Semua Bab เกิดใหม่เป็นองค์หญิงวิปลาส: Bab 31 - Bab 40

เมื่อมีข่าวดีที่ทำให้มีความสุขแน่นอนว่าการฉลองก็ต้องมาคู่กัน วันนี้หลิงเซียงจะแสดงฝีมือทำอาหารให้ทุกคนในตำหนักไฉ่หงได้ทานอีกตามเคย เมนูวันนี้ก็ยังคงมีเมนูแซ่บ ๆ อยู่ด้วย มีเมนูต้มโคล้งปลาใบมะขามอ่อน ลาบหมู ต้มแซ่บกระดูกอ่อน และมีอาหารทะเลเผากับน้ำจิ้มซีฟู้ดรสเด็ด ขนมหวานก็มีเป็นอะไรง่ายไม่ยากนั้นก็คือทับทิมกรอบกับมรกตกรอบของโปรดประจำบ้านหยางรองเมนูแรกต้มโคล้งปลาแห่งใบมะขามอ่อน ส่วนผสม มีปลาแห้งย่าง หอมแดง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริกแห้ง รากผักชี มะเขือเทศ ผักชี ผักชีใบเลื่อย ใบมะขามอ่อน มะขามเปียก และน้ำปลาดี วิธีทำต้มโคล้งปลาแห่งใบมะขามอ่อน ต้มโคล้งปลาแห่งใบมะขามอ่อน วิธีทำเริ่มจากนำปลาแห้งไปย่างให้หอม และกรอบขึ้นพักไว้ให้แห้งแล้วบิเป็นชิ้นๆ นำหอมแดง ข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด พริกแห้ง ไปคั่วให้หอม ตั้งน้ำให้เดือดใส่รากผักชี ตามด้วย หอมแดง ข่า ตะไคร้ใบมะกรูดที่คั่วไว้แล้ว พอน้ำเดือดแล้วใส่มะเขือเทศที่หั่นแล้ว ตามด้วยปลาแห้งย่าง ให้ทุกอย่างเดือดเข้ากันสักพัก แล้วค่อยปรุงรสด้วยน้ำมะขามเปียก และน้ำปลา นำใบมะขามอ่อนวางรองก้นถ้วย ตามด้วยพริกแห้งที่คั่วแล้วบุพอแตก แล้วตักต้มโคล้งใส่ลงไป โรยหน้าด้วย

ค่ำคืนนั้นหลังกลับมาถึงตำหนักไฉ่หง องค์หญิงหลิงเซียงวางของฝากการจากตระกูลเกาไว้ยังไม่ทันเรียบร้อย ความอ่อนล้าก็ถาโถมเข้ามาจนพระนางเผลอหลับไปบนเฉียงยาวที่หน้าต่าง แสงจันทร์สาดลอดผ่านผ้าม่านสีชาดอ่อน ทว่าคืนนั้นกลับไม่เงียบสงบดังเคย ในความฝันของหลิงเซียงกลับเต็มไปด้วยความประหลาดลึกลับเสียจนพระนางสะดุ้งตื่นหลายครั้งสายลมเย็นวูบหนึ่งพัดผ่าน โลกรอบกายเงียบงันจนสามารถได้ยินเสียงหัวใจเต้นของตนเอง หลิงเซียงพบว่าตนยืนอยู่บนลานหินที่สูงชันราวกับยอดเขาเส้าซาน แต่บรรยากาศกลับพร่าเลือน คล้ายกึ่งจริงกึ่งภาพลวงตา เบื้องหน้าเป็นทะเลหมอกสีเงินไหลเอื่อย แต่ภายใต้หมอกนั้นกลับมีลำแสงสีทองอมฟ้า พวยพุ่งขึ้นสู่ฟากฟ้าราวกับประกายดาบสวรรค์ผ่าอากาศแสงนั้นเต้นระริกเป็นริ้ว เสียงหวีดหวิวบางเบาคล้ายเสียงขลุ่ยโบราณดังสะท้อนทั่วภูผาและท่ามกลางหมอกนั้น มีเงาร่างของหญิงคนหนึ่งยืนอยู่ หันหลังให้หลิงเซียง หญิงผู้นั้นสวมชุดฮองเฮาสีเขียวหยก ผมดำยาวถูกรวบด้วยปิ่นทองรูปนกฟีนิกซ์ ร่างนั้นช่างละม้ายกับ อดีตฮองเฮาพระมารดาของหลิงเซียง จนหัวใจของพระนางเจ็บหน่วง“เสด็จแม่…” หลิงเซียงเสียงหลิงเซียงสั่นพร่าหญิงคนนั้นไม่หันกลับม

