปรี่เข้าไปประคองร่างของสตรีนางหนึ่งซึ่งกำลังเดินเข้ามาพร้อมกับชายอีกคนที่เคยคุ้นกันดี“เสด็จพี่” ฝูซินร้องเรียก ปล่อยมือจากจื่อเว่ยแล้วจ้ำเท้าเข้าหาฝูเจี้ยนด้วยไปหน้าเปื้อนยิ้มฝูเจี้ยนเองครั้นน้องสาวเดินมาหาก็ละทิ้งท่าทีอันสมควรเสียสิ้น ชายหนุ่มโอบประคองร่างบอบบางของนางไว้ ใบหน้าของเขาสดใสอิ่มเอิบ แฝงแววโล่งใจอย่างยิ่งยวด “น้องห้า นับว่าสวรรค์คุ้มครองที่เจ้ายังปลอดภัยดี”“เป็นเพราะเสด็จพ่อคอยคุ้มครองข้าต่างหากเล่า” นางยิ้ม กอดรอบเอว ฝูเจี้ยนด้วยความคิดถึง “ลมสายใดกล้าหอบท่านมาถึงที่นี่ได้”ฝูเจี้ยนหัวเราะในลำคอ ปรายตามองจื่อเว่ยที่ยืนปั้นสีหน้าทะมึนด้วยความขบขัน “ลมจากตำหนักจื่อเยว่กระมัง”“ข้าเหนื่อยแล้ว” จื่อเว่ยกระแอม ทว่าคนที่กรูเข้ามาไต่ถามกลับเป็น เฟิงเสียนจีและผู้คุมกฎทั้งหลาย