Semua Bab พัชราวลัย (โซ่อ้อนรัก): Bab 41 - Bab 50

พยายามมองผ่านการเทกแคร์พวกนั้น ที่ผ่านมาโซ่เองก็เทกแคร์เธอกับเพื่อนเป็นอย่างดี เขาถูกที่บ้านอบรมมาดีมีความเป็นสุภาพบุรุษ บอกตัวเองแบบนั้น แต่ทำไมหัวใจถึงหน่วงวันนี้ชั้นปีของเธอมาอบรมสัมมนาวิชาการเกี่ยวกับการนำเข้าส่งออกในโรงแรมแห่งนี้ ช่วงเบรกตอนห้าโมงเย็นจึงได้พากันเดินเยี่ยมชมโรงแรมหรูหราที่นานครั้งจะมีโอกาสได้เข้ามา พรีมไม่คาดคิดว่าจะเจอโซ่กับแตม“มีอะไรหรือเปล่า เสียงแกฟังไม่ดีเลยว่ะพรีม”เธอถูกเซียร์ดึงออกไปจากหน้าห้องอาหาร“แค่รู้สึกนิดหน่อย”“ฉันว่าไม่นิดหรอก แกถึงไม่โทรหาโซ่ไง”“เขาเคยคบกัน” ที่สุดพรีมพูดออกมาเสียงเบา เมินสายตาไปยังทิวทัศน์นอกอาคาร“ว่าแล้ว” หมิงกอดเพื่อน ลูบไหล่ลูบหลัง“อ้อ นึกได้แล้ว เคยเห็นยายนั่นในเพจเหล่าK หวีดสาวน่ารักต่าง ม. นางเหมือนจะเป็นลูกรัฐมนตรีอะไรสักอย่างนี่แหละ เสิร์ชแป๊บ” เซียร์ล้วงมือถือจากกระเป๋าใบเล็กออกมา ไถนิ้วครู่หนึ่ง“เจอแล้ว นางชื่อรริดา ภัณนวรจน์ เป็นลูกสาวคนเล็กของรัฐมนตรีกระทรวง... เรียนนิเทศฯ ปี 2 ม.M แถมยังเป็นดาวมหา’ลัยด้วยนะ เห็นว่าจบจากโรงเรียนเก่าเกรดเฉลี่ยสี่จุดศูนย์ แถมยังได้รองอันดับหนึ่งมิส...” เซียร์เอ่ยถึงการประกวดสาวง

“เรารู้ว่าเธอตามดูเราไงล่ะแตม” บ่อยครั้งที่ผู้หญิงตรงหน้าคอยหาโอกาสเข้าใกล้ หากเขาไม่อยากวุ่นวายด้วยจึงหลีกเลี่ยงมาตลอด“เลิกแล้วต่อกันตรงนี้เถอะ อย่าทำให้เราต้องร้ายดีกว่า”PRV.So : เย็นนี้ไปรับพรีมมองโนติแจ้งเตือนตรงหน้าจอมือถือ เห็นแล้วก็เก็บมันลงกระเป๋าโดยไม่กดเข้าไปอ่านในช่องแชตเพื่อให้คนส่งรู้ว่าเธออ่านแล้ว การทำแบบนั้นทำให้เพื่อนต้องมองหน้ากัน หมิงเป็นคนถามขึ้น“แกยังไม่ยอมคุยกับโซ่อีกเหรอ”“ไม่อยากคุย”พรีมตอบเสียงเรียบ สามวันแล้วที่โซ่มาหาเธอทุกวัน มารอที่มหา’ลัยด้วยซ้ำ เธอเลือกเมินเขา ไม่คุย ไม่มองหน้า กลับหอพร้อมเพื่อน เธอต้องการเวลาปรับตัวปรับใจ ภาพประวัติศาสตร์ที่เกิดซ้ำรอยเดิมทำให้ความเชื่อใจที่มีต่อเขาลดลง และความเจ็บครั้งนี้มันมากกว่าครั้งก่อนอย่างประมาณไม่ได้ แค่เห็นหน้า ภาพที่เขานัวเนียกับผู้หญิงคนนั้นก็ผุดขึ้นในหัว“โซ่ก็ดูน่าสงสารนะ แกลองฟังเขาอธิบายสักหน่อยดีไหม ฉันว่าเขาไม่น่าจะใช่ผู้ชายเหี้ย ๆ แบบนั้น”“ฉันยังทำใจไม่ได้อะเซียร์ เห็นหน้าเขาทีไร ฉันก็เห็นแต่ภาพนั้น ถึงพวกเขาจะยังไม่ถึงขั้นมีอะไรให้เห็นตำตา มันเจ็บว่ะ เจ็บตรงนี้”พรีมทุบไปที่อกซ้ายของตัวเองหมิงกั

