EP.13 อย่าล้ำเส้น

EP.13

“อึก”ณาลัลน์สะอื้นไห้อยู่บนเตียงนอนของตัวเองอยู่นาน อาการไข้จากเดิมที่เหมือนจะหายก็กลับมา มือเรียวคว้าทิชชู่มาเช็ดน้ำกามน่ารังเกียจที่เปรอะเปื้อนหน้าท้องแบนราบ หลังจากเจอาร์พอใจกับการทรมานเธอรอบสอง เขาปล่อยน้ำกามเลอะเทอะทั่วเรือนร่างเธอ

“พี่พอร์ช!”ไม่มีเวลามาเสียใจมากนัก เธอนึกขึ้นได้ก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวแล้วขยับตัวไปนั่งพิงหัวเตียงเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาพอร์ชเพื่อเช็คว่าเขายังมีชีวิตอยู่จริงๆรึเปล่า แต่พอร์ชไม่รับสายมันก็ยิ่งทำให้กลุ้มใจหนัก “พี่พอร์ชอยู่ไหนเนี่ย”

“พี่เจ”เธอตะโกนเรียกบุคคลที่อยู่ในครัว เขาถือวิสาสะทำอาหารทาน ในขณะที่เธอกำลังหน้าสิ่วหน้าขวานแต่เขากลับเฉยเมย ราวกับการทำร้ายคนอื่นเป็นเรื่องสนุกสนาน

“มากินข้าว”เจอาร์ออกมาจากครัวพร้อมจานข้าวของตัวเองและผัดกะเพราที่ส่งกลิ่นหอมฉุย คงเป็นอาหารง่ายๆที่หาได้จากตู้เย็นของเธอตอนนี้ เขานั่งทานข้าวที่โต๊ะทำงานของเธอที่อยู่ห่างจากเตียงนอนแค่สองสามก้าว ไม่ได้สนใจเธอและของใช้ที่วางกองบนโต๊ะมากนัก

“หน้าด้าน!”หากไม่เหลืออดเหลือทนจริงๆเธอไม่อยากเป็นคนปากร้ายแต่กับเจอาร์ขอให้เป็นข้อยกเว้น

“พี่เจ ช่วยบอกหนูด้วยว่าทำไม่พี่พอร์ชไม่รับสายหนู”

“ง่ายๆเลยนะ”เขาหันมามองแล้วยกยิ้มมุมปาก “ตาย”

“ไอ้พี่เจ! ทุเรศ!”หมอนใบใหญ่ปาใส่เขาแต่เขากลับใช้มือป้อง ปัดมันทิ้งแล้วลุกจากโต๊ะทำงานเดินขึ้นมาบนเตียง เอาตัวเข้ามานั่งข้างๆเธอ

“ออกไปจากห้องหนูเลยค่ะ หนูไม่ตลกด้วยแล้ว”

“ไปอะไร ฉันแค่ให้เธอพัก”

“พี่เจ มันจะไม่….”

“ไม่มีอีก? แน่ใจนะว่าจะเลือกแบบนี้”

“อย่าล้ำเส้นกันได้ไหมคะ!”ณาลัลน์ตะคอกเสียงดังพร้อมกับผลักให้เขาออกไป เสียงตะคอกนั้นทำให้เจอาร์ยกยิ้มมุมปาก มือหนาที่จะยื่นเข้าไปเช็ดน้ำตาให้ก็ถูกตี

“อึก หนูรู้ว่าเราคงต้องทนเห็นหน้ากันไปอีกหน่อย ช่วยเข้าใจในสิ่งที่หนูขอบ้างได้ไหม”

“…”

“เฮ้อ! บอกมาหน่อยค่ะว่าพี่พอร์ชอยู่ไหน แล้วเขาปลอดภัยใช่ไหม”

“มันจะไปอยู่ไหนได้นอกจากคอนโดมัน”เขาตอบเพื่อตัดรำคาญ

“…”ณาลัลน์มองคนข้างๆด้วยความงุนงง ตามที่เธอเคยดูพวกมาเฟียในหนัง พวกมาเฟียจะเอาศัตรูไปทิ้งที่น่ากลัวๆ ในป่าหรือไม่ก็กองขยะ เขาจะบอกว่าเขาใจดีถึงขั้นไปส่งที่คอนโดเลยหรือ

