All Chapters of ร้อนรักเมียร้าย (NC 20++): Chapter 71 - Chapter 80

“บ้าจริง… ชนใครไม่ชน ดันไปชนคนซื้อถุงยาง!”ครีมบ่นกับตัวเองเบา ๆ เดินไปหน้าร้อนผ่าวไม่หยุด“ทำเอาไปไม่เป็นเลยเรา… หน้าตาก็ดี แต่ซื้อถุงยางหน้าตาเฉย อยู่คอนโดแถวนี้จะปลอดภัยไหมเนี่ย…”ครีม นักศึกษาปีสองที่เพิ่งย้ายเข้าคอนโดใหม่ หวังจะได้อยู่เงียบ ๆ ใกล้มอ แต่วันแรกก็ต้องมาเจอเหตุการณ์ทำเอาใจเต้นแรงแบบคาดไม่ถึงจนเธอเริ่มกังวลขึ้นมาทันทีว่าที่นี่จะเหมาะกับผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอหรือเปล่า“กลับห้องก่อน ค่อยโทรหาแพรวให้มาอยู่เป็นเพื่อนแล้วกัน…”เธอพึมพำ ก่อนจะล้วงหากุญแจในกระเป๋าอย่างลน ๆทว่า… ทันทีที่หันไปด้านข้างหัวใจเธอก็แทบหยุดเต้นชายหนุ่มในร้านสะดวกซื้อคนนั้น…ตอนนี้ยืนอยู่หน้าห้องข้าง ๆ กำลังไขกุญแจเข้าห้องตัวเองอยู่“อย่าบอกนะ… ว่าอยู่ห้องติดกัน!”ครีมยืนตัวแข็ง ใบหน้าแดงลามจนถึงหูพอร์ชที่กำลังจะเปิดประตู ได้ยินเสียงขยับข้าง ๆ ก็เงยหน้าขึ้นดวงตาคู่คมสบเข้ากับดวงตากลมโตของเธอพอดีเหมือนโชคชะตาจงใจแกล้งทั้งคู่เขายิ้มทันทียิ้มแบบผู้ชายที่มั่นใจจนเธอต้องเบือนหน้าพอร์ชไม่รีรอแม้เสี้ยววินาทีเขาก้าวเข้ามานิดหนึ่ง เอ่ยทักด้วยน้ำเสียงทุ้มที่ทำเอาครีมใจสั่นไม่รู้ตัว“สวัสดีครับ… เร

เวลา 23:40 น.ภายในโรงนอนเงียบสนิท มีเพียงเสียงลมหนาวพัดลอดช่องไม้เข้ามาเป็นระยะ ครีมนอนบิดไปมาบนฟูกจนแพรวที่นอนข้าง ๆ รู้สึกได้ถึงความผิดปกติ“ครีม เป็นอะไร ทำไมนอนดิ้นไปมา… ไม่สบายเหรอ?”แพรวถามเสียงเบาครีมขมวดคิ้ว จับท้องตัวเองเบา ๆ“อืม… ปวดท้องประจำเดือนน่ะ แถมอากาศก็เย็นจนหนาวไปทั้งตัว ร่างกายมันปรับไม่ทันเลย”แพรวรีบลุกขึ้นมานั่ง“งั้นไปกดน้ำร้อนดื่มหน่อยไหม เดี๋ยวร่างกายจะอุ่นขึ้น”เธอค่อย ๆ พยุงครีมลุกขึ้น ทั้งสองเดินออกจากโรงนอนที่มีเพียงแสงไฟสลัว ๆ จากหลอดไฟดวงเล็กหน้าประตู“วังเวงเนอะ บรรยากาศแบบนี้…”แพรวพูดพลางกอดแขนตัวเอง“รู้สึกเสียวหลังแปลก ๆ เลยอะ”ทันใดนั้นก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้นจากมุมมืดด้านข้าง“น้องแพรวมาทำอะไรกันดึก ๆ แบบนี้ครับ”“ว้าย!”แพรวสะดุ้ง ครีมเองก็ผงะไปข้างหลังโก้เดินออกมาพร้อมแก้วน้ำในมือ“ตกใจหมดเลยค่ะพี่โก้ มายืนเงียบขนาดนั้นได้ยังไงคะ!”“พี่มาเอาน้ำอุ่นครับ แล้วแพรวกับครีมล่ะ”แพรวตอบแทน“ครีมปวดท้องค่ะ เลยจะมาทำน้ำร้อนให้ดื่ม”ทันทีที่คำว่า ครีมปวดท้อง หลุดออกจากปากแพรว พอร์ชที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ ก็รีบเดินเข้ามาเกือบจะทันที ราวกับหูไวเป็นพิเศษ“น้องคร

