LOGINEP.15
“อคินเนี่ยนะคะอยากให้หนูอยู่”เริ่มไม่แน่ใจว่าเขาจะเอาลูกมาล่อเธอมาทำมิดีมิร้ายรึเปล่า แต่ถ้าอคินตื่นมาอ้อนเธอตอนนี้เธอต้องใจอ่อนแน่ๆ เพราะแพ้เด็กขี้อ้อน“แน่ใจว่าพี่เจไม่ได้หลอกหนู” “คิดว่าไงล่ะ” “นี่มันมืดแล้วค่ะ บอกน้องด้วยว่าเดี๋ยวหนูมาดูแลพรุ่งนี้นะคะ” “ทีเมื่อคืนยังนอนห้องผู้ชายคนอื่นได้ ทำไมแค่นี้จะนอนที่นี่ไม่ได้ เข้านอกออกในห้องผู้ชายบ่อยจะกลัวอะไร” ณาลัลน์ชักสีหน้าไม่พอใจทันที ไม่ทันได้ก้าวออกไปเธอก็ต้องเดินเข้ามาหาเจ้าของถ้อยคำกระแนะกระแหน“พี่พอร์ชไม่ใช่คนอื่นค่ะ พี่เจนั่นแหละคนอื่น”เธอเค้นเสียงลอดไรฟัน “โอเค ถ้าไม่นอนนี่ เธอว่าเธออยากได้คำขู่แบบไหนดีล่ะ” “ค่ะ นอนก็นอน หวังว่าพี่เจจะไม่ทำอะไรแบบนั้นทั้งที่ลูกป่วยนะคะ” “ถ้าเธออยาก ฉันก็สนองให้ได้นะ”เขาหยัดกายลุกขึ้นเต็มความสูง ทำให้เด็กสาวกลับถอยหลังหนีสองสามก้าวโดยอัตโนมัติ เขาไม่มีอารมณ์มาทำอะไรแบบนั้นตอนนี้แต่แค่อยากให้เธออยู่แบบหวาดระแวงเท่านั้น “พี่ลัลน์~”เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกของเด็กผู้ชาย อคินเดินเตาะแตะออกมาจากห้องอย่างงัวเงีย ทันทีที่เห็นณาลัลน์ก็คลี่ยิ้มกว้างรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยความดีใจ กางแขนรอจะขอกอด ทว่าณาลัลน์แค่ยิ้มรับเท่านั้น ไม่กล้าเข้าไปใกล้ชิดมากนักเดี๋ยวอคินติดไข้เธอต่อแล้วเธอจะซวยจริงๆ “ครับ ว่าไง” “ผมหิวข้าว~”เด็กน้อยลูบพุงตัวเองเป็นการออดอ้อนณาลัลน์ ยิ่งน่าเอ็นดู “มีข้าวต้มอยู่ครับ”เจอาร์เดินเข้าประชิดตัวอคินเขาย่อตัวนั่งลงพื้นโอบกอดลูกทางด้านหลัง เด็กน้อยทำหน้าบึ้งตึงโดยอัตโนมัติ ยังไม่หายงอนและไม่ยอมให้เจอาร์หอมง่ายๆ “ผมให้พี่ลัลน์ป้อนข้าวป้อนยาได้ไหมครับ ผมปวดหัวนิดหน่อย แต่ใกล้หายแย้ว อีกอย่างผมอยากโตเป็นพี่ป.1แย้วว จากินยาเม็ด” “ได้ๆ เดี๋ยวพี่ป้อนข้าวป้อนยาให้นะครับคนเก่ง”เธอหันมองเจอาร์ก่อนตอบ เจอาร์พยักหน้ารับว่าอนุญาตเธอก็ต้องตามใจ แค่ป้อนข้าวคงไม่ทำให้เด็กน้อยติดไข้เธอไปด้วย “พี่ลัลน์~นอนด้วยกันนะครับ” “แล้วจะให้หนูนอนห้องไหนคะ”แววตาไร้เดียงสาของอคินทำให้ณาลัลน์บีบแก้มเบาๆ เธอหันมาถามเจอาร์แต่จากน้ำเสียงสดใสกับเด็กเมื่อสักครู่ก็แปรเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงเรียบเฉย บ่งบอกว่าเธออยากเลือกปฏิบัติ “โซฟา ห้องฉัน” “…”ถ้ามีอคินอยู่ด้วยเธอก็มั่นใจได้ว่าเรื่องนั้นมันจะไม่เกิดขึ้นแน่นอนแม้จะต้องนอนห้องเดียวกัน