All Chapters of พัชราวลัย (โซ่อ้อนรัก): Chapter 11 - Chapter 20

“เรื่องที่ฉันสนใจเธอเป็นเรื่องจริงนะ”“...”“ไม่ได้จะเร่งรัดอะไร แค่บอกให้รู้ เผื่อบางทีเธออาจแยกไม่ออกว่า อันไหนเทกแคร์ในฐานะคนที่สนใจกับเทกแคร์ในฐานะเพื่อน”“โซ่ กลับไปเลยไป”สุ้มเสียงห้าวพร่าและลมหายใจอุ่นกระทบใบหูก่อเกิดเป็นความหวิวหวามอย่างไม่ควร พรีมจึงออกปากไล่ จะไล่ซ้ำอีก ประตูกลับเปิดออกเสียก่อน“อ้าว โซ่ หิ้วอะไรมาเยอะแยะ” เซียร์เป็นคนเปิด ดวงตาเรียวรีดุจเหยี่ยวเต้นระริกยามมองหน้าหนุ่มหล่อสลับกับเพื่อนรัก“ของพรีมเขาน่ะ/ของฉันเองย่ะ”สองหนุ่มสาวตอบพร้อมกัน นั่นยิ่งทำให้คนมองหัวเราะแผ่ว“เข้ามาก่อนไหมโซ่ แต่ห้องเราเล็กนิดนะ เทียบกับบ้านนายนี่คนละเรื่องเลย”“ไม่เป็นไร เราแค่หิ้วของขึ้นมาส่งพรีมเฉย ๆ ไว้โอกาสหน้าแล้วกันครับ” โซ่เอ่ยขอตัวง่าย ๆ พยักหน้าให้สองสาวแล้วจึงถอยกลับหลังจากส่งถุงในมือให้เซียร์“นับวันยิ่งทำตัวน่ารักนะเนี่ย แกไม่สนมั่งเหรอพรีม”“พูดอะไรไม่รู้”คนถูกพาดพิงเดินหนีเข้าห้อง กระนั้นยังไม่วายถูกเพื่อนแซวยกใหญ่ ที่สุดพรีมยอมเล่าเรื่องที่โซ่ทำเหมือนจะจีบเธอให้เพื่อนฟัง แต่ละคนต่างวิเคราะห์กันหลากหลายก่อนแยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว กระทั่งห้าทุ่ม เบอร์ของโซ่โทรเข้ามา

“มึงคนนอกอย่ายุ่ง กูมีเรื่องคุยกับแฟนกู” โปรดตามองตาขวาง น้ำเสียงดุเอาเรื่องโซ่ไม่กลัว เห็นพรีมเจ็บและเกือบจะล้ม ความฉุนเฉียวก็พวยพุ่ง จ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องเช่นกัน จับมือฝ่ายนั้นกระชากออก ดึงตัวพรีมมาไว้ข้างหลังตนเอง“แค่อดีตแฟน มึงไม่มีสิทธิ์มาทำรุนแรงกับเธอ”“ไอ้เหี้ยนี่” เสียงโปรดเริ่มดังเพราะเริ่มระงับอารมณ์ไม่อยู่ เขารู้แค่ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนเขามานาน เป็นคนเดียวที่เขาทะนุถนอมตามใจ เห็นเธอไปกับคนอื่น เขาทำใจไม่ได้ เสียหน้าและเสียความรู้สึก“อย่าทำร้ายโซ่นะ”หญิงสาวกระชากแขนโซ่ออกห่างและปราดขึ้นมายืนขวางหน้า โดยไม่สนใจว่าคนที่เข้ามาออกกำลังกายกำลังมองมาที่พวกเธอเป็นตาเดียวพรีมจ้องหน้าจ้องตาอดีตคนรักไม่หลบเช่นกัน ย้ำชัดถ้อยชัดคำ“เราเลิกกันแล้ว พี่ไม่มีสิทธิ์มาวุ่นวายกับพรีมอีก”โซ่ปล่อยให้เธอพูดได้ประโยคเดียวก็รวบตัวมาอยู่ข้าง ๆ ขณะเขาจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง ระแวดระวังไม่ให้มันเข้าใกล้เธอได้อีก“พี่บอกตอนไหนว่าเลิก เราเลิกคนเดียวหรือเปล่าพรีม” โปรดเริ่มควบคุมอารมณ์ได้บ้าง ตวัดตาขึงขวางมองหน้าหนุ่มรุ่นน้องสลับกลับมาจ้องหน้าสวยของสาวคนรัก “พรีมลากไอ้เหี้ยนี่มาประชดพี่เหรอ อ

