All Chapters of ของเล่นของคุณหนูทั้งสาม: Chapter 31 - Chapter 40

บทที่ 31‘การเลี้ยงบ้าน’ ก็คือการเลี้ยงผีบ้านมีเรือนนั่นเอง ปรกติยายของรุจะทำหมอเฉพาะวันที่มีคนอยากมาเยี่ยมน้ำ แต่วันเลี้ยงบ้านยายพิศจะเข้าทรงทั้งวัน บ้านไหนที่มีใจอยากถามถึงผู้ล่วงลับไปแล้วหรืออยากส่งอาหารการกินไปให้ก็จะเซ่นผ่านการทรงในวันนี้ได้ส่วนมากก็จะเป็นอาหารแห้งจำพวกขนม น้ำหวาน น้ำอัดลม ส่วนข้าวสาร ดอกไม้ธูปเทียนจะจัดใส่ถาดก็ต่อเมื่อมีคนอยากเยี่ยมน้ำเท่านั้น ใส่ค่าครูเพียงยี่สิบบาทแล้วทำนายด้วยการใช้ไข่วางไว้บนฝาสมือ ไข่จะหล่นจากมือหรือไม่อยู่ที่คำถามของผู้มาเยี่ยมน้ำตาสมานสามารถช่วยรักษา กำจัดไสยศาสตร์ ผีปอบได้ แต่เรื่องการทำนายทายอนาคตจะดูให้เฉพาะลูกหลานเท่านั้น แน่นอนว่าไม่ให้หวยแม้แต่ตัวคนทรงเองหรือว่าลูกหลานคนทรงบ้านหลังใหญ่โตที่เห็นทุกวันนี้ไม่ได้มาจากการเปิดสำนัก แต่มาจากน้ำพักน้ำแรงของน้าโนะและสามีผู้ที่อยู่บ้านเดียวกันคุณยายพิศ“ยายจ๋า ค่ำแล้วเอาพวงมาลัยขึ้นหิ้งได้ไหมจ๊ะ”เมื่อรุขึ้นมาชั้นสองของบ้านก็มากราบไหว้หิ้งของรักษาที่อยู่ในห้องยายพิศ สมัยเด็กรุเคยนอนข้าง ๆ หิ้งกับยาย แต่พอคุณตาเสียไป คุณยายพิศเลยย้ายที่นอนไปนอนห้องของสามีส่วนคืนนี้เธอจะนอนห้องของตูนแทน ลูก

บทที่ 33รุกำลังจะสตาร์ทมอเตอร์ไซด์แบบเท้า แต่ออกแรงถีบสามครั้งแล้วรถก็ยังไม่ติดสักทีจนเธอเริ่มโมโหแล้ว“หรือฉันควรซื้อรถมอเตอร์ไซด์เพิ่มอีกคันหนึ่ง”เธอนั่งเหม่อทันทีเมื่อไม่สามารถสตาร์ทรถได้ ดวงตามองชาวสวนที่ยามนี้ได้ขับรถผ่านเธอคันแล้วคันเล่า บ้านของรุอยู่ติดกับถนนเป็นทางผ่านหลักที่ชาวสวนมักใช้เส้นทางนี้ขึ้นไร่ที่อยู่บนภูเขารถอีแต๋น ควายเล็ก มอเตอร์ไซด์คือภาพที่เธอคุ้นตา จนกระทั่งเห็นรถคันสีแดงแสบตากำลังแล่นเข้ามาใกล้ ๆ“นั่นมัน…”ร่างของรุแข็งทื่อไปแล้วเมื่อรถคันนั้นหยุดอยู่เลนตรงข้ามกับเธอ แล้วยิ่งพูดไม่ออกเมื่ออีกฝ่ายเลื่อนกระจกลงมาทักทาย“เกินเบอร์ไปแล้ว”“มาได้ยังไงอะเน!”เนไม่ตอบ ยื่นหน้าออกมาจากในรถ ดวงตากวาดมองบางอย่างที่รุไม่เข้าใจ หญิงสาวจึงเอ่ยถามประโยคเดิมอีกครั้ง“พี่ถามว่ามาได้ยังไง ทำไมไม่ตอบ”พอรุน้ำเสียงเปลี่ยนไป เนจึงหันมาให้ความสนใจเธออีกครั้ง“ก็มาตามหาพี่นั่นแหละ จีพีเอสวันนี้ทำงานดีมาก มาถูกบ้านด้วยแหะ”ตอบคำถามรุแล้วก็เลี้ยวรถมาจอดอยู่เลนฝั่งเดียวกับรุ ตรงพื้นที่หน้าบ้านก่อนข้ามสะพานปูนเข้ามาจะมีพื้นที่ให้พอจอดรถยนต์อยู่ เนจึงขับรถมาจอดไว้ตรงนั้นรุลงจากรถมอ