รู้สึกสบายใจอย่างมากที่อคินถูกชะตากับเธอ ไม่อยากจะจินตนาการเลยว่าถ้าอคินเป็นแบบเจอาร์อีกเธอจะอึดอัดมากแค่ไหน “พ่อนอนโซฟาครับ ให้พี่ลัลน์นอนเตียงกาบผม”เด็กชายหันมาหาผู้เป็นพ่อหน้าบูดหน้าบึ้ง บอกเจอาร์ด้วยความจริงจัง “ถ้าพ่อนอนโซฟา ต้องหายงอนพ่อนะ”เขาหว่านล้อมไปอย่างนั้นและยอมเพื่อให้ลูกหายงอน จริงๆแล้วไม่พอใจที่ลูกชายดูจะติดณาลัลน์ขนาดนี้ “โป้ง~”อคินชูนิ้วโป้งขึ้นมาทำท่าทางตะบึงตะบอนแต่เจอาร์ก็รับรู้ได้ว่าอคินเริ่มใจอ่อนให้บ้างแล้ว ณาลัลน์หลุดยิ้มกับท่าทางน่าเอ็นดูของสองพ่อลูกที่หยอกล้อกัน หากเจอาร์มีมุมแบบนี้กับเธอสักนิดเธอจะสบายใจมากกว่านี้ เธอสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคุณพ่อที่อบอุ่นกับลูกแต่สำหรับเธอคงเป็นคนอื่นที่ไม่อยากจะญาติดีด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะจารุณีและอคินเขาคงไล่ตะเพิดเธอเหมือนหมูเหมือนหมา เธอแสร้งทำหน้านิ่งทันทีที่เขามองมา ไม่คุ้นชินกับสายตาเย็นชาเวลาเขามองเธอเสียที “อคินไปรอพี่ลัลน์ในห้องนะครับ เดี๋ยวพี่ลัลน์เอาข้าวไปป้อน”อคินทำมือโอเคแล้วรีบไปรอในห้องโดยไม่อิดออด “หนูขออนุญาตใช้ครัวนะคะ” “เออ”เขาตอบอย่างขอไปที “พี่เจคะ”ณาลัลน์กัดริมฝีปากบางอย่างชั่งใจ เจ้าของชื่อหันมามองอย่างหงุดหงิดที่เรียกแล้วไม่พูด “เอ่อ หนูจะนอนที่นี่ต้องไว้เจ้าที่เจ้าทางไหมคะ”ลึกๆเธอก็อยากรู้การปฏิบัติตัวในการมาอาศัยบ้านคนอื่นนอน ครั้งที่แล้วเธอสลบไปก็แล้วไปแต่เนื่องจากเป็นคนกลัวสิ่งที่มองไม่เห็นจึงถามแบบนี้ ฟังจากจารุณีมาเธอจึงเคยมองหารูปคนตายในห้องของเขาแต่ก็ไม่พบ หากเจ้าของบ้านให้การชี้แนะจะดีมาก “ปัญญาอ่อนรึไง” “…”ณาลัลน์จิ๊ปากอย่างหงุดหงิดก่อนหมุนตัวหันกลับเข้าไปในครัว “เดี๋ยว” “คะ?”เธอหยุดฝีเท้าแต่ไม่ได้หันไปมองเจอาร์ “หวังว่าเธอจะไว้ใจได้นะ” “เรื่องอะไรคะ” “หวังว่าจะไม่ทำให้ลูกฉันเสียคน” “หนูดูเป็นคนไม่ดีเหรอคะ” “ใช่ อย่าทำร้ายลูกฉันล่ะ” “วางใจได้ค่ะ หนูไม่ลงกับเด็กหรอกค่ะ ไม่ต้องกลัว”เด็กสาวเดินเข้าหนีเข้าครัวไปตักอาหารทันที เขาจะรู้บ้างไหมว่าพูดดีๆเธอก็รู้เรื่องไม่จำเป็นต้องพูดแรงใส่กัน หลังจากนั้นณาลัลน์ก็ต้องมาทำหน้าที่ป้อนข้าวป้อนยาให้อคินตามที่เขาต้องการ รู้มาจากอคินว่าอคินงอนเจอาร์อยู่เธอเลยได้ทำหน้าที่เช็ดตัวและกล่อมให้นอนหลับโดยการเล่านิทานก่อนนอนให้ฟัง