All Chapters of กลรักกับดักซาตาน: Chapter 11 - Chapter 20

หลายชั่วโมงต่อมา บนทางด่วนมุ่งหน้าออกจากตัวเมือง... “ฉันบอกแกแล้วไงว่าการนั่งรถนาน ๆ มันช่วยกระตุ้นความคิดสร้างสรรค์ได้” เจิ้งลี่ซาเอ่ยขึ้นขณะที่รถกำลังวิ่งฉิวอยู่บนทางหลวง ทิวทัศน์ของตึกสูงระฟ้าค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยต้นไม้เขียวขจีสองข้างทาง “ก็อาจจะนะ” หลินซีทำหน้าแหย ๆ พลางปรับเบาะเอนหลัง “แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนนิยายของฉันมันห่วยแตกสิ้นดี บางทีเรื่องจริงมันอาจจะดราม่ายิ่งกว่านิยายอีกนะแก ดูเรื่องเมื่อสองสามวันก่อนสิ ฉันยังเอาออกจากหัวไม่ได้เลย” “ไหน...อ่านบรรทัดแรกให้ฟังอีกทีซิ เดี๋ยวเรามาช่วยกันคิด” “โอเค” เธอเปิดสมุดบันทึกในมือ ดีใจที่ได้มีเรื่องอื่นให้คิดแทนที่จะต้องจินตนาการถึงสุดสัปดาห์ที่กำลังจะมาถึง เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าไปในกับดักอะไรบางอย่าง เหมือนหนูโง่ที่เห็นชีสก้อนโตวางอยู่บนกับดัก แต่ก็ยังคงเดินหน้าเข้าไปหาอยู่ดี “‘สิ่งเดียวที่ฉันรู้ก็คือ...ฉันไม่รู้อะไรเลย’” เธออ่านออกเสียง แล้วเหลือบมองสีหน้าของเจิ้งลี่ซาก็รู้ได้ทันทีว่ามันไม่ใช่ “‘ทันทีที่ฉันเห็นเขา...ฉันก็รู้ว่าเขาคือคนที่ใช่สำหรับฉัน’?”

คำพูดของเขาเหมือนกำมะหยี่เคลือบยาพิษ หลินซีขมวดคิ้ว รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าเบา ๆ “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทำรกสักหน่อย” “ผมรู้ แต่สิ่งที่ผมอยากจะบอกก็คือ ผมอยากให้คุณยอมให้ผมได้พิสูจน์ว่าลูกผู้ชายตัวจริงน่ะ เขาดูแลผู้หญิงยังไง” “แล้ว...เขาดูแลกันยังไงเหรอคะ” เธอถามกลับไป น้ำเสียงอ่อนลง ในใจแอบคาดหวังคำตอบที่อ่อนหวาน “ไม่ครับ” เขาก้าวเข้ามาอีกหนึ่งก้าว บีบให้เธอต้องถอยหลังจนแผ่นหลังอันเปลือยเปล่าแนบชิดกับกำแพงเย็นเฉียบ เขายกแขนขึ้นมาคร่อมร่างเธอไว้ กักขังเธอไว้ในอาณาเขตของเขา โน้มใบหน้าลงมาใกล้...ใกล้จนเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนของเขาที่เป่ารดริมฝีปาก “ผมไม่ได้หมายถึงการดูแลทั่ว ๆ ไป...” เสียงของเขาแหบพร่า “แต่ผมอยากจะแสดงให้คุณเห็นว่า ผู้ชายแท้ ๆ ดูแลเรือนร่างของผู้หญิงให้ลุกเป็นไฟได้ยังไงต่างหาก” “อะไรนะคะ!” หลินซีกรามแทบค้าง ขาแกร่งของชายหนุ่มบดเบียดเข้ามากับขาของเธอ ปลุกความร้อนที่ไม่เคยมีมาก่อนให้แล่นพล่านไปทั่วร่าง “คุณกำลังเขียนนิยายอยู่ใช่ไหมครับ เรื่อง ‘เล่นเกมกับตัวพ่อ’” เขากระซิบถาม ดวงตาเป็นประกายอย่

หลินซียืนตัวแข็งทื่ออยู่อีกฟากหนึ่งของห้อง หัวใจของเธอกระหน่ำเต้นอยู่ในอกอย่างรุนแรงจนเจ็บระบมไปหมด เธอยืนพิงชั้นหนังสือไม้สลักลายวิจิตรไว้แน่น รู้สึกถึงความเย็นของมันที่ซึมผ่านแผ่นหลัง แต่ก็ไม่ได้ช่วยบรรเทาความร้อนรุ่มที่กำลังแผดเผาอยู่ภายในกายได้เลยแม้แต่น้อย เธอมองตามร่างสูงที่เดินกลับไปแต่งตัวอย่างเชื่องช้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับว่าเขาไม่ได้เพิ่งจะทำลายปราการป้องกันทั้งหมดของเธอจนพังพินาศลงในพริบตา “ฉันจะไปข้างนอกค่ะ” เธอโพล่งขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เสียงของเธอสั่นเครือและเบาหวิวจนน่าสมเพช “ฉัน...ฉันต้องไปแต่งตัว” เธอต้องการอากาศ ต้องการหนีออกจากห้องที่อัดแน่นไปด้วยกลิ่นอายของเขา ต้องการหนีจากสายตาคมกริบคู่นั้นที่มองมาทีไรก็ทำให้เธอรู้สึกเหมือนถูกเปลื้องผ้าครั้งแล้วครั้งเล่า “ขี้ขลาด” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ แต่คำพูดนั้นกลับคมกริบราวกับมีดที่กรีดซ้ำลงบนบาดแผลสด มันทิ่มแทงเข้ากลางใจดำของเธออย่างจัง ใช่...เธอคือคนขี้ขลาด ขี้ขลาดเกินกว่าจะยอมรับความปรารถนาของตัวเอง ขี้ขลาดเกินกว่าจะเล่นเกมที่อันตรายของเขา และขี้ขลาดเกินกว

