All Chapters of เกิดใหม่เป็นองค์หญิงวิปลาส: Chapter 61 - Chapter 70

ย้อนกลับไปวันงานสมรสพระราชทาน ญาติฝั่งตระกูลกาที่ได้รับอนุญาตเข้าร่วมมีเพียง ท่านยายและป้าสะใภ้ทั้งสี่ เท่านั้นที่ได้รับอนุญาตให้เข้าร่วมพิธีด้วยงานสมรสพระราชทานถูกกำหนดขึ้นที่ท้องพระโรงใหญ่ม่านแพรแดงลอยอ่อนตามแรงลม กลิ่นกำยานหอมอ่อน ๆ ลอยปกคลุมทั้งโถงประดับด้วยโคมไฟแดงทองจำนวนมากจนสว่างราวกลางวัน แต่ในความยิ่งใหญ่อลังการนั้นมีเงาของการเมืองแฝงอยู่ตระกูลเกาความอึดอัดที่ถูกกีดกันในงานสมรสของหลานสาวเพียงคนเดียวของพวกเขา ราชโองการกำหนดชัดให้ญาติทางฝั่งเจ้าสาวจากตระกูลเกาเข้าร่วมเพียงห้าคน ท่านยายเฟยเถาผู้สง่างามในชุดผ้าไหมสีม่วงอ่อน ป้าสะใภ้ทั้งสี่ จากทั้งสี่ของตระกูลเกา แต่ละคนแต่งกายอย่างสำรวมไม่หรูจนแย่งเด่นจากราชสกุล พวกนางเดินตามขันทีนำทางเข้ามาอย่างเงียบงัน เสียงซุบซิบจากเหล่าขุนนางสองฝั่งทางดังไล่มาตลอด“มีมาร่วมงานเพียงเท่านี้หรือ… ญาติขององค์หญิง”“ดูท่าในตระกูลเกาจะมีเรื่องฝ่ายในกันอยู่ไม่น้อย”“ฮ่องเต้คงไม่ต้องการให้บุคคลบางคนเข้าร่วมกระมัง หรือไม่ฉินไทเฮาคงอยากให้ตระกูลเกาเสียหน้า”ท่านยายเพียงยิ้มบาง ๆ ไร้ความหวาดหวั่น แต่ในดวงตาเต็มไปด้วยความคิดลึกซึ้ง เพราะนางรู้ดีว่าเหต

ลมยามค่ำพัดผ้าม่านไหมในตำหนักไฉ่หงให้ไหวพลิ้ว องค์หญิงหลิงเซียงเพิ่งทรงฟื้นคืนจากพักผ่อนระหว่างงานล่าสัตว์ เมื่อหม่ากูกูเข้ามาคุกเข่ารายงานด้วยสีหน้าลำบากใจ“องค์หญิงเพคะ… หม่อมฉันมีเรื่องที่ควรกราบทูล” หม่ากูกูน้ำเสียงนั้นสั่นเล็กน้อยจนหลิงเซียงชะงักพระหทัยเหมือนบีบรัดกลัวว่าจะเป็นเรื่องไม่ดี“เกิดเรื่องอันใดอีกหรือหม่ากูกู” หลิงเซียงหม่ากูกูสูดหายใจลึกก่อนตอบ“วันงานสมรส… ท่านยาย และท่านป้าสะใภ้ทั้งสี่ขององค์หญิง ได้เดินทางมาถึงเพื่อร่วมงานของพระองค์ด้วยเพคะ แต่… ถูกสำนักพิธีการกันไว้ ไม่ให้เข้าใกล้เขตพิธีงานมากนัก อ้างว่ารายชื่อไม่อยู่ในบัญชีที่ฮ่องเต้ทรงอนุญาตเพค่ะ” หม่ากูกูเสียงในลำคอของหลิงเซียงเหมือนหยุดลงกะทันหัน พระหัตถ์ที่ถือถ้วยชาร่วงลงกระแทกกับโต๊ะเบาๆ น้ำชากระเซ็นเปื้อนชุดสีอ่อน แต่พระองค์กลับไม่รู้สึกเลยแม้แต่น้อย“ท่านยาย… ถูกกันไว้ไม่ให้เข้าใกล้ข้าป้าสะใภ้ทั้งสี่ ก็ถูกกันเหมือนกันหรือ” หลิงเซียงเสียงถามนั้นเบาแต่เย็นเยียบจนหม่ากูกูไม่กล้าขึ้นเสียงตอบ ในหัวก็คิดหาเหตุผลว่าทำไมถึงต้องทำกันขนาดนี้ด้วย ฮ่องเต้เดี๋ยวเดี๋ยวร้ายจริง ๆ แต่ในใจต้องนี้รู้สึกน้อยใจมาก จะทำอะไ