พรีมสมองอื้ออึง สติเตลิดเพริดไปในกระแสอารมณ์เร้ารัญจวนอย่างสุดระงับ ร่างกายสั่นเทายามที่ถูกป้อนจูบแสนหวานหวามจนโพรงอกวาบไหว ช่องท้องปั่นป่วนราวกับมีหมู่มวลผีเสื้อนับหมื่นโบกบิน ทำให้เธอต้องเปล่งเสียงครางแผดแผ่วออกมา ไร้สติที่จะนับว่าถูกค้ากำไรเกินควรด้วยหรือไม่“พรีม...” สุ้มเสียงห้าวพร่าต่ำดังชิดกลีบปาก เมื่อโซ่เฝ้าจูบย้ำ ๆ เม้มขบริมฝีปากอิ่มในอาการลุ่มหลง จวบกระทั่งคนถูกจูบแทบหมดลมขาดใจถึงยอมผละห่าง ไต่ปากไล่ปลายจมูกซุกไซ้นวลแก้มผ่อง ใบหูเล็ก แตะไต่ไล้ลิ้นสร้างความสยิว ซบซุกซอกคอขาว จูบเคล้าเบา ๆ หูฟังเสียงหวานสั่นหอบกระเส่าอย่างเร้ารัญจวน“โซ่...พอแล้ว”ร่างกายวูบวาบสะบัดร้อนสะบัดหนาวราวกับจะเป็นไข้ พรีมนึกว่าจะใจขาดตายไปแล้วกับจูบมาราธอนแสนร้อนแรง หอบอากาศเข้าปอดอย่างตะกละตะกลามทันทีที่ปากเป็นอิสระ กระนั้น คนหน้าไม่อายยังซุกไซ้ไล้เลียและเม้มขบผิวลำคอพานพาให้เธอสะดุ้งสะท้านหวามไหวจนแทบพูดไม่เป็นคำไม่เพียงแค่นั้น เรือนกายแกร่งแน่นด้วยกล้ามเนื้อยังบดลงเบียดคลึงเนื้อตัวกันและกันตั้งแต่ช่วงอกลงไปถึงปลายเท้า บางจุดของเขาเสียดสีกับเนินเนื้อสาว บางครั้งปัดผ่านตูมเกสรดอกไม้อ่อนอย่างจงใจ ส

