All Chapters of BAD WIDOWER มาเฟียลูกติด: Chapter 11 - Chapter 20

EP.11“เจ”เจ้าของชื่อละสายตาจากเข็มฉีดยาในมือของตัวเองไปมองเคลีสที่กำลังเก็บอุปกรณ์การทดลองโดยที่อีกฝ่ายมองหน้าเขาอย่างมีคำถาม“บอกได้ยังว่าจะเอายาไปทำอะไร”“เล่นสนุก”“ขอให้สนุกกับของที่มึงเล่น”ต่างฝ่ายต่างก็อ่านแววตาร้ายกาจของกันและกันออก เจอาร์พยักหน้ารับคำอวยพร เก็บเข็มฉีดยาและยาอีกหลายตัวใส่กล่องและยกกล่องนั้นไปด้วยบริษัทพอร์ช“คือหนูขอโทษค่ะหนูไม่อยากขัดใจน้อง น้องกำลังสนุกเลยค่ะ”เรื่องไหนที่ณาลัลน์ผิดจริงๆเธอพร้อมจะขอโทษเจอาร์ เธอก้มหน้ารับการสาดคำด่าทออย่างไม่มีทางเลือกในขณะเดียวกันเสียงสัญญาณกันขโมยที่รถยนต์คันหรูดังขึ้นแทรกความเงียบระหว่างเธอกับเจอาร์ พอร์ชเป็นเจ้าของรถรีบวิ่งไปตรวจดูความเรียบร้อย ณาลัลน์อยากตามไปดูแต่ก็ไปไม่ได้“พ่อครับ ผมอยากย้องเพลงต่อ~”อคินวิ่งมากอดขาเจอาร์ในเชิงขอร้อง หลังจากที่ไม้ไปขัดใจแย่งไมโครโฟนแล้วจะพากลับบ้านให้ได้“ไม่คิดถึงพ่อเหรอ มืดแล้วกลับบ้านกันเถอะ”“ผมจาย้องเพลง”“พรุ่งนี้ไปโรงเรียนสายระวังโดนครูหักคะแนนนะ”“โอ๊ะ! ผมยังม่ายทำการบ้านเลยนี่หน่า”อคินถลึงตาโตเมื่อโดนขู่แถมยังนึกขึ้นได้ว่างานยังไม่เสร็จจึงเดินไปหาไม้แต่โดยดี “ยุงไม้ค

EP.13“อึก”ณาลัลน์สะอื้นไห้อยู่บนเตียงนอนของตัวเองอยู่นาน อาการไข้จากเดิมที่เหมือนจะหายก็กลับมา มือเรียวคว้าทิชชู่มาเช็ดน้ำกามน่ารังเกียจที่เปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบ หลังจากเจอาร์พอใจกับการทรมานเธอรอบสอง เขาปล่อยน้ำกามเลอะเทอะทั่วเรือนร่างเธอ“พี่พอร์ช!”ไม่มีเวลามาเสียใจมากนัก เธอนึกขึ้นได้ก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพอร์ชเพื่อเช็คว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆรึเปล่า แต่พอร์ชไม่รับสายมันก็ยิ่งทำให้กลุ้มใจหนัก “พี่พอร์ชอยู่ไหนเนี่ย”“พี่เจ”เธอตะโกนเรียกบุคคลที่อยู่ในครัว เขาถือวิสาสะทำอาหารทาน ในขณะที่เธอกำลังหน้าสิ่วหน้าขวานแต่เขากลับเฉยเมย ราวกับการทำร้ายคนอื่นเป็นเรื่องสนุกสนาน“มากินข้าว”เจอาร์ออกมาจากครัวพร้อมจานข้าวของตัวเองและผัดกะเพราที่ส่งกลิ่นหอมฉุย คงเป็นอาหารง่ายๆที่หาได้จากตู้เย็นของเธอตอนนี้ เขานั่งทานข้าวที่โต๊ะทำงานของเธอที่อยู่ห่างจากเตียงนอนแค่สองสามก้าว ไม่ได้สนใจเธอและของใช้ที่วางกองบนโต๊ะมากนัก“หน้าด้าน!”หากไม่เหลืออดเหลือทนจริงๆเธอไม่อยากเป็นคนปากร้ายแต่กับเจอาร์ขอให้เป็นข้อยกเว้น“พี่เจ ช่วยบอกหนูด้วยว่าทำไม