บทที่ 35“ต่อให้เธอจะไม่ใช่แขกที่พี่เชิญมา แต่พี่ก็ไม่คิดทิ้งเธอให้อยู่ต่างถิ่นคนเดียวหรอกนะ”เนทำสีหน้าซึ้งใจ เอาโทรศัพท์ยัดใส่กางเกงยีนส์ราคาซื้อรถมอเตอร์ไซด์รุ่นประหยัดคันหนึ่งได้ รุทราบข้อมูลนี้เพราะเป็นคนไปซื้อกางเกงตัวนี้ให้เขาเอง โณวานให้เลือกของขวัญให้เน รุทราบว่าเนสะสมกางเกงยีนส์วินเทจจึงได้ไปเสาะหารุ่นนี้มาให้เขา“พี่เริ่มเอ็นดูผมมากขึ้นแล้วจริง ๆ ด้วย ถ้างั้นแล้วเจอกันนะครับ”ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย“อ้อ ขับรถดี ๆ”คำพูดที่ว่า ‘แล้วเจอกัน’ รุไม่ได้คิดตามคำพูดนี้ว่าจะเจอกับอีกฝ่ายตอนไหน ด้วยหวังเพียงว่าเขาจะกลับไปได้แล้ว จนกระทั่ง…สี่ชั่วโมงต่อมา“ไหนบอกว่าจะไปแล้วไง มาอะไรอีก”รุเอ่ยถามเสียงเบา ดวงตากวาดมองโดยรอบลานกว้างศาลาเอสเอ็มแอลก็เห็นว่ามีคนหลายคนกำลังเพ่งสายตามองมาทางนี้รุไม่ได้แต่งตัวโดดเด่นเพราะเพียงรูปร่างหน้าตาก็เด่นพอแล้ว แต่เนที่เป็นคนต่างถิ่นอีกทั้งยังตัวสูง ร่างหน้า ปากแดงธรรมชาติ ต่างชาวบ้านแถวนี้ที่ผิวคล้ำแดด ไม่แปลกหากอีกฝ่ายจะเป็นที่น่าจดจ้องของทุกคนตอนแรกรุนั่งอยู่ในศาลาเงียบ ๆ นั่งฟังผู้มีจิตศรัทธาในตัวตาสมานเอาของมาเซ่นไหว้ จนกระทั่งได้ยินชาวบ้

