Semua Bab พัชราวลัย (โซ่อ้อนรัก): Bab 51 - Bab 60

โซ่กระตุกยิ้ม หยัดยืนเต็มความสูง ก้าวเนิบช้าเข้าไปยืนตรงหน้าอีกฝ่ายโปรดผงะเกือบกระถดถอยแต่ยั้งเท้าไว้ทัน บอกให้ตัวเองอย่าแสดงความขลาดกลัวออกไป แม้รู้แก่ใจ ต่อให้เป็นคนไม่ฉลาดยังรู้เลยว่าไอ้หนุ่มรุ่นน้องตรงหน้าไม่ธรรมดา ดูจากการที่มันให้บอดี้การ์ดไปลากตัวเขามาโดยไม่สนขนสนขื่อแปรบ้านเมือง จะทำเรื่องบ้าบออะไรอีกไม่รู้ทว่า สำหรับเขาแล้ว การต้องเสียพรีมไปมันเหมือนเป็นการเสียหน้าอย่างแรง คบกันห้าปี เขายังไม่เคยมีโอกาสลึกซึ้งกับเธอแม้แต่ครั้งเดียว อย่าว่าแต่ลึกซึ้ง แค่ผิวกายในร่มผ้ายังไม่มีโอกาสได้มองหน้าเปื้อนยิ้มร้ายยื่นเข้าใกล้ ขณะสองมือยังสอดในกระเป๋ากางเกง“แปลกนะ ถ้าเธอฝังใจกับมึงขนาดนั้น คงไม่รักษาตัวอย่างดีจนมาถึงมือกูหรอกมั้ง”“มึง!”โซ่หัวเราะเสียงหยันบ้าง มองอาการเดือดดาลนั้นอย่างพึงพอใจ เขาไม่ใช่ผู้ชายที่ชอบกินที่ลับไขที่แจ้ง แต่กับไอ้เหี้ยนี่ เขาอยากให้มันรู้ใจจะขาดว่าเธอเป็นของเขา พรีมเป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวและจะเป็นในทุกความหมาย“ไม่จริง พรีมไม่มีทาง พรีมรักกู เธอเลิกรักกูไม่ได้หรอก”“มึงอยากเชื่ออะไรก็เชิญเชื่อตามสบาย กูจะเตือนมึงแค่ครั้งเดียวไอ้สัตว์ เลิกยุ่งกับเมียกูไ

เขากำมือแน่นไว้บนหน้าขา ไม่ยอมยกมันขึ้นมาบนโต๊ะ จับจ้องใบหน้าที่อยู่ในความคิดคำนึงตลอดเวลาพรีมคลี่ยิ้มอ่อนแรง สับสน ขอบตาร้อนจนไม่อาจมองจ้องหน้าที่คิดถึงมาตลอดได้ วางสร้อยเส้นนั้นลงบนโต๊ะตรงหน้าอีกฝ่ายอย่างตัดใจ“สิ่งที่เราเจอ มันทำให้เราทำใจไม่ได้”“เราไม่มีอะไรกับแตม ไม่เคยมีเลย”“ถึงไม่ใช่แฟนเก่านาย เห็นนายทำกับผู้หญิงคนอื่นแบบนั้น เราก็คงรับไม่ได้อยู่ดี เราก้าวข้ามความหวาดระแวงไม่ไหว เราไม่ต้องการรู้สึกแบบนั้นตลอดเวลา คิดว่าเราสองคนลดความสัมพันธ์กันลงน่าจะดีกว่า”“หมายถึงยังไง ถอยกลับไปเป็นเพื่อนกันงี้เหรอพรีม”“คง...ประมาณนั้น”“ตลก” เสียงห้าวแค่นออกมา กายแกร่งโน้มเข้าหาร่างเล็ก ดวงตาเรื่อแดงจับจ้องใบหน้าสวยที่ไร้ความสดใสเช่นกัน“เธอบอกจะให้เราเป็นแค่เพื่อนกัน เจอหน้าก็ทักทาย ไปดื่ม ไปสังสรรค์กันบ้างเป็นครั้งคราวงี้เหรอ มันไม่ตลกเกินไปหรือไง”“โซ่...”พรีมข่มกลั้นก้อนแข็งที่แล่นมาจุกอก“เราเคยกอด เคยจูบ เคยทำอะไร ๆ กันตั้งเท่าไหร่”“แล้วนายจะเอาไง”“เธอเคยรักเรามั่งไหมพรีม หรือว่ายังลืมรักแรกไม่ได้”“มันไม่เกี่ยวกับเรื่องนั้น”“ก็ถ้าเธอรักเรา เธอจะยอมเสียเราไปง่าย ๆ แบบนี้ จะขอถ

