All Chapters of เกิดใหม่เป็นองค์หญิงวิปลาส: Chapter 41 - Chapter 50

ค่ำคืนนี้ลมเหนือพัดแรงเป็นพิเศษ ท้องฟ้าถูกห่มด้วยเมฆสีเทาหม่น แสงจันทร์เพียงเสี้ยวส่องลอดกิ่งสนสูงโปร่งของเขตตำหนักร้างเว่ยอิง องค์หญิงหลิงเซียงห่อคลุมไหล่ด้วยผ้าคลุมสีดำสนิท ฝีเท้าเบาจนแทบไม่มีเสียงเมื่อก้าวผ่านลานหญ้าเปียกชื้นตำหนักเว่ยอิงเงียบสงัดราวกับถูกเวลาลืมเลือน ประตูไม้แกะสลักซึ่งเคยงดงามบัดนี้เกรอะกรังด้วยฝุ่น แต่เมื่อหลิงเซียงผลักประตูเบา ๆ กลับเกิดเสียงแผ่วเพียงพอให้ได้ยินว่าที่นี่ตื่นแล้ว องค์หญิงหลิงเซียงยังคงมาฝึกวิชาที่ตำหนักเว่ยอิงเหมือนทุกวัน ภายในห้องลับชั้นในยังคงมีกลิ่นยาสมุนไพรเจือกลิ่นไม้จันทน์อ่อน ๆ คบเพลิงที่เคยดับไปแล้วกลับติดขึ้นเองทีละดวงเมื่อนางก้าวเข้าไปคล้ายรู้ตัวดีว่าเจ้าของกลายมาเยือนอีกครั้งหลิงเซียงย่อตัวตรงกลางห้อง หยิบคัมภีร์เล่มใหม่ที่พึ่งค้นพบเมื่อคืนว่าออกมาอ่าน คัมภีร์ลายมังกรเมฆ ที่หาเจอจากซอกผนังลับขึ้นมากาง หน้ากระดาษเก่าแต่เส้นอักขระยังเรืองแสงราวกับเพิ่งเขียนไม่นาน นางหลับตาตั้งสมาธิตามลมหายใจ ก่อนเคลื่อนท่วงท่าตามบทฝึกที่บันทึกไว้ท่าที่สามเหินลมไร้เสียงทำให้กระแสลมภายในห้องก่อเป็นหมุนวนเบา ๆ ผ้าคลุมปลิวตามแรงลมราวกับมี มือของใครสักคนช

ลมดึกพัดผ่านยอดไผ่จนเกิดเสียงเสียดสีกันเบา ๆ ทั่วบริเวณตำหนักไฉ่หง ไฟประทีปแทบทุกดวงดับลงแล้ว เหลือเพียงแสงจันทร์ส่องต้องหลังคาอย่างเย็นเยียบ หลังรับพระบัญชายามค่ำ อวิ๋นโซ่วเร่งกลับมาที่ตำหนักไฉ่หงตามคำสั่งให้เฝ้าองค์หญิงอย่างใกล้ชิด เขาเลือกใช้วิธีที่ตนถนัดที่สุด เงียบและมองจากในความมืดเมื่อเขามาถึงกำแพงด้านเหนือของตำหนัก เงาในสายตาของเขาไม่ผิดเพี้ยนตำหนักมืดเกินไป ทั้งที่ก่อนหน้านี้เพิ่งเกิดเหตุลอบสังหาร เขาขยับตัวขึ้นไปบนหลังคาอย่างไร้เสียง ตั้งใจจะตรวจดูความปลอดภัยขององค์หญิงจากด้านบนตามวิธีขององครักษ์เงา แต่ก่อนที่เขาจะลงไปใกล้ห้องนอนของนาง เสียงบางอย่างดึงความสนใจของเขาไปอีกฝั่งหนึ่งของตำหนักเป็นเสียงฝ่ามือกระทบลมเบา ๆ จังหวะนั้นแม่นยำเกินกว่าจะเป็นท่าทางของหญิงชั้นใน อวิ๋นโซ่วหรี่นัยน์ตาแล้วเลื่อนตัวไปตามขอบหลังคาอย่างชำนาญ สิ่งที่เห็นเบื้องล่างทำให้เขานิ่งค้าง ใต้ศาลาเล็กริมบ่อน้ำองค์หญิงหลิงเซียงยืนอยู่เพียงลำพัง ผมยาวสยายเพราะเพิ่งถูกปล่อยออก นางสวมชุดนอนเรียบง่ายแต่แนวแขนเสื้อพับขึ้นสูงที่พื้นเบื้องหน้าเป็นแท่นหินลับคมแบบพกพา และมีเศษเหล็กบาง ๆ กระจัดกระจาย หลิงเซียงกำลั