บทที่ 37อาหารอย่างแรกที่ตกถึงท้องของเนในวันนี้ก็คือบัวลอยที่มาจากของเซ่นไหว้ รุพาเนมาทานบัวลอยอยู่มุมศาลาห่างจากมานีไม่มาก เมื่อเห็นเขาตักคำแรกเข้าปากพร้อมเคี้ยวหมุบหมับแล้ว เธอก็เอ่ยถามอย่างลุ้น ๆ“เป็นไง หวานไหม”เนยังไม่ตอบ แต่ใช้ช้อนตักบัวลอยคำใหญ่มากขึ้น หว่างคิ้วของเนขมวดเข้าหากันดั่งกำลังใช้ความรู้สึกอยู่ จนกระทั่งลิ้นไม่สามารถหารสชาติใดเจอแล้ว เขาถึงหยุดทาน“เป็นครั้งแรกที่ผมทานของเซ่นไหว้แล้วจืด”รุไม่ได้ทานของเซ่นไหว้มานานแล้ว แววตาของเธอมีความสงสัยต่อบัวลอยถ้วยนี้มาก ซึ่งเนก็อ่านแววตานี้ออกพร้อมถามเสียงนุ่ม“ยากลองทานไหมครับ”ช้อนมีอยู่คนเดียว พอรุพยักหน้ารับ เนก็ใช้ช้อนที่อยู่ในมือตักบัวลอยคำเล็กป้อนรุ หญิงสาวอ้าปากรับ น้ำกะทิที่เลอะมุมปากของเธอทำเอาเนเผลอกลืนน้ำลายลงอึก“จืดจริงอะไรจริง ถ้ารับขันจากยายจะเป็นยังไงนะ”รุตั้งคำถามพร้อมกับคิดภาพตัวเองตามไปด้วย แต่เพียงไม่นานเธอก็ถูกคำพูดของเนดึงออกมาจากโลกของตัวเอง“พี่ทำไม่ได้หรอกครับ พี่ยังไม่ละทางโลก”รุทำสีหน้าต่อต้านในทันที “พี่ไม่ได้จะไปบวชสักหน่อย ใครเขาจะละทางโลกกัน อีกอย่างยายพี่รับขันจากคุณทวดตั้งแต่มีแม่พี่แล้ว แต

บทที่ 39รุจำได้ดีว่าตอนท้ายของพิธียังพาซึ้งเรียกน้ำตากันอยู่เลย จนกระทั่งพ่อขับรถยนต์มาเอาของใส่ท้ายรถกลับไปขึ้นหิ้งที่บ้านยายพิศโดยมีเนตามมาด้วย เวลานั้นเองที่ความเศร้าเปลี่ยนไปเป็นความสยองตอนนี้เวลาหนึ่งทุ่มแล้ว แวดล้อมมืดสนิทไม่ได้มีไฟสว่างเช่นเมืองกรุง แถวหมู่บ้านยังไม่น่ากลัวเพราะไฟถนนถี่ยิบ แต่เมื่อใดที่ห่างจากจุดชุมชนไปแล้ว หนึ่งกิโลเมตรถึงจะมีไฟสักดวงหนึ่งแค่บรรยากาศระหว่างทางก็น่ากลัวพออยู่แล้ว แต่ในกรณีของเนยังมีอะไรซ้อนท้ายอยู่ด้านหลังมาด้วย หากเนจะกลัวทุกคนก็เข้าใจได้!ตอนนี้รุ มานี โตนดลงมาจากชั้นสองของบ้านยายพิศแล้ว เมื่อรุเห็นเนยังนั่งอยู่ชั้นหนึ่งบนโซฟาไม้ก็เอ่ยทักขึ้น“ยังไม่กลับอีกเหรอเน”“พี่รุ ผมกลัว”ตอนนี้ทุกคนทราบแล้วว่าเนยังเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัย และเขาไม่อายเลยหากจะเรียกหญิงสาวที่อายุมากกว่าเขาสี่ปีว่าพี่“รุขับรถยนต์ตามไปส่งน้องที่โรงแรมด้วยสิลูก”พอแม่พูดแบบนี้ ในหัวรุพลันเห็นภาพผู้หญิงชุดขาวผมยาวกอดเอวเนแน่น ทว่ากลับเอียงใบหน้ามามองด้านหลัง ทันทีที่ไฟหน้ารถยนต์ส่องกระทบไปยังรถมอเตอร์ไซด์ตรงหน้า เธอก็ฉีกยิ้มกว้างให้รุจากนั้นก็กระโดดมาเกาะตรงกระจกหน้า เลื