LOGINEP.13
“อึก”ณาลัลน์สะอื้นไห้อยู่บนเตียงนอนของตัวเองอยู่นาน อาการไข้จากเดิมที่เหมือนจะหายก็กลับมา มือเรียวคว้าทิชชู่มาเช็ดน้ำกามน่ารังเกียจที่เปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบ หลังจากเจอาร์พอใจกับการทรมานเธอรอบสอง เขาปล่อยน้ำกามเลอะเทอะทั่วเรือนร่างเธอ “พี่พอร์ช!”ไม่มีเวลามาเสียใจมากนัก เธอนึกขึ้นได้ก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพอร์ชเพื่อเช็คว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆรึเปล่า แต่พอร์ชไม่รับสายมันก็ยิ่งทำให้กลุ้มใจหนัก “พี่พอร์ชอยู่ไหนเนี่ย” “พี่เจ”เธอตะโกนเรียกบุคคลที่อยู่ในครัว เขาถือวิสาสะทำอาหารทาน ในขณะที่เธอกำลังหน้าสิ่วหน้าขวานแต่เขากลับเฉยเมย ราวกับการทำร้ายคนอื่นเป็นเรื่องสนุกสนาน “มากินข้าว”เจอาร์ออกมาจากครัวพร้อมจานข้าวของตัวเองและผัดกะเพราที่ส่งกลิ่นหอมฉุย คงเป็นอาหารง่ายๆที่หาได้จากตู้เย็นของเธอตอนนี้ เขานั่งทานข้าวที่โต๊ะทำงานของเธอที่อยู่ห่างจากเตียงนอนแค่สองสามก้าว ไม่ได้สนใจเธอและของใช้ที่วางกองบนโต๊ะมากนัก “หน้าด้าน!”หากไม่เหลืออดเหลือทนจริงๆเธอไม่อยากเป็นคนปากร้ายแต่กับเจอาร์ขอให้เป็นข้อยกเว้น “พี่เจ ช่วยบอกหนูด้วยว่าทำไม่พี่พอร์ชไม่รับสายหนู” “ง่ายๆเลยนะ”เขาหันมามองแล้วยกยิ้มมุมปาก “ตาย” “ไอ้พี่เจ! ทุเรศ!”หมอนใบใหญ่ปาใส่เขาแต่เขากลับใช้มือป้อง ปัดมันทิ้งแล้วลุกจากโต๊ะทำงานเดินขึ้นมาบนเตียง เอาตัวเข้ามานั่งข้างๆเธอ “ออกไปจากห้องหนูเลยค่ะ หนูไม่ตลกด้วยแล้ว” “ไปอะไร ฉันแค่ให้เธอพัก” “พี่เจ มันจะไม่….” “ไม่มีอีก? แน่ใจนะว่าจะเลือกแบบนี้” “อย่าล้ำเส้นกันได้ไหมคะ!”ณาลัลน์ตะคอกเสียงดังพร้อมกับผลักให้เขาออกไป เสียงตะคอกนั้นทำให้เจอาร์ยกยิ้มมุมปาก มือหนาที่จะยื่นเข้าไปเช็ดน้ำตาให้ก็ถูกตี “อึก หนูรู้ว่าเราคงต้องทนเห็นหน้ากันไปอีกหน่อย ช่วยเข้าใจในสิ่งที่หนูขอบ้างได้ไหม” “…” “เฮ้อ! บอกมาหน่อยค่ะว่าพี่พอร์ชอยู่ไหน แล้วเขาปลอดภัยใช่ไหม” “มันจะไปอยู่ไหนได้นอกจากคอนโดมัน”เขาตอบเพื่อตัดรำคาญ “…”ณาลัลน์มองคนข้างๆด้วยความงุนงง ตามที่เธอเคยดูพวกมาเฟียในหนัง พวกมาเฟียจะเอาศัตรูไปทิ้งที่น่ากลัวๆ ในป่าหรือไม่ก็กองขยะ เขาจะบอกว่าเขาใจดีถึงขั้นไปส่งที่คอนโดเลยหรือ “แต่ตื่นมามันจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้นะ เสียใจด้วย” “มะ…หมายความว่าไง พี่เจทำอะไรพี่พอร์ช” “ยาตัวที่ฉันฉีดให้มันมีส่วนผสมของสารบางชนิดที่อยู่ในแอลกอฮอล์ที่สามารถทำให้ภาพตัดได้เหมือนกับการดื่มเยอะๆ ภาพตัดแล้วจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ หลังจากที่มันหลับไปแค่สิบห้านาทีตื่นมามันก็จะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระหว่างที่เธอขอร้องฉันแทบตายไม่ได้” “พี่เจไม่ได้จะฆ่าพี่พอร์ชตั้งแต่แรก?” “ดีใจที่เธอฉลาดบ้างแล้ว และดีใจด้วยที่ฉันยังปรานี” “พี่เจแกล้งหนู!”