บททั้งหมดของ บทรักมาเฟียร้าย: บทที่ 51 - บทที่ 60

“ขอโทษครับผมมาสาย” จากนั้นก็วิ่งไปหาที่นั่ง ผู้ร่วมงานจึงพากันโล่งใจ หันกลับมาสนใจบ่าวสาวแอนนาเอ่ยถามด้วยความสงสัย“คริสเตียนมาได้ยังไง”“ผมให้เขามาเป็นเลขา”“หือ คุณใจดีขนาดนั้นเชียว”“คุณจะรู้ทันเกินไปแล้ว”เจด้าเดินถือแหวนมายืนระหว่างกลางพ่อกับแม่แล้วส่งให้“ใส่ไหมคะ”“ใส่สิลูก” แอนนาหันไปพูดกับลูก มาร์โกรับกล่องแหวนมาเปิด จึงพบว่ามีแหวนอยู่ถึงสามวง เขาหยิบมาสวมให้แอนนา แอนนาสวมให้เขา จากนั้นชายหนุ่มก็ย่อตัวลงจับมือลูกสาวมาสวมคนได้แหวนยิ้มจนปากแทบฉีกก่อนจะวิ่งไปหาย่าและยายเพื่ออวดแหวนเพชรที่มีมูลค่าไม่น้อย“คุณตามใจลูกเกินไป”“ใครว่าผมตามใจ ผมรักคุณมากเท่าไร ผมก็รักเจด้าเท่านั้น ลูกอยากได้อะไรผมก็ต้องหามาให้”สรุปคือหลงลูกแหละ แล้วก็ไม่ใช่แค่เขาแต่เป็นทุกคน แอนนามองลูกสาวแล้วถอนใจ ไม่รู้โตขึ้นแล้วจะเป็นยังไงมาร์โกจับคางเธอให้หันกลับมารับจูบแสนหวานที่เริ่มจะวาบหวามโดยไม่สนใจสายตาคนในโบสถ์ กว่าจะจับพวกเขาแยกจากกันได้ก็แทบจะได้ปลดเปลื้องเสื้อผ้ากันแล้วงานเลี้ยงแต่งงานถูกจัดที่โรงแรมเดิมในเวนิส บรรยากาศริมน้ำประดับประดาด้วยแสงสีทอง ริมสระน้ำเต็มไปด้วยโต๊ะอาหารและเวที มองเห

แอนนาท้องลูกคนที่สองซึ่งใกล้จะคลอดอยู่วันสองวันนี้แล้ว เธอกำลังจะเอนตัวนอนกลางวันก็มีเสียงคนวิ่งแตกตื่นมาแต่ไกลลูคัสถือมือถือวิ่งมาหาเธอเหมือนมีเรื่องด่วน“เกิดอะไรขึ้น”“เจ้านายเกิดอุบัติเหตุครับ”ไม่มีแล้วคำว่าเหนื่อย แอนนาหิ้วท้องใหญ่โตเดินเร็ว ๆ ตามลูคัสไปยังรถที่เข้ามาจอดเทียบ เป็นลูกน้องเขาที่เหงื่อตกแล้วรีบเอ่ยเตือน“มาดามใจเย็น ๆ ครับ คิดถึงลูกด้วย”โอ๊ย คนห่วงผัวจนลืมลูกรีบขึ้นรถบอกให้ลูคัสขับไปยังที่เกิดเหตุบริเวณถนนนอกเมือง “เขามาทำอะไรแถวนี้”“ช่วงนี้ที่บริษัทมีเรื่องยุ่งนิดหน่อยครับ” ลูคัสไม่อยากบอกว่ามี มาเฟียกลุ่มใหม่ขึ้นมา และดูเหมือนจะจงใจหาเรื่องเจ้านายตอนแรกเจ้านายคิดว่าเป็นเรื่องของธุรกิจ แต่ที่ไหนได้ สืบไปสืบมากลับพบว่ามันเป็นน้องชายของดาริโอ คิดจะแก้แค้นให้พี่ชาย“นิดหน่อยของนายคือยังไง อธิบายมาให้หมด”ลูคัสเห็นสายตาเดือดดาลของมาดามก็ตระหนักได้ว่าช่วงนี้ อีกฝ่ายโมโหร้ายยิ่งกว่าเจ้านายเสียอีก หากไม่พูดมีหวังถูกตบลงจากรถ เขาจึงเล่าเหตุการณ์ทั้งหมด“อย่าบอกนะว่าเขาออกมานอกเมืองก็เพื่อเจรจากับไอ้หมอนั่น”“ครับ”“บ้าจริง พอมีลูกสองคนเขาก็สติไม่ดีแล้วหรื

