All Chapters of เล่ห์รักมาเฟีย: Chapter 1 - Chapter 10

ร่างบางจูงจักรยานที่มีล้อบิดเบี้ยวไม่เป็นล้อเดินกลับบ้าน ใบหน้าจิ้มลิ้มย่นอย่างไม่พอใจ "ลุงนะลุง นิสัยไม่ดีเลย ไม่รู้จักรับผิดชอบ" ปากเล็กๆขยับบ่นพึมพำกับตัวเอง กล่าวหาชายหนุ่มที่เพิ่งเจอเมื่อสักครู่ "พ่อรู้พ่อต้องด่าแน่เลย" เด็กสาวคิดหาทางออก หากเอารถจักรยานกลับบ้านสภาพนี้พ่อเลี้ยงเธอต้องด่าเธอแน่ๆ เลย ดีไม่ดีอาจถูกตีด้วยซ้ำ "อ๊ะ! นึกออกแล้ว" เด็กสาวปิ๊งไอเดียขึ้นมา ก่อนจะจูงจักรเข้าไปในซอกหลืบที่ไร้ผู้คน เธอเอาจักรมาซ่อนไว้ก่อนจะเดินออกมา พัชชา มองซ้ายมองขวาเพื่อดูว่ามีคนหรือไม่จึงค่อยเดินออกมา พัชชา เด็กสาวอายุ 17 แม่ตายได้สองปีเธออาศัยอยู่กับพ่อเลี้ยงและยายของเธอ วันๆพ่อเลี้ยงเอาแต่กินเหล้าและเล่นการพนัน ไปทำงานได้วันละสามร้อยก็เอาไปเล่นการพนันจนหมด โชคดีที่ชาวบ้านแถวนั้นเขาสงสารก็ให้งานเธอทำบ้าง ช่วยล้างจานช่วยขายของพอได้เงินซื้อข้าวกิน ส่วนยายของเธอแก่มากแล้ว ยายจะเก็บขวดหรือของเก่าขายพอปะทังชีวิต ทุกวันนี้พัชชาไม่ได้เรียนหนังสือเพราะไม่มีคนส่งเรียน "เฮ้อ~" เด็กสาวถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย บางทีก็น้อยใจในโชคชะตาตัวเอง แต่ก็ต้องสู้ หากมีผู้ใหญ่ใจดีรับเธอไปอุปการะ เธอจะไปอ

เวลาประมาณสองทุ่ม พัชชาเดินกลับบ้านหลังจากที่ทำงานเสร็จ วันนี้เธอไปช่วยพี่ที่รู้จักขายเสื้อผ้าที่ตลาดนัด รายได้นิดหน่อยพอประทังชีวิต ที่เธอต้องเดินกลับเพราะจักรยานของเธอพังไปเมื่อสองวันก่อน "ลุงนะลุง ขี้โกหกชะมัดเลย แล้วบอกจะซื้อมาคืน หึ" จมูกปลายเชิ่ดยู่เล็กน้อย เมื่อนึกถึงมาเฟียหนุ่มต้นเหตุที่ทำจักรยานเธอพัง หญิงสาวเดินกลับบ้านแต่ก็ต้องแปลกใจ เมื่อเห็นรถคันหรูสีดำเงาวับจอดอยู่หน้าบ้าน ขาเรียวยาวที่จะก้าวหยุดชะงัก "รถใครเนี่ย" เธอเดินดูรอบรถ พลางส่องดูด้านในพบแต่ความว่างเปล่า ไม่มีคนอยู่เลย ตุบ! เพล้ง!! ผลั่ก! ร่างบางหันขวับอัติโนมัติเมื่อได้ยินเสียงดังมาจากในบ้าน เธอรีบวิ่งเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว"เงินที่มึงขโมยมาอยู่ไหน!!" ชายฉกรรจ์ชุดดำหลายคนกำลังยืนซ้อมนายเสน่ห์อย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าเขียวช้ำจากการโดนซ้อม เลือดไหลออกมาเป็นทาง "พ่อ!!" พัชชาวิ่งเข้าไปหาพ่อเลี้ยงที่นอนฟุบอยู่กับพื้น แต่ถูกตรึงไว้ด้วยมือหนาชายฉกรรจ์อีกคน เธอเบิกตากว้างอย่างตกใจ"อึก.." "พวกคุณเป็นใคร! ทำอะไรที่บ้านฉัน ออกไปนะ!" พัชชาตวาดแห้วแวดๆ ใส่ชายฉกรรจ์อย่างกล้าหาญ ทั้งที่ในใจกลัวจนตัวสั่น ตุบ! ผลั่ก