ทำไมเธอถึงโดนหลอกซ้ำหลอกซ้อนในเวลาไล่เลี่ยขนาดนี้ ความไม่พอใจมันทำให้มือเรียวตวัดจะตบไปที่ใบหน้าของเจอาร์ แต่เขาก็รั้งข้อมือบางนั้นไว้ทัน แต่แรงของคนโมโหมันเยอะจนเธอลืมความเจ็บปวดตรงช่วงล่าง เธอผลักเขานอนลงที่เตียงขึ้นไปคร่อมทับเพื่อไม่ให้เขาหนีไปไหนได้ ทุบตีร่างกายของเขาเพื่อระบายความหงุดหงิด “ตอนขย่มฉันไม่เห็นแรงเยอะขนาดนี้เลย ถ้ามีแรงจะลองอีกสักรอบไหมล่ะ”เขาล็อคสองมือของเธอไว้ทันที ถึงจะทุบตีได้นิดเดียวแต่ก็พอสะใจอยู่บ้าง มาเฟียหนุ่มเป็นฝ่ายพลิกมาอยู่ด้านบนส่งผลให้คนใต้ร่างของเขาดีดดิ้นสุดพลังเพื่อเอาชีวิตรอดไปจากคนที่ทาบทับ “ออกไปจากห้องหนูเลย หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่เจแล้ว” “น่าเสียดายที่เราต้องเจอกันอีก” กึด! เธอไม่ลืมว่าต้องเจอกันอีก แต่มันไม่ใช่ในตอนนี้ที่เขามาใช้ห้องเธออย่างกับห้องตัวเอง เธอไม่พอใจจึงกัดลำคอหนาจนจมเขี้ยว ขยี้ให้มีเลือดออกมามากเท่าที่จะมากได้ “หนูไม่ยอมให้พี่เจรังแกหนูอยู่ฝ่ายเดียวหรอกค่ะ”เธอก็แค่เด็กคนหนึ่งซึ่งไม่เคยร้ายกับใคร ไร้ซึ่งพิษภัย แต่ทำไมเธอถึงเจอคนที่ร้ายกับเธอ ในตอนที่สบตากับเขา เธอขู่เขาด้วยสายตาแข็งกร้าว ไม่รู้ว่าเขาจะกลัวเธอบ้างรึเปล่า มันคงไร้ประโยชน์กับคนอย่างเขามากแน่ๆเพราะปฏิกิริยาของเขาไม่ต่างจากเดิม มิหนำซ้ำรอยที่โดนกัดจนเลือดออกไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างที่เธอหวัง “เหอะ! มีปัญญาทำให้ฉันเจ็บปวดแค่นี้?” “ไม่ต้องมาท้าทาย ออกไป!”เขาลุกไปจากร่างบางเมื่อโดนเท้าเล็กถีบเบาๆ แต่กลับไม่เดินออกไปจากห้อง เขาไปนั่งกินข้าวที่ตัวเองทำไว้เหมือนเดิม “หนูบอกให้ออกไปไงคะ”เธอลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างทุลักทุเล หยิบผ้าขนหนูมาพันรอบตัวแทนผ้าห่มผืนใหญ่ เดินมาไล่เขาถึงโต๊ะแต่เขาไม่ตอบและกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ช่วยจำไว้ด้วยนะคะว่าอย่าล้ำเส้นกัน”เขาหันมาเหยียดยิ้ม ท่าทางกวนประสาทของเขาทำให้เธอเดินหนีไปเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกาย ออกมาจากห้องน้ำเธอก็โล่งใจ เจอาร์ไม่อยู่ในห้องของเธอแล้ว