All Chapters of Becoming my Ex's Stepmother: Chapter 51 - Chapter 60

Leah“Why did you cry?” tanong agad ni Mr. Solano nang ilapag ko ang kape sa ibabaw ng mesa niya. Umalingawngaw sa tahimik niyang opisina ang boses niyang puno ng kontrol ngunit may bahid ng pag-aalala na pilit kong ikinaila sa sarili ko.Maayos akong naupo sa upuan sa tapat niya, pilit tinatago ang bakas ng paghina sa aking mukha.“Nothing,” sagot ko, diretso pero malamig.“Mahirap ba sayo ang magsabi sa akin?” tanong pa niya, bahagyang nakakunot ang noo habang hindi pa rin inaalis ang tingin sa akin.“It’s personal,” maikling tugon ko, sabay pinirmi ang paningin sa tasa ng kape sa harap ko, takot na baka mabasa niya ang katotohanan sa mga mata ko.“I see,” aniya, kasunod ang isang mahinang tango bago niya kinuha ang tasa ng kape sa harapan niya. Ang kilos niya ay parang kalmado, pero ramdam ko ang tensyon sa pagitan namin, isang usaping alam kong hindi biro.Naghanda na sana akong magsalita nang biglang may kumatok.At bago pa kami makasagot, bumukas na ang pinto.“Hi, Rafael,” nakan

Leah “Alam ko na pwede kang masaktan sa mga sasabihin ko. But I still want to tell you. Gusto ko na alam mo kung ano ang plano ko… namin ni James.” Parang may bumagsak na bato sa dibdib ko. Humigpit ang pagkakahawak ko sa strap ng bag ko habang pilit kong kinokontrol ang panginginig ng mga daliri ko. Para bang bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay dahan-dahang pumuputol sa parte ng puso kong matagal ko nang sinusubukang buuin muli. Hinawakan niya ang aking dalawang kamay. Mainit. Pamilyar. Ngunit iba na. Dinala niya iyon sa kanyang mga labi at marahang hinalikan, eksaktong gaya ng ginagawa niya noong bata pa ako, kapag sinasabi kong nilalamig ako. Bago niya ako kinukupkop sa mahigpit niyang yakap. Pero hindi na ako bumalik sa yakap. Hindi na ako ang batang Leah noon. “You know, James… ma-pride siya,” simula niya, pilit ngumiti. “Ayaw niyang isipin mo na nakikinabang siya sa negosyo natin ng Daddy mo. Kaya gusto niya na magtayo ng sarili niya.” Napangiti ako ng mapait. Typi

Rafael“Ilang linggo ka nang nagtatrabaho sa 47th floor, kamusta naman?” tanong ko habang nakasandal ako nang bahagya sa leather seat ng sasakyan. Mahinang ugong ng makina at ang ritmo ng gulong sa kalsada ang nagsilbing background sa katahimikan naming dalawa. Pero hindi ko pinalampas ang paraan ng paghigpit ng kanyang hawak sa strap ng bag niya.Kita ko kung paano siya bahagyang nanigas simula pa nang lumabas kami ng elevator. The tension was obvious, and honestly? Nakakaaliw. Lalo na nang mapansin ko ang pamumula ng kanyang pisngi matapos kong sabihihin ang mga salitang 'yon.“Okay lang,” tipid niyang sagot, hindi man lang tumingin sa akin.Ganyan siya palagi kapag may ibang tao sa paligid, maingat, kontrolado, parang may invisible wall na inilalagay sa pagitan namin. Para bang natatakot siyang may makahalata. At sa isang banda, naiintindihan ko. Gusto ko rin naman siyang protektahan. Ayaw kong maging dahilan para pag-usapan siya, lalo na ng masasama o mapanghusgang salita.Pero iba

LeahMaaga akong nakauwi dahil wala si Rafael. Biglaan na naman ang trip abroad niya, this time may kinalaman sa Solano Fashion, at ni hindi man lang niya ako inalok kung gusto ko bang sumama. Instead, simple lang ang sinabi niya, huwag na raw muna akong pumasok kung gugustuhin ko.Which was weird… dahil usually, gusto niyang nakikita ako sa paligid niya. Pero ngayon, parang wala lang. Anyway, baka hindi niya talaga kailangan dahil kahit si Sir Joseph ay naiwan din para mag-asikaso ng mga bagay-bagay daw dito.Plano ko sana talagang sundin ang sinabi niya at magpahinga na lang sa bahay, pero napagdesisyunan ko ring pumasok pa rin bukas para makatulong sa preparation ng party. Ayokong masabihang pabigat o princess treatment lang ang alam. Hindi ako ganon. Isa pa, ayaw kong mas lalong lumala ang tingin ng mga office mates ko sa akin kahit na may palagay akong dahil kay Pauline 'yon.Kaya sa ngayon, heto ako, nagpapalipas ng oras at naglalakad papunta sa isang maliit na café sa may kanto

RafaelSumasakit na ang ulo ko sa mga kaharap ko, parang may mabibigat na daliring mariing pumipisil sa magkabilang sentido ko. Pilit kong ipinapakita ang pagiging kalmado, pero sa loob-loob ko ay unti-unti nang nauubos ang pasensya ko sa kaguluhang nakikita ko sa harap ng meeting room.Narito ako ngayon sa Milan para sa isang mahalagang meeting with the team of Solano Fashion para sa gaganaping fashion week sa susunod na buwan. Hindi ito basta-bastang event lamang, this is one of the biggest platforms where trends are born, where reputations rise or fall in a single night. Maaga talaga itong pinaghahandaan dahil napakahalaga nito hindi lang para sa mga modelo, higit lalo sa mga bagong mga brand na maiimbitahan na umaasang dito sila makikilala o mas lalo pang kikilalanin lalo at higit sa lahat, mga luxury fashion brands na ang mga naririto.Ang Solano Fashion ang magho-host, kaya naman gusto kong matutukan ito ng husto at masiguro na maayos at flawless ang bawat detalye. From lighting,