“แต่ตื่นมามันจะจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้นะ เสียใจด้วย”

“มะ…หมายความว่าไง พี่เจทำอะไรพี่พอร์ช”

“ยาตัวที่ฉันฉีดให้มันมีส่วนผสมของสารบางชนิดที่อยู่ในแอลกอฮอล์ที่สามารถทำให้ภาพตัดได้เหมือนกับการดื่มเยอะๆ ภาพตัดแล้วจำเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้ หลังจากที่มันหลับไปแค่สิบห้านาทีตื่นมามันก็จะจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในระหว่างที่เธอขอร้องฉันแทบตายไม่ได้”

“พี่เจไม่ได้จะฆ่าพี่พอร์ชตั้งแต่แรก?”

“ดีใจที่เธอฉลาดบ้างแล้ว และดีใจด้วยที่ฉันยังปรานี”

“พี่เจแกล้งหนู!”ทำไมเธอถึงโดนหลอกซ้ำหลอกซ้อนในเวลาไล่เลี่ยขนาดนี้ ความไม่พอใจมันทำให้มือเรียวตวัดจะตบไปที่ใบหน้าของเจอาร์ แต่เขาก็รั้งข้อมือบางนั้นไว้ทัน แต่แรงของคนโมโหมันเยอะจนเธอลืมความเจ็บปวดตรงช่วงล่าง เธอผลักเขานอนลงที่เตียงขึ้นไปคร่อมทับเพื่อไม่ให้เขาหนีไปไหนได้ ทุบตีร่างกายของเขาเพื่อระบายความหงุดหงิด

“ตอนขย่มฉันไม่เห็นแรงเยอะขนาดนี้เลย ถ้ามีแรงจะลองอีกสักรอบไหมล่ะ”เขาล็อคสองมือของเธอไว้ทันที ถึงจะทุบตีได้นิดเดียวแต่ก็พอสะใจอยู่บ้าง มาเฟียหนุ่มเป็นฝ่ายพลิกมาอยู่ด้านบนส่งผลให้คนใต้ร่างของเขาดีดดิ้นสุดพลังเพื่อเอาชีวิตรอดไปจากคนที่ทาบทับ

“ออกไปจากห้องหนูเลย หนูไม่อยากเห็นหน้าพี่เจแล้ว”

“น่าเสียดายที่เราต้องเจอกันอีก”

กึด!

เธอไม่ลืมว่าต้องเจอกันอีก แต่มันไม่ใช่ในตอนนี้ที่เขามาใช้ห้องเธออย่างกับห้องตัวเอง เธอไม่พอใจจึงกัดลำคอหนาจนจมเขี้ยว ขยี้ให้มีเลือดออกมามากเท่าที่จะมากได้

“หนูไม่ยอมให้พี่เจรังแกหนูอยู่ฝ่ายเดียวหรอกค่ะ”เธอก็แค่เด็กคนหนึ่งซึ่งไม่เคยร้ายกับใคร ไร้ซึ่งพิษภัย แต่ทำไมเธอถึงเจอคนที่ร้ายกับเธอ ในตอนที่สบตากับเขา เธอขู่เขาด้วยสายตาแข็งกร้าว ไม่รู้ว่าเขาจะกลัวเธอบ้างรึเปล่า มันคงไร้ประโยชน์กับคนอย่างเขามากแน่ๆเพราะปฏิกิริยาของเขาไม่ต่างจากเดิม มิหนำซ้ำรอยที่โดนกัดจนเลือดออกไม่ได้ทำให้เขาเจ็บปวดอย่างที่เธอหวัง

“เหอะ! มีปัญญาทำให้ฉันเจ็บปวดแค่นี้?”