แม้จะเจ็บจนไม่อยากก้าวขาแต่ณาลัลน์ก็ต้องไปเช็คความปลอดภัยของพอร์ชต่อ คอนโดพอร์ช “พี่พอร์ช~”ณาลัลน์โผเข้าโอบกอดพอร์ชด้วยความดีใจ จนพอร์ชงุนงงแต่ก็ไม่อาจรู้สาเหตุว่าณาลัลน์เป็นอะไรถึงได้ทำตัวแปลกๆและพาพิมมี่มาปลุกเขากลางดึก “งอแงอะไรเนี่ยไอ้หนู หิวข้าวรึไงลูก” “เปล่าค่ะ หนูแค่สงสัยว่าทำไมพี่พอร์ชไม่รับโทรศัพท์หนู” “พี่ดื่มไปเยอะไง ขับรถกลับมาถึงบ้านภาพก็ตัดเลย” “หนูเป็นห่วง นึกว่าตาย”เธอฟุบใบหน้าลงที่ไหล่กว้างกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม พอร์ชได้แต่สงสัยถึงดวงตาแดงก่ำคู่นั้น ณาลัลน์ไม่ได้เล่าเรื่องวุ่นวายให้พิมมี่ฟังและอยากจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้ตายไปกับตัว ไม่อยากให้พิมมี่และพอร์ชเป็นห่วงที่จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเจอาร์อีก “แช่งเหรอ~”ประธานหนุ่มจี้เอวเด็กสาวจนเธอหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเพราะบ้าจี้ พิมมี่อยู่ตรงนี้ด้วยทนดูภาพนั้นไม่ไหวจึงต้องแสดงจุดยืนของตัวเอง “พี่น้องโซน ส่วนกู ส่วนเกินโซน ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไว้ไหนดี” “กลับไปก็ดี” ติ๊ง~ JR:เพิ่งเอากับฉันเสร็จ จะมาเอากับมันต่อเหรอ ณาลัลน์พ่นลมหายใจพรืดยาวเมื่อเห็นข้อความนี้ปรากฏตรงหน้าจอโทรศัพท์ แปลความหมายของข้อความนั้นในเชิงกระแนะกระแหนและมันบ่งบอกว่าเขาอยู่แถวนี้หรือไม่เขาก็กำลังมองเธอผ่านทางกล้องวงจรปิดของคอนโดในตอนที่เธอมาเหยียบที่นี่ คนอย่างเขาไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้อยู่แล้ว ณาลัลน์: อย่าล้ำเส้นกันนะคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วถ้าหนูกับพี่พอร์ชจะมีอะไรกันมันก็เป็นเรื่องของหนู พี่เจไม่มีสิทธิ์ยุ่ง JR:สงสารมันจังที่ต้องกินของเหลือจากฉัน ณาลัลน์: ถ้าพูดจาไม่ดีแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะค่ะ หนูขอให้เวรกรรมตามทัน ……………………………. พี่เจจะช้ำในตายได้ยังโดนน้องทุบขนาดนั้น เวรกรรมขี้เกียจทำงานรอหน่อยนะน้อง555EP.21วันต่อมา“พี่เจตื่นค่ะ ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่อง”มาเฟียหนุ่มจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดที่โดนเด็กสาวรบกวนการนอนในช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้น เธอเขย่าตัวของเขาปลุกให้ตื่นมาคุยเรื่องค้างคาใจ แม้เธอจะโดนยาแต่เรื่องเมื่อคืนเธอจำได้ทั้งหมด อยากจะบ้าตายกับเรื่องน่าอายที่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง“อะไรของเธอ อยากโดนเอาอีกรึไง”เขาปรือตาขึ้นมามองคนหาเรื่องแสดงความไม่พอใจผ่านน้ำเสียงหงุดหงิด หยิบหมอนอีกใบมาฟาดร่างอรชรที่ทำตัวน่ารำคาญ ก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกทางแล้วหลับต่อ แต่ณาลัลน์กลับรวบผ้าห่มมาพันตัวแล้วมาคะยั้นคะยออย่างไม่ลดละความพยายาม“ไม่หมั้นได้ไหมคะ”“จะปลุกฉันมาแค่เรื่องแค่นี้?”สุดท้ายเขาก็นอนต่อไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาคุยกับเด็กสาวผู้น่ารำคาญ เขานั่งพิงหัวเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมช่วงล่างเปลือยเปล่าไว้“มันไม่แค่นี้สำหรับหนูไงคะ”“ไปถามแม่ฉันเองนะ พอดีว่าฉันเป็นลูกที่ดีต้องทำตามคำสั่งแม่ทุกอย่าง”“อึก หนูไม่อยากหมั้น หนูเกลียดพี่เจ”“ปัญญาอ่อน! คิดว่าเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาแล้วฉันจะสงสาร?”“….”“หาเงินที่แม่ฉันให้ไอ้พอร์ชมาคืนด้วยตัวเธอเอง บางทีการหมั้นอาจจะไม่เกิดขึ้น”เด็กสาวปาดน้ำตาที่เปียกพวงแก้มอ
EP.20“พี่เจ อะ…เอาอะไรให้หนูกิน อึก”"...""หนูไม่หมั้น""อ้าขาให้ฉันก่อน"กิก!เมื่อถอดเสื้อผ้าของณาลัลน์เสร็จ มาเฟียหนุ่มจ้องนาฬิกาข้อมือแล้วดีดนิ้วให้สัญญาณเพราะยาออกฤทธิ์เต็มที่ ก่อนหยัดกายลุกจากตัวเด็กสาวมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเร่งรีบ ฤทธิ์ของยาหลายชนิดที่ผสมอยู่ในน้ำที่ดื่มเข้าไปทำให้เกิดอารมณ์และเคลิบเคลิ้ม ภายในกายร้อนรุ่มอย่างน่าประหลาด เด็กสาวปรือตามองไปที่ปลายเตียงเห็นร่างกำยำเปลือยเปล่าเซ็กซี่ไร้ที่ติใดๆ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอจนอีกฝ่ายสังเกตเห็น“พี่เจ~”กัดริมฝีปากอย่างยั่วยวน ลืมเรื่องที่จะเอาความกับเขาไปชั่วขณะ ตอนนี้จิตใต้สำนึกของเธอมีแต่ความต้องการ น้ำหล่อลื่นผลิตออกมาเต็มกลีบอวบอูม เด็กสาวอ้าขาออกโดยอัตโนมัติ ทำให้คนตัวโตรีบขึ้นมาบนเตียง แต่สายตาที่เธอมองแก่นกายของเขาอย่างหื่นกระหายนั้นทำให้เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ริมฝีปากบาง“อยากอมรึไง”เขาถามพร้อมกับวางแก่นกายไว้ที่กลีบปากของเด็กสาวพร้อมกับถูไถแก่นกายเสียดสีริมฝีปาก “หนูทำไม่เป็นค่ะ”“งั้นเลีย”มือเรียวสัมผัสแก่นกายอย่างเงอะงะ เส้นเลือดปู