รุ่งเช้าของวันใหม่ พัชชาถูกปลุกตั้งแต่ตีห้าฟ้ายังไม่สาง เธอลุกเก็บที่นอนก่อนจะลุกไปอาบน้ำแปรงฟัน แล้วออกไปพบหัวหน้าแม่บ้านในเรือนใหญ่"เร็วๆสิ" กุ๊กเอ่ยเรียกพัชชาที่กำลังใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน"จ้าๆ กำลังไปค่ะ" เธอตะโกนกลับออกไป ก่อนจะเปิดประตูออกมาก็พบกับ กุ๊ก กิ๊ก สองพี่น้องที่ดูจะเป็นมิตรกับเธอที่สุดเพราะเมื่อวานสองคนนี้เอาข้าวมาให้เธอกิน ไม่งั้นคงอดข้าวแน่ๆ ทั้งสามคนเดินไปยังบ้านหลังใหญ่ที่มาเฟียหนุ่มะักอาศัยอยู่ ในห้องโถงมีคนรับใช้อยู่สามคนรวมถึงแม่บ้านที่เป็นหัวหน้า "กว่าจะมา! ทำคนอื่นเสียเวลา!" ส้ม เอ่ยแขวะหญิงสาวที่กำลังเดินมาถึงพอดี "สายตรงไหน ก็เห็นอยู่ว่ามาทัน" เป็นกิ๊กที่ตอบกลับเธอสองคนไม่ชอบขี้หน้ากันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว"ไม่เอาน่า" กุ๊กเอ่ยปรามน้องสาวเบาๆ เธอไม่อยากมีเรื่องกับคนพวกนี้"เอาล่ะ มากันครบแล้วใช่ไหม" ป้านวลมองสาวใช้ทั้งห้าคน ทุกคนมีหน้าที่แตกต่างกันทั้งหมด "เธอชื่ออะไร" "เอ่อ หนูหรอคะ" พัชชาชี้มาที่ตัวเอง ไม่แน่ใจว่าป้านวลถามเธอหรือไม่"อีโง่ ไม่ถามแกแล้วจะถามใครย๊ะ" ลำดวนเอ่ยแขวะหญิงสาวพลางเบ้ปากอย่างหมั่นไส้"ให้มันน้อยๆหน่อยนังลำดวน!""เอ่อ หนูชื่อพัชช