ขึ้นไปบนห้องก็ทุ่มตัวลงบนเตียง นอนนิ่งเงียบจนเพื่อนสงสัยถามไถ่นานสองนานถึงได้รู้ว่ามีเรื่องเกิดขึ้นข้างล่าง“ทำไมแกไม่อธิบายไปดี ๆ ว่ามันไม่ใช่โซ่เข้าใจผิด”“เขาฟังที่ไหน”“เหมือนที่แกไม่ฟังเขาหรือเปล่า”“หมิง แกเป็นเพื่อนฉันนะ”“ฉันแค่พูดความจริงไง” หมิงเข้ามานั่งกอดไหล่ลูบหลัง “แกยังไม่ให้โซ่มีโอกาสอธิบายเลย บางทีมันเป็นเรื่องเข้าใจผิดแต่แรกหรือเปล่า พวกเขาอยู่แวดวงนั้น รู้จักกันพบปะกันเป็นธรรมดา มีแต่ยายนั่นหรือเปล่าที่ไม่อยากเลิกกับโซ่น่ะ”“ฉันก็คิดเหมือนหมิงมันนะพรีม มีอะไรแกควรคุย พวกฉันรู้ว่าแกเจ็บตั้งแต่คราวพี่โปรดแล้ว พอเกิดเหตุการณ์แบบเดิม แกจะรับไม่ได้ก็ไม่แปลก แต่แกควรให้โซ่มีโอกาสแก้ต่างให้ตัวเขาด้วย เผื่อเขาไม่ได้ทำอะไรผิด แกเองจะเสียใจทีหลังนะ” เซียร์ให้เหตุผลบ้างพรีมเงียบ โต้เถียงเพื่อนไม่ได้ เธอทำตัวแบบนั้นจริง ๆ เกิดเหตุการณ์ชวนเข้าใจผิดกับตัวเองบ้างถึงฉุกใจคิด“ถ้าวันนี้แกยังไม่อยากคุยกับเขาไม่เป็นไร เราไปเที่ยวกันไหม ดื่มให้เมาหัวทิ่มแม่งเลย แล้วพรุ่งนี้ค่อยตัดสินใจจะเอาไงต่อไป”“ดีเหมือนกัน ไปไหนดี”“ลองไทม์” เซียร์ตอบ “ฉันเห็นฟีมเช็กอินที่นั่นเมื่อกี้” “ทำไมต้อ

