All Chapters of ของเล่นของคุณหนูทั้งสาม: Chapter 21 - Chapter 30

บทที่ ๒๑เช้าวันต่อมาโณได้รับสายจากเบอร์แปลก เมื่อทราบว่าปลายสายเป็นใครและโทร.มาด้วยจุดประสงค์ใดแล้ว เธอก็มุ่งไปหายังตัวการในทันที คนเดียวที่เธอสงสัยในตอนนี้ก็คือ…สามี!บ้านหลังใหม่ที่โณอาศัยอยู่เป็นของขวัญหรือก็คือ ‘เรือนหอ’ ที่ญาติผู้ใหญ่ทั้งสองมอบให้ โณกับธนาจึงใช้ชีวิตในบ้านหลังนี้อย่างอิสระ แม้จะนอนห้องเดียวกันแต่มีห้องทำงานแยกมือเรียวเคาะประตูห้องทำงานของสามีสองครั้ง เมื่อได้ยินเสียงจากด้านในอนุญาตให้เข้ามาได้ โณจึงเปิดประตูเข้าไป“ว่าไงคะน้องโณ”โณเอามือไพล่หลังเดินเข้าไปด้านใน ดวงตาจับจ้องธนานิ่ง ไม่พูดอะไรเลยสักประโยค ธนาเห็นสายตาจับผิดจากภรรยาสาวจึงเกิดริ้วของความไม่ชอบใจพาดผ่านแววตา“มองพี่ด้วยสายตาแบบนี้หมายถึงอะไรคะ”แสร้งทำโมโหกลบเกลื่อน คิดว่าฉันดูไม่ออกเหรอ“พี่ให้คนแฉรุทำไม ตอนนี้โณกับรุเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น ทำไมต้องบีบกันจนรุต้องลาออกด้วย”“แม่นั่นลาออกแล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่ สงสัยโดยไม่มีหลักฐานแบบนี้มันใช่ไหมโณ”“อ้อ หากไม่มีหลักฐานมายันพี่ก็คงไม่ยอมรับใช่ไหมคะ…ได้! เดี๋ยวโณสืบเรื่องทุกอย่างเอง”สะบัดเสียงใส่สามีเสร็จก็หมุนกายเดินออกไปจากห้องทำงานเขาในทันที ธนา

บทที่ 23เมื่อวางสายจากโณแล้วรุก็นอนร้องไห้อยู่บนเตียงกว่าสิบห้านาที ปลดปล่อยน้ำตาออกมาไม่เก็บความอัดอั้นตันใจไว้อีกต่อไป แม้ตอนนี้เธอจะยังรู้สึกเศร้าอยู่มาก แต่หลังจากนี้อีกไม่เกินสองชั่วโมงเธอจะดีขึ้นเองประโยชน์ของการร้องไห้ก็ดีเช่นนี้ มันจะช่วยคลายสิ่งที่กดทับอยู่ในใจให้เบาบางลงได้“ก็แค่ภาพอยู่ด้วยกันแล้วเอามาเขียนข่าวเท่านั้น ไม่ได้มีคลิปหลุดตอนมีอะไรกันเสียหน่อย ไม่เป็นไรนะรุ เทียบกับอินฟลูคนอื่นที่โดนปล่อยคลิปแล้วเธอยังโชคดีกว่านั้นเยอะ”ปลุกปลอบใจตัวเองด้วยคำพูดเดิมซ้ำ ๆ เมื่อรู้สึกดีขึ้นแล้วเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาแม่ บอกว่าจะกลับบ้านนอกไปหา ปลายเสียงดีใจมากเมื่อรู้ว่าเธอจะกลับบ้าน รุจึงรีบเอ่ยลาแล้ววางสายเพราะไม่อยากปล่อยเสียงร้องไห้ออกมาให้แม่ได้ยิน“คนอื่นอาจจะมองเธอเป็นแค่ของเล่น แต่แม่มองเธอเป็นแก้วตาดวงใจเสมอนะรุ เธอยังโชคดีที่มีแม่ให้กลับไปหานะ”ปลายเสียงสั่นเครือ สุดท้ายรุก็ร้องไห้ออกมาอีกครั้งจนได้ ร่างเล็กเอนกายลงนอนบนเตียงอีกครั้ง ปล่อยโฮออกมาพร้อมพึมพำไปร้องไห้ไปด้วย“ตอนเด็กต้องการความรักจากแม่นักหนา พอโตขึ้นมาแม่อยากได้ความรักจากเธอบ้างเธอกลับไม่มีเวลาให้

บทที่ 25พอขึ้นมาในรถคาดเข็มขัดนิรภัย รุก็เอ่ยเตือนเนเสียงเข้มว่า“เนอย่าคิดหวังในรถนะ พี่ยี่สิบห้าแล้วปวดหลังมาสามปีแล้ว อย่าคิดทำให้พี่ปวดหลังเพิ่มอีก”“ครับผม เข้าใจแล้วครับ~”เนรับคำเสียงยาวก่อนที่จะเหยียบคันเร่งมุงกลับคอนโด ระหว่างนั้นมีสายเรียกเข้าพอดี เมื่อเขาคุยงานรุจึงนั่งเงียบ ดวงตามองออกไปนอกหน้าต่างดูวิถีชีวิตของคนกรุงเห็นแบบนี้แล้วยิ่งคิดถึงพ่อแม่ คุณยายพิศกำลังทำอะไรกันอยู่หนอรุมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างเหม่อลอย ไม่คิดว่าชั่วขณะนั้นน้ำบางอย่างจะตกกระทบประตูกระจกเป็นสาย เริ่มจากหนึ่งเป็นสอง สามมากขึ้นเรื่อย ในใจให้รู้สึกดีขึ้นมานิดหนึ่ง“ฝนตก”อากาศเมืองกรุงร้อน รุจึงชอบเวลาฝนตกมาก จนกระทั่งเนขับรถไปเรื่อย ๆ ดวงตาสังเกตเห็นพ่อค้าแม่ค้ามากมายกำลังเร่งเก็บของกันจ้าละหวั่น คนมีร้านเป็นหลักเป็นแหล่งก็ดีหน่อย สามารถปิดหน้าร้านหรือดึงกันสาดลงได้ แต่คนที่ขายรถพ่วงนะสิ…“เห็นแบบนี้แล้วไม่คิดขอให้ฝนตกลงมาอีกเลย เมื่อก่อนชอบความรู้สึกหลังฝนตกมาก อากาศดีขึ้น แต่สำหรับพ่อค้าแม่ค้าแล้วคือตัวขัดการทำมาหากินสินะ เฮ้อ~”ว่าแล้วเธอก็ถอนหายใจ หลับตาลงรำพึงรำพันในใจเท่านั้นที่ผ่านมาเราคงมอ

