Semua Bab เกิดใหม่เป็นองค์หญิงวิปลาส: Bab 51 - Bab 60

เช้าตรู่ ณ ทุ่งหลงชุยท่ามกลางละอองหมอกจาง ๆ ลมหนาวพัดกรูผ่านใบหญ้าที่โอนลู่เป็นระลอก เรียงรายตลอดเส้นทางคือกองทหารองครักษ์สวมชุดเกราะสีดำสนิทยืนรักษาการอย่างแข็งขัน ทั้งสนามล่าสัตว์ถูกประดับด้วยธงหลวงสีแดงทองสะบัดพลิ้วเหนือยอดเสาไม้สูงเด่นตรงลานกลางแท่นหยกประธานพิธี ถูกจัดสร้างขึ้นชั่วคราวด้วยไม้หอม ผ้าไหมทอง และเครื่องประดับลายมังกร ควันธูปเครื่องบูชาลอยคลุ้งผสมกลิ่นสนป่า ให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธิ์หนักแน่น เสียงกลองพิธีสามลูกดัง “ตง! ตง! ตง!” ก้องไปทั่วทุ่ง ก่อนที่ขันทีจะประกาศเสียงสูงกังวาน“ฮ่องเต้เสด็จ”ทหารทั้งสนามคุกเข่าลงพร้อมกัน เสียงคำทัก “ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะ/เพคะ!” ดังประสาน กองม้าและขุนนางฝ่ายบุ๋นฝ่ายบู๋ต่างก้มศีรษะลงพร้อมเพรียง ฮ่องเต้จิ้งอู่เสด็จขึ้นแท่นประธาน พระองค์ทรงฉลองพระองค์ล่าสัตว์ชุดพิเศษสีดำทองลายมังกรห้ากรงเล็บ ปักด้วยไหมชั้นดีที่เปล่งประกายยามต้องแสงอรุณ พระพักตร์สงบแต่แฝงกลิ่นอายแห่งอำนาจ ดวงเนตรคมวาบชวนให้ผู้คนไม่กล้าสบตานานเกินไป เมื่อฮ่องเต้ประทับบนพระที่นั่ง ขันทีหลวงก็ประกาศให้ทุกผู้ลุกขึ้นรับพระราชดำรัส ฮ่องเต้จิ้งอู่ตรัสด้วยพระสุรเสียงทรงพลังหนักแน่น“ง

ป่าเขาด้านตะวันตกเงียบสงบจนผิดสังเกต ลมพัดใบไม้ดัง "ซู่" คล้ายเสียงกระซิบเตือนภัยที่ไม่มีใครได้ยิน องค์หญิงหลิงเซียงควบม้ารูปงามสีเทาอ่อนค่อย ๆ เลาะผ่านแนวป่า สายตาจับจ้องรอยเท้ากวางที่เพิ่งผ่านไปสด ๆ แต่ทันทีที่ม้าหยุดสูดกลิ่นลมสัญชาตญาณบางอย่างทำให้นางชะงัก"เงียบ… เงียบเกินไป" หลิงเซียงไม่มีเสียงนก ไม่มีเสียงสัตว์เล็ก ไม่มีแม้แต่เสียงลมสั่นผ่านกิ่งไม้เหมือนเมื่อครู่ บรรยากาศหนักอึ้งจนผิวหนังนางขนลุกวาบ หลิงเซียงกระชับคันธนูในมือ“มีบางอย่างไม่ปกติ…” หลิงเซียงนางพึมพำเบา ๆทันใดนั้นฉึบ!เสียงลูกธนูฉีกอากาศพุ่งมาจากเงามืดอย่างไม่ให้ตั้งตัว หลิงเซียงดึงบังเหียนม้าหลบเฉียดเพียงเสี้ยวนิ้ว ลูกธนูปักเข้าต้นไม้ด้านหลัง ปัก! จนลำไม้สั่นไหว หากนางช้ากว่านั้นเพียงกะพริบตาเดียวมันคงฝังที่กลางแผ่นหลัง เสียงใบไม้ไหวตามมาเป็นชุด ไม่ใช่เสียงสัตว์แต่เป็นเสียงมนุษย์หลายคนกำลังเปลี่ยนตำแหน่งอย่างรวดเร็ว ดวงตาขององค์หญิงทอประกายเย็น“เป็นคนของผู้ใด… กล้าลอบทำร้ายข้าในเขตล่าสัตว์หลวง” หลิงเซียงเงาดำสามร่างพุ่งออกมาจากแนวพุ่มไม้พร้อมกัน พวกมันแต่งกายชุดดำคลุมหน้า มีทวนสั้นและดาบโค้งในมือ เคลื่อนไหวว

