All Chapters of ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++): Chapter 81 - Chapter 90

ครีมทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในห้องพักที่โรงพยาบาลจัดไว้ให้ ส่วนพอร์ชเลือกไปนอนที่โซฟาเพื่อเฝ้าคีรติไม่ให้คลาดสายตาค่ำคืนนั้นฝนโปรยลงมาเบา ๆ อากาศเย็นจับผิว พอร์ชเดินเข้ามาในห้องนอนอย่างเงียบเชียบ เขาก้มลงดึงผ้าห่มขึ้นคลุมไหล่ให้ครีมอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวจะทำให้เธอตื่น ก่อนจะผละออกไปยังโซฟาของตัวเองครีมที่แกล้งหลับอยู่ รับรู้ได้ถึงทุกการกระทำของเขา ความอบอุ่นที่เขามอบให้ทำเอาหัวใจของเธออ่อนยวบ เธออมยิ้มออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ก่อนจะดึงหมอนข้างมากอดแน่น แล้วค่อย ๆ หลับตาลงด้วยรอยยิ้มที่อิ่มเอมใจเช้าวันรุ่งขึ้นแสงแดดอ่อนลอดผ่านม่านสีขาวในห้องพักผู้ป่วยคีรติขยับตัวเพียงเล็กน้อย เปลือกตาที่ปิดสนิทสั่นไหว ก่อนที่เสียงแผ่วเบาจะหลุดออกมาจากริมฝีปากแห้งซีด“ณิชา…”เพียงแค่ได้ยินชื่อนั้นพอร์ชกับครีมที่เฝ้าอยู่ใกล้เตียงถึงกับสะดุ้งเฮือก หัวใจเต้นแรงพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย“พี่คีย์…พี่ฟื้นแล้วเหรอครับ!”พอร์ชรีบขยับเข้าไปใกล้ เต็มไปด้วยความตกใจปนดีใจคีรติลืมตาขึ้นช้า ๆ สายตายังเลือนราง แต่สิ่งแรกที่เขามองเห็นคือใบหน้าของพอร์ชที่เต็มไปด้วยความกังวล“พอร์ช…ณิชาเป็นยังไงบ้าง บอกพี่ที”น้ำเสียงเขาส

อ่านข้อความปรากฏบนหน้าจอพี่ไม่ได้รักณิชาแล้วโลกทั้งใบของณิชาราวกับหยุดหมุนดวงตาที่พร่าเลือนค้างอยู่กับตัวอักษรไม่กี่คำหัวใจเต้นแรงผิดจังหวะ ราวกับถูกกระชากออกจากอกทั้งเป็น“…ไม่รักแล้ว?”เสียงเธอแผ่วเบา จนแทบไม่ได้ยินตัวเองมือที่กำโทรศัพท์เริ่มสั่นน้ำตาหยดลงไม่ขาดสายหยดแล้วหยดเล่า…เหมือนหัวใจที่ร้าวไม่หยุด“โกหก…”ณิชาส่ายหน้าแรง ๆ“พี่โกหก…พี่คีย์โกหกณิชา…”เธอพยายามพิมพ์ตอบแต่ตัวอักษรกลับพร่าเลือนเพราะน้ำตาที่ไหลไม่หยุดจู่ ๆ ความเจ็บแปลบก็แล่นขึ้นจากหน้าอกแรงจนเธอสะดุ้งเฮือก“อ๊ะ!”มือหนึ่งกุมหน้าอก อีกมือยันเตียงลมหายใจเริ่มติดขัดหัวใจเต้นแรงและถี่ผิดปกติ“หายใจ…หายใจสิณิชา…”เธอพึมพำกับตัวเอง แต่ยิ่งพยายามกลับยิ่งแน่นน้ำตาไหลผสมเสียงสะอื้นร่างกายที่ยังไม่ฟื้นเต็มที่เริ่มต่อต้าน“เจ็บ…”เธอร้องออกมาเบา ๆความเจ็บที่แผลซี่โครงร้าวปะทุขึ้นทันที เมื่อร่างกายเกร็งจากอารมณ์ที่ถาโถมขวัญที่ยืนอยู่ข้างเตียงตกใจสุดขีด“ณิชา! ณิชา ใจเย็น ๆ ณิชาเป็นอะไร...พยาบาล...พยาบาลค่ะ”เธอรีบกดออดเรียกพยาบาล ก่อนจะพยายามประคองร่างเพื่อนให้เอนลง“พี่คีย์ไม่รักณิชาแล้ว…”ณิชาพูดทั้งน้ำตา“เ

หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป อาการของณิชาดีขึ้น เธอจึงกลับมารักษาตัวต่อที่กรุงเทพ“พี่ณิชาอยากทานอะไรบอกพอร์ชได้นะครับ เดี๋ยวพอร์ชออกไปซื้อให้”พอร์ช น้องชายแท้ ๆ เข้ามาช่วยดูแลและเทคแคร์พี่สาวอย่างใกล้ชิด“ยังไม่อยากทานอะไรเลย ช่วงนี้กินไม่ค่อยลง”ณิชาตอบเบา ๆ ก่อนจะหันไปมองแม่ที่ยืนจ้องเธออยู่ห่าง ๆ ด้วยความเป็นห่วง“แม่ค่ะ… ณิชาเลิกกับพี่คีย์แล้วนะ เขาบอกเลิกณิชา เขากลับไปหาแฟนเก่าของเขาค่ะ”ภารดีสบตากับลูกสาว เธอรู้ดีว่าณิชากำลังเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่รู้จะช่วยเยียวยาอย่างไร“ถ้าลูกสองคนเลิกกันแบบนี้ งานแต่งก็คงต้องยกเลิก แม่เสียใจด้วยนะลูก”“แม่ไม่คิดจะต่อว่าพี่คีย์เลยเหรอคะ ที่เขาทำกับลูกสาวแม่ได้ถึงขนาดนี้… หนูเจ็บนะคะแม่”น้ำตาของณิชาเริ่มคลอขึ้นจนแทบจะไหล พอร์ชเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเบี่ยงประเด็นทันที"ความรักคือเรื่องของคนสองคน ลูกโตแล้วก็ลองผิดลองถูก แม่ไปยุ่งไม่ได้หรอก แต่แม่จะคุยกับอรสาให้เขาจัดการลูกชายเขาแล้วกัน""ไม่ต้องค่ะแม่ ต่อให้เขากลับมาขอคืนดี ณิชาก็ไม่กลับไปหาเขาแล้ว"ณิชาเม้มปากแน่น“พี่ณิชา ไปเที่ยวต่างประเทศกันไหมครับ แผลพี่ก็ดีขึ้นแล้ว ไปพักผ่อนสักหน่อย เดี๋ยวอะไรก็ดีขึ้นนะพี่

มือของคีรติกำแน่น หัวใจเหมือนถูกบีบจนเจ็บ เขาพยายามควบคุมน้ำเสียงให้สงบที่สุด“ขวัญ… ถ้าไปถึงแล้ว ดูแลณิชาก่อนนะ พี่จะไปเดี๋ยวนี้”ปลายสายเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนขวัญจะเอ่ยขึ้นด้วยความกังวล“พี่คีย์จะมาจริง ๆ เหรอคะ ถ้าณิชารู้ว่าพี่มา ทุกอย่างที่พี่ทำมาก่อนหน้านี้มันจะพังหมดนะคะ”“พี่แค่จะไปดูให้แน่ใจว่านิชาปลอดภัย แค่นั้นจริง ๆ”เขาตอบเสียงหนัก แต่แฝงความห่วงใยที่ปิดไม่มิด“พี่คีย์อดทนไว้นะคะ เพราะถ้ามีใครเห็นพี่แวะเวียนหรือข้องเกี่ยวกับณิชา ข่าวลือที่ปล่อยออกไปจะไม่น่าเชื่อถือทันที”ขวัญเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนพูดต่อ“ไม่ต้องห่วงนะคะ ณิชาขวัญดูแลได้ ขวัญโทรหาพี่เตให้มาช่วยแล้วค่ะ”คีรติหลับตาลงชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา“ขอบใจมากนะขวัญ… งั้นพี่ฝากณิชาด้วย”สายถูกตัดลง แต่ความเป็นห่วงในใจเขากลับหนักอึ้งขึ้นกว่าเดิม“รักเธอมากแต่ไม่สามารถทำอะไรได้เลย มันเจ็บปวดแบบนี้นี่เอง”เขาพึมพำคนเดียวห้อง VIP – Diva Dee Bar“ณิชา… ทำไมดื่มหนักขนาดนี้”ขวัญเอ่ยเสียงหลง เมื่อเห็นเพื่อนรักนอนพับอยู่บนโซฟา ร่างกายอ่อนแรงแทบไม่มีสติเจ๊ดีถอนหายใจยาว สีหน้าฉายแววเป็นห่วง“เจ๊ให้เด็กพามาที่ห้อง

เขาคว้าแขนเธอไว้อีกครั้งแรงกระชากทำให้ร่างบางเสียหลัก ก่อนจะถูกดันแนบติดกับผนังเย็นเฉียบสองแขนแกร่งยกขึ้นกั้นซ้ายขวาปิดทางหนีของเธอไว้จนมิด“จะทำบ้าอะไร!”ณิชาดันอกเขาเต็มแรง เสียงสั่นด้วยทั้งโกรธทั้งตกใจ“ออกไปให้พ้นเดี๋ยวนี้นะ!”“ณิชา…พี่”เสียงเขาแผ่วลงแววตาเจ็บปวดอย่างคนที่มีความจริงค้างคาอยู่เต็มอกอยากพูด…แต่พูดไม่ได้“พี่อะไร?”เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ไม่ยอมหลบ“พูดมาสิ ถ้ามีอะไรก็พูดมา! รอฟังว่าจะพูดอะไรออกมา”คีรติกัดฟันแน่นมือที่กั้นอยู่สั่นน้อย ๆ อย่างห้ามตัวเองไม่อยู่“พี่ไม่อยากให้ณิชาไปพูดคุยกับไอ้ธันวานั่น”น้ำเสียงเขาเข้มขึ้น“มันเป็นคนอันตราย”ณิชาหัวเราะหยันแววตาเย็นชาจนแทงใจ“เหรอ?”“พูดจบหรือยังคะ?...ไม่ขอบให้ไปคุยกับคนอื่นเหรอ หึหึ ช่างกล้าเนอะที่จะมาเตือนฉัน”เธอเอ่ยช้า ๆ ชัดทุกคำ“ถ้าพูดจบแล้ว กรุณาเอามือคุณออกไปด้วยค่ะ”สายตาเธอกวาดมองแขนเขาที่กั้นอยู่“ทำแบบนี้ ฉันเสียหายนะคะ…คุณคีรติ”คำว่า คุณคีรติเหมือนมีดกรีดลึกเข้าไปกลางอกเขาทั้งสองสบตากันความเจ็บปวดสะท้อนอยู่ในดวงตาทั้งคู่ไม่มีใครยอมถอยไม่มีใครกล้าพูดความจริงทันใดนั้น“ณิชาอยู่นี่เอง!”เสียงขวั