สรุปเธอให้เขาเข้ามาเพื่อปลอบเธอหรือเธอปลอบเขากันแน่ สุดท้ายเลยต้องพยายามอดกลั้นไม่ร้องจนถึงขีดสุดก็ถูกเข็นเข้าห้องคลอดตอนอยู่ข้างนอกว่าวุ่นวายแล้ว มาเจอตอนเห็นเลือดเธอเขายิ่งตกใจ พอหมอถือมีดจะกรีดด้านล่างมาร์โกก็มองเขม่น หมอจึงต้องอธิบาย“ผมต้องกรีดเปิดให้หัวเด็กออกมาครับ” แม้แต่หมอยังเกรงใจ คิดเอาเถอะ ก็เขาเล่นพกปืนเข้ามาด้วยแอนนาเบ่งลูก เรียกพลังเบ่งได้สองครั้งลูกก็ออกมา คงเพราะกลัวพ่อจะฆ่าหมอเสียก่อนเป็นแน่ เด็กน้อยร้องไห้เสียงดังลั่นห้อง หมอรับเด็กมาวางบนหน้าท้องเธอเพราะเธอไม่อยากให้เขารู้ว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ตอนนี้พอเห็นลูกมีไข่ใบใหญ่จึงทำให้เขาฉีกยิ้มยิ่งกว่าเดิม“เป็นผู้ชาย”“ครับเป็นผู้ชาย” หมอมองพ่อของเด็กแล้วก็บ่นในใจ คิดว่าอนาคตต้องลำบากแน่“เชิญคุณพ่อออกไปด้านนอกก่อนนะครับ เดี๋ยวพยาบาลจะทำความสะอาดคุณแม่แล้วพาไปห้องพักฟื้น”มาร์โกพยักหน้าเดินตามรถเข็นเด็กไปนอกห้องคลอด ลูกน้องเขารีบกรูเข้ามาดูเจ้านายอีกคน “ผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”“ผู้ชาย” ปากมาร์โกจะฉีกถึงหูแล้ว พอมาถึงห้องเด็กแรกเกิด พยาบาลก็ไม่ให้เขาเข้าไปเลยได้แต่มองอยู่นอกกระจก แอนนาเหมือนจะออกมาแล้วเช่นกันจึงห

