All Chapters of เจ้าพ่อนักซิ่ง: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 6บุญ Talk ฉันกลับมาถึงบ้านตัวเองอย่างปลอดภัยแล้ว หลังจากที่ตกลงกันได้เขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ฉันจึงขอตัวกลับมาเพราะมันดึกมาก และบวกกับฉันที่เจ็บปวดไปตามตัวจากการโดนทุ่มลงพื้นอย่างแรงแล้วไหนจะอาการโคตรง่วงอีกแถมพรุ่งนี้มีทำงานเช้าด้วยสิวันนี้เจอเรื่องหนักจริง ๆ แฮะว่าจบแล้วก็หยิบมือถือขึ้นมาจากโต๊ะข้างหัวเตียง พลางนอนพิมพ์บางอย่างเพื่อรายงานอีกฝ่ายผ่านพี่ผู้หญิงเหมือนเดิม แน่นอนว่าฉันรายงานไปว่าทำงานสำเร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วไม่ต้องงงกันหรอก ก็นายนั่นสั่งให้ฉันรายงานไปเลยว่าทำสำเร็จ นอกนั้นเขาจะจัดการเอง แล้วก็นัดให้ฉันไปเจอเขาอีกรอบคืออีกสองสามอาทิตย์หน้ามั้ง เห็นว่าวันนั้นมีการแข่งรถครั้งใหญ่เลยล่ะถามว่าปฏิเสธได้ไหม บอกเลยว่าไม่ได้ T^T ก็เขาขู่ว่าจะไม่ให้เงินฉันนี่นาเลยต้องจำใจไป แถมยังเป็นงานที่มีไอ้เสี่ยดำเป็นเจ้าภาพอีกด้วย ฉันกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปแสดงพิรุธอะไรเข้านะสิฉันเลยต้องเออออไปแทนติ๊ง! ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่หลังจากที่ฉันส่งข้อความไปบอกทางฝั่งนู้น พี่เขาก็ตอบกลับมาโดยบอกให้ฉันเข้าไปพบเสี่ยในวันพรุ่งนี้ เพื่อตกลงเรื่องเคลียร์หนี้ทั้งหมดอีกรอบพร

สนามแข่งรถ T.CarSpeed ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงสถานที่ที่ลูกรักของฉันอยู่ ตอนอยู่ภายในรถฉันเห็นแล้วล่ะว่าลูกรักของฉันกำลังโดนเหล่าชายหนุ่มช่างยนต์ตรวเช็กสภาพรถอยู่ ดีเลย คืนนี้แม่จะพาหนูออกไปหาเงินนะลูก แม่ขอแบบปัง ๆ เลยนะ เนื่องจากว่าตอนนี้เพิ่งจะหนึ่งทุ่มเอง ฉันเลยไม่รีบอะไรมากนัก เพราะว่าทุกครั้งที่ฉันจะออกไปขับแท็กซี่ฉันมักจะออกตอนเที่ยงคืนไม่ก็ห้าทุ่มเป็นอย่างต่ำ มันเป็นเวลาที่คนเขาเที่ยวกลางคืนกันเยอะยังไงล่ะ ฉันก็แค่ขับไปจอดแล้วนั่งรอแอปพลิเคชันเรียกใช้แท็กซี่เด้งก็พอแล้ว หลังจากที่ฉันลองผิดลองถูกอยู่นานในการทดลองขับ ทั้งเช้า บ่าย และดึก ก็ได้ค้นพบว่าการขับกะดึกลูกค้าเรียกเยอะกว่ากะเช้าบ่ายอีก ฉันเลยมาขับตอนดึกแทน ส่วนนอกนั้นก็นอนเอาแรง =_=’ “เฮียผมเช็กละ ไม่มีปัญหาอะไร” ฉันเดินตามหลังเขามาเงียบ ๆ พอมาถึงตรงที่พวกช่างยืนอยู่ก็มีชายหนุ่มคนหนึ่งรายงานเกี่ยวกับรถที่พวกเขากำลังตรวจอยู่ขึ้นมา จะว่าไปแล้วที่นี่มีพนักงานน้อยมากเลยนะ แถมยังมีรถที่รอซ่อมอยู่เยอะมาก ๆ เลยล่ะ นอกจากจะเป็นสนามแข่งแล้วก็ยังรับซ่อมอีก ครบจบแบบวันสตอบเซอ