EP.19“ใช่ ปัญญาอ่อน”เจ้าของน้ำเสียงเย็นชาเห็นด้วยกับนินิวอย่างมาก อดีตนักฆ่าหนุ่มเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองหนุ่มสาวที่คุยกันอยู่ก่อนหน้า “ปกติ”ไม่เชิงยอมรับแต่ไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของเคลีส“มึงอย่าบอกนะว่ามึงเอายาของกูไปเล่นปัญญาอ่อนด้วย”“มันเดายากตรงไหน”แม้จะถูกบ่นก็ใช่ว่าจะสลด เจอาร์ยื่นแก้วจะชนกับอีกฝ่ายแต่เคลีสกับเมินเฉย ส่ายใบหน้าเบาๆอย่างเอือมระอากับคำตอบ“เพื่ออะไร”นินิวอยากรู้คำตอบ“สนุก”“มันต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ”“เร้าใจ”“ระวังเถอะ ถ้ามึงหมั้นกับนางไปแล้วหลงรักนางขึ้นมาจริงๆ มึงจะสนุกไม่ออก”“เบื่อก็ทิ้ง ไม่เห็นยาก”“ปากดี”นินิวว่าให้พร้อมกับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้กับคำตอบสุดมั่นใจของเจอาร์ คนที่พูดแบบนี้สุดท้ายก็เจ็บเองทุกครั้ง“มึงอกหัก มึงล้มเหลวเรื่องความรักก็อย่าไปพาลใส่คนอื่น มึงเกลียดความรักไม่ได้หมายถึงว่ามึงจะต้องเกลียดความรักของคนอื่นด้วย”“รสชาติของความเจ็บปวดมันหอมหวานจะตาย”สีหน้าและแววตาโรคจิตของเจอาร์ทำให้นินิวและเคลีสที่มองเจอาร์อยู่ต้องตวัดสายตามามองกันโดยอัตโนมัติ “น่าลิ้มลองนะ”เจอาร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“เหอะ!”เคลีสเค้นเสียง
EP.18“ทำไมออกมาเร็วจังล่ะลัลน์” เพราะณาลัลน์เดินออกมาจากห้องทำงานของจารุณีด้วยใบหน้าบึ้งตึง ประธานหนุ่มจึงเข้าไปดึงแก้มให้หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างออกมา“พี่เจแย่งคุย”“แล้วจะคุยอะไรกับคุณหญิงอ่ะ บอกพี่ได้ไหม”“เรื่องทั่วไป แต่เหมือนเขายุ่งๆ คงไม่ได้คุยแล้วมั้ง”ปึง! เสียงบานประตูห้องทำงานของจารุณีถูกปิดอย่างแรงโดยฝีมือของเจอาร์มันทำให้สองหนุ่มสาวตกใจและหันไปมองกับท่าทางเกรี้ยวกราดของมาเฟียหนุ่ม เขาจะเดินออกไปแต่เมื่อเหลือบมามองคนที่มองเขาอยู่สองหนุ่มสาวจึงหลบสายตา เจอาร์จึงเปลี่ยนใจเดินเข้ามาหาณาลัลน์ คว้าข้อมือบางแล้วพาเธอเดินออกห่างจากพอร์ชมาระยะหนึ่ง“มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แค่นี้รังเกียจรึไง”เด็กสาวพยายามสะบัดมือแต่เขาก็จับไว้แน่นกว่าเดิม ก่อนโน้มเข้ากระซิบข้างใบหูเล็กให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น “คำถามที่เธอถามแม่ฉันเมื่อกี้ ฉันตอบให้เธอเองก็ได้ เธอถามแม่ฉันไปก็ไร้ประโยชน์”“แล้วมันเมื่อไรล่ะคะ”“เมื่อฉันเบื่อเธอ หมายถึงเมื่อฉันเอาเธอจนพอใจที่สุดน่ะ ถึงจะปล่อยเธอไป”ดวงตากลมโตเพ่งมองบุคคลตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ คาดเดาอะไรจากเขาไม่ได้เลย เขาดูไม่ชอบเธอ แล้วทำไมเขาต้องมาทำแบบนี้กั