ป่าหลังฝนตกมีกลิ่นดินอับชื้นปะปนกลิ่นโลหะจาง ๆ จิ้งไฉควบม้าเข้ายังแนวป่าอีกฝั่งหนึ่ง พร้อมองครักษ์มือฉมังสิบกว่านายติดตามอยู่ห่าง ๆ รอยเท้ากลุ่มคนร้ายที่พระองค์เจอก่อนหน้านี้ ลากยาวไปยังพื้นที่ต้องห้ามที่ไม่ควรมีผู้ใดย่างกราย เมื่อไปถึงพงหญ้ากำลังกระเพื่อมราวกับมีคนวิ่งฝ่าออกไปก่อนหน้าไม่เกินครึ่งชั่วยาม“ขวางมัน” จิ้งไฉพระสุรเสียงของจิ้งไฉเฉียบกริบ องครักษ์พุ่งลงจากหลังม้า ไล่เข้าตามช่องป่า เสียงการต่อสู้ดัง ฉับ! แกรก! แว่วมาจากด้านหน้า ไม่นานนักชายชุดดำผู้หนึ่งถูกจับกดลงกับพื้น ใบหน้าเปื้อนโคลนและเลือด แต่สายตายังแข็งกร้าวผิดกับลูกสมุนทั่ว ๆ ไป จิ้งไฉก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าหนักแน่น แผ่รัศมีเย็นเยียบจนชายชุดดำสะดุ้งวูบ“ตัวหัวหน้าอยู่ไหน” จิ้งไฉจิ้งไฉถามเรียบ ๆ ชายชุดดำเม้มปากแน่น ไม่ตอบ แม้แต่หายใจยังแผ่วลงราวกำลังตัดสินใจบางอย่างจิ้งไฉก้มตัวลงเล็กน้อย พระเนตรเยือกแข็งดั่งน้ำค้างกลางเหมันต์“เจ้ามีร่องรอยของสำนักนักฆ่า…ที่ควรถูกล้างบางไปตั้งแต่หลายปีก่อน” จิ้งไฉไหล่ของชายชุดดำกระตุกเล็กน้อย เหมือนโดนแทงตรงจุด หนึ่งในองครักษ์รายงานเสียงหอบ“องค์รัชทายาทพ่ะย่ะค่ะ! หัวหน้าอีกคนหลบหนี

หลังพิธีประกาศผลรางวัลจบลงราชสำนักเริ่มกลับเข้าสู่ความสงบ แต่บรรยากาศในหมู่เชื้อพระวงศ์และเหล่าแม่ทัพยังคงเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและความชื่นชม องค์หญิงหลิงเซียงทรงเดินอยู่ในลานชมล่า พระพักตร์สงบแต่สายพระเนตรแฝงความมั่นคงและรอยยิ้มบางเบา เหล่าอ๋องหลายพระองค์ท่านอ๋องสามจิ้งหาว ท่านอ๋องสี่จิ้งฉี ท่านอ๋องห้าจิ้งเซียน ท่านอ๋องหกจิ้งตง ท่านอ๋องเจ็ดจิ้งซวน และท่านอ๋องแปดจิ้งซี ต่างเข้ามาชื่นชนและทักทายอย่างจริงใจ“น้องหญิงของพี่ ล่าเสือได้อย่างเฉียบคมยิ่งนัก ฝีมือทำให้ผู้ชายอย่างข้าต้องยกย่องจริง ๆ เก่งมากน้องพี่” จิ้งหาวหลิงเซียงทรงยิ้มบาง“พี่สามก็กล้าและแม่นยำไม่แพ้กัน หมาป่าภูผาที่ท่านล่า…ก็สุดยอดเช่นกันเพค่ะ” หลิงเซียง“การล่าสัตว์ร่วมกันในป่านี้…ทำให้ข้าเห็นว่าน้องหญิงไม่เพียงงดงาม แต่ยังกล้าหาญและเฉียบคมอีกด้วย” จิ้งซวน องค์หญิงก้มเล็กน้อย ขอบพระทัยด้วยความสุภาพ“ข้าก็ได้เรียนรู้จากพี่เจ็ดเช่นกัน การล่าเสือสองตัวนั้นไม่ง่ายเลยเพค่ะ” หลิงเซียง“ความอดทนและความตั้งใจของน้องหญิง…ทำให้ทุกคนยกย่อง ครั้งหน้าถ้าเราได้ร่วมกลุ่มล่าอีกครั้ง ข้าคงได้เรียนรู้จากเจ้าอีกบ้างแล้วล่ะ” จิ้งซี องค์หญ

ท้องพระโรงขนาดใหญ่เต็มไปด้วยขุนนาง สนม และเหล่าเชื้อพระวงศ์ แสงโคมทองสาดลงบนพื้นกระเบื้องเสียงฝีเท้าก้องสะท้อนในอากาศ บรรยากาศเต็มไปด้วยความสง่างาม แต่แฝงความตึงเครียด องค์หญิงหลิงเซียงประทับอยู่กลางท้องพระโรง พระพักตร์เรียบสงบ แต่สายพระเนตรแฝงความเยือกเย็นและความตื่นตัว ทุกสายตาในท้องพระโรงจับจ้องไปที่พระองค์มู่เทียนหลางก้าวขึ้นอย่างสง่างาม แต่มือแนบแน่น ประสานกับความตั้งใจแน่วแน่ เสียงเขาเข้มแต่มั่นคงดังก้องท้องพระโรง“ฝ่าบาท ข้าขอถวายคำสัตย์ต่อองค์หญิงหลิงเซียง ข้าขอรับผิดชอบต่อพระองค์ทั้งชีวิต ไม่ว่าจะเป็นคำกล่าวใด ข่าวลือ หรืออันตรายใดที่อาจเกิดขึ้นในราชสำนัก” เทียนหลางสายตาทุกคู่หันมาจับจ้องเขาความเงียบเกิดขึ้นชั่วครู่แล้วเขาก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว“ข้าขอสมรสพระราชทานจากฝ่าบาท เพื่อที่ข้าจะได้อยู่เคียงข้างองค์หญิงหลิงเซียง ปกป้องพระองค์ด้วยชีวิตของข้า พ่ะย่ะค่ะ” เทียนหลางฮ่องเต้จิ้งอู่ทรงประทับอยู่บนแท่นสูงพระพักตร์เข้ม แต่สายพระเนตรจับจ้องมู่เทียนหลางอย่างละเอียด ความเงียบในท้องพระโรงทำให้ทุกคำพูดหนักแน่นชัดเจนองค์หญิงหลิงเซียงทรงนิ่งสายพระเนตรสบกับมู่เทียนหลาง ในนั้นเต็มไปด