جميع فصول : الفصل -الفصل 50

ร็อคไม่กลับมาที่ห้องรวมถึงที่คลับอย่างที่เขาบอกฉันไว้จริงๆ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็จะโทรมาเช็คว่าฉันอยู่ที่ไหนทำอะไร ตามนิสัยชอบควบคุมของเขานั่นแหละ และดูเหมือนว่างานวันเกิดของพ่อแม่ของเขาน่าจะใหญ่เอาเรื่อง เพราะเขาโทรมาหาฉันทีไรก็มักจะได้ยินเสียงคนอื่นแทรกเข้ามาอยู่ตลอดดูยุ่งมากจริงๆ “แกเห็นรูปงานวันเกิดพ่อแม่ของเจ้านายเราไหม” เสียงพนักงานหญิงที่กำลังดูโทรศัพท์อย่างตื่นเต้นกำลังเอ่ยถามเพื่อนพนักงานคนอื่นๆ หลังจากที่ร็อคยุ่งอยู่หลายวัน ในที่สุดก็ถึงวันเกิดพ่อกับแม่ของเขาแล้ว“ไหนๆ ขอดูหน่อย” พนักงานหลายคนเริ่มเข้าไปมุงยังโทรศัพท์เครื่องเดียวเครื่องนั้น จะมีก็แค่ฉันที่กำลังเก็บโต๊ะเก็บแก้วเพื่อเตรียมเลิกงานในวันนี้“กรี๊ด! เจ้านายเรานี่หล่อสุดๆ เลยนะ” เสียงกรี๊ดกร๊าดของพวกเธอ ทำให้ฉันที่ไม่ได้สนใจต้องมารับรู้เรื่องพวกนั้นไปโดยปริยาย“เดี๋ยวนะ! นี่ชะเอมไม่ใช่เหรอ ว้าว~ สวยมากเลย” ชะเอมงั้นเหรอ…“จริงด้วย แถมยังถ่ายรูปรวมสองครอบครัวอีกต่างหาก แบบนี้ไม่ใช่ว่าทั้งสองคนกลับมาคบกันหรอกเหรอ”มือที่กำลังทำงานอย่างแข็งขันตอนนี้กลับชะงักนิ่ง ก่อนจะได้ยินพวกเขาพูดถึงชะเอมกับร็อคต่อไปอีก“ก็น่าจะใ

“ขอโทษที พอดีว่ารถแท๊กซี่ที่เรานั่งดันเสียกลางทางเลยต้องรอรถคันใหม่ ขอโทษทีนะ” ฉันที่วิ่งกระหืดกระหอบพร้อมของพะรุงพะรัง รีบบอกกับเพื่อนสนิทด้วยความรู้สึกผิดที่มาสายหลายนาที“ไม่เป็นไร ส่งของมาให้เราเถอะ” รักเข้าช่วยรับของไปเก็บในรถ ถึงรถคันนี้จะไม่คุ้นตานักแต่ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรฉันค่อยๆ เรียงของขวัญที่เตรียมเอาไว้ไปวางไว้ท้ายรถคันใหญ่ ก่อนจะต้องแปลกใจเมื่อเห็นว่าร็อคเองก็มาอยู่ที่นี่ด้วย เขาเดินลงมาจากคอนโดพร้อมกับพี่ฌอนและในมือก็ถือของมาด้วยหลายอย่าง เราสองคนสบตากันและเป็นฉันที่หลบตาเขาก่อน และหันไปจัดของที่ท้ายรถต่อจนเสร็จ แล้วก็ได้มารู้ทีหลังว่ารักเป็นคนขอให้ร็อคมาช่วยขนของไปส่งที่บ้านเด็กกำพร้า เพราะวันนี้พี่ฌอนติดธุระไม่ว่างไปด้วย พอขึ้นรถมาได้ฉันก็แกล้งหลับทันที ไม่คิดจะพูดคุยอะไรกับใครทั้งนั้นแม้กระทั่งเพื่อนสนิทของตัวเอง อาจเป็นเพราะฉันยังคงเจ็บระบมตามตัวอยู่ ร่างกายเลยไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเหมือนปกติ ฉันนั่งหลับตานิ่งและอดใจเต้นแรงไม่ได้ เมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่คุ้นหูกำลังพูดคุยกับเพื่อนสนิทของฉันอย่างสนุกสนานเป็นกันเอง ทั้งคู่ดูจะเข้ากันได้เป็นอย่างดี จนอดสะท้อนใจไม่ได้เมื่อน