“ไม่ต้องมาท้าทาย ออกไป!”เขาลุกไปจากร่างบางเมื่อโดนเท้าเล็กถีบเบาๆ แต่กลับไม่เดินออกไปจากห้อง เขาไปนั่งกินข้าวที่ตัวเองทำไว้เหมือนเดิม

“หนูบอกให้ออกไปไงคะ”เธอลุกขึ้นมาจากเตียงอย่างทุลักทุเล หยิบผ้าขนหนูมาพันรอบตัวแทนผ้าห่มผืนใหญ่ เดินมาไล่เขาถึงโต๊ะแต่เขาไม่ตอบและกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ช่วยจำไว้ด้วยนะคะว่าอย่าล้ำเส้นกัน”เขาหันมาเหยียดยิ้ม ท่าทางกวนประสาทของเขาทำให้เธอเดินหนีไปเข้าห้องน้ำชำระล้างร่างกาย ออกมาจากห้องน้ำเธอก็โล่งใจ เจอาร์ไม่อยู่ในห้องของเธอแล้ว แม้จะเจ็บจนไม่อยากก้าวขาแต่ณาลัลน์ก็ต้องไปเช็คความปลอดภัยของพอร์ชต่อ

คอนโดพอร์ช

“พี่พอร์ช~”ณาลัลน์โผเข้าโอบกอดพอร์ชด้วยความดีใจ จนพอร์ชงุนงงแต่ก็ไม่อาจรู้สาเหตุว่าณาลัลน์เป็นอะไรถึงได้ทำตัวแปลกๆและพาพิมมี่มาปลุกเขากลางดึก

“งอแงอะไรเนี่ยไอ้หนู หิวข้าวรึไงลูก”

“เปล่าค่ะ หนูแค่สงสัยว่าทำไมพี่พอร์ชไม่รับโทรศัพท์หนู”

“พี่ดื่มไปเยอะไง ขับรถกลับมาถึงบ้านภาพก็ตัดเลย”

“หนูเป็นห่วง นึกว่าตาย”เธอฟุบใบหน้าลงที่ไหล่กว้างกอดเขาไว้แน่นกว่าเดิม พอร์ชได้แต่สงสัยถึงดวงตาแดงก่ำคู่นั้น ณาลัลน์ไม่ได้เล่าเรื่องวุ่นวายให้พิมมี่ฟังและอยากจะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับให้ตายไปกับตัว ไม่อยากให้พิมมี่และพอร์ชเป็นห่วงที่จะต้องอยู่ใกล้ชิดกับเจอาร์อีก

“แช่งเหรอ~”ประธานหนุ่มจี้เอวเด็กสาวจนเธอหลุดหัวเราะออกมาเสียงดังเพราะบ้าจี้ พิมมี่อยู่ตรงนี้ด้วยทนดูภาพนั้นไม่ไหวจึงต้องแสดงจุดยืนของตัวเอง

“พี่น้องโซน ส่วนกู ส่วนเกินโซน ไม่รู้ว่าจะเอาตัวเองไว้ไหนดี”

“กลับไปก็ดี”

ติ๊ง~

JR:เพิ่งเอากับฉันเสร็จ จะมาเอากับมันต่อเหรอ

ณาลัลน์พ่นลมหายใจพรืดยาวเมื่อเห็นข้อความนี้ปรากฏตรงหน้าจอโทรศัพท์ แปลความหมายของข้อความนั้นในเชิงกระแนะกระแหนและมันบ่งบอกว่าเขาอยู่แถวนี้หรือไม่เขาก็กำลังมองเธอผ่านทางกล้องวงจรปิดของคอนโดในตอนที่เธอมาเหยียบที่นี่ คนอย่างเขาไม่มีอะไรที่ทำไม่ได้อยู่แล้ว

ณาลัลน์: อย่าล้ำเส้นกันนะคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วถ้าหนูกับพี่พอร์ชจะมีอะไรกันมันก็เป็นเรื่องของหนู พี่เจไม่มีสิทธิ์ยุ่ง

JR:สงสารมันจังที่ต้องกินของเหลือจากฉัน

ณาลัลน์: ถ้าพูดจาไม่ดีแล้วมีความสุขก็ทำไปเถอะค่ะ หนูขอให้เวรกรรมตามทัน

…………………………….

พี่เจจะช้ำในตายได้ยังโดนน้องทุบขนาดนั้น เวรกรรมขี้เกียจทำงานรอหน่อยนะน้อง555