หลังจากเทศกาลชุนเจี๋ยผ่านไปเกือบสองเดือน อากาศต้นฤดูใบไม้ผลิเริ่มอุ่นขึ้นทีละน้อย ดอกเหมยที่หน้าตำหนักไฉ่หงผลิดอกเป็นระลอกสุดท้ายก่อนร่วงโรย ทิ้งไว้เพียงกลิ่นหอมบางเบาติดปลายลมยามเช้า ภายในตำหนักเงียบสงบตามแบบที่องค์หญิงหลิงเซียงชอบ ช่วงนี้ไม่มีเหตุการณ์วุ่นวาย ทั้งเรื่องลอบสังหารและเรื่องในวังหลวงก็สงบนิ่งอย่างประหลาด ราวกับมีมือใครสักคนคอยเก็บกวาดเบื้องหลังให้ทุกอย่างเป็นระเบียบอวิ๋นโซ่วในช่วงสองเดือนมานี้ยังคงมาปรากฏตัวทุกเช้าอย่างเคร่งครัด อ้างว่ามาเฝ้าดูความปลอดภัยขององค์หญิงตามพระบัญชาฮ่องเต้ แต่สายตาเจ้ากรรมก็ยังมององค์หญิงแต่ละทีก็เต็มไปด้วยความสงสัยปนไม่ไว้วางใจอยู่เสมอ ไป๋กงกงและหม่ากูกูต่างก็ดีใจที่องค์หญิงมีชีวิตสงบสุขเสียที ขันทีหนุ่มสองคนเสี่ยวถังจือกับเสี่ยวผิงจื่อ ก็กลับมาทำงานอย่างกระตือรือร้นเพราะไม่ต้องคอยระวังภัยเหมือนช่วงฤดูหนาวที่ผ่านมาแต่สิ่งที่ต่างออกไปคือองค์หญิงหลิงเซียงเริ่มคุ้นชินกับชีวิตในวังมากขึ้นอย่างน่าแปลกใจ ช่วงเช้าหลิงเซียงมักนั่งอ่านตำราแพทย์จีนโบราณที่ได้จากห้องลับ ว่างก็ฝึกวิชาภายในเบา ๆ ตามแบบที่ซือฝู่เคยสอนในความทรงจำร่างเดิม ตอนกลางวันก็ชิมอ