“กูมากระทืบมึงไง!” ผมถีบเข้าไปที่อกของไอ้ทีจนหงายหลัง ก่อนจะลากคอมันเข้าไปในห้อง ส่วนไอ้ทิมก็รีบปิดประตูอย่างรู้หน้าที่ “แค่กๆ! ทำแบบนี้ทำไมวะ” คนเจ็บลูบอกตัวเองด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว แววตาที่มองมาที่ผมก็ดูแข็งกร้าวในทันที “ไม่แอ๊บแล้วเหรอมึง ท่าทางหนุ่มน่ารักช่างเอาใจหายไปไหนแล้วล่ะ” ไอ้ทิมยืนจังก้าและมองไอ้คนที่หมอบอยู่บนพื้นด้วยอาการคันไม้คันมือ “ต้องการอะไรก็พูดดีๆ ดิวะ พวกมึงมาทำร้ายร่างกายคนอื่นทำไม” สรรพนามที่มันใช้เรียกพวกผมเปลี่ยนไป ทำให้ผมรู้ว่าไอ้เวรนี่มันก็แค่เสแสร้งแกล้งเป็นเด็กหนุ่มที่นอบน้อมและน่ารักกับคนอื่นเท่านั้น “ก็กูบอกมึงไปแล้ว ว่ากูต้องการมากระทืบมึง” ผมพูดจบก็ซัดหมัดใส่หน้าไอ้ทีไปหนึ่งที ก่อนจะเตะเข้าที่ชายโครงไปอีกหนึ่งครั้ง “โอ๊ย! อึก!” ไอ้ทีนอนงอเป็นกู้งเมื่อถูกผมเตะ แต่สายตาแข็งกร้าวของมันก็ยังไม่เปลี่ยนไป “เห็นแววตาแบบนี้ของมึง แล้วกูยิ่งรู้สึกสนุกว่ะ” ผมกระชากคอเสื้อไอ้ทีให้ลุกขึ้นจากพื้น ก่อนจะต่อยไปที่หน้าของมันซ้ำๆ ถึงอย่างนั้นไอ้ทีมันก็แข็งใช้ได้ มันผลักผมได้ก็เตรียมจะปล่อยหมัดใส่ผม แต่มันคงไม่รู้ว่าผมไม่ได้อ่อนแออย่างที่มันคิด เห็นผมอยู่แต่กับ

ฉันได้กลับมาใช้ชีวิตปกติหลังจากร็อคจัดการทีให้เรียบร้อย เขาไล่ทีกับพี่เนตรออก แม้จะไม่รู้ว่าเขาจัดไปหนักแค่ไหน แต่จากที่ฟังจากปากพี่ทิม ทีก็หน้าเยินจนออกจากบ้านไม่ได้ไปอีกนานเลย ถึงจะไม่ต้องการให้ร็อคมายุ่งเรื่องนี้ แต่ฉันก็ขอบคุณเขาที่ช่วยจัดการเรื่องนี้ให้แต่ถึงจะรู้สึกขอบคุณเขามากแค่ไหน ความน้อยใจของฉันก็ยังมีอยู่ดี เขาไม่มาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาลก็พอเข้าใจได้ แต่วันที่ออกจากโรงพยาบาลฉันก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา ฉันถึงขั้นส่งเพื่อนสนิทของตัวเองขึ้นรถกลับไปก่อน หวังแค่ว่าจะเห็นร็อคมาที่นี่และพาฉันกลับห้อง แต่ยืนรอเขาอยู่พักใหญ่ก็ยังไม่เห็นมาสักที บวกกับว่าฉันยังเพลียเลยตัดสินใจกลับไปพักรักษาตัวที่บ้านใหญ่ อย่างน้อยที่นั่นก็ยังมีคนที่รักฉันและเป็นห่วงฉันจริงๆ อยู่ ระหว่างทางที่นั่งรถกลับบ้านฉันก็ได้รู้เหตุผลว่าทำไมร็อคถึงไม่มา นั่นก็เพราะเขากำลังนั่งกินข้าวกับชะเอมและแม่ของเขาที่บ้าน เห็นภาพนั้นแล้วก็อดหัวเราะเยาะตัวเองไม่ได้ ที่หวังลมๆ แล้งๆ ว่าร็อคจะหันมาสนใจฉันบ้าง แต่ก็นั่นแหละหวังในสิ่งที่ไม่สามารถเป็นไปได้ ผลลัพธ์มันก็ต้องออกมาเป็นแบบนี้แหละ หลายวันที่ฉันได้อยู่บ้านใหญ่สภา

“ไอศกรีมอีกแล้วเหรอ” รูมเมทผู้แสนจะเอาเปรียบและเอาแต่ใจร้องทัก หลังจากที่เดินออกมาจากห้องน้ำ “ก็มันอร่อยนี่” ฉันไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรและยังคงตักไอศกรีมเข้าปากไม่หยุด “เดี๋ยวนะ! ไหนเธอบอกว่ามันหมดแล้วไง แล้วไปซื้อตั้งแต่เมื่อไหร่” ร็อคเดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างฉันตรงโซฟาและมองมาด้วยสายตาคาดคั้น “แวนซื้อให้” พอฉันพูดจบถ้วยไอศกรีมก็ถูกเขาดึงออกไปจากมือทันที “...อย่านะ!” ฉันร้องห้ามพยายามคว้าของโปรดตัวเองกลับมา แต่ก็ถูกร็อคดึงถ้วยหนีไปอีกครั้ง “ไปเจอมันมางั้นเหรอ” ทำไมเวลาที่ฉันพูดถึงแวนเขาต้องโมโหทุกทีเลย แวนก็เป็นรุ่นน้องที่เขาสนิทด้วยไม่ใช่หรือไง“แค่บังเอิญเจอกันที่ร้านไอศกรีม แวนเห็นว่าฉันกำลังจะจ่ายเงินเขาก็เลยจ่ายให้” ฉันรีบตอบกลับ ก่อนจะพุ่งตัวไปคว้าถ้วยไอศกรีมของตัวเองกลับมาได้“แน่นะ! ว่าไม่ได้นัดเจอกันน่ะ” “แน่ค่ะ” ฉันยืนยันหนักแน่ และมองผู้ชายตรงหน้าว่าเขาต้องทำงานหนักจนบ้าไปแล้ว ถึงได้เอาแต่จับผิดฉันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้“แล้วทำไมเธอกินเยอะขนาดนั้น ที่ฉันซื้อครั้งก่อนก็ไม่น้อยเลยนะ” ร็อคเอนหลังนั่งด้วยท่าทางผ่อนคลายขึ้น เขานี่มันผีเข้าผีออกจริงๆ“ก็กินทุกวันมันก