โซ่กระชากมือข้างนั้นออกจากคอเสื้อง่ายดาย พยักหน้าอย่างกวนอวัยวะเบื้องต่ำให้ตามลงไปที่ด้านหลังร้าน โดยเขาเดินนำไปก่อน ตามด้วยเพื่อนรักทั้งสอง โปรดมองท่าทางยโสนั่นแล้วก็ลุกตามไป“เฮ้ย เอาจริงดิ” เพื่อนร้องถามแต่ก็เดินตามกันลงมาคนอย่างเขาก็ไม่เคยกลัวใครเหมือนกัน โปรดคิดข้างหลังร้าน เป็นที่ว่างโล่ง ห่างออกไปมีกำแพงปูนกั้นแบ่งเขตกับที่ผืนข้าง ๆ สองหนุ่มยืนประจันหน้ากันอย่างไม่มีใครกลัวใคร ขณะที่เพื่อนยืนคุมเชิงกันอยู่วงนอก“มึงจะไม่เลิกยุ่งกับพรีมงั้นสิ”“ทำไมกูต้องเลิก”“งั้นก็ดี”“มึงต่างหากที่ควรเลิกยุ่งกับเธอ”“กูคบของกูมาตั้งห้าปี ถนอมอย่างกับไข่ในหิน ริ้นไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม มึงคิดว่ากูจะยอมง่าย ๆ ก็ฝันไปเหอะ” โปรดพุ่งเข้าใส่โซ่รอจังหวะอยู่แล้ว ฉากตัวหลบและส่งหมัดกระแทกสีข้างว่าที่คุณหมอไปเต็มรัก อีกฝ่ายถึงกับตัวงอ“ปากมึงก็พูดเอาดีเข้าตัว ถนอมอย่างไข่ในหินเหรอ ถุย! เพราะพรีมไม่ยอมมึงมากกว่า” โซ่ส่งอีกหมัดกระแทกหน้าไปเน้น ๆ เขาเองก็ถูกหมัดอีกฝ่ายกระแทกหน้าเน้น ๆ เช่นกัน“ไอ้เหี้ย!”คราวนี้ไม่มีใครหลบ ยืนปักหลัก ประเคนหมัดและเท้าเข้าใส่กัน โซ่นั้นโดนน้อยกว่าเนื่องจากมีชั้นเชิงจากกา

“สอง” คนหน้าเป็นเริ่มนับเธอรู้ดีว่าเขานับไว้ทำไม ประสบการณ์เมื่อหลายวันก่อนผุดขึ้นมาในหัว ส่งให้หน้าเธอร้อนผะผ่าว เลยเปลี่ยนเป็นส่งค้อนให้แทนซึ่งกว่าจะเดินเที่ยวถ่ายรูปกันจนรอบสวน อาทิตย์คล้อยต่ำจึงชวนกันเข้าที่พักที่พักดังกล่าวเป็นพูลวิลล่าบนเขากลางทุ่งดอกไม้อีกเช่นกัน โซ่จองไว้สองหลัง สำหรับเขากับเพื่อนหนึ่งหลังและสาว ๆ หนึ่งหลัง“สวยมากเลย”“พรุ่งนี้ตื่นมาถ่ายรูปกันแต่เช้าดีปะ”“ดี ๆ”ฟังสาว ๆ นัดแนะกันแล้ว หนุ่ม ๆ ได้แต่ยิ้มขำ มองตากันอย่างรู้กันว่าพรุ่งนี้คงได้เห็นสามสาววิ่งเปลี่ยนชุดไปถ่ายรูปกับดอกไม้อีกแน่นอน“มื้อเย็นเอาไงดี จะกินที่นี่หรือออกไปกินข้างนอกกัน”โซ่ร้องถามเพื่อน ก่อนได้ข้อสรุปจากทุกคนว่าสั่งจากทางรีสอร์ต จากนั้นแต่ละคนเลือกว่าอยากกินอะไร กดสั่งผ่านแอปของรีสอร์ตเรียบร้อยจึงพากันแยกย้ายทำธุระส่วนตัว ก่อนจะออกมาเจอกันตอนห้าโมงเย็น“เฮ้อ...ขาล้าไปหมด” ฟีมล้มตัวลงนอนทันทีที่เข้าห้องห้องหนึ่ง “ยอมแพ้เซียร์กับหมิงเลย ขาลุยโคตร ๆ เดินเก่งกว่ากูอีก”“มันบ่งบอกว่ามึงต้องออกกำลังกายแล้วปะฟีม”“กูออกอยู่ทุกวันนะ ไม่เชื่อถามไอ้ลม”“การขยับนิ้วเล่นเกมไม่เรียกว่าออกกำลังหรอก