“ไม่ใช่นะ!” หลินซีหน้าร้อนวูบ ฉู่ลี่เหยียนกับซ่งจื่อหานต่างก็มองมาที่เธอด้วยแววตาอยากรู้อยากเห็นระคนขบขัน “เอ่อ...พวกแกเข้ามาทำอะไรกันที่นี่” เธอถามโดยมองไปที่เจิ้งลี่ซา พยายามจะเปลี่ยนเรื่อง เธอหวังว่าเพื่อนจะไม่พูดอะไรมากเกินไป เธอไม่อยากจะให้คนอื่นรู้ว่าเธอแอบชอบกู้เทียนอี้ “แหม...ก็เห็นแกกับคุณลี่เหยียนทำท่าลับ ๆ ล่อ ๆ เดินหายกันมาสองคน ฉันก็ต้องตามมาเผือกสิยะ รออะไร” เจิ้งลี่ซาตอบหน้าตาเฉย พลางทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอย่างสบายอารมณ์ “เรากำลังคุยกันเรื่องแกกับฉู่เฮ่าหราน คุณลี่เหยียนบอกว่าดีใจมากที่แกกับเขากลับมาคบกัน” เธอรีบพูดอย่างรวดเร็ว “ใช่ค่ะ” ฉู่ลี่เหยียนหัวเราะ ยิ้มกว้างให้เจิ้งลี่ซา ก่อนจะหันมาขยิบตาให้หลินซี “คุณกับพี่ชายฉันเป็นคู่ที่สมบูรณ์แบบมากเลยค่ะ แต่ว่าเมื่อกี้ฉันได้ยินอะไรแว่ว ๆ นะ คุณสนใจน้องเขยฉันเหรอคะคุณหลินซี แต่ฉันก็เข้าใจได้นะ กู้เทียนอี้น่ะหล่อมาก” เมื่อถูกจับได้คาหนังคาเขา หลินซีก็หมดหนทางจะปฏิเสธ เธอทรุดตัวลงบนเตียงแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ “อันที่จริงฉันไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำไป แต่ว่าฉันจะ

เธอสงสัยว่านั่นเป็นสัญญาณที่ดีหรือว่าไม่ดีสำหรับคืนนี้ เธอจำไม่ได้เลยว่าครั้งสุดท้ายที่เธอตื่นเต้นกับผู้ชายขนาดนี้ เธอจำไม่ได้เลยว่าครั้งสุดท้ายที่เธออยากจะอยู่กับใครสักคนมากขนาดนี้ รู้สึกโหยหาเหมือนปลาโหยหาน้ำ มันเมื่อไหร่กัน กู้เทียนอี้เป็นผู้ชายที่มีเสน่ห์และลึกลับ ผู้ชายที่เธอทั้งทั่งและหวาดกลัว เธอไม่รู้ว่าเขาต้องการอะไรกันแน่ และเกมสุดท้ายของเขาคืออะไร แล้วส่วนหนึ่งในใจของเธอก็ไม่แคร์ ส่วนหนึ่งในใจของเธออยากจะแค่รอดูว่ามันจะไปที่ไหน ส่วนหนึ่งในใจของเธอยากจะแค่ไปตามน้ำแล้วก็ปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปกับการได้รู้จักเขา มันเป็นสิ่งที่ไม่มีเหตุผลโดยสิ้นเชิงสำหรับคนอย่างเธอ สิ่งที่เธอไม่คุ้นเคย เธอปกติแล้วไม่ใช่ผู้หญิงประเภทที่จะไปตามน้ำ เธอเป็นผู้หญิงที่ต้องการคำตอบ เธอเป้นผู้หญิงที่ต้องรู้ว่าตัวเองยืนอยู่ตรงไหนตลอดเวลาของวัน แล้วเธอก็ไม่มีเบาะแสเลยว่าตัวเองยืนอยู่ตรงไหนกับเขา ไม่มีเบาะแสเลยสักนิด มันเป็นสิ่งที่เธอพบว่าสับสน ที่เธอสามารถจะก้าวข้ามความกลัวของตัวเองได้ง่ายขนาดนี้ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน แต่เธอก็ตื่นเต้นกับความเป็นไปได้ที่จะได้มีผู้ชายคนใหม่แล