หลังจากความเจ็บปวดในอกเริ่มคลี่คลายเพราะอ้อมกอดของมู่เทียนหลาง องค์หญิงหลิงเซียงเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ ขยับตัวออกจากอ้อมแขนเขาอย่างลังเล เขามองนางทันที สายตาเข้มลึก แต่อ่อนโยน“เจ้ามีเรื่องอะไรจะพูดกับข้าอีกหรือ” เทียนหลางหลิงเซียงหลุบตาลงนิ้วเล็กกำชายอาภรณ์แน่นเหมือนลังเลจะพูดดีหรือไม่ เรื่องที่จะคูยก็คือองค์หญิงหลิงเซียงเผยแผนการอยากออกไปเริ่มต้นชีวิตใหม่“ท่านพี่… ความจริงแล้ หม่อมฉันมีเรื่องหนึ่งที่ปิดบังท่านและทุกคนในวังมานาน” หลิงเซียง เสียงนางเบามากแต่มีความเด็ดเดี่ยวข้างใน มู่เทียนหลางขมวดคิ้วเล็กน้อย “เรื่องอะไร” เทียนหลางองค์หญิงหลิงเซียงสูดลมหายใจลึก เหมือนต้องรวบรวมทุกความกล้าทั้งหมดที่มี“ข้า… และทุกคนในตำหนักไฉ่หง ต่างวางแผนกันไว้ว่าจะออกจากวังค่ะ จะไปใช้ชีวิตใหม่ที่นอกกำแพงวังหลวง เจ้าค่ะ” หลิงเซียงห้องทั้งห้องเงียบลงทันทีเงียบจนได้ยินเพียงเสียงลมลอดกรอบหน้าต่าง มู่เทียนหลางนิ่งไปครู่ใหญ่ ดวงตาคมวาวขึ้น ทั้งตกใจ ทั้งไม่คาดคิด แต่ไม่มีความโกรธเลยแม้แต่น้อย“ออกจากวังหรือ” เทียนหลาง เสียงเขาทุ้มต่ำ ราวกับต้องทวนเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้ฟังผิด “เจ้าต้องการ

ตอนนี้กำลังอวิ๋นโซ่วเริ่มสืบหาที่ซ่อนของสำนักเงารัตติกาล กลางดึกของคืนที่ลมหนาวพัดแรง ท้องฟ้าปิดทึบไร้แสงดาว อวิ๋นโซ่วยืนอยู่บนยอดกำแพงเมืองด้านทิศเหนือ เงาร่างสูงโปร่งแผ่วเบาราวภูตผี ข้างกายมีเพียงกระบี่คู่ใจและความคิดที่เริ่มหนักขึ้นทุกคืน เขาตัดสินใจแล้วถ้าต้องการจะครอบครององค์หญิงหลิงเซียงอย่างแท้จริง เขาต้องรู้ให้ได้ว่าสำนักเงารัตติกาลยังเหลือรอดผู้ใดและซ่อนตัวอยู่ที่ไหน เพราะแผนการของเขาต้องสำเร็จและต้องใช้คนพวกนี้ช่วยอีกแรงอวิ๋นโซ่วเริ่มจากรายชื่อผู้ถูกประกาศว่าตายไปแล้ว เมื่อสิบปีก่อนในเหตุการณ์ล้างบางของสำนักเงารัตติกาลแต่ในบันทึกลับขององครักษ์ประจำวังกลับมีข้อสังเกตว่า ศพของหลายคนไม่เคยถูกพบ เขาไปสืบโรงเตี๊ยมเก่า ๆ ทางประตูทิศตะวันตก เถ้าแก่ชราที่มองผ่านโลกมานับไม่ถ้วน เมื่อเห็นเขาเพียงแวบเดียว สีหน้ากลับเคร่งเครียดขึ้นชั่วพริบตา“ท่านลูกค้าคงมาผิดที่...” เถ้าแก่พูดช้า ๆ อวิ๋นโซ่ววางถุงเงินลงเบา ๆ สูงกว่าปกติถึงสามเท่า เสียงเหรียญกระทบท่อนไม้ทำให้อีกฝ่ายสะดุ้ง“ข้าต้องการรายชื่อคนที่เคยขอให้ท่านส่งข่าวลับไปทางเมืองเว่ยในช่วงสิบปีที่แล้ว” อวิ๋นโซ่วเสียงของเขานุ่ม แต่เย็นล

บรรยากาศระหว่างทางเข้าสู่เมืองไฮ่หยาง หลังจากเหตุลอบโจมตีขบวนทั้งหมดกลับเงียบลงอย่างเห็นได้ชัดเสียงล้อรถม้ากลับมาบดพื้นดินเป็นจังหวะเนิบช้า แต่ทุกคนต่างรู้ดีว่าความรู้สึกไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว ลมทะเลเริ่มแรงขึ้นเรื่อย ๆ กลิ่นเค็มอ่อน ๆ ลอยมาตามกระแสลมท้องฟ้ากลายเป็นสีน้ำเงินสดกว่าก่อนหน้า เป็นสัญญาณว่าพวกเขาเข้าใกล้ไฮ่หยางเต็มทีภายในรถม้าองค์หญิงหลิงเซียงนั่งประคองเสี่ยวถังจือที่ยังคงหน้าซีด“ไม่ต้องกลัวแล้วนะ เมื่อกี้เจ้าทำดีมากเลย” หลิงเซียงเสี่ยวผิงจื่อยกมือขึ้น“ข้า… ข้าคิดว่าจะไม่รอดแล้วขอรับ แต่นายท่านมู่กับพี่เฟิงหวงเท่มากเลย!” เสี่ยวผิงจื่อซินเหมยรีบปรามเบา ๆ“เบาเสียงหน่อยสิ เดี๋ยวพี่เฟิงหวงจะยิ่งกังวล” ซินเหมยหลิงเซียงยิ้มบาง ๆ“อย่ากังวล แต่ก็ภูมิใจในทุกคน ขอบใจนะที่ช่วยกัน” หลิงเซียงไป๋กงกงกับหม่ากูกูลอบมององค์หญิงด้วยสายตาเอ็นดูปนห่วง พวกเขาเห็นชัดว่าองค์หญิงเติบโตขึ้นมากจากวันแรกที่มาถึงตำหนักไฉ่หงมู่เทียนหลางควบม้าอยู่ข้างรถม้าท่าทางนิ่งขรึม แต่แฝงความตึงเครียดไม่ปล่อยวาง เฟิงหวงขี่ม้าควบเทียบเข้ามา“นายท่าน… ขบวนมือสังหารที่มาก่อนหน้านี้ เป็นแค่พวกฝึกหัด หากมีผู้ส