All Chapters of Becoming my Ex's Stepmother: Chapter 71 - Chapter 80

Leah“How dare you!” sigaw ni Pauline, hawak ang pisngi niya kung saan malinaw pa ang marka ng mga daliri ko. Parang slow motion na napatingin sa amin ang mga tao sa paligid, may kumabog na music sa loob ng hall pero mas malakas ang tensyon na kami ang sentro ngayon.Sina Miguel at Kelly? Parehong napasinghap. Ang iba pa? Nagpupumiglas ang curiosity sa mga mata nila.Pero ako? Tumayo lang ako nang diretso, hindi man lang natitinag.“You should know your place,” sabi ko, malamig ang tono, every word calculated. “Kagaya ko, empleyado ka rin ng Solano Group. At lahat ng lumalabas sa bibig mo… may epekto sa kumpanya.”Hindi ako sumigaw. Hindi ko kailangan. Minsan, mas malakas ang boses ng taong hindi tumataas ang tono.“I don’t need a job!” balik ni Pauline, nanginginig ang boses, hindi ko alam kung sa galit o sa hiya.“Then resign.” Hindi ko siya tinantanan ng tingin. “Kung mayabang ka magsalita as if utang na loob ng Solano Group ang presensya mo sa 47th floor, mas mabuti pang tigilan m

Leah “E-Emilio…” halos pabulong ang pagkakasabi ko, hindi dahil sa takot kundi dahil sa gulat. Hindi ko inaasahan na makita siya na punong-puno ng kumpyansa sa sarili. Nakasimangot ang lahat kanina, pero ngayon, para silang sabay-sabay na napatigil huminga habang ang matanda ay nakangiting nakatingin sa akin. Narinig ko ang mahinang pagsinghap nina Kelly at Miguel sa likuran ko, parang pareho silang nanlamig at nag-init nang sabay. “Hello, hija.” Magaan ang boses ni Don Emilio, iba sa tono ng karamihan ng mga mayayamang bisitang tila laging nakataas ang ulo. “Mabuti naman at nandito ka na. Akala ko matagal pa kitang hihintayin para may makakwentuhan ako.” Ramdam ko ang ilang pares ng matang napatingin sa akin nang marinig ang hija, lalo na sina Pauline at Mr. Navarro. Para bang isang malaking sampal ang simpleng salitang iyon. “Ah—eh—hindi pa nagsisimula ang program,” sagot ko habang pilit inaayos ang sarili kong boses. “Actually, pasimula pa lang sana.” Napatingin pa ako sa pu

Leah “Hahaha! Muntik ko nang makalimutan ang sinabi ng matandang ‘yon,” natatawang sabi ni Emilio habang pareho kaming naka-upo sa isang table na medyo secluded, parang sinadya talaga para walang istorbo. Kahit saan ako tumingin, may naka-standby na bodyguards, forming a small invisible wall para walang makalapit o makatsika sa kanya nang basta-basta. Napakagat labi ako bago nagsalita. “Ibig po bang sabihin… kanina pa kayo nakikinig sa amin?” “Yes,” mabilis niyang sagot, sabay lean ng bahagya papalapit na parang may kinikimkim pang ibang sasabihin. “And you don’t know how much I tried to stop myself from coming over. Wag ka sanang magagalit, but I really wanted to see if you’d still be as fearless as the first time we met.” May something sa tono niya na nagpa-fast forward sa heartbeat ko. “And?” tanong ko, pilit na steady ang boses pero deep inside, umaasa ako. Gusto ko marinig diretso mula sa kanya. Maybe dahil kay Rafael. Maybe dahil gusto ko ring makita kung may naiwan ba akong

Rafael Damn. Late na nga akong nakabalik, ang traffic pa parang may personal vendetta sa’kin. Kahit anong bilis ng kilos ko sa Milan, hindi ko rin kayang ishortcut ang trabaho roon, not when everything had my name on it. Hindi pwedeng bara-bara. Hindi pwede ang “pwede na.” At mas lalo na ngayong hindi na ako a-attend sa mismong fashion week, kaya tinodo ko na ang pagche-check ng bawat detalye. Venue, invited brands, models at program. Lahat yon ay siniguro kong maayos bago umalis para wala ng alalahanin at balikan pa. Tiwala naman ako sa mga taong naiwan ko doon. Alam ko kung gaano sila ka-capable, hindi lang basta competent, kundi talagang reliable to the bone. Kaya nilang mag-brainstorm kahit biglaan, kahit batuhan mo ng problema nang walang pahinga. At alam ko ’yon, hindi dahil magaling silang magpakitang-gilas, kundi dahil ako mismo ang nag-train sa karamihan sa kanila. I built that team from scratch. They were good. They were mine. And I trusted them. Pero kahit ganon, hindi n

LeahNakailang check na ako sa phone ko, parang every two minutes ata. Tiningnan ko ulit ang oras at thirty minutes na pala ang lumilipas pero wala pa rin ang sinasabi ni Sir Joseph na darating. Hindi ko alam kung maiinis ba ako o matatawa sa sarili ko dahil para akong nag-aabang ng boyfriend.Napabuntong-hininga ako at umayos ng upo sa sofa. “Okay, Leah… relax,” bulong ko sa sarili ko bago ko ipinikit ang mga mata. Sobrang ramdam ko na ang pagod sa likod at legs ko, at kahit pa masaya akong kausap sina Emilio at Miss Heather kanina, iba pa rin yung ganitong tahimik. Yung wala kang iniisip kundi ‘yung pagtibok ng dibdib mo at kung gaano kasarap huminga nang malalim.At saka… safe ako dito. Si Sir Joseph mismo ang nagpaakyat sa akin, so wala na akong dapat problemahin sa baba. Kahit paano, nakaka-comfort yung thought na nasa trabaho ka pero nagrerelax even if technically ay hindi naman ako sinabihan ni Rafael na tumulong sa lahat ng preparations.Napasandal pa ako at pinikit ang mga may