โซ่นิ่วหน้า นึกตามที่ลมเล่าว่าคืนไหน เห็นจะเป็นคืนที่เขาสั่งเด้งพ่อแตม “พรีมอยู่ด้วยเหรอ”“เธอเห็นแตมนัวเนียกับมึง เธอคิดว่าพวกมึงจูบกัน”“กูไม่ได้ทำอะไรเลย” แตมพยายามจูบเขาแต่เขาดันตัวเธอไว้ ในอกโซ่เหมือนมีไฟกองใหญ่แผดเผาจนนั่งไม่ไหว ผุดลุกทันควันแต่ถูกฟีมฉุดเอาไว้ก่อน“มึงจะไปไหน”“ไปบอกพรีม กูไม่ได้จูบแตม”“ดึกป่านนี้ พรีมนอนแล้ว”นั่นสิ พรีมคงหลับแล้ว โซ่นั่งลงอย่างหมดแรง ขณะลมลุกขึ้น“ไปซื้อน้ำแข็ง เดี๋ยวมา”“นั่นยังไม่หมดนะมึง กูไปสืบข่าวกับเพื่อนพรีมมา แตมเคยไปหาพรีมที่มอ ไปบอกว่ามึงกับแตมรักกันมาก” พอลมออกจากบ้าน ฟีมเริ่มเมาท์เรื่องที่รับรู้มา“เวร กูไปรักกับยายนั่นตอนไหน” โซ่โวยวายนึกเสียใจที่ลงดาบบ้านแตมน้อยไป “ยังมีเรื่องอะไรที่กูไม่รู้อีก มึงเล่า”เพราะแบบนี้ใช่ไหม พรีมถึงได้ไม่ยอมคืนดีกับเขาง่าย ๆ ไม่ใช่เธอไม่อยากคืนดีแต่ถูกปั่นขนาดนี้ คนเป็นแผลใจมาก่อนอย่างพรีมย่อมเลือกปกป้องตัวเอง“ถามจริง มึงรักพรีมมั้ยโซ่”“เชี่ยฟีม ถ้าไม่รักกูจะอยู่สภาพนี้ไหม มึงหัดใช้สมองคิดบ้าง”ด่าเพื่อนแล้วมือหนึ่งคว้าแก้วเหล้ากระดก อีกมือคว้ามือถือ กดเข้าไปดูหน้าเฟซของพรีมที่เขาเข้าดูบ่อยกว่าขอ