นี่เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาดูแลเด็กจริงจังมันเหนื่อยกว่าที่คิดไว้มาก วันต่อมา เสียงเปียโนที่ดังขึ้นมาเป็นเวลานานปลุกให้มาเฟียหนุ่มที่นอนหลับอยู่บนโซฟารู้สึกตัวขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ลำพังแค่นอนตรงโซฟาก็หลับยากพอแล้ว นี่จะต้องตื่นเพราะเสียงน่ารำคาญที่รบกวนการนอน หากเขานอนไม่พอก็จะหงุดหงิดไปตลอดวัน เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นมาอย่างยากลำบาก ความสว่างภายในห้องบ่งบอกว่านี้เช้าแล้ว มองไปที่เตียงตอนนี้อคินและณาลัลน์ก็ไม่อยู่บนนั้น คาดว่าเสียงเปียโนที่ดังขึ้นมานั้นคงเป็นณาลัลน์ที่สอนอคินเล่น เขาลุกขึ้นมาด้วยความหงุดหงิดและต้องออกไปดูอย่างเลี่ยงไม่ได้ เปียโนคงเป็นที่ถูกใจของอคินอย่างมากไม่เช่นนั้นคงไม่ได้เห็นอคินชอบใจขนาดนี้ ลูกชายนั่งบนตักของณาลัลน์ขยับมือตามเด็กสาว ท่าทางอารมณ์ดีของลูกมันคลายความหงุดหงิดให้เจอาร์ได้ดี “หนวกหู จะชวนลูกฉันเล่นอะไรแต่เช้า” เสียงเปียโนเงียบลงในตอนที่เจอาร์เดินเข้าไปใกล้ๆ รอยยิ้มของณาลัลน์ก็หายไปตามกัน “ผมอยากห้ายพี่ลัลน์สอน เมื่อคืนพี่ลัลน์เล่าให้ฟังว่ามันสนุกมาก แล้วนี่ฉายแล้ว พ่อตื่นฉาย”คงไม่มีหมอโรงพยาบาลไหนรับเย็บเศษหน้าที่แตก มีอคินแก้ต่างให้ก็ดี เธอจะได้ไม่ต้องเสวนากับเขามากนัก เจอาร์ยีผมลูกชายแก้เขิน ก่อนจะตวัดสายตามามองณาลัลน์ด้วยแววตาที่ต่างกับเมื่อครู่ “ทำไมถึงได้มาทำงานกับมัน” “ส่งใบสมัครค่ะ”มันในที่นี้คงหมายถึงพอร์ชเธอตอบกลับแบบไม่คิด “กวนประสาท!”เธอยักคิ้วเพื่อเป็นการตอบรับ “หนูอยากมีรายได้และหนูมีความสามารถค่ะ ครูเคยพาไปแข่งกับหลายโรงเรียนก็ได้ที่หนึ่งค่ะ ดูเรซูเม่ก็ได้นะคะ ประวัติหนูว้าวก็เลยได้ทำงาน หนูไม่ไก่กานะคะ” “อวดดี”ถ้อยคำเหน็บแนมทำให้เด็กสาวชะงักไป จากที่ว่าจะหยิบโทรศัพท์มาเปิดให้เขาดูผลงานของเธอให้เป็นบุญตาก็วางโทรศัพท์มันไว้อย่างนั้น แม้น้ำเสียงของเขาฟังดูปกติแต่เธอรู้สึกว่าลึกๆเขากำลังดูถูกเธออยู่ “มีดีก็ต้องอวดค่ะ หนูได้งานมาเพราะความสามารถ ไม่ได้ใช้วิธีสกปรกหรอกค่ะ” “ร้อนตัว?” “ก็มีคนคอยหาเรื่องนี่คะ” ……………………………. มีคนจะเปนหมาหัวเน่า ลูกไม่รัก น้องลัลน์ยังคงตกได้ทุกคนยกเว้นผัวตัวเองEP.21วันต่อมา“พี่เจตื่นค่ะ ตื่นมาคุยกันให้รู้เรื่อง”มาเฟียหนุ่มจิ๊ปากด้วยความหงุดหงิดที่โดนเด็กสาวรบกวนการนอนในช่วงเช้าของวันรุ่งขึ้น