มาเฟียหนุ่มก้มหน้าอ่านเอกสารที่กองอยู่ตรงหน้าอย่างระเอียด เขาคิดว่าคาสิโนเขามีหนอนบ่อนไส้แน่ๆ ตัวเลขบัญชีก็ผิดเพี้ยนไปมากโข หนอนตัวนี้เขาตามสืบได้ไม่ยาก "ทิว มึงจะการหนอนตัวนี้ให้กูด้วย กูไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ที่มันไม่เชื่อง" เขาเอ่ยสั่งบอดี้การ์ดคนสนิทเสียงเรียบ เรื่องแค่นี้คงไม่ต้องถึงมือเขา "ได้ครับเสี่ย วันนี้เสี่ยจะเข้าบ่อนไหมครับ" ทิวหยิบแฟ้มไปเก็บก่อนจะหันมาถามชายหนุ่ม "อืม ไปค่ำๆ.. ออกไปได้แล้ว อ้อ เรียกยัยเด็กนั่นมาให้กูด้วย" ทิวทำหน้างงๆ เด็กคนไหน"ใครครับเสี่ย" "ก็ยัยเด็กขัดดอกนั่นไง" "อ้อ ครับๆ" แม้จะงงๆ ว่านายใหญ่เรียกเธอมาทำไม แต่ก็ยอมเดินไปเรียกเด็กสาวที่กำลังทำกับข้าวมื่อเย็นช่วยป้านวลในครัว"เธอ..เธอน่ะ" เขาชี้ไปยังพัชชาที่กำลังหั่นผักอยู่ "มีอะไรหรือเปล่าทิว" ป้านวลเอ่ยถามบอดี้การ์ดหนุ่มที่สนิทสนมกันมานาน เธอเห็นทิวตั้งแต่เล็กๆ นับเป็นญาติสนิทก็ว่าได้"เอ่อ เสี่ยให้มาตามน้องคนนี้ไปพบครับป้า" "หนูหรอคะ""พัชชาน่ะหรือ.. นายใหญ่มีอะไรกับพัชหรอ" "ไม่รู้เหมือนกันป้า เสี่ยแค่ให้มาตาม" "อะๆ ไปสิเอ็ง นายใหญ่เรียกหา" "จ้ะป้า" พัชชาเดินตามทิวไปยังคฤหาสน์หลังใหญ่เขาพาเธอ

มาเฟียหนุ่มกลับเข้ามาในบ้านในช่วงเช้ามืด กว่าจะพาทิวทำแผลเสร็จก็กินเวลาไปเป็นชั่วโมง ร่างสูงเดินกลับเข้าห้องเขาปลดเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดทิวออกก่อนจะล้มตัวนอนแผ่หลาบนที่นอนนุ่มอย่างเมื่อยล้า แล้วหลับไปในที่สุด พัชชาปรุงอาหารเช้าช่วยป้านวลในช่วงสาย เธอแอบเห็นลีวายเมื่อตอนเช้ามืด อยากรู้ว่าเขาไปไหนมา"ป้า" "อะไร" ป้านวลขานรับพลางใส่เนื้อปลาลงไปในหม้อ"ลุง.. เอ้ย นายใหญ่เขาไปไหนมาหรอป้า ทำไมกลับมาเช้าเชียว" เธอเอ่ยถามไปตามประสาความอยากรู้อยากเห็น "มันเรื่องของนาย เอ็งไม่ต้องอยากรู้หรอก" ป้านวลเอ่ยปัดๆ "ก็พัชอยากรู้นิจ๊ะ" "ไปถามนายเอาเองสิ" ป้านวลเอ่ยบอกไปแบบนั้นคิดว่าเด็กสาวคงไม่กล้าถามอย่างแน่นอน"บอกหน่อยไม่ได้หรอป้า" เธอสะกิดแขนป้าเบาๆ จนป้านวลหันมาเขกกะโหลกอย่างไม่จริงจังนัก"นี่แน่ะ อยากรู้อยากเห็นไปซะทุกเรื่อง" "ป้าอ่า" พัชชาลูบหัวป้อยๆ ก่อนจะกลับไปนั่งเด็ดผักต่อ "อะนี่ เอาข้าวต้มไปให้เจ้าทิวหน่อย ยาด้วย รู้ใช่ไหมว่าคนไหน" ป้านวลยื่นถ้วยข้าวต้มและกระปุกยาพาราให้พัชชา เธอรับไปอย่างงงๆ "รู้จ๊ะ" แม้จะงงๆ แต่ก็ไม่กล้าถาม เธอเดินถือถ้วยข้าวต้มไปยังห้องพักของทิวที่อยู่ชั้นล่างคฤหา