บทที่ 27แปดชั่วโมงต่อมา และแล้วรุก็กลับถึงบ้านเกิดในเวลาเกือบหกโมงเย็น เธอคิดว่าวันนี้จะตายแล้ว เป็นการขับรถที่ปวดตาและปวดหัวมาก“เฮ้อ~กว่าจะถึงบ้าน”รุขับรถมาจอดหน้าบ้าน ฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ใช้นิ้วนวดขมับหลับตาลงพักสายตาก๊อก ก๊อกเสียงเคาะกระจกรถดังขึ้น รุจึงกดปุ่มเลื่อนกระจกลง คนเคาะยิ้มหน้าบานในทันทีเมื่อเห็นว่าด้านในคือลูกสาวแสนสวย“ยายหนูของแม่กลับมาแล้ว”“แม่!”รุเรียกมานีผู้เป็นแม่เสียงใส ปลดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงจากรถไปสวมกอดแม่ สองแม่ลูกตระกองกอดกันแน่น ส่วนร่างสมส่วนของคนเป็นพ่อนามว่าโตนดก็เดินเข้ามาใกล้ทั้งสอง ทว่าดวงตากลับจดจ้องไปที่รถยนต์คันใหม่“เอารถใครมาขับ”รุไม่ได้สวมกอดพ่อด้วยอีกฝ่ายกำลังให้ความสนใจรถคันใหม่สีขาวที่ดูแค่ทรงแล้วก็รู้ว่าแพงเกินเงินเดือนลูกสาว“รถรุเองจ้ะพ่อ ผ่อนเอา”รุโกหกออกไปเพราะไม่อยากบอกพ่อว่าเอาเงินที่ไหนซื้อรถ อีกอย่างเธอมีโครงการจะสร้างบ้านหลังเล็กให้แม่ด้วย ดังนั้นแล้วจะยิ่งทำให้พ่อกับแม่สงสัยเป็นการใหญ่“เท่าไร”“ล้านเก้าจ้ะ แต่รุส่งไหวแน่นอน”โตนดหรี่ตามองรุ แต่สุดท้ายก็ไม่ถามเรื่องนี้ขึ้นอีก “ถ้าถึงเวลาเขายึดรถขึ้นมาพ่อไม่ช่วยนะ เอารา

บทที่ 29บ้านรุไม่มีเครื่องปรับอากาศ กลางคืนดีหน่อยที่เปิดพัดลมก็ยังอยู่ได้ แต่พอตอนบ่ายของเช้าอีกวันหนึ่งแดดเปรี้ยงตั้งแต่สิบโมงเช้า บ้านชั้นเดียวราบพื้นไม่มีใต้ทุน จะอยู่หน้าบ้านแดดก็แรง พอย้ายไปหลังบ้านก็เจอหลังคาสังกะสี มานีจึงไล่รุไปอยู่บ้านสวนของยายพิศซึ่งอยู่ห่างกันไม่กี่กิโล ถือโอกาสสวัสดีพี่ป้าน้าอาที่อยู่บ้านใกล้เรือนเคียงกันด้วยเพราะอยู่ไม่ไกลกันมาก รุจึงได้เอามอเตอร์ไซด์พ่วงข้างของแม่ไป เรื่องรถยนต์เธออาจจะไม่สันทัดเท่าไร แต่เรื่องมอเตอร์ไซด์บอกได้เลยว่าชำนาญมาก ต่อให้จะมีพ่วงข้างเพิ่มหลังคามาก็สามารถขับได้สบาย“แม่ไปด้วยไหม”“ไปเลย วันนี้แม่ไม่ไปขายของหรอก ยังไม่ได้เก็บผักเลย”แม่ของรุปลูกแตง ต้นหอมผักชี ถั่วฝักยาว พริก มะเขือเปราะไว้รอบบ้านและปลายนา วันไหนที่ได้เก็บผักก็จะนำไปขายที่ตลอดนัดแถวบ้านซึ่งมีเกือบทุกวัน“โอเค เดี๋ยวหนูกลับมานะ”“ไม่ต้องรีบ อยู่คุยเป็นเพื่อนยายพิศก่อน แกเหงา”คุณตาของรุเสียไปเมื่อสี่ปีที่แล้ว คุณยายพิศของเธอมีลูกทั้งหมดห้าคน ซึ่งไปทำงานอยู่ต่างบ้านสามคน อยู่ที่นี่เพียงสองคนคือแม่ของเธอและน้องชายคนที่สองหรือก็คือน้าชายของรุ“รุมาเมื่อไร”“เมื่อว