เธอเลยหนีมาอยู่กับผมหลายปีจนผมคิดว่าเธอคือน้องสาวคนหนึ่งของผมแล้ว นอกจากยัยนานะ ก็มีไอกะที่ผมเห็นว่าเป็นน้องที่น่ารักอีกคน ส่วนยัยนานะคือน้องแท้ ๆ ของผมเองที่ตอนนี้อยู่ที่ญี่ปุ่น แต่เราก็ยังคงติดต่อกันตลอดถึงแม้จะอยู่กันคนละประเทศก็เถอะ มาเข้าเรื่องไอกะต่อ เมื่อหลายเดือนก่อนมันทะเลาะกับไอ้กราฟซึ่งผมค้านหัวชนฝามาตลอดเรื่องที่เธอคบกับมัน แต่เธอก็ไม่เคยเชื่อผมจนในที่สุดเธอก็หายไป พอผมจะไปเอาเรื่องไอ้กราฟก็ไม่เคยเข้าถึงมันได้สักที เพราะมันมีคนคุ้มกันตลอดไงล่ะ ถ้าถามว่าทำไมผมถึงไม่ให้เพื่อน ๆ ช่วยตามหา อันที่จริงผมอยากจะไปขอร้องมันเหมือนกันแต่ก็เกรงใจ เพราะเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกมันเลยสักคน และก็ไม่อยากให้มันมาเสี่ยงมีเรื่องด้วย ผมเลยอยากจัดการด้วยตัวเองมากกว่า แต่นี่ยัยไอกะเล่นหายไปหลายเดือน ไม่มีการติดต่อกลับมาเลย มันเป็นไปไม่ได้ว่าเธอจะหนีหายไป เพราะช่วงที่เธอหายไปเป็นช่วงที่เลิกกับไอ้กราฟมั้ง แต่ผมก็เห็นพวกมันทะเลาะกันออกจะบ่อย แต่ก็ไม่เคยเห็นว่ายัยไอกะจะหนีหายไปนานแบบนี้ เธอรับผิดชอบหน้าที่ของตัวเองดี

ติ๊ดปัง ปัง ปัง พอเขากดวางสายไปได้ไม่นานเสียงเคาะประตูหน้าห้องก็ดังขึ้น อย่าบอกนะว่าเขามาจริงอะ จะบ้าหรือไงเนี่ยโอ๊ยคนจะนอนนนนน T^T ฉันลุกขึ้นยืนอย่างโมโหพร้อมกับเดินปึงปังไปที่ประตูหน้าห้องของตัวเองอย่างไว แล้วกระชากเปิดกว้างด้วยความโมโห ส่วนไอ้คนที่ยืนรออยู่หน้าห้องก็ทำเพียงยกยิ้มส่งมาให้ เป็นยิ้มที่ฉันเพิ่งจะเคยเห็นครั้งแรกนอกจากใบหน้านิ่ง ๆ อืม...ดูแล้วก็หล่อเหมือนกันนะ @////@ พอ! พอ! เลิกคิด ฉันต้องโมโหเขาสิถึงจะถูก แล้วก็อีกอย่างคือ เขารู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่! “นายรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่!” ฉันพูดออกไปด้วยเสียงที่โมโห แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายตรงข้ามจะไม่ได้รู้สึกกลัวหรือเกรงใจอะไรกันเลย เพราะเขาถือวิสาสะเดินชนไหล่ฉันเข้ามาในห้องแล้วนะสิ อะไรอีกล่ะเนี่ย “จะยากอะไรก็แค่ขับตามมา” แสดงว่าเขาจะต้องเห็นตอนที่ฉันกำลังทำงานก่อนหน้านี้อยู่สินะ “ง่วงก็ไปนอนอย่ามาอารมณ์เสียใส่กู” เขาพูดเสียงเรียบเมื่อฉันปิดประตูหน้าห้องแรงตามอารมณ์ แต่ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาหอบถุงอะไรมาก็ไม่รู้ดูพะรุงพะรังมาก แล้วเขามาอยู่ในห้องฉันแบบนี้ใครมันจะไปนอน

“ไปนั่งรอในบ้านไป” ฉันพยักหน้าเข้าใจทันที เมื่อเขาเลื่อนเบาะที่ใช้รองนอนออกมาจากใต้ท้องรถ ก่อนจะเอ่ยบอกให้ฉันเข้าไปรอในบ้าน ที่ฉันไม่ปฏิเสธก็เพราะตรงนี้มันแดดร้อน แถมผู้ชายยังเยอะมาก ๆ อีกด้วย ฉันแอบเกร็งอยู่พอดี อย่างน้อยไปนั่งรอแถวบ้านเขาก็ยังดี แถมคนก็ไม่ได้เยอะเท่าตรงนี้อีก ฉันรีบเดินดุ่ม ๆ มาทางบ้านของเขา โดยมีสายตาจากเหล่าพนักงานชายคนอื่นมองมาทางฉันด้วยเช่นกัน “ว่าแผนนายมาสิ” หลังจากที่ฉันนั่งรอเขาหลายชั่วโมงในที่สุดเขาก็มาสักที แถมเนื้อตัวเขายังเปรอะเลอะไปด้วยคราบน้ำมันอีก ไม่รู้จะเรียกฉันมาในเวลางานทำไม แทนที่เลิกงานแล้วค่อยบอกให้ฉันมาก็ได้นี่นา ให้มานั่งรอนาน ๆ แบบนี้ มันน่าเบื่อมากเลยอะ “รีบจังวะ แป๊บดิ กูไปอาบน้ำแป๊บเดี๋ยวออกมาคุย” ฉันจึงพยักหน้าไป ดูท่าแล้วเขาคงเหนียวตัวไม่น้อย ไหน ๆ ก็รอมาถึงขนาดนี้ละรออีกหน่อยก็คงไม่เป็นไรหรอก ยังไงฉันก็มีเวลาเหลือเฟือวันนี้ เพราะกว่าฉันจะทำงานก็นู้นเที่ยงคืนตีหนึ่งได้ “ยัยใบ้! หยิบผ้าเช็ดตัวให้กูหน่อย ตรงตู้เสื้อผ้าอะ” เขาแง้มเปิดประตูห้องน้ำพร้อมกับตะโกนเสียงดังเรียกฉัน ก่อนจะ