หญิงสาวทิ้งกายลงบนที่นอน ห่อปากร้องคราง ทั้งเกร็งเท้าจิกที่นอน เกร็งมือจิกเล็บใส่หลังมือใหญ่ สะโพกส่ายร่อนรับสัมผัสเมื่อความหวามไหวอัดแน่นพุ่งทะยานสู่จุดเสียดเสียวสูงสุด เนื้อตัวเกร็งกระตุกสะท้านตาคมเหลือบมองภาพความเสร็จสมอย่างพึงพอใจ ยอมปล่อยมือเล็กเพื่อเคลื่อนมือหนาบีบเฟ้นเคล้นลูบผิวบั้นท้ายตึง วกกลับมาหาซอกขา ส่งปลายนิ้วนวดวนปากบ่อน้ำหวาน ก่อนแทรกซุกเข้าไปคลึงควานวนเคล้ารับแรงบีบกระชับจังหวะระริก ลิ้นร้อนตวัดละเลงตูมเกสรอ่อนสลับงับดูดแรง ฉุดกระชากอารมณ์วาบไหวในกายสาวให้โหมทวีอีกครั้ง“ซะ...โซ่...”พรีมป่ายมือเปะปะไปตามลำไหล่แกร่งแน่นมัดเนื้อ บีบและขีดข่วนระบายความกระสัน กระทั่งสอดเรียวนิ้วขยุ้มกลุ่มผมนุ่มของชายหนุ่ม สองขาเพรียวขาวตั้งชัน เธอใช้แขนข้างนึ่งเท้าศอกกับที่นอน ยันกายช่วงบนขึ้น เมื่อถูกเร่งเร้าหนักจากปากและนิ้วแข็ง และเธอรับถึงการสอดแทรกลำนิ้วเพิ่มขึ้นจนช่องทางคับแคบคลี่ขยาย เคลื่อนไหวเข้าออกถี่เร็วกระตุ้นความซ่านกระสันรับจังหวะลงลิ้นละเลงรัว กายขาวผ่องอมชมพูสะท้านระริกก่อนกระตุกเสร็จสม หวีดเสียงยาวเท่านั้นเหมือนยังไม่เป็นที่พอใจของเขา โซ่ถอนนิ้วเรียวยาวออก สอดมือเข้าจั

หญิงสาวนิ่วหน้าใส่คนรัก ทั้งเรื่องที่เขาตอบไม่ตรงคำถามสักที และเรื่องที่จับเธอมานั่งบนตัก รถก็ไม่ได้กว้างมากมายอะไร นั่งแบบนี้ เธอเบียดเขาแนบชิดจนรู้สึกถึงอะไร ๆ ได้หมด ใจในโพรงอกเต้นรัว ทั้งที่ไม่ได้จะคิดลามก“กลัวโดนจับเหรอ”คนขับถามยิ้ม ๆ ฉวยแก้มนุ่มเป็นกำไร“กลัวอายมากกว่า”“มีกฎหมายห้ามนั่งซ้อนกันด้วยเหรอ”“นายเรียนนิตินี่บอกเราดิ”“ไม่บอกหรอก”“หึ นายคิดดูนะ ถ้าถูกโบก นายต้องลดกระจกไหม ทีนี้ใครต่อใครก็ต้องเห็นเรา พวกเขาจะคิดว่าแค่นั่งกันเฉย ๆ เหรอ ปล่อยเราเลย เราจะกลับไปนั่งเบาะข้าง ๆ แล้ว”“งั้นเธอลองทำอย่างอื่นมั้ย เช่นว่าดึงกระโปรงขึ้นมา รูดซิปกางเกงเราออก ให้น้องชายเรามุดไปเล่นกับน้องสาวเธอ จะได้ตรงกับที่พวกเขาจะคิดไง”“โซ่ ทำไมทะลึ่งขึ้นทุกวัน”“ก็แฟนเราน่ารัก น่าขย้ำ น่ากดขึ้นทุกวัน”“พอเลย” มือบางยกขึ้นปิดปากได้รูป ไม่ปล่อยให้เขายั่วได้อีกคนถูกปิดปากไม่ยอมง่าย ๆ ยื่นลิ้นออกมาเลียฝ่ามือนุ่ม เจ้าของมือเลยต้องยอมผละออก กลัวจะทำให้คนขับเผลอสนใจมือเธอจนรถอาจไปชนคันอื่น“ไม่คุยด้วยแล้ว ตกลงจะไปไหน”“กำลังจะไปโรงแรม”“โซ่ มันใช่เวลาไหม” ข้างนอก แดดเดือนกุมภาพันธ์ในเวลาเที่ยงวัน