All Chapters of ของเล่นของคุณหนูทั้งสาม: Chapter 11 - Chapter 20

บทที่ 11คนบาปรุ:ฉันนิ่งไปเลยหลังจากที่ได้ยินประโยคนี้จากปากของคุณรณผู้ที่ดูเป็นคน ‘ไม่สนใจ’ ฉันมากที่สุดแล้วในบรรดาคุณหนูทั้งสามของตระกูลนี้เขาอยากให้ฉันต้องการเขาอย่างนั้นเหรอ“ฉันเป็นคนที่ต้องใช้เวลาในการทำความเข้าใจ หรือเรียกง่ายๆ ว่าเข้าใจยาก ฉะนั้นขอถามคุณตรง ๆ เลยแล้วกัน...อยากได้ฉันขนาดนั้นเลยเหรอคะ”เขาไม่ตอบเป็นคำพูดแต่ยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ มือหนาย้ายจากที่จับเหล็กของเก้าอี้มาจับเอวฉันไว้แทน สัมผัสจากมือเขาทำให้ฉันรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้ไม่อยากเชื่อตัวเองว่าจากที่ตั้งใจมาถามความเขาเรื่องที่ว่าเขาได้ฟ้องคุณพ่อถึงความสัมพันธ์ของฉันกับโณหรือเปล่า ไฉนกลายเป็นว่าฉันกำลังเคลิ้มไปกับสัมผัสนี้กันนะ“เธออาจหลอกตัวเองได้ แต่หลอกฉันไม่ได้หรอก”หรือว่าคุณรณจะพูดถูก เพราะเพียงแค่เขาสัมผัสฉันไม่กี่ครั้งเท่านั้น ฉันก็หลับตาลงพริ้ม ซึ่งปฏิกิริยาแบบนี้ของฉันมันไม่ต่างอะไรกับการที่ฉันยอมรับการบดจูบจากริมฝีปากร้อนเลย“อือ~”เสียงครางในลำคอเมื่อครู่นี้เกิดขึ้นจากฉันเอง เขาจูบฉันได้ดุเดือดมาก ทั้งกัดมุมปากทั้งดึงดูดลิ้นสลับกันไปมาจนสมองฉันเบลอไปหมด มือไม้ของเขาก็ไม่นิ่ง

บทที่ 13แต่งงานรุ:ฉันคงเป็นคนสุดท้ายของวันนี้ที่ออกจากออฟฟิศ…ไม่สิ! เรียกว่าออกจากตึกเลยต่างหากจะว่าไปฉันก็ขยันเอาเรื่องนะ มีเงินสิบล้านนอนอยู่ในบัญชีแล้วก็ยังไม่ลาออก แปลกเหมือนกัน ทีตอนก่อนหน้านี้แล้วหวังถูกรางวัลที่หนึ่งแล้วจะลาออกว่างั้น พอเอาเข้าจริง มันก็อยากมีมากกว่านี้แหละนะ เพราะในอนาคตอะไร ๆ ก็ไม่แน่นอนในระหว่างที่ฉันกำลังคิดนั่นนี่ไปเรื่อยขณะลิฟท์เคลื่อนลงสู่ด้านล่าง โทรศัพท์มือถือที่อยู่ในมือก็สั่น เมื่อเปิดดูจึงเห็นว่าเป็นข้อความจากคุณรณอีกเช่นเคย ฉันอยากจะตะโกนถามเขาจริง ๆ เลยว่า…“ว่างนักใช่ไหม!”ติ้ง!เสียงลิฟท์ดังขึ้นพร้อมกับประตูลิฟท์ที่เปิดออก ซึ่งมันดันเป็นเวลาเดียวกับที่ฉันร้องตะโกนออกมาด้วย หน้าฉันชาไปเลยเมื่อคิดว่าคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าลิฟท์ ใส่รองเท้าหนังเงามันคนนั้นจะได้ยินสิ่งที่ฉันตะโกนออกมา ฉันไม่กล้าเงยหน้ามองเขาเลยจนกระทั่งเสียงนั้นดังขึ้น“กำลังด่าฉันอยู่หรือเปล่า”จากที่ฉันรู้สึกหน้าชาเท่านั้น ตอนนี้กลายเป็นแผ่นหลังร้อนวาบขึ้น คุณรณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง!ประตูลิฟท์กำลังจะปิดอีกครั้งแล้ว ซึ่งฉันก็พร้อมที่จะขึ้นไปด้านบนอีกครั้ง หากไม่ใช่ว่ามือหนาข้า

บทที่ 15ก็คงต้องตามนั้นรุ:นี่เป็นการวิดิโอคอลที่ตื่นเต้นสุดในชีวิตฉันเลยก็ว่าได้ แล้วเพราะอะไรฉันถึงตื่นเต้นได้ขนาดนี้กัน หรือเพราะว่ากลัวความจริงตีแสกหน้า!“หวะ หวัดดีโณ ยุ่งอยู่หรือเปล่า”ฉันคุมเสียงให้เป็นปกติไม่ได้เลยจริง ๆ จนสุดท้ายก็หลุดพูดตะกุกตะกักออกมาจนได้โณคงไม่รู้สึกถึงความผิดปกติหรอกมั้ง‘สีหน้าเธอดูไม่ดีเลยนะ อ้อ ตอนนี้อยู่ในห้องน้ำข้างนอกเหรอ’เอิ่ม เป็นฉันที่ประเมินคนอื่นต่ำไป!“ใช่ อยู่ข้างนอก”ฉันหันไปมองด้านหลังตัวเอง ก่อนจะหันกลับมามองหน้าจออีกครั้ง เป็นอย่างที่คิดไว้ มองเพียงเท่านี้โณก็รู้แล้วว่าฉันอยู่ข้างนอก นี่ไม่ต้องพูดถึงว่าหากอยู่จุดอื่น จะต้องโดนจี้ถามมากแค่ไหน‘อ้อ ไปคนเดียวเหรอ’“ใช่”ฉันจำต้องโกหกไปแล้วจริง ๆ แอบตลกตัวเองนะ คิดจะไปคาดคั้นความจริงกับคนอื่นเขา แต่ตัวเรากลับโกหกคนอื่นอย่างหน้าซื่อตาใส แล้วยังจะหวังความจริงใจจากใครได้อีก“เอ้อโณ พอดีเราอยากถามอะไรโณสักหน่อยนะ เลยโทร.มารบกวนโณที่นั่นเจ็ดโมงเช้าอยู่ใช่ไหม”โณหรี่ตามองฉันผ่านกล้อง ก่อนที่ใบหน้าสวยจะส่ายหน้าไปมา มันไม่ใช่การแสดงความอ่อนใจ แต่เป็นการอ่านสถานการณ์ออกอย่างมั่นใจต่างหาก‘เธอไม่ป