แอนนาเงยหน้ามองเขาแล้วยิ้ม ยกปากออกจากท่อนเอ็นจากนั้นก็ก้มลงดูดกลืนลูกไข่ด้านล่างสองลูกไปมา ยิ่งกระตุ้นเร่งเร้าให้เขาปรารถนาในตัวเธอมากขึ้นจึงจับเธอลุกขึ้นแล้วให้คุกเข่ากับโซฟา จากนั้นก็จับท่อนเอ็นอัดลงไป “อ๊ะ คุณใจร้อนไปแล้ว”“สำหรับคุณ ผมไม่เคยมีคำว่าใจเย็น” พูดจบเอวหนาก็กระแทกเร็วและแรง แอนนาเกาะขอบโซฟายึดตัวเองให้แน่นเพราะเกรงว่าจะทรุดลงไป แต่ยิ่งเกาะก็ยิ่งกระแทกแรงจนกระทั่งเธอเสร็จไปอีกรอบเขาจึงยกตัวเธอขึ้นมาอีกรอบท่าอุ้มแตง!! “คุณไหว?”มาร์โกส่ายหน้า “คุณดูถูกผมมากไปแล้ว” ท่อนแขนใหญ่ยกเธอ ได้สบายจากนั้นก็สอดใส่ท่อนเอ็นเข้าไปแล้วเริ่มขยับ แอนนาเกาะคอเขาไว้ให้มั่นจากนั้นก็ส่งเสียงตอบรับความรุนแรงที่มากขึ้นกว่าเดิม หลังจากที่เธอกล้าไปดูถูกเขาเสียงป๊าบ ๆ ดังไปทั่วห้อง เขาก็ยิ่งยกยิ้มเหมือนเสือร้าย จากโซฟารับแขกก็เลื่อนมายังโต๊ะอาหาร จากนั้นมือเขาก็กวาดแจกันบนโต๊ะ แอนนาไหวตัวทันรีบถือมันขึ้น“อันนี้ฉันเพิ่งซื้อมาจากฝรั่งเศส” เขาไม่เสียดายแต่เธอเสียดาย คนหวงของก็ถือเอาไว้ เขาก็ดึงมันมาวางไว้บนตัวเธอจากนั้นก็สั่ง“ถ้าคุณเสียดายก็อย่าขยับ เพราะไม่งั้นมันจะแตก” จากนั้นเขาก็ถอดท่อนเอ

ปอฝ้ายหันมามอง ทำไมคนที่หน้าตาเหมือนฝรั่งถึงได้พูดไทยได้ ยังไม่ทันได้ตอบ อีกฝ่ายก็ปิดประตูใส่หน้าคืนเธอยกแขนขึ้นกอดอก ชักจะโมโหจนลืมคิดไปว่าที่เขาพูดก็ถูกแล้ว และเพราะเธอยังยืนอยู่ทำให้ได้ยินเสียงถ่ายหนัก ที่แท้ก็โมโหเพราะปวดหนักนี่เอง เสียงปู้ดป้าดยิ่งทำให้ปอฝ้ายกลั้นขำผ่านไปสิบนาทีมาร์กัสก็ออกมา เด็กสาวยังยืนอยู่“เธอมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไร”“ก็ตั้งแต่นายเข้าไปนั่นแหละ ได้ยินอะไรดี ๆ เยอะเลย” จากนั้นก็ทำเสียงปู้ดป้าดล้อเลียน“เธอนี่มัน” เขากำหมัดแน่น แต่เมื่อคิดว่าต่อไปคงไม่ได้เจอกันอีกเลยพยายามควบคุมอารมณ์หลังจากแกล้งจนพอใจ ปอฝ้ายก็ถามชื่ออีกฝ่าย “นายชื่ออะไร”เป็นมาร์กัสที่แปลกใจกับอารมณ์ของเด็กสาว “เธอจะรู้ไปทำไม”“เราชื่อปอฝ้ายนะ”มาร์กัสไม่คิดจะบอก ปอฝ้ายก็เหมือนเด็กสาวดื้อรั้นทั่วไปจึงก้าวไปขวาง “ไม่ให้ไป เราบอกชื่อแล้ว นายต้องบอกชื่อตัวเองด้วย”เขาไม่ได้อยากรู้ชื่ออีกฝ่ายเสียหน่อย มาร์กัสจะกลับไปนั่งที่จึงผลักเธอไปโดยไม่ตั้งใจ ทำให้ปอฝ้ายล้มลง“โอ๊ย!!” เธอร้องดังลั่น คนทำตกใจรีบก้มลงถาม“เจ็บตรงไหนไหม” พอจะจับแขนเธอก็สะบัดออกแล้วลุกหนี มาร์กัสเลยได้แต่ขอโทษและบอกชื่อตนเ