เสียงลมบนยอดเขาเส้าซานสงบลงหลังลำแสงแตกสลาย แต่ในอกขององค์หญิงหลิงเซียงกลับไม่สงบเลยแม้แต่น้อย หัวใจพระนางเต้นแรงราวกับมีบางสิ่งกำลังตื่นขึ้นอยู่ภายใน ชายชราผู้เฝ้าภูเขามองพระนางอย่างพินิจ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วแต่ทรงพลัง“องค์หญิง… พลังในตัวเจ้าเริ่มขยับแล้ว”หลิงเซียงขมวดคิ้ว “พลัง… อะไรหรือ” หลิงเซียงชายชราหรี่ตามองยอดเขาที่ถูกความมืดกลืนไปแล้ว ทว่าคำพูดกลับเหมือนเปิดประตูอีกบานหนึ่งในชะตาชีวิตของพระนาง“พลังลมปราณแห่งสายเลือดหงส์ไฟ พลังที่แม่ของเจ้าฝึกจนถึงขั้นสูงสุด แต่ถูกปิดผนึกไว้เพื่อความปลอดภัยของเจ้า”หลิงเซียงเบิกตากว้างหัวใจเหมือนถูกกระชากไปกลางอากาศ“เสด็จแม่…” หลิงเซียง“ใช่” ชายชราพยักหน้า“เมื่อเจ้าปลุกความทรงจำบนยอดเขา แสงนั้นได้ปลดผนึกส่วนหนึ่งของพลังในตัวเจ้าด้วย”พระองค์ยังไม่ทันได้ถามต่อทันใดนั้นลำแสงสีทองแทบมองไม่เห็นก็ไหลเวียนริบหรี่ที่ปลายนิ้วของพระนางเหมือนด้ายไหมสวรรค์เส้นเล็กที่ขยับไปตามลมหายใจ หลิงเซียงชะงัก มองดูแสงนั้นอย่างตกใจและตกตะลึง“นี่… ข้าเป็นคนทำเหรอ” หลิงเซียงชายชรายิ้มจาง ๆ“เจ้าไม่ได้ทำ… พลังในกายเจ้าต่างหากที่ตอบสนองต่อสิ่งที่เรียกมันอยู่ผลึก

ฮองเฮาลู่เหย่หญิงงามผู้ถือกำเนิดจาก ตระกูลสุ่ยตระกูลขุนนางเก่าแก่ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสง่างามและมารยาทอันบริสุทธิ์ดุจน้ำแข็งบนยอดผาสูง งดงามจนยากจะละสายตา ความงามของนางไม่ได้ร้อนแรงดั่งดวงอาทิตย์แต่เป็น ความงามเยือกเย็นงามอย่างสูงศักดิ์ งามแบบที่ทำให้ผู้คนไม่กล้าเข้าใกล้โดยไม่จำเป็นผิวของลู่เหย่ขาวเนียนราวหยกขาวชั้นดี นวลละเอียดจนแสงแดดเช้าสะท้อนออกเป็นประกายอ่อน ดวงหน้าเรียวยาวได้รูปแบบหญิงตระกูลสุ่ย ซึ่งขึ้นชื่อมาตั้งแต่บรรพบุรุษว่างามประหนึ่งพระจันทร์ที่เพิ่งขึ้นฟ้า คิ้วโก่งงามดุจเส้นพู่กัน ปลายคิ้วมีเสน่ห์คมกริบ แต่เปี่ยมความสงบ ดวงตาของนางเรียวยาวคล้ายเส้นหิมะละลาย ทั้งเย็น ทั้งลึก แต่ก็ซ่อนความแหลมคมเวลาเพียงเหลือบมอง ก็ทำให้ขันทีหรือนางกำนัลรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุเข้าไปถึงจิตใจลู่เหย่างดงามในแบบที่สง่างามกว่าทุกผู้หญิงในวัง แต่ความงามนั้นแฝงความเคร่งขรึม ดุจบุปผาน้ำแข็งที่บานอยู่บนยอดเขาสูงงามจับใจ แต่ยากจะเข้าใกล้ วรกายสูงโปร่ง การเคลื่อนไหวของนางอ่อนช้อยราวสายน้ำ แต่กลับมีอำนาจแฝงอยู่ในทุกก้าว เพียงยกพระหัตถ์ขึ้นทั้งตำหนักเงียบลง เพียงปรายพระเนตรนางกำนัลตัวสั่นตระกูลสุ่ยเป

ค่ำคืนในวังหลวงเงียบสงัด ดวงจันทร์ซ่อนในหมู่เมฆจนความมืดทาบทับทั่วบริเวณตำหนักไฉ่หง ราวกับฟ้ากำลังปิดบังบางสิ่ง ในเงามุมหนึ่งของกำแพงตำหนัก ชายชุดดำผู้หนึ่งยืนแนบกำแพงหลังต้นสนเก่า ดวงตาคมกริบส่องผ่านช่องใบไม้เล็กๆ คอยจับจังหวะเงาของคนในตำหนักมาเป็นเวลาหลายคืนเขาคือ อวิ๋นโซ่ว องครักษ์เงาลับฝ่ายสำนักเงามืดของกรมตรวจการในวัง ผู้รับผิดชอบจับตา พื้นที่ต้องสงสัย ใด ๆ ตามคำสั่งตรงจากผู้มีอำนาจลึกลับที่ไม่เปิดเผยชื่อ คืนนี้เขามีเหยื่อที่ต้องจับตาเพียงหนึ่งเดียว องค์หญิงหลิงเซียงความผิดปกติที่เริ่มสะสม จนอวิ๋นโซ่วจดบันทึกลงในแผ่นไม้ของเขา“วันที่หนึ่ง องค์หญิงออกจากตำหนักหลังยามไฮ่ ประตูสวนท้อเปิดแต่ไม่พบคนออกมา”“วันที่สอง : กลีบดอกท้อปลิวว่อนกลางคืนทั้งที่ลมสงบ”“วันที่สาม : พบแสงแปลกวาบในเรือนเก็บของหลังตำหนัก ชั่วพริบเดียวแล้วหายไป” “วันที่สี่ : ยามกลับเข้าตำหนัก องค์หญิงมีลมหายใจหนักผิดปกติเหมือนเพิ่งฝึกกำลังภายใน”อวิ๋นโซ่วขมวดคิ้วคิดหนัก องค์หญิงที่เคยอ่อนแอไร้กำลัง จะมีเหตุใดต้องซ่อนตัวในยามดึก ยิ่งเขาจับตายิ่งรู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา คืนนี้เขาเลือกดักฟังใกล้ประตูเรือนเก็บของหลั