All Chapters of บทรักมาเฟียร้าย: Chapter 31 - Chapter 40

“อย่าปล่อยให้หลุดมือเชียวคนนี้” แอนนายิ้มแต่ไม่ได้พูดสิ่งใดอีก คนเราหากไม่ได้สัมผัสด้วยตัวเองก็จะมองว่าเขาเหมือนหนุ่มนักธุรกิจที่ดูร่ำรวย แต่ใครจะคิดว่าเบื้องหลังเขาล้วนเต็มไปด้วยเลือดเธอมองรถของบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหน้า คิดว่าตอนมาร์โกจับ มือถือคงบอกพิกัดไปแล้ว เมื่อออกจากคลินิก ทั้งสองก็ขึ้นรถสีหน้าลูคัสดูเหมือนกำลังต่อว่าเธอที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องรู้ราว“พวกเราจะไปไหนหรือคะ”หน้าตาลูคัสและเจลโล่ยังดูเอาเรื่อง ส่วนมาร์โกไม่ได้ตอบ เพียงกระซิบข้างหู “เดี๋ยวรู้เอง”เธอไม่ค่อยชอบเซอร์ไพรส์ ตั้งแต่เจอเขาก็มีแต่เรื่องเซอร์ไพรส์ ที่ทำให้ร้อน ๆ หนาว ๆ แต่ครั้งนี้เหมือนว่าทุกอย่างจะราบเรียบ ไม่นานรถก็มาจอดหน้าสวนสนุกแห่งหนึ่งบอดี้การ์ดเขาหายตัวไป ปกติแล้วสวนสนุกต้องมีคนมาเล่น แต่ทำไมคนหาย!! แอนนาถามเล่น ๆ ด้วยความแปลกใจ“อย่าบอกนะว่าคุณสั่งปิดสวนสนุกวันนี้?”มาร์โกส่ายหน้า “ถ้าคุณไม่ได้สั่งปิดแล้วทำไมไม่มีคน”เขาล้วงกระเป๋าพูดอย่างภาคภูมิใจ “ผมซื้อสวนสนุกไว้แล้ว”หา!! แอนนามองเขานิ่งอยู่หลายนาที ชายหนุ่มตระหนักได้ว่า ถ้าได้สติต้องถูกต่อว่าแน่ จึงจูงมือเธอเข้าไปในสวนสนุก ไ

อลิซาถอนใจ ความรักที่เขามีให้เธอช่างน้อยนิดจนแทบไม่เหลือ อยู่แล้ว “หลายสิบปีมานี้แม้คุณจะไม่พูด แต่ฉันก็รู้ว่าคุณคิดถึงแต่พวกเขา มาตอนนี้ลูกสาวคุณหายไป คุณก็ยังสงสัยฉันอีก คุณไม่ได้คิดถึงความรู้สึกฉันเลยใช่ไหม”เธอทำก็เพื่อให้เขาหึง แต่เขากลับมองเป็นเรื่องปกติ หลายปีที่ผ่านมาเหมือนเธอทุ่มใจให้คนผิด ในเมื่อรักพวกมันมากก็ตายไปพร้อมกันเลยอลิซามองสามี “ฉันไม่รู้เรื่อง” รอให้เขาเห็นลูกสาวถูกทรมานจนตายดูสิจะเป็นยังไง เธออยากเห็นน้ำตาเขาเพื่อชดเชยเวลาสิบปีที่เสียไป“อย่ามาโกหก อลิซา”“ฉันไม่ได้โกหก คุณไปดูกล้องวงจรปิด หรือไม่ก็ถามคนของคุณที่ให้ติดตามฉันดูก็ได้ ตลอดสองวันนี้ฉันไม่ได้ไปไหนเลย”ลูคัสและเจลโล่ตรวจสอบแล้วไม่พบแอนนาจึงกลับมารายงานเจ้านาย แม้อลิซาจะถูกเค้นเท่าไรก็ไม่ยอมพูดอะไรเลยเสียเวลาจริง ๆ เขาต้องคิดให้ดี มาร์โกสั่งถอนกำลังกลับไปอยู่บนรถ “เอายังไงต่อครับ”“ไปที่บ้านเราก่อน”ลูคัสพยักหน้า ขับไปยังบ้านพักที่อยู่ไม่ไกลกันเท่าไร เจ้านายลงจากรถได้ก็ระดมคนออกค้นหาทั่วทั้งเมือง ตอนนี้เขาร้อนรนดังถูกไฟสุม กลัวเธอจะถูกทำร้าย กลัวเธอจะถูกพวกมัน... ปัง! สองมือทุบโต๊ะระบายอารมณ์เพราะทำอ

