جميع فصول : الفصل -الفصل 60

(Rocco’s talk) หลังจากที่ถูกอลิซไล่ออกจากห้อง ผมก็กลับมาที่คอนโดของตัวเองโดยลากกระเป๋ามาด้วยหนึ่งใบ จะบอกว่าคอนโดของผมกว้างขวางกว่าห้องอลิซมาก และผมก็อยู่ที่นี่มานานแล้วด้วย แต่ว่าตอนนี้ผมกลับรู้สึกไม่คุ้นเคยกับห้องของตัวเองเลย มันทั้งเงียบเหงาและไร้กลิ่นหอมที่ผมคุ้นเคย แถมยังไม่มีผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ชอบมานั่งกินไอศกรีมอยู่ข้างๆ ผมอีกด้วย นี่แค่ไม่กี่ชั่วโมงที่ผมออกห่างจากอลิซ อาการของผมมันก็เป็นถึงขั้นนี้ไปแล้ว เพื่อไม่ให้ตัวเองฟุ้งซ่านผมรีบเดินเข้าไปอาบน้ำและเตรียมตัวเข้านอน วันนี้ผมก็ไม่มีอารมณ์จะเข้าไปที่คลับอีกแล้ว ปล่อยให้ไอ้ทิมมันจัดการเองแล้วกัน ผมนอนพลิกไปพลิกมา พยายามข่มตาแต่ก็ไม่สามารถข่มตาตัวเองให้หลับลงได้ เพราะภาพของอลิซที่ร้องไห้มันคอยมากวนใจผมตลอด น้ำตาของอลิซกำลังตอกย้ำว่าผมคือคนที่ทำเลวกับเธอเอาไว้มากที่สุด ต่อให้ผมพยายามทำดีเพื่อลบล้างความผิดของตัวเอง มันก็ไม่สามารถทดแทนความเสียใจและความเจ็บปวดของเธอได้เลย “ทำเลวกับเขาขนาดนั้น ถ้าอลิซให้อภัยก็คงเป็นแม่ชีแล้วละ” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองอย่างอับจนหนทาง ได้แต่นอนเอามือก่ายหน้าผาก พลางคิดถึงใบหน้าตื่นๆ ของยัยเอ๋อที่ผมนอ

ร็อคขับรถพาฉันมาที่โรงแรมหรูที่หนึ่ง ห้องหรูหราห้าดาวเลยทีเดียว แถมยังมองเห็นวิวทะเลจากบนโรงแรมได้อีกด้วย แต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจก็คงเป็นการที่ฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับเขานี่แหละ “ทำไมฉันต้องอยู่ห้องเดียวกับพี่ด้วย” “ก็ค่าห้องมันแพง อีกอย่างก็นอนแค่คืนเดียวเอง” ร็อคพูดด้วยท่าทางอิดโรย ก่อนจะล้มตัวลงไปบนเตียง “เฮ้อ…” ฉันมองร่างสูงโปร่งที่กำลังนอนคว่ำหน้าแล้วก็พูดไม่ออก “ฉันขอนอนสักชั่วโมงแล้วกัน เดี๋ยวค่อยพาเธอไปกินข้าว” ร็อคผงกหัวขึ้นมามองที่ฉัน แล้วก็ฟุบหลับไปเลย เขาคงเหนื่อยมากจริงๆ สินะ เพราะเพียงแค่เขาพูดจบเสียงกรนเบาๆ ก็ดังขึ้นมาทันที ฉันค่อยๆ วางประเป๋าเป้ของตัวเองลง ก่อนจะตรงที่ร็อคเพื่อช่วยถอดรองเท้าให้เขา ก็เล่นมาถึงก็โดดขึ้นเตียงเลยแบบนี้เตียงก็เลอะเทอะหมด หลังจากที่เห็นแล้วว่าเขาหลับสนิท ฉันเลยถือวิสาสะลงมาเดินเล่นข้างล่าง ในตอนแรกที่เห็นทะเลฉันก็คิดว่ามันน่าจะไม่ไกลจากโรงแรม แต่ที่ไหนได้ฉันต้องเดินถึง10นาทีกว่าที่จะมาถึงชายหาด “ถึงจะอยู่ไกลไปหน่อย แต่ทะเลที่นี่เงียบสงบดีจริงๆ” ฉันตัดสินใจนั่งเล่นใต้ต้นไม้ต้นใหญ่ และหลับตานั่งฟังเสียงคลื่นเบาๆ ด้วยความรู้สึกที่