เสียงม้าสองตัวที่เร่งเข้ามาใกล้ดังขึ้นอย่างฉับพลัน ฝุ่นดินปลิวฟุ้งจนทหารคุ้มกันต้องยกแขนบังหน้า รถม้าขององค์หญิงหลิงเซียงหยุดกึกกลางเนินป่า ทหารคนหนึ่งกระโดดลงจากหลังม้า เข่าทั้งสองแตะพื้นทันที หอบหายใจแรงเหมือนเพิ่งเร่งม้าจนสุดกำลัง“องค์หญิง พะ…พ่ะย่ะค่ะ เกิดเหตุใหญ่แล้ว!”อวิ๋นโซ่วชักม้าบังหน้ารถม้าทันที“รายงานมา!” อวิ๋นโซ่วทหารคนนั้นรีบตอบเสียงสั่น“ท่านอ๋องเจ็ดกับท่านอ๋องแปด ทั้งสองพระองค์กำลังต่อสู้กันอยู่ในแนวป่าด้านหน้า! ใกล้ลานเนินทางลงสู่ทุ่งหลงชุยพ่ะย่ะค่ะ!”คำว่าท่านอ๋องเจ็ดกับท่านอ๋องแปด ทั้งสองพระองค์กำลังต่อสู้กัน ทำให้หลิงเซียงยกม่านขึ้นแทบจะทันทีโดยไม่สนสายตาคนรอบข้าง“เจ้าพูดว่าอะไรนะ” หลิงเซียงน้ำเสียงนางตกใจจน ไป๋กงกงสะดุ้งทหารคุกเข่าลงต่ำกว่าเดิม“กระหม่อมเห็นกับตาพ่ะย่ะค่ะ! ท่านอ๋องเจ็ดทรงชักดาบปะทะกับท่านอ๋องแปด! คนของทั้งสองพระองค์ต่างล้อมเป็นวงสถานการณ์รุนแรงมาก!”อวิ๋นโซ่วกัดฟัน“เหตุใดท่านอ๋องทั้งสองถึงมาอยู่ตรงนั้น ทำไมถึงมีการปะทะกันก่อนพระราชพิธีเริ่ม!” อวิ๋นโซ่ว“ข้าน้อยไม่ทราบเช่นกันขอรับใต้เท้า แต่ดูท่า…เหมือนมีการซุ่มโจมตีบางอย่างมาก่อน!”หลิงเซีย

เสียงฟาดกระบี่ดัง เคร้ง! สะท้อนก้องไปทั้งแนวป่าลึกบริเวณเชิงเขาทุ่งหลงชุย ใบไม้ปลิวว่อนตามแรงลมจากการปะทะ หน่วยทหารที่ตามองค์หญิงหลิงเซียงมาด้วยยืนนิ่งตึงเครียด ไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะทั้งสองคือเชื้อพระวงศ์ผู้มีวรยุทธ์สูงส่งที่สุดในแผ่นดินจิ้งซวนท่านอ๋องเจ็ดดวงตาเย็นชาดุจน้ำแข็ง กำกระบี่แน่น ความเงียบขรึมประจำตัวถูกแทนที่ด้วยความดื้อดึงจิ้งซีท่านอ๋องแปดสีหน้าฉายชัดถึงความเจ็บแค้น “เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยคนที่ลอบสังหารข้าไว้รึ!” จิ้งซีทั้งคู่พุ่งเข้าหากันอีกครั้ง ก่อนที่เสียงใสแต่นิ่งสงบดังแทรกขึ้น“พอได้แล้ว!” หลิงเซียงเสียงนั้นเหมือนลมเย็นชะงัดหยุดทุกอย่าง องค์หญิงหลิงเซียงก้าวออกจากพุ่มไม้ ใบหน้าสงบแต่แววตาเฉียบราวมีด มีเพียงอวิ๋นโซ่วที่ตามติดอยู่ด้านหลังสีหน้าราวกับหัวใจหล่นวูบ ทหารทั้งหมดคุกเข่าลงทันที “ถวายบังคมองค์หญิง!”การเคลื่อนไหวของสององค์ชายชะงักชั่วขณะ แต่ยังไม่ลดกระบี่ลง หลิงเซียงก้าวเข้าไปยืนระหว่างกลางทั้งสอง โดยไม่หวาดหวั่นแม้แต่น้อย“หากวันนี้พระเชษฐาทั้งสองยังฝืนสู้ต่อเช่นนี้ บัลลังก์มังกรไม่ต้องสั่นคลอนเพราะไพร่ฟ้าศัตรูภายนอก… แต่เพราะเลือดเชื้อพระวงศ์ที่รดลงพื้นด