บ้านอภิพัฒน์วัฒนากุล (บ้านของคีรติ)“ครีม แม่บ้านเอาของขึ้นรถหมดหรือยังลูก?”เสียงอ่อนโยนของอรสาเอ่ยถามพลางมองแม่บ้านที่กำลังจัดของชิ้นสุดท้าย“เรียบร้อยแล้วค่ะคุณแม่ แล้วคุณพ่อมาหรือยังคะ?”ครีมเงยหน้าขึ้นถาม พลางปัดเส้นผมที่ตกลงมาข้างแก้มอย่างลวก ๆอรสาหันไปมองด้านหน้าแล้วยิ้มน้อย ๆ“โน่น… เดินมานั่นไง”ไม่นาน ดำรงก็เดินเข้ามาใกล้ สีหน้าคมเข้มดูรีบร้อนเล็กน้อย“ไป ๆ ลูก ขึ้นรถกันได้แล้ว… เอ้อ แล้วเจ้าคีย์ตามไปกับหนูณิชาใช่ไหม”“ใช่ค่ะคุณ” อรสาตอบแทนสามี“งั้นไป ออกรถได้เลย”เสียงของดำรงสั่งคนขับอย่างมั่นคง หนักแน่นตามแบบฉบับเจ้าของบ้านรถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากคฤหาสน์ใหญ่ของบ้านอภิพัฒน์วัฒนากุล มุ่งหน้าสู่หัวหิน ท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนสีไปตามเวลา จนกระทั่ง 3 ชั่วโมงผ่านไป รถก็เลี้ยวเข้าสู่บ้านพักตากอากาศริมทะเลของตระกูล“มา ๆ ลงมาคุณ ไหวไหมนั่น”ดำรงยื่นมือให้ภรรยาจับอย่างห่วงใย“แหม… หวานกันไม่เปลี่ยนเลยนะคะ คุณพ่อคุณแม่”ครีมอดแซวไม่ได้เมื่อเห็นทั้งคู่มองกันอย่างรู้ใจ“แน่นอนสิ คนมีคู่ก็แบบนี้ล่ะลูก”อรสาตอบพร้อมหัวเราะเบา ๆ“ไปครับคุณ ไอ้ประสิทธิ์มาถึงนานแล้ว เราเข้าไปข้างในกันดีกว่า

เวลาผ่านไปจนดึกดื่น เสียงหัวเราะของผู้ใหญ่ค่อย ๆ เงียบลงเมื่อทุกคนขอตัวแยกย้ายเข้านอน เหลือเพียงกลุ่มลูก ๆ ที่ยังนั่งรับลมทะเลเย็น ๆ คีรติเอนกายอยู่บนเก้าอี้นอนริมระเบียง ลมทะเลเย็น ๆ พัดผ่านใบหน้าอย่างสบาย ขณะที่ณิชานั่งบนตักเขาอย่างเคยชินร่างบางแนบสนิทจนเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่น ๆ ที่แผ่วเบาอยู่ใกล้หน้าอก ขาเรียวของเธอพาดทับบนขาเขาอย่างเป็นธรรมชาติ กลิ่นน้ำหอมอ่อนหวานที่ติดกายเธอลอยมากระทบปลายจมูก ทำให้หัวใจของคีรติหลงไหลในตัวณิชา“ณิชา…”คีรติเอ่ยเรียกเธอเบาเหมือนกระซิบเธอขานรับเสียงหวาน“ค่ะพี่คีย์”คีรติมองใบหน้าเธอ เขายกมือเกลี่ยผมที่ปลิวตามลมให้เธอ ก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“งานแต่งของเราใกล้เข้ามาแล้วนะ พี่อยากให้ถึงวันนั้นไว ๆ จัง พี่อยากมีลูกกับณิชาแล้ว”ณิชายิ้ม หัวใจเต้นแรงตามคำพูดของเขา ก่อนแกล้งกระซิบเสียงเบา“พี่คีย์นี่… รักและหลงณิชามากจนอดใจไม่ไหวแล้วใช่ไหมคะ ณิชารู้นะว่าพี่กลัวคนอื่นจะแย่งคนน่ารักอย่างณิชาไป ใช่ไหม?”คีรติหัวเราะในลำคอ มุมปากยกขึ้นแบบเจ้าเล่ห์นิด ๆ“ปากคอเราะร้ายมากนะเรา เสียดายอย่างเดียว…คืนนี้ที่พี่ไม่ได้นอนกอด ไม่งั้นพี่จัดให้สักสองสามรอบให้สมกับ

รถพลิกคว่ำสองครั้ง ก่อนจะหยุดนิ่งด้วยเสียงกระแทกราวฟ้าผ่า ความเงียบงันวาบปกคลุมทุกอย่าง…คีรติมีสติคืนมาเพียงครู่เดียว เขามองเห็นณิชานอนอยู่ข้างตัว เธอนิ่งสนิท ใบหน้าอ่อนหวานซีดเซียว ที่หัวของเธอมีบาดแผลเลือดค่อย ๆ ซึมออกมาเขาพยายามจะเอื้อมมือไปหาเธอ แต่ร่างกายกลับขยับแทบไม่ได้ ความเจ็บแล่นไปทั่วจนแทบหายใจไม่ออก“ณ…ณิชา…” เสียงเขาแตกพร่า น้ำตาไหลอาบข้างแก้มโดยไม่รู้ตัวเขาไม่อาจรู้เลยว่าเธอยังมีลมหายใจอยู่หรือไม่ความกลัวบีบคั้นหัวใจจนแทบขาด เขาอยากกอดเธอ อยากปกป้องเธอ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากมองเธอนอนแน่นิ่งอยู่ตรงนั้น“ณิชา…อย่าทิ้งพี่นะ…พี่ขอโทษที่ทำให้ต้องมาเจอกับเหตุการณ์แบบนี้”เสียงสุดท้ายของเขาเลือนหายไปพร้อมกับสติที่ดับวูบลงในพริบตาไม่นาน เสียงไซเรนรถพยาบาลและกู้ภัยก็ดังลั่นถนน เจ้าหน้าที่รีบเข้าตรวจสอบก่อนลำเลียงทั้งสามออกจากซากรถอย่างเร่งด่วนและนำขึ้นรถพยาบาลตรงสู่โรงพยาบาลฝั่งขวัญและเตชทัตที่ตามมาถึง ใบหน้าเธอซีดเผือดทันทีที่เห็นสภาพรถ“พี่เต……นั่นรถพี่คีย์กับณิชานิคะ…”เสียงขวัญสั่นเครือ น้ำตาไหลออกมาด้วยความกลัว เธอรู้ได้ทันทีว่าเพื่อนรักขอเธอเกิดอุบัติเหตุ“พี่เต…เพ