เธอเขย่าตัวของเขาปลุกให้ตื่นมาคุยเรื่องค้างคาใจ แม้เธอจะโดนยาแต่เรื่องเมื่อคืนเธอจำได้ทั้งหมด อยากจะบ้าตายกับเรื่องน่าอายที่มันเกิดขึ้นอีกครั้ง“อะไรของเธอ อยากโดนเอาอีกรึไง”เขาปรือตาขึ้นมามองคนหาเรื่องแสดงความไม่พอใจผ่านน้ำเสียงหงุดหงิด หยิบหมอนอีกใบมาฟาดร่างอรชรที่ทำตัวน่ารำคาญ ก่อนจะพลิกตัวหนีไปอีกทางแล้วหลับต่อ แต่ณาลัลน์กลับรวบผ้าห่มมาพันตัวแล้วมาคะยั้นคะยออย่างไม่ลดละความพยายาม“ไม่หมั้นได้ไหมคะ”“จะปลุกฉันมาแค่เรื่องแค่นี้?”สุดท้ายเขาก็นอนต่อไม่ได้ต้องลุกขึ้นมาคุยกับเด็กสาวผู้น่ารำคาญ เขานั่งพิงหัวเตียงโดยมีผ้าห่มคลุมช่วงล่างเปลือยเปล่าไว้“มันไม่แค่นี้สำหรับหนูไงคะ”“ไปถามแม่ฉันเองนะ พอดีว่าฉันเป็นลูกที่ดีต้องทำตามคำสั่งแม่ทุกอย่าง”“อึก หนูไม่อยากหมั้น หนูเกลียดพี่เจ”“ปัญญาอ่อน! คิดว่าเป็นนางเอกเจ้าน้ำตาแล้วฉันจะสงสาร?”“….”“หาเงินที่แม่ฉันให้ไอ้พอร์ชมาคืนด้วยตัวเธอเอง บางทีการหมั้นอาจจะไม่เกิดขึ้น”เด็กสาวปาดน้ำตาที่เปียกพวงแก้มอ
EP.20“พี่เจ อะ…เอาอะไรให้หนูกิน อึก”"...""หนูไม่หมั้น""อ้าขาให้ฉันก่อน"กิก!เมื่อถอดเสื้อผ้าของณาลัลน์เสร็จ มาเฟียหนุ่มจ้องนาฬิกาข้อมือแล้วดีดนิ้วให้สัญญาณเพราะยาออกฤทธิ์เต็มที่ ก่อนหยัดกายลุกจากตัวเด็กสาวมาปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเร่งรีบ ฤทธิ์ของยาหลายชนิดที่ผสมอยู่ในน้ำที่ดื่มเข้าไปทำให้เกิดอารมณ์และเคลิบเคลิ้ม ภายในกายร้อนรุ่มอย่างน่าประหลาด เด็กสาวปรือตามองไปที่ปลายเตียงเห็นร่างกำยำเปลือยเปล่าเซ็กซี่ไร้ที่ติใดๆ เพียงแค่นี้ก็ทำให้ใบหน้าหวานแดงก่ำเห่อร้อนด้วยความเขินอาย เธอลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอจนอีกฝ่ายสังเกตเห็น“พี่เจ~”กัดริมฝีปากอย่างยั่วยวน ลืมเรื่องที่จะเอาความกับเขาไปชั่วขณะ ตอนนี้จิตใต้สำนึกของเธอมีแต่ความต้องการ น้ำหล่อลื่นผลิตออกมาเต็มกลีบอวบอูม เด็กสาวอ้าขาออกโดยอัตโนมัติ ทำให้คนตัวโตรีบขึ้นมาบนเตียง แต่สายตาที่เธอมองแก่นกายของเขาอย่างหื่นกระหายนั้นทำให้เขาขยับตัวเข้าไปใกล้ริมฝีปากบาง“อยากอมรึไง”เขาถามพร้อมกับวางแก่นกายไว้ที่กลีบปากของเด็กสาวพร้อมกับถูไถแก่นกายเสียดสีริมฝีปาก “หนูทำไม่เป็นค่ะ”“งั้นเลีย”มือเรียวสัมผัสแก่นกายอย่างเงอะงะ เส้นเลือดปู
