All Chapters of DESTINED TO BE HIS BRIDE: Chapter 11 - Chapter 20

Ang tunog ng ulan ay parang mga kaluluwang umiiyak sa labas ng Villarreal Mansion.Sa gitna ng madilim na silid, si Ayesha ay nakaluhod pa rin sa sahig — hingal, pawis, at duguan ang mga palad.Ang salamin sa kanyang kamay ay patuloy na nagliliwanag sa mapulang liwanag,habang ang sarili niyang repleksyon ay unti-unting nagiging malabo,parang may ibang mukha na gustong lumitaw mula sa loob nito.“Hindi ako ‘to,” mahina niyang bulong, pilit nilalabanan ang takot na sumisiksik sa dibdib niya.“Hindi ako ‘to…”Ngunit sa bawat paghinga niya, lalong lumalakas ang tibok ng puso niya —kasabay ng bulong sa loob ng isip niya.“Remember the blood, Ayesha. Remember who you were.”Napakapit siya sa ulo niya, halos mapahiyaw sa sakit.Parang may pwersang gustong pumasok sa loob ng utak niya —isang alaala na pilit niyang tinatanggihan.Maya-maya, unti-unting nagbago ang paligid.Ang mga pulang ilaw sa dingding ay isa-isang namatay,hanggang tanging tunog ng ulan at hampas ng hangin sa bintana an

Ang lamig ng hangin sa loob ng silid ay parang mga kamay na unti-unting humahaplos sa balat ni Ayesha.Bawat paghinga niya ay may kasamang amoy ng alikabok, dugo, at luma—parang matagal nang hindi ginagalaw ang kwartong iyon, pero may presensyang buhay sa paligid.Nakatayo siya sa harap ng lalaking matagal niyang inakalang patay.Si Rohan Villarreal.Ang asawa niyang inilibing ng luha, ngunit ngayo’y nakaupo sa dilim, humihinga, at nakatingin sa kanya.“R-Rohan…” halos bulong niyang tawag, nanginginig ang tinig.Dahan-dahang iniangat ni Rohan ang ulo.Ang mga mata niya—pulang-pula, pero may bakas ng sakit at pagmamahal.Parang nag-aaway sa loob ng kaluluwa niya ang dalawang magkaibang nilalang.“Ayesha,” mahina nitong sambit.Isang salita lang, pero para bang bumalik lahat ng alaala:ang kanilang kasal, ang mga ngiti niya noon, at ang halik na nagpaikot sa mundo ni Ayesha.Tumakbo siya palapit, pero bago pa niya maabot si Rohan, may malamig na ihip ng hangin na dumaan sa pagitan nila.

Nakita ni Ayesha ang malakas na pulsating light sa pendant, at naramdaman niya ang isang init na parang puso ng apoy sa kanyang dibdib. Bawat tibok nito ay nagdala ng alaala: ang lumang kasal, ang ritwal, ang pangakong hindi natupad, at ang dugo na kailanman hindi makakalimutan. “Ayesha… you’re stronger than you think. Remember who you are,” bulong ni Rohan, malamig at seryoso. At sa sandaling iyon, nagdesisyon si Ayesha. Hinawakan niya ang anino ng parehong lakas ng pendant at ng sarili niyang kalooban. “Hindi… hindi ako ang Unchosen Bride. I control my fate… and the curse ends here!” Ngunit bago pa niya masabi ang natitirang salita, isang malakas na pwersa ang humabol sa kanya, hinila siya pabalik sa dilim. Ang pendant ay nagliwanag nang huli, pulang liwanag na sumiklab sa buong silid. Narinig niya ang isang malakas na sigaw, hindi ni Rohan, hindi ni anino… kundi mula sa mismong puso ng mansion. “The bride awakens… but the price is blood!” Biglang naglaho ang lah

Tahimik ang buong simbahan. Ang mga kandila sa paligid ay biglang sabay-sabay namatay, naiwan si Ayesha sa dilim, tanging ang mapulang liwanag mula sa pendant sa kanyang dibdib ang nagbigay ng ilaw. “R-Rowan…” mahinang bulong niya, halos hindi makapaniwala. Ngunit malinaw—nandoon siya. Hindi sa laman, kundi sa repleksyon ng salamin sa altar. “You can never run from destiny, my bride,” sabi ni Rowan, ang boses niya malamig at parang dumadaloy sa hangin. Napalunok si Ayesha. “Ano ‘to? Patay ka na, Rowan. Nawala ka na sa sumpa!” Ngunit ngumiti lang siya, isang ngiting walang buhay. “Did you really think curses end with death?” Sa isang iglap, gumalaw ang repleksyon niya. Ang salamin ay kumulog, at ang imahe ni Rowan ay unti-unting humakbang palabas—parang hinahatak ng usok ang anyo niya palabas sa realidad. Bawat hakbang ay nag-iiwan ng marka sa sahig, parang abo ng nasunog na alaala. “Hindi ka totoo,” sabi ni Ayesha, umatras. “Hindi na ako babalik sa sumpa.” “Hindi mo kai

Tahimik ang biyahe pauwi mula sa police station—hindi ‘yung komportableng katahimikan, kundi ‘yung mabigat, parang may naghihintay na sumabog sa pagitan nilang dalawa. Nasa likod lang si Ayesha ng sasakyan, hawak-hawak ang litrato ng babaeng nasa lumang wedding gown. At sa daliri ng babaeng iyon—ang parehong singsing na nasa kanya ngayon. Hindi niya maiwasang hawakan ang daliri niya. Malamig pa rin ang metal, mabigat sa balat.… at mas mabigat sa isip. Umisang tingin si Rohan mula sa driver’s seat. Tahimik. Parang nag-iingat sa bawat galaw, bawat salita. “You okay?” tanong niya, mababa, halos pabulong. Hindi agad nakasagot si Ayesha. “Hindi,” bulong niya. “Rohan… that photo wasn’t edited. Hindi hallucination ‘yan.” Huminga si Rohan nang malalim. “I know.” Tumingin siya sa litrato, tapos sa daliri niya. “And I hate that I can’t explain it.” May kung anong sumiksik na kirot sa dibdib ni Ayesha. Hindi dahil galit siya kay Rohan—kundi dahil nakikita niyang nahihirapan din ito.