บทที่ 17ไม่อกหักก็เมาได้รุ:ฉันหันไปมองต้นเสียง แรกที่ได้ยินนั้นแอบรู้สึกอยากกลอกตาในใจสักล้านตลบ แต่พอต้องหันไปเผชิญหน้ากันแล้ว จำต้องเรียกรอยยิ้มขึ้นมาประดับบนใบหน้าให้จงได้“อยากให้พี่ตอบว่ายังไงดีคะ ‘มีความสุขมากเลยค่ะ’ อย่างนี้ดีไหม”เสียงของฉันอาจฟังดูราบเรียบแต่เนื้อประโยคมีความ ‘กวนโอ้ย’ อยู่หน่อย ๆ ทำเอาเนหัวเราะอย่างชอบใจ ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองหรือเปล่า แต่น้องชายเจ้าสาวดูจะยิ้มได้มีความสุขมากกว่าใครในงาน…ถ้าไม่นับเจ้าบ่าวหน่ะนะ เจ้าสาวไม่ต้องพูดถึงโณในวันนี้ยังคงยกยิ้มแบบ ‘การตลาด’ เช่นเคย คนไม่ได้สนิทอาจดูไม่ออก แต่ฉันซึ่งเป็นเพื่อนกับโณมานานมีหรือจะไม่รู้“ห่างเหินจังเลยนะครับ ว่าแต่อาฟเตอร์ปาร์ตี้ พี่รุคนสวยของผมจะแต่งตัวยังไงนะ”เนลากเสียงยาวในคำสุดท้าย ทำสีหน้ากรุ้มกริ่มพร้อมไล่สายตาสำรวจฉันที่ใส่ชุดเดรสเลยเข่าสีฟ้าน่ารักประดุจราชนิกุลผู้หนึ่งก็ไม่ปานฉันไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่สายตาร้อนแรงสื่อความหมายของเนมองมายังขาเรียวเล็กขาวเนียนของฉันไม่หยุดเลย ถึงขึ้นที่ว่าทำเอาฉันใบหน้าเห่อร้อนขึ้นมาหน่อย ๆแต่ฉันขอออกตัวไว้ก่อนเลยนะว่าฉันไม่ได้เขินเขา ฉันไม่ได้หวั่นไหวขนาดนั้น แ

บทที่ 19ลิ้งค์ต้นเหตุ‘ฉันจะกินเธอจนกว่าจะเบื่อ’คำพูดของรณทำเอารุคิดไม่ตกมาหลายวัน เธอพยายามจะลืมคำพูดเขาแล้วทำงานต่อไป ทว่าเสียงนี้ก็แว่บเข้ามาในหัวตลอดไม่เว้นแต่เวลานอน ทานอาหารหรือทำงาน“ช่วงนี้ดูเหม่อไปนะรุ เป็นอะไรหรือเปล่า”เพื่อนร่วมงานที่นั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ นามว่าเหมียวเรียกสติรุให้กลับมาอยู่กับร่องกับรอยอีกครั้ง ใบหน้าหวานยกยิ้ม รู้สึกดีไม่น้อยที่อีกฝ่ายถามด้วยแววตาแห่งความเป็นห่วง“มีอะไรให้คิดนิดหน่อย ขอบคุณที่สังเกตนะ”อีกฝ่ายยิ้มให้เธออย่างจริงใจ ไม่ได้พูดอะไรต่อจากนั้น ต่างคนต่างทำงานที่ตนได้รับมอบหมายตอนเที่ยงชวนเหมียวไปทานข้าวเที่ยงดีกว่าปรกติรุไม่ค่อยไปทานอาหารที่ห้องอาหารพนักงาน ด้วยเป็นคนทำงานช้า จึงทานเพียงแซนวิชไม่กี่คำแล้วก็ทำงานลากยาวไปจนถึงค่ำ ดังนั้นจึงไม่ค่อยมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนร่วมงานเท่าไรตืด~เสียงสั่นของโทรศัพท์แจ้งเตือนก่อนช่วงพักเที่ยง เมื่อเห็นเป็นไลน์กลุ่มเธอก็รีบเปิดแชทในทันที พบว่ามีคนส่งลิ้งค์เข้ากลุ่มไลน์ คนส่งไม่มีรูปโปรไฟล์ คนอ่านมีทั้งหมดห้าคนจากสิบกว่าคน รุลังเลว่าจะกดลิ้งค์เข้าไปดูดีหรือไม่“เอา! ส่งผิดเหรอ”ในขณะที่รุกำลังจะกดเข้าไปดู