EP.19“ใช่ ปัญญาอ่อน”เจ้าของน้ำเสียงเย็นชาเห็นด้วยกับนินิวอย่างมาก อดีตนักฆ่าหนุ่มเดินเข้ามาแทรกกลางระหว่างสองหนุ่มสาวที่คุยกันอยู่ก่อนหน้า “ปกติ”ไม่เชิงยอมรับแต่ไม่สะทกสะท้านกับคำต่อว่าของเคลีส“มึงอย่าบอกนะว่ามึงเอายาของกูไปเล่นปัญญาอ่อนด้วย”“มันเดายากตรงไหน”แม้จะถูกบ่นก็ใช่ว่าจะสลด เจอาร์ยื่นแก้วจะชนกับอีกฝ่ายแต่เคลีสกับเมินเฉย ส่ายใบหน้าเบาๆอย่างเอือมระอากับคำตอบ“เพื่ออะไร”นินิวอยากรู้คำตอบ“สนุก”“มันต้องเล่นใหญ่ขนาดนั้นเลยเหรอ”“เร้าใจ”“ระวังเถอะ ถ้ามึงหมั้นกับนางไปแล้วหลงรักนางขึ้นมาจริงๆ มึงจะสนุกไม่ออก”“เบื่อก็ทิ้ง ไม่เห็นยาก”“ปากดี”นินิวว่าให้พร้อมกับเบ้ปากด้วยความหมั่นไส้กับคำตอบสุดมั่นใจของเจอาร์ คนที่พูดแบบนี้สุดท้ายก็เจ็บเองทุกครั้ง“มึงอกหัก มึงล้มเหลวเรื่องความรักก็อย่าไปพาลใส่คนอื่น มึงเกลียดความรักไม่ได้หมายถึงว่ามึงจะต้องเกลียดความรักของคนอื่นด้วย”“รสชาติของความเจ็บปวดมันหอมหวานจะตาย”สีหน้าและแววตาโรคจิตของเจอาร์ทำให้นินิวและเคลีสที่มองเจอาร์อยู่ต้องตวัดสายตามามองกันโดยอัตโนมัติ “น่าลิ้มลองนะ”เจอาร์ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์“เหอะ!”เคลีสเค้นเสียง
EP.18“ทำไมออกมาเร็วจังล่ะลัลน์” เพราะณาลัลน์เดินออกมาจากห้องทำงานของจารุณีด้วยใบหน้าบึ้งตึง ประธานหนุ่มจึงเข้าไปดึงแก้มให้หญิงสาวฉีกยิ้มกว้างออกมา“พี่เจแย่งคุย”“แล้วจะคุยอะไรกับคุณหญิงอ่ะ บอกพี่ได้ไหม”“เรื่องทั่วไป แต่เหมือนเขายุ่งๆ คงไม่ได้คุยแล้วมั้ง”ปึง! เสียงบานประตูห้องทำงานของจารุณีถูกปิดอย่างแรงโดยฝีมือของเจอาร์มันทำให้สองหนุ่มสาวตกใจและหันไปมองกับท่าทางเกรี้ยวกราดของมาเฟียหนุ่ม เขาจะเดินออกไปแต่เมื่อเหลือบมามองคนที่มองเขาอยู่สองหนุ่มสาวจึงหลบสายตา เจอาร์จึงเปลี่ยนใจเดินเข้ามาหาณาลัลน์ คว้าข้อมือบางแล้วพาเธอเดินออกห่างจากพอร์ชมาระยะหนึ่ง“มากกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แค่นี้รังเกียจรึไง”เด็กสาวพยายามสะบัดมือแต่เขาก็จับไว้แน่นกว่าเดิม ก่อนโน้มเข้ากระซิบข้างใบหูเล็กให้ได้ยินกันแค่สองคนเท่านั้น “คำถามที่เธอถามแม่ฉันเมื่อกี้ ฉันตอบให้เธอเองก็ได้ เธอถามแม่ฉันไปก็ไร้ประโยชน์”“แล้วมันเมื่อไรล่ะคะ”“เมื่อฉันเบื่อเธอ หมายถึงเมื่อฉันเอาเธอจนพอใจที่สุดน่ะ ถึงจะปล่อยเธอไป”ดวงตากลมโตเพ่งมองบุคคลตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ คาดเดาอะไรจากเขาไม่ได้เลย เขาดูไม่ชอบเธอ แล้วทำไมเขาต้องมาทำแบบนี้กั