EP.17“ปากแกไปโดนอะไรมาอ่ะ”พิมมี่เริ่มบทสนทนาขึ้นมาหลังจากณาลัลน์มาหย่อนสะโพกลงที่โต๊ะเลคเชอร์ข้างๆกัน คนถูกทักเม้มริมฝีปากเข้าหากันโดยอัตโนมัติ พยายามที่จะไม่สบตากับพิมมี่ ทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าสะพาย หยิบนู่นหยิบนี่ขึ้นมาทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้“ฉันเผลอกัดปากตัวเองอ่ะ แกอย่าสนใจเลย ตอนนี้ฉันยังทำงานไม่เสร็จเมื่อคืนไม่ค่อยสบาย เอามาลอกหน่อย”“เอาไปๆ เร็วๆเลยนะ อาจารย์จะเข้าแล้ว”“ขอบใจ”“ว่าแต่ อะไรทำให้แกแต่งตัวแบบนี้วะ”พิมมี่มองการแต่งตัวของณาลัลน์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นั่นก็เพราะถูกใจมากที่ณาลัลน์แต่งตามที่หล่อนเคยคะยั้นคะยอ“อยากแซ่บเหมือนแกไง” “แล้วทำไมแกไม่แต่งหน้าเข้มๆ จะได้ดูเฟียสกว่านี้”“ทำไมแกไม่ไปเกิดเป็นแบบสอบถาม?”“หูย~ เดี๋ยวนี้ปากก็แซ่บนะ ไม่ใช่การแต่งตัวอย่างเดียวแล้วแหละ”“ก็นิดหนึ่งอ่ะ”ณาลัลน์หันมามองเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี เสียงการแจ้งเตือนแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นมา ดวงตาสีดำเข้มกลับมามองมือถือที่วางทับสมุดรายงานอยู่เรียกรอยยิ้มให้เธอได้มากเพราะพอร์ชส่งข้อความมาหาP’พอร์ช: ไอตัวเล็กยุ่งไหม อยากคุยด้วยอ่ะ ณาลัลน์: ยุ่งมาก ต้องการคนช่วยทำงานส่งจังเลยP’พอร์
EP.16“สรุป เธอไม่ได้จนจริงๆสินะ”“ตอนม.ปลายอยู่ชมรมดนตรีค่ะ ก็เลยได้เล่นของแพง หนูแค่ไม่รวยเท่าพี่เจ แต่คนเรามันต้องไต่เต้าให้ตัวเองมีกินมีใช้มากกว่าเดิมนี่คะ”“ด้วยวิธีนี้?”“จะวิธีไหนมันก็เรื่องของหนูค่ะ”ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเล่าให้เขาฟังว่าจารุณีหลอกมา หากคนอคติพูดให้ตายยังไงก็อคติไม่มีจบมีสิ้น“พ่อครับ ดูนี่”อคินดึงความสนใจของเจอาร์มาที่ตัวเอง ใช้นิ้วสัมผัสกับแป้นเปียโนจนเกิดเสียงดัง เป็นการเล่นมั่วๆแต่ก็สนุกสนานตามประสาเด็กที่แค่ตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นใหม่ปกติจับแต่ปืนปลอม ด้วยความจำที่ดีก็เล่นตามที่ณาลัลน์สอนให้ดูเมื่อสักครู่ได้เล็กน้อย เล่นเสร็จก็ปรบมือให้ตัวเองด้วยความชอบอกชอบใจ“ผมอยากให้พี่ลัลน์มาอยู่ในแก๊งซาตาน ให้สอนคนอื่นด้วยครับ”“ไม่ดีหรอก”เจอาร์ปฏิเสธทันที“แต่พี่ลัลน์เป็นเพื่อนผมนะ ผมอยากให้พี่ลัลน์มาเล่นกับผมทุกวัน”“ไม่ได้ครับ”เด็กชายทำหน้าหงอยทันทีที่โดนปฏิเสธ“อ้ะ!…สายแล้ว”เมื่อเห็นนาฬิกาที่ผนังกลับต้องตกใจที่ตัวเองเพลิดเพลินจนลืมเวลา เด็กสาวรีบอุ้มอคินลงจากตักเพราะจะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนวิชาสำคัญในช่วงบ่าย แม้จะเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงแต่กว่าจะได้แท็ก