ผมใช้ปลายนิ้วเช็ดมุมปาก ก่อนจะหยิบอุปกรณ์ป้องกันมาสวม วันนี้ไอ้น้องชายของผมมันตื่นไวและพร้อมทุกครั้งที่ถูกปลุกเลยทีเดียว ผมกำรูดมันอีกสองสามครั้ง ก่อนจะค่อยๆ กดหัวชมพูเข้าไปในช่องทางคับแคบที่อยู่ตรงหน้าช้าๆ น้ำหวานที่เปียกชุ่มเต็มช่องทาง ทำให้ผมสามารถดันแก่นกายเข้าไปได้อย่างไม่ยากเย็น “อื้อ~” ใบหน้าเล็กแหงนเงย ก่อนจะปลดปล่อยเสียงครางออกมา “อ่าาา” ผมเองก็เช่นกันมันเสียวจนขาสั่น เมื่อถูกความอ่อนนุ่มโอบรัดของผมเอาไว้แน่น ผมเริ่มขยับเอวสอบเข้าออกเนิบๆ มือสองข้างก็คว้าสองเต้ามาบีบเอาไว้ สายตาที่เริ่มพร่ามัวไปด้วยอารมณ์วูบวาบได้แต่จับจ้องไปที่ใบหน้าใสที่แดงระเรื่อ ก่อนที่ผมจะโถมแรงเข้าใส่จนมิดลึกจนชนกับผนังมดลูก “เสียวเหรอ” ผมเอ่ยถามออกไปด้วยอารมณ์ที่กำลังมัวเมาไปกับรสชาติหอมหวานที่อยู่ตรงหน้า“อ๊ะ! อื้อ” เจ้าของฟันคมๆ กัดเข้าที่ปากของตัวเองแทนคำตอบ แต่นั่นก็เพียงพอที่จะให้ผมเร่งจังหวะเข้าใส่ร่างเล็กให้เร็วขึ้นผมจับขาเรียวให้อ้าออกกว้างกว่าเดิม ก่อนจะตอกอัดความแข็งตึงใส่ช่องทางเล็กจนเกิดเสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องไปทั่วห้อง “ฮึก!อ๊ะๆ” ร่างเล็กโยกไหวไปตามแรงกระแทก พลางจิกผ้าปูที่นอนแ

1 เดือนต่อมา (ปัจจุบัน) “มึงยังไม่กลับเหรอ” ผู้จัดการคลับเดินออกมาจากห้องทำงานและหยุดยืนมองหน้าผมนิ่ง“กำลังจะกลับ” หลังจากที่ตอบคำถามผมก็หันไปหยิบน้ำเปล่ามาหนึ่งขวด แม้ใจจริงอยากจะหยิบขวดเหล้าตรงหน้ามากกว่าก็ตาม“มึงยังติดต่ออลิซไม่ได้เหรอวะ” “ยัง” ผมถอนหายใจ เมื่อนึกถึงช่วงเวลาหนึ่งเดือนที่อลิซหายไปจากสายตาของผม ตั้งแต่ทริปเซอร์ไพรซ์ขอหมั้นของไอ้ฌอนจบลง ผมก็ไม่ได้เจอกับอลิซอีกเลย เธอหายไปโดยที่ไม่ได้บอกอะไรใครเลย แม้กระทั่งเลิฟที่เป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอ หลังจากที่รู้ว่าอลิซหายไปผมก็เที่ยวตามหาในที่ที่อลิซน่าจะไป รวมถึงบ้านของเธอที่ผมก็เพิ่งจะเคยไปเป็นครั้งแรก แม้จะรู้ว่าอลิซเป็นเด็กกำพร้าและถูกรับมาเลี้ยง แต่ก็ไม่คิดว่าแม่บุญธรรมของเธอจะเป็นเศรษฐีนีที่ร่ำรวย เพราะตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันอลิซก็เอาแต่ทำงานเหมือนคนร้อนเงินอยู่ตลอดเวลา จนผมคิดว่าบ้านของเธอคงจะขัดสนเรื่องเงินแน่ๆ แต่ที่ไหนได้อลิซเป็นลูกคุณหนูตัวจริงต่างหาก “หรือน้องตั้งใจจะหนีมึงจริงๆ วะ” ไอ้ทิมพูดประโยคแทงใจจนผมจุก แม้ไม่อยากจะยอมรับว่าตัวเองอาจเป็นสาเหตุให้อลิซหนีไป แต่เมื่อดูจากสิ่งที่ตัวเองทำไว้มันก็ปฏิเ

“ขอโทษค่ะ…หนูขอโทษที่มาเยี่ยมช้า” ผมหันไปมองที่ประตูก็เห็นอลิซที่เดินเข้ามาพร้อมกับที่พยุงแขนข้างที่ถูกยิง สีหน้าของเธอยังดูไม่ค่อยดีจนผมอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้“อลิซแขนเป็นยังไงบ้าง” ผมพยายามพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พลางเอื้อมมือไปหาคนตัวเล็กหวังให้เธอเข้ามาช่วยผม แต่เธอกลับยืนนิ่งไม่ยอมขยับเข้ามาใกล้“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ ขอบคุณพี่ร็อคที่ช่วยไว้นะคะ” อลิซพูดกับผมด้วยแววตาไหววูบดูน่าสงสาร ก่อนจะหันไปหาป๊ากับม๊าของผม“หนูขอโทษอีกครั้งนะคะ ที่ทำให้พี่ร็อคต้องมาเจ็บตัวเพราะหนู” อลิซยกมือไหว้ขอโทษป๊ากับม๊าของผมด้วยสีหน้ารู้สึกผิด “...หนูยินดีจะดูแลค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของพี่ร็อค หรือถ้าคุณลุงกับคุณป้าต้องการจะดำเนินคดีเรียกค่าทำขวัญ หนูก็ยินดีทุกอย่างเลยค่ะ” “หนูเองเหรอที่ร็อคยอมเสี่ยงชีวิตเข้าไปช่วย” หม่าม๊าของผมพูดนิ่งๆ พลางมองอลิซไปด้วย บรรยากาศมันช่างน่าอึดอัดแปลกๆ และคงไม่ใช่ผมคนเดียวที่รู้สึก อลิซเองก็คงจะรู้สึกแบบเดียวกันเพราะสีหน้าของเธอย่ำแย่กว่าตอนที่เดินเข้ามาเสียอีก“หนูขอโทษอีกครั้งค่ะ” ปกติอลิซก็ดูน่าสงสารอยู่แล้ว แต่เวลานี้ที่เธอกำลังยืนก้มหน้ารู้สึกผิดกลับดูน่าสงสารมากขึ้นก