EP.17“ปากแกไปโดนอะไรมาอ่ะ”พิมมี่เริ่มบทสนทนาขึ้นมาหลังจากณาลัลน์มาหย่อนสะโพกลงที่โต๊ะเลคเชอร์ข้างๆกัน คนถูกทักเม้มริมฝีปากเข้าหากันโดยอัตโนมัติ พยายามที่จะไม่สบตากับพิมมี่ ทำเป็นค้นหาของในกระเป๋าสะพาย หยิบนู่นหยิบนี่ขึ้นมาทำตัวให้ยุ่งเข้าไว้“ฉันเผลอกัดปากตัวเองอ่ะ แกอย่าสนใจเลย ตอนนี้ฉันยังทำงานไม่เสร็จเมื่อคืนไม่ค่อยสบาย เอามาลอกหน่อย”“เอาไปๆ เร็วๆเลยนะ อาจารย์จะเข้าแล้ว”“ขอบใจ”“ว่าแต่ อะไรทำให้แกแต่งตัวแบบนี้วะ”พิมมี่มองการแต่งตัวของณาลัลน์ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า นั่นก็เพราะถูกใจมากที่ณาลัลน์แต่งตามที่หล่อนเคยคะยั้นคะยอ“อยากแซ่บเหมือนแกไง” “แล้วทำไมแกไม่แต่งหน้าเข้มๆ จะได้ดูเฟียสกว่านี้”“ทำไมแกไม่ไปเกิดเป็นแบบสอบถาม?”“หูย~ เดี๋ยวนี้ปากก็แซ่บนะ ไม่ใช่การแต่งตัวอย่างเดียวแล้วแหละ”“ก็นิดหนึ่งอ่ะ”ณาลัลน์หันมามองเพื่อนรักอย่างอารมณ์ดี เสียงการแจ้งเตือนแอปพลิเคชันไลน์ดังขึ้นมา ดวงตาสีดำเข้มกลับมามองมือถือที่วางทับสมุดรายงานอยู่เรียกรอยยิ้มให้เธอได้มากเพราะพอร์ชส่งข้อความมาหาP’พอร์ช: ไอตัวเล็กยุ่งไหม อยากคุยด้วยอ่ะ ณาลัลน์: ยุ่งมาก ต้องการคนช่วยทำงานส่งจังเลยP’พอร์
EP.16“สรุป เธอไม่ได้จนจริงๆสินะ”“ตอนม.ปลายอยู่ชมรมดนตรีค่ะ ก็เลยได้เล่นของแพง หนูแค่ไม่รวยเท่าพี่เจ แต่คนเรามันต้องไต่เต้าให้ตัวเองมีกินมีใช้มากกว่าเดิมนี่คะ”“ด้วยวิธีนี้?”“จะวิธีไหนมันก็เรื่องของหนูค่ะ”ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องเล่าให้เขาฟังว่าจารุณีหลอกมา หากคนอคติพูดให้ตายยังไงก็อคติไม่มีจบมีสิ้น“พ่อครับ ดูนี่”อคินดึงความสนใจของเจอาร์มาที่ตัวเอง ใช้นิ้วสัมผัสกับแป้นเปียโนจนเกิดเสียงดัง เป็นการเล่นมั่วๆแต่ก็สนุกสนานตามประสาเด็กที่แค่ตื่นเต้นกับของเล่นชิ้นใหม่ปกติจับแต่ปืนปลอม ด้วยความจำที่ดีก็เล่นตามที่ณาลัลน์สอนให้ดูเมื่อสักครู่ได้เล็กน้อย เล่นเสร็จก็ปรบมือให้ตัวเองด้วยความชอบอกชอบใจ“ผมอยากให้พี่ลัลน์มาอยู่ในแก๊งซาตาน ให้สอนคนอื่นด้วยครับ”“ไม่ดีหรอก”เจอาร์ปฏิเสธทันที“แต่พี่ลัลน์เป็นเพื่อนผมนะ ผมอยากให้พี่ลัลน์มาเล่นกับผมทุกวัน”“ไม่ได้ครับ”เด็กชายทำหน้าหงอยทันทีที่โดนปฏิเสธ“อ้ะ!…สายแล้ว”เมื่อเห็นนาฬิกาที่ผนังกลับต้องตกใจที่ตัวเองเพลิดเพลินจนลืมเวลา เด็กสาวรีบอุ้มอคินลงจากตักเพราะจะต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวไปเรียนวิชาสำคัญในช่วงบ่าย แม้จะเหลือเวลาอีกหลายชั่วโมงแต่กว่าจะได้แท็ก







