All Chapters of เพียงนาง: Chapter 11 - Chapter 16

เฉินเจียวเหมยเพียงใช้หางตาแอบมองใครบางคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กันอย่างระแวงอยู่ตลอดเวลา เขากำลังนั่งอยู่ตรงนั้นด้วยมาดของบุรุษที่มีเสน่ห์น่าแทรกกายเข้าหานางติดใจเขาเสียแล้ว นางเป็นสตรีอย่างนี้ได้อย่างไร อา...นางต้องอยู่ให้ไกลจากเรือนร่างอันยั่วยวนของเขา นางต้องหนีเขาไปให้ไกล ก่อนที่นางจะรู้สึกคลั่งเขาไปมากกว่านี้เรื่องอย่างนี้จะให้ใครล่วงรู้ไม่ได้ โดยเฉพาะกับบุรุษน่าตายผู้นี้ นางจะต้องเก็บข่มมันเอาไว้ให้ลึกที่สุด ไม่ได้ ไม่ได้นางจะเสียชื่อหมอหญิงผู้เก่งกาจทุกสถานการณ์อย่างนี้...ไม่ได้! จะเสียท่าให้กับยาปลุกกำหนัดของตัวเองอย่างนี้...ไม่ได้! จะตกอยู่ในสภาพที่เป็นอยู่อย่างนี้...ไม่ได้! จะ....หือ!และแล้วความคิดที่ต้องการจะหนีใครบางคนด้วยเหตุผลทั้งหลายทั้งปวงของเฉินเจียวเหมยพลันตกไป ด้วยเพราะว่าใครบางคนนั้นพลันอุ้มนางลงจากรถม้าแล้วพานางมาขึ้นนั่งบนหลังม้าก่อนจะควบตะบึงม้าพานางออกมาอย่างรวดเร็วปานสายฟ้าฟาดและเพียงอึดใจ เสียงควบตะบึงม้าพลันดังขึ้นมาในโสตประสาทของเฉินเจียวเหมยและทำให้นางได้เข้าใจไม่...เฉินเจียวเหมยได้แต่ร่ำร้องอยู่ในใจเวลาผ่านไปครู่ใหญ่แล้วเฉินเจียวเหมยยังคงถูกบุรุษแป

ภายใต้ร่มไม้ร่มรื่นของป่าใหญ่หนาทึบ จ้าวจิ่นหลงเพียงบังคับม้าให้เดินเท้าอยู่เพียงเบาๆ มิได้เร่งรีบเหมือนดั่งเช่นในคราแรกเนื่องจากว่าในยามนี้ มีสตรีผู้หนึ่งผู้ซึ่งนั่งอยู่ภายในอ้อมแขนของเขาบนหลังม้าตัวเดียวกันนี้ นางกำลังนั่งสัปหงกคอพับคออ่อนอยู่ตรงแผงอกของเขานางคงใช้เรี่ยวแรงในการวิ่งหนีเขาเมื่อก่อนหน้านี้มากจนเกินไป หนีแล้วหนีอีกอยู่นั่น วิ่งไปทั่วหมู่บ้านอยู่อย่างนั้น มิรู้ได้ว่าจะหนีทำไมกันนักกันหนา หนีอยู่ได้ น่าขย้ำนัก!จ้าวจิ่นหลงนึกเข่นเขี้ยวอยู่อย่างนั้น ชายหนุ่มเพียงก้มหน้ามองเฉินเจียวเหมยที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงด้านหน้าของเขาในยามนี้ เขาจึงเอื้อมมือที่จับกุมเอวของนางขึ้นมาแล้วจับเอาศีรษะของนางกดเอาไว้ให้แนบกับแผงอกของเขา ให้นางได้หลับสบายอยู่ตรงแผงอกของเขา เขาเกรงว่านางจะสัปหงกจนตกม้าไป แล้วคอหักตายไปเสียก่อนที่จะได้เข้าพิธีแต่งงานกับเขามีสตรีมากมายที่ต้องการจะแต่งงานเป็นชายาของเขาแต่ละนางหาเรื่องเข้ามาหาเขาในวังไม่เว้นในแต่ละวัน จนเขานึกรำคาญก็เลยแอบปลอมตัวออกท่องเที่ยวไปถ้วนทั่วแผ่นดินจนมาถึงแคว้นเฉินแห่งนี้ แต่นาง...นางหนีเขา…นางทำการอุกอาจเพื่อที่จะ

“แค่ก แค่ก”เฉินเจียวเหมยสำลักน้ำจนตัวโยนในขณะที่จ้าวจิ่นหลงรีบเอื้อมมือขึ้นปัดปอยผมออกจากวงหน้าของนางพัลวัน เขารีบกอดประคองนางให้ลอยคออยู่ในน้ำทั้งอย่างนั้น พลางเมียงมองหาฝั่งที่ใกล้ที่สุดอย่างเร็วเมื่อเห็นว่านางสำลักน้ำจนหน้าแดง จมูกและริมฝีปากแดงไปหมดอย่างน่าสงสารจับใจ“ม้าเล่า” เฉินเจียวเหมยถามหาม้าในทันทีที่หายดีจากอาการสำลักน้ำ“มันว่ายน้ำไปทางนั้น” จ้าวจิ่นหลงตอบคำพลางโอบกระชับเฉินเจียวเหมยให้แนบแน่นมากยิ่งขึ้นเพื่อจะพานางขึ้นฝั่งทางด้านหนึ่งที่ประเมินดูแล้วใกล้กับพวกเขามากที่สุดในยามนี้“มันไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” เฉินเจียวเหมยยังคงเอ่ยถึงม้าอย่างนึกห่วงใย“เจ้าห่วงตัวเองก่อนดีหรือไม่” จ้าวจิ่นหลงบ่นออกมาเฉินเจียวเหมยถึงกับหรี่ตามองใครบางคนที่นางกอดต้นคอของเขาอยู่พลันนึกขัดใจขึ้นมาก่อนเอ่ยเสียงแหลม “ม้าตัวนั้นมันช่วยท่านเอาไว้นะ”จ้าวจิ่นหลงถึงกับชะงักไปอึดใจก่อนหันหน้ามามองสตรีในอ้อมแขนด้วยสายตาบางอย่างแต่ทว่า...เขาเพียงเอ่ยเสียงต่ำออกมาด้วยอารมณ์ขัดเคืองไม่ต่างกัน “แล้วมันต้องตกหน้าผาลงมาในน้ำเพราะใคร”“...”เฉินเจียวเหมยถึงกับนิ่งอึ้งไป เพียงอึดใจจึงส่งยิ้มแห้งๆใส่หน้าจ้