All Chapters of Becoming my Ex's Stepmother: Chapter 31 - Chapter 40

LeahPuno ng kaba ang dibdib ko. Para akong sinasakal sa sarili kong paghinga. Hindi ako mapakali—hindi dahil sa trabaho, kundi dahil alam kong ngayon ang araw na kailangan kong magdesisyon.“Uy,” wika ni Nica, sabay ang mabining kurot sa aking braso. “Bakit mukha kang pusang hindi maire?”Napatingin ako sa kanya. Kita ko sa mga mata niya ang kuryosidad at pag-aalala. Bahagya pa siyang yumuko, parang gusto niyang hawakan ang kamay ko pero pinigilan niya ang sarili.Ngumiti ako, pilit pero maayos. “Wala. May naisip lang ako.”Hindi siya agad sumagot. Inobserbahan lang niya ako, ‘yung tipong tingin na parang kayang basahin ang kaluluwa mo.“May problema ba?” tanong niya sa huli, mahinahon pero diretso. “Hindi naman ako chismosa ha, pero napansin ko na noong araw ng party ng kumpanya, iba ka na nung bumalik ka. Umuwi ka dahil may kukunin ka raw, pero pagbalik mo, parang wala ka sa sarili.”Bahagya akong natawa, pero walang tunog. Ang talas mo talaga, Nica.“Pwede mong sabihin kung may pro

LeahNakatayo akong muli sa harap ng pintuan ng penthouse niya. Dalawang beses ko nang inabot ang doorbell pero binabawi ko rin. Parang may kung anong kaba sa dibdib ko na hindi maipaliwanag. Alam ko naman ang dahilan ng pagpunta ko dito at nag desisyon na dapat kong gawin.Ilang sandali pa, napasandal ako sa pader. Anong ginagawa ko rito ulit?Bumalik sa isip ko ang nangyari kanina, kung paano napahiya si Ms. Sadie sa harap ng lahat. Kung paano siya pinagsalitaan ni Sir Joseph ng ganoon at tinanggalan ng kapangyarihan sa loob ng opisina.Siya ba ang may gawa nun? Siya ba ang nagplano ng lahat para ipagtanggol ako?Kung sakaling oo, ano naman ngayon? Hindi ba’t dapat matuwa ako? Ibig sabihin lang nun… pinoprotektahan niya ako.Kung ngayon pa lang ay ganon na siya, paano na kaya kung tuluyan na niya akong maging babae?Natawa ako nang mahina, halos may halong inis at hiya. “Shit,” bulong ko sa sarili. “Babae niya?”Babae niya. Talaga bang gusto ko ‘yung ideyang ‘yon? Nasaan na ang moral

Rafael Damn. Hindi ko pa rin nakuha ang address niya. Mukhang wala talaga siyang balak sabihin sa akin kung saan siya nakatira. Ilang beses ko na ring sinubukan tanungin, pero laging may palusot. At kahit gusto kong pilitin, may kung anong pumipigil sa akin. Maybe it’s her tone, or the way she looks at me. Like she knows I’m used to getting what I want, and she’s not planning to be one of those things. Habang pababa ako papuntang opisina, ang utak ko ay dapat naka-focus sa trabaho… pero hindi. Ang nasa isip ko lang ay si Leah. Ang ngiti niya, ang paraan ng pagkibit-balikat niya kapag ayaw niyang sagutin ang tanong ko, at ang boses niyang laging kalmado kahit minsan gusto ko na siyang pagalitan. Pagdating ko sa 47th floor, agad na nahulog ang tingin ko sa desk kung saan ko sinabi kay Joseph na doon papwestuhin si Leah. And there she is. Nakayuko, abala sa kung ano sa table niya, para bang wala siyang katabi na wala naman talaga o kahit sino sa paligid. She didn’t even notice me at f

Leah Hindi ko talaga alam kung paano nalaman ni Mr. Solano na wala ako sa mood ngayon. I mean… he barely talks, barely even looks at anyone for longer than two seconds, well yan ay according sa mga empleyado. Pero kanina, he noticed. And for some reason, I kind of appreciated it more than I should. Great. As if kailangan ko pang ma-confuse dahil sa kindness niya. Sino ba namang mag-iisip na ang isang Rafael Solano na very cold, intimidating, at sobrang busy ay mag-aalala pa kung may bad mood ako? Pagkapasok ko sa pantry, agad akong nilamon ng bango ng kape at tinapay. Iba talaga ang opisinang ‘to. Hindi ka pwedeng magreklamo ng “gutom ako, kaya lowbat ako magtrabaho,” kasi literal na wala silang dahilan para hayaan kang hindi kumain. Libre ang lahat. As in lahat—water dispenser na may malamig at mainit, espresso machine, at ang pinagmamalaki ng lahat… ang bread corner. At hindi ito ‘yung typical na monay o pan de sal lamang. Like, legit na may sourdough, brioche, ciabatta, croissa

Mature ContentLeahLinggo ng umaga, nasa aking apartment ako at naglilinis. Hindi ko ito nagagawa araw-araw kaya medyo maalikabok. Ayaw ko pa naman ng ganon kaya talagang general cleaning ako habang nagkakape.Yun nga lang, kahit na nasa bahay ay hindi ko pa rin mapigilan na hindi maisip ang trabaho, lalo na si Mr. Solano.Isang linggo na akong nagtatrabaho bilang Special Assistant to the CEO at masasabi kong literal na ubusan ng lakas ang trabaho. Hindi ko alam kung natutulog ba talaga si Rafael. Ngayon ko naintindihan kung bakit napakayaman niya, kung bakit siya kinatatakutan at ginagalang sa industriya.Kapag trabaho ang usapan, nag-iiba siya. Mas lalo siyang nagiging malamig, masinsinan, at… nakaka-intimidate.At ako, bilang “special” assistant niya, ay halos hindi na rin makahinga sa dami ng pinapagawa niya. Minsan assistant, minsan runner, minsan tagaayos ng lahat ng hindi niya gustong asikasuhin. And sometimes… something more than that.May isang pagkakataon na abala siyang nag