ห้าปีผ่านไปรถกระบะคันเก่าแล่นไปตามถนนเพื่อไปยังจุดหมายเดียวกับ ทุกวัน ซึ่งก็คือศูนย์พัฒนาเด็กเล็ก เครื่องดับลง ผู้หญิงคนหนึ่งก้าวลงจากรถเธอมองทะเลที่อยู่ฝั่งตรงกันข้ามก่อนจะหันมายังศูนย์พัฒนา เด็กเล็กบนเกาะจำ จังหวัดกระบี่ เด็กน้อยกำลังวิ่งเล่นกันในสนามเด็กเล่น สาวน้อยคนหนึ่งยิ้มกว้างเพราะเห็นเธอแล้ว“แม่” เด็กน้อยพูดไทยไม่ชัดเท่าไรเพราะเรียนรู้สองภาษา ทั้งภาษาอิตาลีของตาและภาษาไทยของแม่สีหน้าเจด้าดูไม่ค่อยดี เธอจึงถามหาสาเหตุ “พวกเขาล้อเจด้า อีกแล้วว่าเจด้าไม่มีพ่อ”ปัญหาโลกแตกจริง ๆ เพราะแม้แต่เธอเองก็จำไม่ได้ว่าตัวเองมีสามีเมื่อไร ตอนลืมตาขึ้นมาเมื่อห้าปีก่อน แม่บอกว่าเธอประสบอุบัติเหตุตอนไปพบพ่อ แม่จึงพาพ่อและเธอกลับมารักษาที่เมืองไทยเหมือนเธอจะลืมเรื่องก่อนหน้าไปทั้งหมด จดจำไม่ได้ด้วยว่าเธอท้องกับใครที่ไหน สุดท้ายเมื่อคิดไม่ออก เธอก็แค่ต้องใช้ชีวิตต่อไป“หนูก็เป็นลูกแม่ มีตาและยายก็พอแล้ว รีบกลับเถอะ ยายรอหนูไปกินข้าวด้วย”เจด้าค่อนข้างเป็นเด็กพูดมากถามมาก เธอวางเด็กน้อยลงบนที่นั่งข้างคนขับ ผู้เป็นแม่มองผมสีดำสนิท ดวงตา คิ้ว และโครงหน้าของเธอติดไปทางสาวอิตาลี มีเค้า

เสียงมือถือดังขึ้นทำให้คนที่ตั้งใจทำงานรู้สึกหงุดหงิด แต่ก็ยังกดรับ ในใจคิดว่าหากไม่ใช่เรื่องสำคัญปลายสายโดนแน่ลูคัสที่กลายเป็นเลขาส่วนตัวของท่านประธานใหญ่รีบรายงานเพราะรู้อารมณ์เจ้านายดี ตั้งแต่คุณแอนนาตาย แม้แต่มดยังไม่กล้าเข้าใกล้“สายของเรารายงานมาว่าเห็นดาริโออยู่ที่เมืองไทย”ห้าปีที่เขาพยายามค้นหาเพื่อล้างแค้นให้แอนนา มันหายไปโดยแทบไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงโผล่มาได้ ดูยังไงก็มีพิรุธ“สืบให้แน่ชัดว่าเป็นมันจริงไหม ถ้าใช่ก็รีบรายงาน” เขาวางปากกา คิดว่าครั้งนี้คงต้องไปเมืองไทยสักครั้งจะใช้คำว่ากลัวก็ได้ หลังจากเธอตายเขาก็ไม่อยากได้ยินชื่อประเทศนี้ ยิ่งได้ยินยิ่งคิดถึง มาร์โกมองสายสิญจน์ที่เธอมอบให้ก่อนจะส่งให้สายสืบไปสืบดูว่ามาจากวัดไหนดวงตาเขาปิดลงอย่างเหนื่อยล้า เสียงประตูเปิดออก เป็นพ่อของเขาที่เดินมานั่งบนโซฟาได้ก็บ่น “แกจะไม่ไปดูตัวหน่อยเหรอ ถือเสียว่า ช่วย ๆ กัน รู้ไหมฉันต้องฟังมาดามบ่นทุกวัน”ห้าปีแล้ว แต่ความรู้สึกของเขายิ่งฝังลึก แม้ตอนนี้ก็ยังไม่ลืมเลือน “ถือว่าฉันขอร้อง” บรูโนพยายามเกลี้ยกล่อมให้เขายอมสักครั้ง“ฉันต่อรองกับมาดามแล้วว่าถ้าคนนี้แกไม่ชอบ

เธอขู่ไปหลายประโยคอีกฝ่ายถึงยอมสงบกลับไปยังที่ของตน ส่วนเธอนั่งอยู่ในห้องด้วยหัวใจที่หวาดกลัว กระทั่งผ่านไปสองชั่วโมงเห็นจะได้จู่ ๆ ก็รู้สึกว่าเครื่องดับลง จะออกไปข้างนอกก็กลัวเขา แอนนาจึงมองหาเก้าอี้แถวนั้นมาปีนเพื่อมองออกไปภายนอก เขาลงเรือเล็กแล้วแล่นออกไป นั่นทำให้เธอกล้าออกจากห้องหญิงสาวมองเห็นฝั่งอยู่ไกล ๆ น่าจะเป็นริมฝั่งภูเก็ต แต่ไม่แน่ใจว่าส่วนไหน แสงอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า ถ้าส่งสัญญาณให้คนช่วยตอนนี้เกรงว่าเขาจะเลี้ยวหัวเรือกลับทัน แอนนาจึงรอให้มืดอีกนิด สองมือรื้อกล่องอุปกรณ์แล้วย้ายมานั่งที่ท้ายเรือเพื่อมองหาเรือที่ผ่านมาใกล้ ๆสองชั่วโมงแล้ว ทว่าแม้แต่เรือสักลำหรือฉลามสักตัวก็ไม่มีเลย แอนนาถอนหายใจก้มมองพลุในมือ “ยังไงก็ต้องลองเสี่ยง” สองมือกำลังจะหักพลุส่งสัญญาณ จู่ ๆ ก็มีมือใครไม่รู้มาปิดปากเธอไว้สติสุดท้ายคิดว่าหากตัวเองรอดไปได้จะรีบไปทำบุญเก้าวัดทันทีนี่มันวันซวยอะไรของฉันสองครั้งแล้วที่เธอถูกผ้าปิดปากจนสลบ พอลืมตาอีกครั้งก็พบว่ายังอยู่ในเรือ เพียงแต่คนตรงหน้าที่กำลังมองมาไม่ได้จับมัดหรือปิดปากเธอ เขามองเธอนิ่งอยู่นานจู่ ๆ น้ำตาก็ไหล“คุณใจร้ายกับผมมาก”เอาอีกแล้ว ท