EP.15“อคินเนี่ยนะคะอยากให้หนูอยู่”เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะเอาลูกมาล่อเธอมาทำมิดีมิร้ายรึเปล่า แต่ถ้าอคินตื่นมาอ้อนเธอตอนนี้เธอต้องใจอ่อนแน่ๆ เพราะแพ้เด็กขี้อ้อน“แน่ใจว่าพี่เจไม่ได้หลอกหนู”“คิดว่าไงล่ะ”“นี่มันมืดแล้วค่ะ บอกน้องด้วยว่าเดี๋ยวหนูมาดูแลพรุ่งนี้นะคะ”“ทีเมื่อคืนยังนอนห้องผู้ชายคนอื่นได้ ทำไมแค่นี้จะนอนที่นี่ไม่ได้ เข้านอกออกในห้องผู้ชายบ่อยจะกลัวอะไร”ณาลัลน์ชักสีหน้าไม่พอใจทันที ไม่ทันได้ก้าวออกไปเธอก็ต้องเดินเข้ามาหาเจ้าของถ้อยคำกระแนะกระแหน“พี่พอร์ชไม่ใช่คนอื่นค่ะ พี่เจนั่นแหละคนอื่น”เธอเค้นเสียงลอดไรฟัน“โอเค ถ้าไม่นอนนี่ เธอว่าเธออยากได้คำขู่แบบไหนดีล่ะ”“ค่ะ นอนก็นอน หวังว่าพี่เจจะไม่ทำอะไรแบบนั้นทั้งที่ลูกป่วยนะคะ”“ถ้าเธออยาก ฉันก็สนองให้ได้นะ”เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ทำให้เด็กสาวกลับถอยหลังหนีสองสามก้าวโดยอัตโนมัติ เขาไม่มีอารมณ์มาทำอะไรแบบนั้นตอนนี้แต่แค่อยากให้เธออยู่แบบหวาดระแวงเท่านั้น “พี่ลัลน์~”เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกของเด็กผู้ชาย อคินเดินเตาะแตะออกมาจากห้องอย่างงัวเงีย ทันทีที่เห็นณาลัลน์ก็คลี่ยิ้มกว้างรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ กางแขนรอจ

EP.17“ปากแกไปโดนอะไรมาอ่ะ”พิมมี่เริ่มบทสนทนาขึ้นมาหลังจากณาลัลน์มาหย่อนสะโพกลงที่โต๊ะเลคเชอร์ข้างๆกัน คนถูกทักเม้มริมฝีปากเข้าหากันโดยอัตโนมัติ พยายามที่จะไม่สบตากับพิมมี่ ทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าสะพาย หยิบนู่นหยิบนี่ขึ้นมาทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้“ฉันเผลอกัดปากตัวเองอ่ะ แกอย่าสนใจเลย ตอนนี้ฉันยังทำงานไม่เสร็จเมื่อคืนไม่ค่อยสบาย เอามาลอกหน่อย”“เอาไปๆ เร็วๆเลยนะ อาจารย์จะเข้าแล้ว”“ขอบใจ”“ว่าแต่ อะไรทำให้แกแต่งตัวแบบนี้วะ”พิมมี่มองการแต่งตัวของณาลัลน์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นั่นก็เพราะถูกใจมากที่ณาลัลน์แต่งตามที่หล่อนเคยคะยั้นคะยอ“อยากแซ่บเหมือนแกไง” “แล้วทำไมแกไม่แต่งหน้าเข้มๆ จะได้ดูเฟียสกว่านี้”“ทำไมแกไม่ไปเกิดเป็นแบบสอบถาม?”“หูย~ เดี๋ยวนี้ปากก็แซ่บนะ ไม่ใช่การแต่งตัวอย่างเดียวแล้วแหละ”“ก็นิดหนึ่งอ่ะ”ณาลัลน์หันมามองเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี เสียงการแจ้งเตือนแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นมา ดวงตาสีดำเข้มกลับมามองมือถือที่วางทับสมุดรายงานอยู่เรียกรอยยิ้มให้เธอได้มากเพราะพอร์ชส่งข้อความมาหาP’พอร์ช: ไอตัวเล็กยุ่งไหม อยากคุยด้วยอ่ะ ณาลัลน์: ยุ่งมาก ต้องการคนช่วยทำงานส่งจังเลยP’พอร์

EP.19“ใช่ ปัญญาอ่อน”เจ้าของน้ำเสียงเย็นชาเห็นด้วยกับนินิวอย่างมาก อดีตนักฆ่าหนุ่มเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองหนุ่มสาวที่คุยกันอยู่ก่อนหน้า “ปกติ”ไม่เชิงยอมรับแต่ไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของเคลีส“มึงอย่าบอกนะว่ามึงเอายาของกูไปเล่นปัญญาอ่อนด้วย”“มันเดายากตรงไหน”แม้จะถูกบ่นก็ใช่ว่าจะสลด เจอาร์ยื่นแก้วจะชนกับอีกฝ่ายแต่เคลีสกับเมินเฉย ส่ายใบหน้าเบาๆอย่างเอือมระอากับคำตอบ“เพื่ออะไร”นินิวอยากรู้คำตอบ“สนุก”“มันต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ”“เร้าใจ”“ระวังเถอะ ถ้ามึงหมั้นกับนางไปแล้วหลงรักนางขึ้นมาจริงๆ มึงจะสนุกไม่ออก”“เบื่อก็ทิ้ง ไม่เห็นยาก”“ปากดี”นินิวว่าให้พร้อมกับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้กับคำตอบสุดมั่นใจของเจอาร์ คนที่พูดแบบนี้สุดท้ายก็เจ็บเองทุกครั้ง“มึงอกหัก มึงล้มเหลวเรื่องความรักก็อย่าไปพาลใส่คนอื่น มึงเกลียดความรักไม่ได้หมายถึงว่ามึงจะต้องเกลียดความรักของคนอื่นด้วย”“รสชาติของความเจ็บปวดมันหอมหวานจะตาย”สีหน้าและแววตาโรคจิตของเจอาร์ทำให้นินิวและเคลีสที่มองเจอาร์อยู่ต้องตวัดสายตามามองกันโดยอัตโนมัติ “น่าลิ้มลองนะ”เจอาร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“เหอะ!”เคลีสเค้นเสียง