“กูแดกกะมึงไม่ไหวละไอ้โซ่ ตับจะแข็งตายแล้วเนี่ย ขอพักคืนนึง” ฟีมออกปากโวยวายนั่นทำให้โซ่ต้องพักอยู่บ้านกระดกเบียร์คนเดียว บ้านที่มองไปทางไหนก็เห็นแต่เงาของพรีมเต็มไปหมดบีบความรู้สึกหน่วงหัวใจ ยิ่งเจ้าก้อนส้มมาคลอเคลียอ้อนขอขนม ยิ่งคิดถึงคนชอบป้อนขนมมันจนต้องหนีเข้าไปนั่งดื่มในห้องของพี่ชาย“มึงอยากแดกกูไม่ว่าเลยไอ้เหี้ยโซ่ แต่ทำไมต้องเข้ามาแดกห้องกู แม่งเล่นเกมเสียงดังอีก กูจะนอน!”ซีนใช้เท้าถีบไหล่น้องชายที่นั่งพิงปลายเตียงเปิดเกมเสียงดัง ลำพังเสียงจากมือถือยังพอทนไหว อีกฝ่ายดันเชื่อมเข้าทีวี เปิดสนั่น เขานอนมองอยู่นานเห็นมันปล่อยตัวเองตายแอ้งแม้งทั้งที่เดินได้ไม่กี่นาทีไปหลายรอบ“กลับห้องมึงไป”“ไม่กลับ”“ไปอยู่ข้างนอก”“ไม่เอา” ตอบแล้วยกกระป๋องเบียร์กระดก สักพักซีนได้ยินเสียงสูดน้ำมูก ไหล่สั่นหน่อย ๆ เขาทนดูไม่ไหว ลุกขึ้นมาโบกหัวทิ่มไปหนึ่งยก“ไอ้เหี้ยซีน ตีกูทำไม กูแค่...ไม่มีที่ไปไหม ที่ไหน ๆ ก็เห็นแต่พรีม ไอ้เหี้ยกูคิดถึงเขาจะตายห่าอยู่แล้ว” คนโวยตาแดง“คิดถึงก็ไปหาดิ จะมาอยู่ในห้องกูทำส้นตีนอะไร”“พรีมไปไหนไม่รู้ สี่วันแล้ว บ้านที่นนก็ไม่ได้ไป” โซ่รู้ โซ่ไปแอบดูมาแล้ว“ไอ้เวร

“เมื่อไหร่ล่ะพรีม เมื่อไหร่เธอถึงจะยอมคุยกับเราดี ๆ”เสียงโวยวายหน้าบ้านคงดังเข้าไปถึงข้างใน พี่สาวของเธอจึงออกมา“มีอะไรกันพรีม แล้วนั่นใช่...”“พี่หนุ่มให้เขากลับไปเถอะ พรีมไม่อยากคุย” เห็นหน้าเขาแม้ดีใจแต่ก็นึกถึงภาพที่อีกฝ่ายนัวเนียกับผู้หญิงในผับ มันเจ็บจี๊ดที่ใจ“พี่ ผมขอเข้าไปหน่อย ผมเป็นแฟนพรีม”พลอยมองหนุ่มรุ่นน้องสลับกับมองน้องสาวที่หมุนตัวหันหลังให้ ปากไล่เขาแต่ตาเริ่มแดง เธอจึงเลือกหันไปเอ่ยกับชายหนุ่มเสียงนุ่ม“กลับไปก่อนเถอะโซ่ เอาไว้ให้พรีมสบายใจกว่านี้ค่อยคุยกันนะ วันพรุ่งนี้พรีมก็กลับไปเรียนแล้ว”“แต่”โซ่ไม่อยากกลับ เขาอยากคุย อยากเห็นหน้าที่ไม่ได้เห็นมาหลายวัน แต่พรีมไม่มองเขา เอาแต่ดึงแขนพี่สาวเข้าบ้านอยู่อย่างนั้น“พรีม... บอกพี่ซิทำไมไม่อยากคุยกับโซ่ เขาตามมาถึงบ้านแล้ว”“พรีมยังทำใจไม่ได้ เห็นหน้าเขาก็เห็นภาพที่เขาจูบคนอื่น”“เฮ้อ...” พลอยดึงน้องสาวเข้าไปกอด “เอาเถอะ ตอนนี้ยังไม่อยากคุยไม่เป็นไร พี่ดูแล้วเขาคงไม่ยอมหยุดง่าย ๆ หรอก จะเอาไงก็ควรคุยกันให้รู้เรื่องนะ”“พรีมรู้ พรีมต้องคุยแหละ” ขอเวลาอีกสักหน่อยแล้วกัน“ถ้ามีอะไรก็มาหาพี่ โทรหาพี่หรือพี่เพลงก็ได้ รู้